Fálkinn - 01.02.1946, Page 10

10
FÁLKIN N
YNG/VU
LE/&NbURMIR
Strákurinn lék á þursana
ÞaS var einu sinni sveit, sem
fólkinu var alltaf að fækka í. Það
hvarf og enginn vissi hvað af því
varð. Stundum fundust mannabein
í skóginum. En einu sinni fann
veiðimaður för eftir stóra skó í
skóginum, og þá skildi hann að
þursar höfðu rænt mönnunum. Nú
fóru menn hver eftir annan að
leita að þursunum. En alltaf þegar
sást til þeirra hlupu þeir á burt.
í sveitinni átti heima drengur,
sem vildi reyna þursaveiðarnar.
Honum fannst óhæfa að láta þessi
mannrán viðgangast. Og svo fór
hann upp í skóginn einn morgun-
inn.
Þegar hann hafði gengið um
stund hitti hann fyrsta þursann.
Það var svolítið þursabarn, sem
stóð og glápti á hann. Það tók
þvi víst ekki að vera hræddur við
það, hugsaði stráksi og hélt svo
áfram, þvi að hann hélt að þurs-
arnir ættu víst heima þarna nærri.
Bráðum liitti hann stærri þursa, en
þó ekki stærri en svo að hann
laumaðist inn í skóginn og faldi
sig.
En sá næsti var mesti raumur,
og kom vaggandi á móti lionum og
ætlaði að taka hann.
— Þú munt ekki geta sagt mér
hvar þursakongurinn á heima?
spurði stráksi. — Eg á erindi við
hann.
— Jú, það get ég, sagði þurs-
inn. —- Hvaða erindi var það?
— Eg hefi heyrt, að liann hafi
ekkert nema mannaket að éta, ves-
lingurinn. — Eg gæti nú útvegað
honum annað, sem er betra.
—- Hvaða matur er það? spurði
þursinn forviða.
— Eg gæti lofað þér að smakka
á honum ef þú vildir segja mér
hvar konungurinn og allir hinir
þursarnir eiga heima. Hittu mig
við stóru furuna á áskambinum i
fyrramálið, þá skulum við fara á
veiðar saman og ná í þessa steik,
sagði strákurinn.
Þursinn sagði honum nú, að liann
yrði að fara lengra inn i skóginn
og hærra uppi fjallið, því að þar
ætti þursakonungurinn heima. Og
nú hélt strákurinn áfram til að
reyna að finna höfuðpaurinn sjálf-
an.
Þegar liann liafði gengið um
stund lieyrði hann mikinn hvin í
skóginum. Og nú kom enn stærri
þursi vaðandi. Já, liafi ég ekki séð
sjálft erkitröllið fyrr, þá hugsa ég
að það sé þetta, sagði strákurinn.
Því að þetta var ferlegur þursi.
— Ert það þú, sem varst að tala
við liann bróður minn áðan?
— Já, það var ég, sagði strákur-
inn.
— Viltu gefa mér matinn, sem
þú varst að tala um? spurði þurs-
inn og varð mýkri í máli, — þá
skal ég fylgja þér þangað, sem
Iiann faðir minn á heima, því að
ég er elsti sonur þursakongsins.
En það væri ekki vert að koma
of nærri honum, þvi að hann er
mannýgur.
— Þú getur kallað til lians, sagði
strákurinn, og sagt honum að þú
vitir af manni, sem á miklu fínni
mat en liann fær.
Þursaprinsinn lofaði þvi, og svo
héldu þeir áfram til æðsta trölls-
ins, sem réð yfir öllum öðrum
þursum i skóginum.
Þegar þeir höfðu gengið óendan-
lega lengi í skóginum kom allt i
einu dynur fyrir eyrun á þeim og
grjótkast úr berginu.. Uppi á tind-
inum stóð gífurlega stór þurs og
var að skammast. — Þú skalt ekki
vera of viss um þig, þó að þú sért
elsti sonur minn! öskraði hann.
Þetta var þursakongurinn sjálfur.
— Hérna er drengur, sem veit
um ennþá betri mat en mannaket,
æpti sonur hans, en röddin titr-
aði þvi að hann var svo hræddur.
—' Þann strák skal ég drepa!
öskraði kongurinn. Svo varð liann
hægari. — Það ket heimta ég! hróp-
aði liann. Og fái ég það ekki þá
skal ég drepa hann.
— Já, pápi, svaraði sonurinn. —
En hann segir að við verðum að
koma með alla þursana að stóru
furunni á ásnum i fyrramálið. Svo
eigum við að veiða í matinn og
éta saman á eftir, öskraði sonurinn.
Morguninn eftir komu allir þurs-
arnir að stóru förunni. Þegar sólin
kom upp hrópaði strákurinn: —
Skjótið þið nú á þennan ost og
étið hann, því að hann er miklu
betri en mannaket!
Þursarnir idupu upp til lianda
og fóta og ætluðu að færa sig nær
sóiinni, til þess að komast í skot-
færi. En hún var elcki eins nærri
og þeir héldu. Þeir lilupu og hlupu
allan daginn, en ekki komust þeir
nær. Og áður en þeir gáðp að sér
voru þeir orðnir viltir, og komust
aldrei á gömlu stöðvarnar aftur.
— .Bara að ég vissi hvaða drullu-
sokkur það er, sem hefir skrifað
húsbónda minum að ég sé letingi,
fyllisvín, fjárhættuspilari og hór-
karl?
— Svei, svei — mikill ósómi.
Þú hlýtur að geta haft upp á hon-
um því að þetta er auðsjáanlega
maður, sem þekkir þig vel.
(V/V<V(V/V/W
— Ertu ánægð með nýju vinnu-
konuna?
— Tæplega eins ánægð og mað-
urinn minn.
Haustvindurinn lijálpar Adamson.
Skrítlur
— Það er öllu óliætt með hvolp-
inn, umsjónamcAur, hann er alveg
nýbúinn að éta sig saddan.
— Já, maður verður að athuga
þær, — skóflur kaupir maður ekki
nema einu sinni á œvinni.
— Okkc,r skóflur eru nu ekki
þannig.
— Þarna stendur þú eins og
gtópur og hefir ekki hugmgnd um
hvenœr Itcvnses ríkti í Egyptalandi,
— hvernig heldurðu eiginlega að
þér gangi að hafa þig áfram i
tífinu, drengur?
/V/V/V/V/V/V
Milli lögmanna.
— Giftist þú failegu konunni, sem
trúði þér fyrir eigum sínum?
— Nei, ég slapp með sex mánuði.
Hvernig í skollanum á maður
nú aftur að segja: Stoppaðul á
indversku?
Ilún: — Já, já. Eg veit að ég
liefi allskonar galla!
Hann: — Já, það hefirðu.
Hún: — Nú-ú. Hvaða galla ætti
ég svo sem að hafa?