Fálkinn - 15.06.1945, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Övve ^icbter-Tricty:
10
einnig liann hefði einhverntíma alið mann-
legar tilfinningar í brjósti.
Það var eins og Morton hefði skilið
liann.
— Jæja þá, sagði hann þurrlega. Þetta
er liryllileg slátrun, en við getum ekki
vikið til baka fyrir neinu úr því sem kom-
ið er. Öryggi okkar er undir því komið
að enginn komist af, sem gæti lcomið
okkur í rafmagnsstólinn. „The Eagle“ er
nú komið að fordyri hinnar miklu ráð-
gátu. Mættum við sjálfir, þegar þar að
kemur, fá svo hægan og skjótan dauð-
daga!
Þá kvað við skot.
Kúlan ldesstist flöt á einni járnstoð-
inni, rétt við hönd Mortons. Nokkrir menn
römhuðu fram úr þokunni. Morton brosti
kuldalega. Og í einu vetfangi vatt hann
sér langur, og krankalegur út fyrir borð-
stokkinn. Svört og sótug hönd teygði sig
á eftir honum og náði í öxl hans, en
sleppti fljótlega takinu þegar Morton sneri
uppá, og í einu liandtaki með liinum
Iiræðilegu krumlum sínum vatt hana úr
liði.
Kyndarinn sem höndina átli, hrökklað-
ist aftur á hak og lenti í fanginu á fé-
lögum sínum, en Morton livarf með hæðn-
ishlátri.
Þá gerðist nokkuð mjög merkilegt. Áð-
ur en Morton komst niður á þilfar snekkj-
unnar var eins og risaliönd tæki í þoku-
slæðuna og svifti henni burt.
Þúsundraddað fagnaðaróp kvað við frá
hinu óltaslegna fólki. Nú varð því ljóst,
hvernig í öllu lá. Það sá litlu grámáluðu
lystisnelckjuna renna frá skipsliliðinni, um
leið og sá siðasti af ræningjunum var
koininn um borð. Skammbyssuskotunum
rigndi á eftir snekkjunni, en það var ei'f-
itt að finna nokkurt skotmark. Rúðurnar
í stýrisliúsinu mölbrotnuðu en kúlurnar
hittu engan.
Nú liöfðu einnig farþegarnir á fyrsta
farrými brotist út á þilfarið i skrautlegum
veisluklæðum og þeir hringsnerust æpandi
og öskrandi. Konurnar heimtuðu skartgripi
sína og þúsund ógnandi hnefar voru steytt-
ir á eftir sjóræningjasnekkjunni, sem í
löngum sveig tók stefnuna til suðurs.
Vélamennirnir tóku til starfa síns, og
einn af stýi'imönnunum tók við stjórn
skipsins. Skrúfurnar byi’juðu að snúast
og tröllaukið skipsbáknið stakk stefninu
í kjölfar sjóræningjanna.
En þokan á Nýfundnalandsmiðunuxxi er
duttlungafyllri en nokkur kona. Áður en
skipið var komið á ski'ið lagðist þokan
aftur yfir þilfar þess, jafn svöi't og fyrr,
sólin sortnaði og „Tlie Eagle“ varð aftur
að senda neyðaröskur sín gegnxim hinn
úlfgráa di'ottnai'a.
Það var aftur orðið ráðþrota og vai'ð
að þreifa sig áfram. Loftskeytamaðurinn
reyndi að konxast í sanxhand við „Cape
Cod“ en þá kom það í ljós að einhver
hafði klippt loftnetið sundur. Það var
ekkert að gera annað en að halda áfram
nxeð hægri ferð og bíða eftir því að þok-
unixi létti. Snxátt og snxátt komst allt í
sama liorf um borð í skipinu. Evans yfir-
lxöfuðsmaður fannst hvergi. Skipstjórinn
var líka horfinn og nálægt tíu manns lágu
dauðir eftir viðureignixxa við sjórænixxgj-
ana. Hættan virtist vera liðin hjá og þrátt
fyrir hið ixxikla tjón, senx menn liöfðu oi'ð-
ið'fyrir — og það var óhætt að segja að
það skifti xxxörgunx miljónum — fór öll-
um að vei'ða rólegTa aftur.
— Eix þeir vissu eldci að xxeðst niðri í
kjölsogi skipsins var vítisvélin, sem útbú-
in var á rannsóknastofu Mortons sjálfs
nxeð sprengiefni, sem var nxargfalt kröft-
ugra heldur en bæði dynamit qg melinit.
Þeir vissu ekki að þeir áttxi aðeins nokkr-
ar mínútur eftir ólifaðar. Ef til vill skaxit
þó einhverri hugsun um tortímingu upp
i liugunx þeirra — eins og þytur fi'á fjar-
lægum heixxxi, þar senx allt dreynxir i eilífri
ró.
