Fálkinn - 15.03.1946, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
HEIÐURSPENINGURINN.
Framh. af bls. 11.
— Eg er að hugsa um að fara
með lionum í kirkju á sunnudaginn,
sagSi Anna-Lisa virSulega, en þaS
er ekki vert aS eitthvert ykkar
reyni aS koma líka.
— O, svei attan! hrópaSi Pearl
og teygði upp nefið, — hann verð-
ur auðvitað i gamla grænsvarta
frakkanum og með fornaldar-froll-
una á liausnum. Eg lcalla þig hugaða
Anna-Lísa! Við hin hreppum varla
þennan heiðurspening. Svo framar-
Iega sem ekki....
HÚN sat lengi og liugsaði um
hvernig hún ætti að finna
hærra tromp en það, sem systir
hennar hafði á liendinni, og Buster
hnyklaði brúnirnar og hugsaði um
það sama .......
Samkeppnin milli unga frænd-
fólksins hélt áfram allt liðlangt
haustið. Nú var farið að líða að
jólum, og þá áttu þessir skólaung-
lingar að fá að fara heim til for-
eldra sinna í sveitinni. Logan
gamli ætlaði lika heim til sín. Hann
átti heima í nokkurra mílna fjar-
lægð frá ættingjum sínum, en af
því að ráðskona hans átli alltaf
frí um jóiin, þá hélt hann þau jafn-
an hjá Brown tengdasyni sínum.
Hann kom í gamla frakkanum
sinum og með fornfálega hattinn,
og enginn fór á járnbrautarstöðina
tii að taka á móti lionum. Þeim
yngsta, Charles, hafði nefnilega ver-
ið falið að gera þetta, en hann
hafði farið út í skóg í staðinn.
Svo var fyrir mælt, að jólagjaf-
irnar skyldu lagðar i stofuhornið
á aðfangadagskvöldið, en ekki mátti
skoða þær fyrr en morguninn eftir.
Systkinin þrjú dreymdi hvort í
sínu iagi um verðlaunin, en það
gerði Charles áreiðanlega ekki.
Hann hafði ekki tekið á móti gamla
manninum, svo að hann varð að
bera þungu töskuna sína einn.
—Charies, má ég fá að tala við
þig, sagði Logan, þegar drengurinn
var að ganga upp stigann inn í
herbergið sitt. Hitt fólkið er farið
að hátta, svo að jiað truflar okkur
víst enginn. Eg þarf að tala við
þig um þennan svokallaða heiðurs-
pening, „verðlaunin fyrir fræki-
legt afrek“. Hugsaðu þér ef þú
fengir þau!
— Nei, nei, afi. Eg kom ekki
einu sinni á járnbrautarstöðina.
— Iíanske einmitt þessvegna.
Líttu nú á, þú hefir aldrei reynt
að hræsna, aldrei reynt að koma
þér i mjúkinn hjá mér. Og ég er
viss um, að þú hefir tekið svari
mínu við hin systkinin. Eða livað?
CHARLES leit undan. Svo kink-
aði hann kolli.
— Var það ekki það, sem ég
vissi. Annars liætti mér við að
gleyma regnhlífinni minni stund-
um, þegar ég heimsótti barnabörn-
in mín. Og þá sneri ég oft aftur til
þess að sækja hana. Og þá, þú
skilur .... Það bar stundum við
að maður heyri.......
— Afi! hrópaði drengurinn
með tárin í augunum .... ég sá
þegar þú komst til baka, það var
þessvegna sem .... Eg get ekki
tekið við neinum verðlaunum ....
Gamli maðurinn hló dátt. — Ein-
mitt þessvegna áttu að fá verð-
launin. Því að þú játar að þú vissir
að ég kom aftur. Eg sá þig í glugg-
anum þegar ég sneri aftur. Og svo
talaðirðu hærra en öil hin, svo ég
hefði þekkt þig þó ég hefði eklci
séð þig. Hérna er heiðurspeningur-
inn þinn fyrir hreinskilnina!
Charles beygði sig djúpt. Þetta
var fallegt armbandsúr úr gulli,
hlutur sem hann hefði aldrei getað
dreymt um.
ÉG NOTA SUNLIGHT í ALLAN ÞVOTT
Stundum getur
veriö erfitt aö
ná í Sunlight-
sápuna, því er
gott aö spara
hana.
X-S 1387-925
SUNLIGHT-sápan freyðir
sérlega vel, og fer því
vel með þvottinn. Þess-
vegna er hún jafn
örugg fyrir fín
gerðan þvott og
stórþvottinn.
SUNLIGHT-sápan er lika
frábær í hreingerningar,
og alveg skaðlaus fyrir
hendurnar. Sun-
light-sápan losar
blátt áfram öll
óhreinindi.
SUNLIGHTsápan freyðir vel, örugg í allan þvott
* Allt með fslenskum skipum! *
LESLIE HEFNIR SÍN.
Framh. af bls. 9.
Hann meðgekk þetta fyrir mér
í skelfingarkastinu , sem hann
fékk þegar hann hélt að hann
hefði drepið loig. Hann elskaði
þig, eins og þú veist, og það var
af því að hann hafði tekið eftir
að þú gafst mér auga, að hann
reyndi að vekja hatur lijá þér
þér til mín. Þegar lögreglan kom
skaut hann sig.
