Fálkinn - 05.07.1946, Blaðsíða 10

10
F Á L K 1 N N
VNCt/fV
LE/SNblMtNIR
Framhaldssaga barnanna.
Andrée leiðangurinn
Fyrsta norðurpólsflugið
5.) Andrée og' samverkamenn
hans byrjuðu nú að kaupa út-
búnað og vistir. — Loftbelgur-
inn var smíðaður í París, sjálf-
ur bfelgurijnn úr þreföldu, olíu-
bornu silki, en stýrishúsið fléttað
úr pílvið og spanskreyr. Andrée
útvegaði sér þrjá sleða og segl-
dúksbát, sem átti að nota á heim-
ferðinni yfir ísinn. Að lokum leigðu
þeir sér skip, sem hét ,,Virgo“
(Mærin). Skip þetta átti að flytja
leiðangursmennina til Daiyaeyjar-
innar, en þaðan skyldi loftferðin
haíin.
(i.) Vorið 1890 sigldi leiðangur-
inn norður eftir, og 17. júni kom-
ust þeir á ákvtírðunarstaðinn. Þeir
byggðu strax skýli fyrir loltbelginn,
sem nú var fylltur af vetni, er þeir
höfðu flutt með sér í stálflöskum.
En til allrar óhamingju hrepptu þeir
þarna hræðilegt óveður, og isruðn-
ingurinn var mjög hættulegur fyrir
„Virgo“, svo að heppilegast þótti
að snúa aftur heim til Svíþjóðar.
Vorið 1897 iagði leiðangurinn samt
aftur af stað, í þetta skifti á fall-
byssubátnum „Svensksund“.
Á botni Atlantshaísins
Það stendur i blöðunum, að nú
eigi; að rannsaka Atlantshafið - allt
til botns. Finnast ef til vill óþekkt-
ar ófreskjur þarna niðri í djúpun-
um? Er Miðgarðsormurinn ef til
vill þar á sveimi? Ekki er l)að lík-
legt. Ef slíkar ófreskjur væru þar,
er furðutegt, að eitthvað af þeim
skuii ekki hafa rekið á land, eða
leifar af þeim. En þá leysist ef til
vill gátan um ferðalög álanna, ef
til vill finnst þá líka Atlantis, meg-
inlandið mikla, sem á að hafa tengt
saman Afríku og Ameríku. Það
verður svei mér gaman að frétta
af þessum leiðangri.
Ekki þekkjum við út i æsar verk-
færi þau og tæki, sem vísindamenn-
irnir ætla að nota við rannsóknir
sínar i djúpunum. Auðvitað verður
að útbúa kúlur fyrir kafarana.
Djúpið og þrýstingurinn eru svo
geysileg, að það er stórhættulegt
að kafa þárna niður. Slíkar kúlur
þurfa því að vera þrælsterkar, gerð-
ar úr þykkum stálplötum, og í því
eru að sjálfsögðu súrefnisgeymar.
Þegar kúlurnar sökkva niður er
hægt að athuga dýralífið gegnum
þykkar glerrúður. Sterkir ljóskast-
arar varpa birtu á hafsbotninn, svo
að liægt sé að sjá það, sem dags-
ljósið nær ekki til.
Maður heitir Williamson. Hann
hefir kafað i svona kúlu og' tekið
þar myndir og kvikmyndir á 1000
metra dýpi. Smásaga frá einni svona
ferð hans á hafsbotni sýnir hversu
hættulegt er að kala svo djúpt, —
jafnvel í kafarakúlu. Dag nokkurn
kom risastór liákarl og réðst á
Williamson. Hann hentist með fanta-
hraða beint á rúðuna. Og þótt gler-
ið væri margra þumlunga þykkt,
brotnaði það. En til allrar hamingju
höfðu menn gert ráð fyrir, að slíkt
gæti komið fyrir. Hægt var að skjóta
vatnsheldum járnhlera fyrir. Hefði
liann ekki verið, liefði Williamson
sennilega ekki komið lifandi úr
þessari ferð.
COLA VMKKUR
Lögregluþjónninn kemur heim:
— Nú hefi ég tijnt lyklinuni aö
handjárnuniim, ebkan mín.
3jc sj« sfe
— Eg skil nú ekki ad' }>ú skyldir
láta þer seema aö selja mér ein-
eygðan hest.
— Hvað gerir það til. Það sem
hann sér ekki á útieið'inni fær hann
afí sjá á heimleiðinni!
*****
Hinrik IV. var frægur lyrir það,
að hann var kvennakær meira en
góðu hófi gegndi. Á fyrsta árinu
eftir að hann kvæntist el'ndi drott-
ning hans til viðhafnardansleiks í
Louvre-höllinni og þar voru meðal
gesta tuttugu fegurstu konur við
hirðina, mjög léttklæddai-.
— Monsignore! sagði konungur-
inn við sendiherra páfans. sem sat
hjá honum í stúkunni og horfði á.
— Þafí er nndarlegt mefí þetta
frw, sem ég hefi sáð. Það kemur
alls ekki upp.
—• Geinr ekki verið afí þú hafir
látifí þau standa á höffíi?
*****
- Aldrei hefi ég séð fríðari fylk-
ingu.
— Það er víst orð að sönnu,
svaraði páfafulltrúinn, — en þér
verðið víst ekki lengi að sigra hana.