Fálkinn - 06.07.1945, Blaðsíða 5

F Á L K I N N
5
Kyndarinn heima hjá sér, yfir morgunnmtnum hjá kellu sinni.
sé á tengslunum, þó að það
komi mjög sjaldan fyrir. Á leið-
inni verður kyndarinn að sjá
um, að eldurinn logi jafnt og
þétt og kafni ekki; verður
því oft að skara í og ekki má
bæta of miklu á í einu. Líka
verður að gæla þess að fara
sparlega með eldsneytið. Kvnd-
ingin er list út af fyrir sig', og
mjög er það misjafnt live kynd-
arar eyða miklum kolum, þótt
leiðin sé hin sama og lestirnar
jafn þungar. Kyndarinn tekur
um sjö pund af kolum á skofl-
una í einu, og á 100—500 km.
leið verður hann að moka nokk-
rurii smálestum af kolum á
eldinn. En hjá glöggum kynd-
ara kemst það upp í vana að
skammta vélinni mátulega og'
hafa eimþrýstinginn jafnan og
hæfilegan. Það verður ósjálf-
rátt.
Jafnframt því að kynda verð-
ur kyndarinn jafnan að fylgj-
ast með þrýstimælunum á gufu-
katlinum, sjá um að ketillinn
fái hæfilega mikið vatn i stað
þess, sem fer í súginn, og eins
að hafa gát á yfirhituninni og
hringrásinni. Þess á milli verð-
ur hann að taka eftir merkj-
unum, sem gefin eru frá stöðv-
ununi. Hann hefir alltaf nóg
að liugsa.
Þegar ferðinni er lokið le’ysir
kyndarinn eimreiðina frá lest-
inni og ekur henni í skýlið. Ef
svo stendur á, að snúa þarf
henni við þá hjálpar hann til
að slýra hverfiskífunni, sem
eimreiðinni er snúið á. Hann
gefur skýrslu um ferðina, tí-
undar númer eimreiðarinnar,
segir nafn sitt og lestarstjórans,
komutima og þessháttar en um-
sjónarmaður eimreiðarskýlisins
skrásetur allt þetta. Siðan er
eimreiðinni ekið að kolabingn-
um og kláfurinn fylltur, og
enn verður kyndarinn að m(/ka
til kolunum meðan fyllt er á.
Síðan er eimreiðinni ekið að
öskugryfjunni og' nú tæmir
kyndarinn alla öskuna úr stóni
og lireinsar liana og ristarnar.
Síðan er eimreiðinni loks ekið
inn í sinn hás. Að því húnu fer
kyndarinn og lestarstjórinn
með öll verkfærin og skilar
þeim i verkfærageymsluna. —
Síðan eru þeir „afskráðir“ eft-
ir dagsverkið hjá verkstjóran-
um og spyrja hvenær þeir eigi
að koma næst. Oftast nær er
það á sama tíma daginn eftir.
Víða er það meðfram fjöl-
förnurn járnhrautum að gisti-
hús eru handa lestarstjórum og
kyndurum, þar sem þeir gela
verið nætursakir þegar þeir eru
leystir af verði á endastöð eða
miðri leið. Þar fá þeir allan
beina fyrir sanngjart verð, en
stundum liafa járnbrautar-
mennirnir með sér mat og fá
hann hitaðan fyrir lítið verð.
Oftast nær eru þeir elcki nema
eina nótt að heiman í senn.
Þá er þeim séð fyrir ókeypis
gistingu, og oftast nær hefir
hver maður herbergi fyrir sig.
Á þessum stöðum er víðast
liægt að fá þvegið af sér, þar
er hað, veitingaskáli, setustofa
og sumstaðar garður, sem hægt
er að vera í.
I ygilcg IJósinynda-
Iirögrð i Hollyuood.
Þegar þeir sem fara höndum
um kvikmyndahadritin í Hollywood
áður en að fari'ð er að taka mynd-
ina eftir þcim, eru i vandræðum
með að lýsa hvernig eigi að taka
þetta eða liitt, skrifa þeir hara:
„Þetta er Fulton-hrella". Við skul-
um sem dæmi segja, að i frum-
handritinu standi: „John kemur inn
í herbergið og fer úr fötunum. —
Höfuðið á lionum er ósýnilegt. —
Jafnótt og hann afklæðir sig að
fullu hverfur likaminn líka, þvi
að það eru aðeins fötin, sem sjást.
Og um leið og hann tínir af sér síð-
ustu spjörina sést enginn John.“
Eða: „ljósmyndavélin lireyfist upp
Fimmtastræti 'þangað til komið er
fast að skýjakljúf. Þá lireyfist hún
uppeftir húsveggnum að 60. liæð og
hverfur þar inn um glugga.“
Maðurinn, sem vitnað er til lieit-
ir John Fulton og er forstöðumað-
ur „myndabrelludeildar“ Universal-
kvikmyndafélagsins. Fulton er 43
ára. Það er liann sem á heiðurinn
af ýmsum „brellukvikmyndum“ svo
sem „Ósýnilega manninum“ eftir H.
G. Wells, „Ósýnilegu konunni“
„Topper" og öðrum myndum i
svipuðum stíl.
Fulton er ekkert banginn við
að segja öðrum frá brögðum, sem
hann beitir til að ná þeim ótrúlegu
myndum, sem frá honum eru komn-
ar. „Áður óttuðust kvikmyndafé-
lögin, að ef óhorfendurnir skyldu
ljósmyndabrögðin, sem beitt er,
mundi þeim ekki þykja neins um
þau vert,“ segir hann, „en ég liefi
aldrei veri'ð trúaður á það. Mér finst
að ef l'ólkið hefir áhuga fyrir liinni
tæknilegu hlið kvikmyndatökunnar
þá fari það sérstaklega i kvikmynda
lnisin til þess að athuga brellurnar,
en ef ekki, þá nýtur það sjón-
hverfinganna. Eg segi liverjum sem
hafa vill frá brögðum þeim sem
ég' beiti.“
Brögðin sém þarf til þess að taka
„ósýnilegt fólk“ eru alls ekki flók-
in. Um ósýnilega manninn, sem
fer úr öllum fötunum, segir Fulton
þetta: „Vitanlega er maðurinn þarna
á myndinni, en ég liefi lokað úti
allt það af honum, sem ekki má
sjást. í þessu dæmi á allt að vera
sýnilegt af honum nema höfuðið.
Eg ljósmynda manninn meðan hann
kemur inn, og hefi svart flauels-
tjald bak við hann. Síðan bý ég
til svört pappírssnið á rannsókna-
stofunni, sem nákvæmlega þekja
höfuð mannsins á myndinni, sem
tekin var. Með þeim tækjum sem
fyrir hendi eru, er auðvelt að gera
þetta með fullri .nákvæmni. Svo
ljósmynda ég stofu án leikandans
Frh. á bls. l'r.
Til hægri: John Fulton í stálnum, að breyta „dagmyndum í næturmyndir". — Að ofan:
Úr myndinni ,,Three Cheers for the Boys“, sem tekin var af John Fulton.