Kæra Leslie, nú er ekkert, sem
aðskilur oklcur. Þú getur ekki
Sitjandi skál!
Sjóliðsforingjar .Breta mega alltaf
drekka skál konungsins sitjandi, eða
eru réttara sagt skyldugir til að
gera það. Ástæðan er þessi:
Charles II. Englandskonungur, er
réð ríkjum í Bretlandi 1060 - ’85,
var einu sinni að skoða nýlt skip,
sem floti lians hafði eignast. Á
eftir ræddi hann við liðsforingjana
og vildu þeir auðvitað drekka skál
konungsins. Konungurinn stóð mpp
til þess að skála við þá, en rak þá
hausinn upp í bita. Þegar hann
hafði jafnað sig eftir höggið sagði
hann:
„Það er óhæfa að sjóliðar mínir
reki sig uppundir í hvert skifti,
sem þeir drekka skál mína. Því
mæli ég svo fyrir, að The Royal
Nc,vy sitji, jafnvel þó konungsskálin
sé dukkin!“
Hann var tekinn á orðinu og síð-
an drekka flotamenn konungs skál-
ina alltaf sitjandi.
Þýskur hershöfðingi var að út-
mála fyrir norska yfirhershöfðingj-
anum Ruge hve vænt Þjóðverjum
þætti um Norðmenn og hve þá
langaði mikið til að vingast við
þá! Ruga svaraði stutt:
— Nauðgun er líka ein tegund
ástar. En mér hefir aldrei geðjast
að henni.
Hljóð og hæð.
Blístur eimreiða er það hljóð,
sem hingað til hefir komist hæst
upp í loftið. Það hefir heyrst um
3000 metra yfir yfirhorði jarðar.
Það sem næst hefir komist er hvell-
urinn frá riffli (1830), og hundgá
(1800 m.) Hróp mannsraddarinnar
heyrist ekki lengra en 1500 metra.
Hversvegna
er almanakið kallað „kalender“ á
mörgum útlendum málum. Orðið
kemur úr latínu. Rómverjar kölluðu
fyrstu daga hvers mánaðar „cal-
endæ“ en jjað var leitt af sögn-
inni „calare“: að kalla saman. Á
fyrsta degi mánaðarins köllúðu
prestarnir fólkið saman, til þess að
tilkynna því livaða hátíðis- og
helgidagar væru í mánuðinum. Síð-
an voru auglýsingar feslar upp á
strætum og gatnamótum, og þessi
listi var kallaður „Calendar“.
Skrítið þýfi.
.Bóndi einn í Nebraska í Banda-
ríkjunum, átti vindmyllu úr stáli,
og var hún 15 m. á hæð. Notaði
hann hana nærri j^ví daglega til
ljósgjafar og annars. En einn morg-
uninn er hann vaknaði var myllan
horfin. Henni hafði verið stolið um
nóttina! Síðan eru Ameríkumenn
farnir að tryggja vindmyllur sínar
gegn þjófnaði.
harið niður tilfinningar þínar til
mín. Þær hafa komið greinileg-
ar í ljós en svo------------“
Það féll skuggi á blaðið. Leslie
leit upp og horfði inn í augu Barc-
lays, sem Ijómuðu af fögnuði. Hann
féll á kné við rúmið og greip hönd
hennar.
„Þú þarft ekki að lesa lengra,
elskan mín,“ sagði hann og brosti.
„Eg er kominn liingað til þess að
segja þér niðurlagið sjálfur.“
*****

Í i
Í i
Í í
Í BYGGINGAVÖRUR ! i
Í i
Í i
í Sögunarvélar i
í með bensínmótir og 2V’ +
Í blaöi, mjög ódýrar. i
* t
*** i
i
4 Eldhúsvaskar
t emieleraðir, hvítir. i
* i
± *** i
i *
i Vatnsdælur i
í Vatnshrútar i
i i
*** i
i i
í Gúmmíslöngur i
í %” og 1”.
+ JL
+ *** i
±
i Filtpappi *
i Gólfdúkalím t
* *
i *** i
i i
t Hitamælar t
i Vatnshæðarmælar i
i i
± *** i
i i
i Vatnskranar i
i Ventilhanar t
í Stopphanar i
i Rennilokur i
1 Iíransastútar i
i i
i *** i
i t
í J. Þorláksson & Norðmann i
i Rankastr. 11 Sími 1280 i
i

Árið 1855
var mikið laxveiðiár í flestum lönd-
um Evrópu. Þá var lax sífellt á
borðum á fjölda heimila og loks var
fólk orðið hundleitt á honum, því
að lax er leiðigjarn matur, þótt
hann þyki sælgæti svona einstöku
sinnum. Því var það að þegar fólk
réði sig í vist, setti það sein skilyrði
að það þyrfti ekki að borða lax
nema þrisvar í viku.
Við brúðkaup
í Japan ber brúðurin hvitt silki-
hand um ennið, hið svokallaða
tsunokakushi. Er bandið tákn þess
að brúðurin heitir þvi að vera
hvorki afbrýðisöm né önug og ó-
hlýðin tnanni sínum.