Fálkinn - 01.02.1946, Page 13

FÁLKINN
13
KROSSGATA NR. 571
Lárétt skýring:
1. Stúlkna, 7. sætur, 11. strákur,
13. rauk, 15. glímukappi, 17. kúttcr,
18. teygja, 19. íjjróttafélak, 20. sár,
22. guð, 24. lögfræðingur, 25. vökvi,
26. eySsla, 28. björgunartæki, 31.
miS, 32. mjög, 34. umhugsun, 35.
samtiningur, 36. fljótiS, 37. tveir
eins, 39. fangamark, 40. lilé, 41.
kvöldsól, 42. veiSarfæri, 45. Fjölnis-
maSur, 46. gat, 47. þræll, 49. líffæri,
51. mann, 53. raun, 55. flska, 56.
skurð, 58. fláræði, 60. á litinn, 61.
tveir eins, 62. glufa, 64. bæjarnafn,
65. tala, 66. spirir, 68. hrörlegt, 70.
sambljóðar, 71. andvarp, 72. málar,
74. stönglar, 75. rusl.
Lóðrétt skýring:
1. Hnífs, 2. bljóð, 3. lierbergi, 4.
óhreinkar, 5. létt, 6. export, 7.
sekkur, 8. samtenging, 9. félag, 10.
drasl, 12. bindi, 14. á, 16. verslun-
in, 19. versna, 21. brærast, 23.
gjaldeyrinn, 25. leikur, 27. ósam-
stæðir, 29. bókstafir, 30. skáld, 31
söngfélag, 33. sperru, 35. þurkvi,
38. leiks, 39. sjáðu, 43. hlutar, 44.
hrun, 47. þýfi, 48. orkan, 50. í-
þróttafélag, 51. livað, 52. tónn, 54.
fangamark, 55. mannsnafn, 56.
biblíunafn, 57. jötunn, 59. spýta,
61. verkfæri, 63. benda, 66. fæðu,
67. dreif, 68. stikill, 69. efni, 71.
fangamark, 73. tveir eins.
LAUSN Á KROSSG. NR. 570
Lárétt ráðning:
1. Spóla, 7. Ránar, 11. polka, 13.
ósinn, 15. úr, 17. fura, 18. lafa, 19.
S.S., 20. raf, 22. R.O., 24. G.A. 25.
aki, 26. amen, 28. flaga, 31. frúr, 32.
blek, 34. und, 35. slot, 36. hal, 37.
af, 39. P.P., 40. nit, 41. krosssaum,
42. lóa, 45. A.R. 46. Nr„ 47. ból, 49.
blóð, 51. fat, 53. trog, 55. Páls, 56
hafti, 58. gras, 60. aga, 61. er, 62.
Na, 64. agn, 65. Ra, 66. flón, 68.
mara, 70. ná, 71. bassi, 72. óraði,
74. stýra, 75. langa.
Lóðrétt ráðning:
1. Skúra, 2. óp, 3. lof, 4. alur, 5.
A.A.A., 6. sól, 7. rifa, 8. ána, 9. NN,
10. rósir, 12. krof, 14. saga, 16.
ramba, 19. skúti, 21. fell, 23. manns-
nafn, 25. Aron, 27. N.E., 29. Lu, 30.
G.D., 31. F.L., 33. karað, 35. spurt,
38. f.o.b., 39. Pan, 43. óbága, 44.
alla, 47. bora, 48. ógagn, 50. ós, 51.
Fa, 52. T.T., 54. R.G., 55. París, 56.
hrós, 57. inar, 59.snáka, 61. Elsa,
63. Aral, 66. far, 67. nit, 68. mór,
69. aða, 71. bý, 73. in.
alltaf eftir orðum þeirra. En nú skulum við
halda áfram.
Inga opnaSi garSshliSiS og stundu síSar
voru þau komin inn i hina skuggalegu
horSstofu á prestsetrinu, sem ennþá var
óbreytt frá því er Inga kom þangaS sjálf
í fyrsta sinn.
— Nú þaS eru þiS! sagSi séra Emanuel,
sem ásamt konu sinni tólc á móti þeim
án nokkurrar sérlegrar ástúSar aS sjá —
en kyssti þó á enni drengsins, sem honum
fanst skylda sín fyrir frændsemina viS
liann. Á meSan þau drukku kaffiS, sem
boriS var fyrir þau, vék séra Emanuel
nokkrum orSum til drengsins.
— Hann lýtur út fyrir aS vera hlýSinn og
vel upp alinn. Þrátt fyrir þaS ímynda ég
mér hara vel áha nn. ITvaS finnst þér?
Emanuel viS Ingu, þegar þau liöfSu lok-
iS viS aS drekka kaffiS og drengurinn var
farinn út í garSinn til aS skoSa sig um.
Inga var ánægS meS sjálfri sér yfir hegS-
un sonar síns, og hverig hann liaí'Si komiS
fram þrátt fyrir seinheppna gamansemi
Emanuels viS hann.