XII. Á öldunum.
Það senx nú gex'ðist, hefir ekkert auga
litið. Og enginn hefir getað skýrt frá því
hvei-nig lxið tígulega skip vai'ð að lúta
í lægra haldi fyrir níðingslegasta samsæri
senx nokkurntínxa hefir orðið til í huga
stói'glæpaixxanns.
En að „The Eagle“ var sprungið í loft
upp og horfið með manni og mús, var stað-
reynd.
Hvei'su fljót eyðileggingin liefir vei'ið
vita menn ekki, en allt bendir til þess að
skipið hafi á svipstundu rifixað í nxarga
liluta og sokkið á fáum augnablikum.
Ári seinna var einn af þorpurum Mor-
tons handtekinn, og þá upplýstist að hann
var einn úr ræningjaflokki hans og að
hann hafði vei'ið unx borð í „Jaap van
Hupsmann" á Nýfundnalandsmiðunum
þennan öx-lagaiíka dag. Hann lxét „Sulli-
van“ og hann var sendur i rafmagnsstól-
inn. Það var kaldrifjaður hundur, þessi
Sullivan. Þegar hann sal í stólnum og böð-
ullinn snerti bahdfangið sem átti að senda
nxörg þúsund volta straum í hans svnduga
skrokk, svaraði hann þannig spurningum
prestsins um hvort Iiann iðraðist: — Jú
ég iðrast eins. — Eg iðrast þess að við
skyldum ekki vera nær „The Eagle“ þegar
vítisvélin sprakk. Það lxlýtur að liafa verið
áhi'ifameiri sjón, heldur en allt það sem
maður á kost á að sjá í kyikmyndunum.
— Heyrðuð þið þá ekkert, spurði prest-
urinn og hryllti við.
Þá bi-osti Sullivan.
— Jú svaraði hann. — Við lieyi'ðum væl,
eitt einasta xxeyðaróp, aðeins bi'ot úr sek-
úndu. Það var þúsundraddað skelfingaróp,
það hljómar ennþá fyrir eyrunum á nxér,
herra prestur, eins og öllum kirkjuklukk-
unx New York-boi'gar sé hringt.
Þá tók böðullinn í handfangið og hið
ruddalega bx-os þessa afbrotanxanns, stirðn-
aði í dauðanum. . . . ......
Það var líka önnur mnneskja senx heyrði
þetta neyðai'óp. I liennar eyrunx lét það eins
og boðskapur eilífrar skelfingar. Það var
ung stúlka, senx velktisl eiix á bát, unx það
bil hálfum nxílufjórðung frá skipinu. Hún
hrökk í kút af ótta við þennan hoðskap
unx nxesta hainileik aldarinnar.
Ex'y’ Westinghouse vænti sjálf dauðans.
En þó ól liún í brjósti veika von um það
að henni auðnaðist einhverntínia að hefna
þessa angistai'óps, er alltaí' nxundi liljónxa
fyrir evrunx liennar.
Ilún gat ekkert gert. Hún var sjálf leik-
soppur í höndiuii örlaganna — veikbygð
kona, senx ekki gat svo mikið senx róið
ár, hvað þá meir og nú rak hana í blindni
án mai’ks eða miðs, úti á opnu hafi.
Hún liafði aldi-ei kynnst því livað ó-
gæfa vai', liún lxafði aldrei verið veik, lik-
anxi liennar var vel þjálfaður, þvi að hún
hafði stundað íþróttir af miklu kappi.
En allt þetta meðlæti hafði veikt liana
og þreytt. Hún krafðist athafna í lífinu,
en þeirra liafði hún alltaf fai’ið á íxiis.
En nú liafði liamingjan — þessi seiga og
hundleiðinlega hanxingja yfirgefið hana.
Nú varð hún að horfast í augu við það,
sem liana hafði aldrei órað fyrir. Nú stóð
engin þjónustustúlka við dyrnar hennnr
og beið eftir skipunum. Og það skreið
ekki hópur snxeðjulegra aðdáenda við fæt-
ur hennar. Nú var enginn framar, senx
hjálpaði lienni. Nú var liún upp á sjálfa
sig komin — hugrekki sitt, þolgæði og
snari'æði.
Skjálfandi sveipaði hún að sér hlýjum
frakkanum sem stýi'imaðurinn fékk henni.
Hann var rakur af blóði úr sárinu á síðu
lians, en hún tók ekki eftir því. Hún nxint-
ist liins föla andlits hans og blárra ótta-
lausra augna hans, er nú voru lokuð að
eilífu.
Svo datt henni allt í einu Stokton nxajor
í hug. Andliti hans mundi liún aldrei
gleynxa. Og slyppi lxún lifandi frá þessu,
þá skyldi hún elta lxann íxxeð ölluni lxeinxs-
ins lögregluþjónunx. Hann skyldi fá að
boi’ga fyrir þetta — þessa hræðilegu soi'g,
sem bx'áðunx mundi dreifast um alla jörð-
ina. Nxi varð henni ljóst, að litli feiti ná-
unginn nxeð þýðu og hljómmiklu í'öddina,
sem lienni hafði fallið svo vel í geð, var