— Eg liefi ekkert á móti þvi, aS hafa
drenginn á heimili mínu, hélt séra Emanuel
áfram, minsta kosti á meSan aS hann hegS-
ar sér vel, og eins og ég hefi sagt, þá lýst
mér bara vel á hann. HvaS finnst þér?
Ilann beindi þessari spurningu til konu
sinnar, sem eins og venjulega var honum
sammála. SíSan kjör Ingu urSu aftur lakari
en hennar sjálfrar, var hún orSin mildari i
hennar garS, heldur en hún hafSi veriS er
öfundin sýkti lmga hennar. En nú vissi hún
aS hún mátti sín meira en Inga.
— Þú getur fariS upp og komiS farangri
drengsins fyrir; ég hefi tæmt smá kom-
móSu í lilla herberginu, þar sem hann á aS
sofa. Þú ratar þangaS, sagSi prestfrúin viS
Ingu.
— Þökk fyrir, sagSi Inga og gekk upp
stigann og fór inn í herhergiS, sem sneri
út aS garSinum, þar sem Kaj bróSursonur
hennar hafSi áSur veriS, en nú var liann
einhversstaSar suSur á Jótlandi.
GólfteppiS var orSiS svo slitiS aS varla
voru lengur sýnileg munstur þau, sem
upphaflega höfSu skreytt þaS. En rúmiS
var gott og útsýniS yfir garSinn mjög fall-
egt-
Hún lagSi töskuna meS fatnaSi drengs-
ins á stól, og byrjaSi aS taka upp úr
henni, á meSan var lienni hugsaS til Eriks.
ITún vissi að liann mundi sakna drengsins
engu minna en liún. Þrátt fyrir þreytu
hans á kvöldin, er hann kom heim frá
vinnu sinni, var hann vanur aS gleyma
öllum áhyggjum, þegar Per kom lilaup-
ahdí á móti honum og tók um háls hans.
Hún vissi að söknuðurinn mundi fá mjög
mikið á hann.
Er hún hafSi lokið við að taka allt upp
úr töskunni og koma því á sinn stað, og
lagt öskju með súkkulaði á kommóSuna
ásamt okkrum smágjöfum, sem liún hafSi
keypt lianda drengnum án þess aS liann
vissi af, til þess aS láta honum koma þær
á óvart, gekk hún aftur niður. — Ef til vill
hugsaSi hún, mundi hún að hálfu ári
liðnu fá Per heim aftur, og þótt hann
mundi ekki verða eins sæll þennan tíma,
sem hann dvaldi á prestsetrinu, og liann
hefði verið heima, mundi liann þó ekki
þurfa að líða neitt. Hvað sem um séra
Emanuel mátti annars segja; þótt hann
væri strangur og sérvitur, þá var hann þó
ekki vondur maSur. Svo mundi hún geta
heimsótt Per hálfsmánaðarlega, svo fram-
arlega, sem hún liefði ráð á því að ferðast
svo oft til hans, en strax og hún fengi
atvinnu gat hún leyft sér þaS.
Hún dvaldi á prestsetrinu svo lengi sem
hún gat þennan dag, og liún fann aS augu
Pers hvíldu á sér, er hún fór aS hugsa til
ferSar. ÞaS var eins og þaS rynni upp
fyrir honum nú, aS hann væri raunveru-
lega aS skilja við heimili sitt. Aldrei fyrr
á ævinni hafði hann þurft að kveðja
mömmu sína fyrir langan fráskilnaðar-
tíma.
— Þú mátt ganga með mér út á veginn,
sagði Inga við son sinn, er hún hafði kvatt
bróður sinn og mágkonu. — Þú ratar aftur
heim, er það ekki?
Drengurinn kinkaði kolli, og leiddi móð-
ur sína hljóðlátur. Svo spurði liann með
titrandi röddu hvenær liún mundi koma
aftur.
— Svo fljótl, sem ég get, Per. Ekki síðar
en eftir hálfan mánuð, svaraði Inga.
— Og pahhi líka? spurði drengurinn.
— Ef til vill; liafi hann tíma til þess,
svaraði hún og lagði höndina blíðlega á
öxl honum. — Eg veit að þú verður góður
drengur, og þú getur liaft það mjög á-
nægjulegt í þessum stóra og fallega garði.
— Já, rödd hans var dapurleg. — En
ég held að ég vildi samt heldur fara meS
þér lieim. ÞaS er svo undarlegt, að þú
skulir ekki vera hjá mér, þegar ég vakna
í fyrramálið, svaraði drengurinn og barð-
ist við grátinn.
1 — Hvað er að sjá! Þú grætur. Er þetta
lietjan mín! sagði Inga og reyndi að vera
uppörvandi.
— Nei, ég er ekkert að gráta, svaraði
drengurinn með klökkva, — við sjáumst
bráðum aftur, er það ekki? Ef þú kemur
eftir hálfan mánuð, þá.......
— Nú skulum við ekki tala um það
meir, tók Inga fram i, þegar ég kem, skal