Fálkinn - 05.07.1946, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Övre Richter Frich: 8
Þöglu börnin frá Úral
II. hluti: Hellisbúarnir
lega einkar áhrifamikil tæki og fyllilega
samkeppnisfærar við hina „spönsku jóm-
frú“ Filippusar Spánarkonungs og önnur
snilldarleg píslartæki úr fahgelsiskjöllurum
miðaldanna.
En nú skal undir eins sagl frá því, að
þessir einkennisbúnu menn, sem töluðu
til úrvalsliðsins í leynilögreglunni, höfðu
ekki verið teknir til pyntingar vegna þess
að þeir væru ekki nógu starfsfúsir. Þeir
voru báðir miklir verðleikamenn hinu þýð-
ingarmikla riki í ríkinu, sem kallað er G.
P. U. og í öðrum löndum skreytir sig' með
öðrum bólcstöfum og merkjum. Ennþá eru
ýmsir til — ýmsir óhagsýnir einstaklings-
hyggjumenn, sem telja að refsa beri harðar
fyrir pyntingar en morð, en þess sjást eng-
in leikn á sól og tungli, að þessi skoðun eigi
sér fylgi í réttarvitund nútímans.
En hinum tveim ungu læknum virtist ])ó
að í þessu tilfelli væru pyntingarnar nauð-
synlegar. Stundum litu þeir snöggvast hvor
á annan, og glottu fúlmannlega um leið,
og ávallt er þeir höfðu skiftst þessum skeyt-
um á urðu hendurnar á þeim harðari og
óp fórnarlambanna trylltari en áður.
— Það er sárt, félagi, vældi annar, en
andlitið á honum var allt rifið og tætt eft-
ir beittar klær, og' annað augað lafði út á
kinn og starði i örvæntingu út í herbergið.
— Eg get ímyndað mér það, sagði eldri
læknirinn. En það verður ekki betra þó
maður emji og skræki eins og kerling. Þið
eruð karhnenn og verðið að taka afleið-
ingunum af gerðum ykkar.
Og með þessum uppörvunarorðum klór-
aði hann i augað á manninum með smá-
töng. Einhver næm taug hefir orðið fvrir
þessu, því að nú varð vein mannsins að
öskri.
— Þetta er ofurlítil kveðja frá Tim Jagi-
rof, tautaði læknirinn við sjálfan sig og'
hjó sig' undir nýja aðgerð til þess að ítreka
þessa kveðju betur. En hann fékk ekki
tíma til að gera frekari tilraunir á augna-
taugunum. Tveir menn komu inn í sjúkra-
stofuna. Annar þeirra var stór og stæði-
legur í einkennisbúningi, en sá sem með
honum var var með hvassl nef og gler-
augu, og skjalamöppu undir hendinni.
Það gat ekki leikið neinn vafi á því, að
þetta voru hátt settir menn. Læknarnir
réttu ósjálfrátt úr sér og heilsuðu með
miklum virðuleik, og sjúklingurinn með
augað á kinninni kæfði niðri í sér sárs-
aukahljóðið. Hann reyndi að rísa upp og
heilsa, en Iæknirinn hélt honum niðri á
koddanum.
— Þetta er víst ekkert alvarlegt, félagi,
sagði hái liðsforinginn og leit með sýnileg-
um viðbjóði á ljóta augað, sem virtist lýsa
djúpri undirgefni.
Ilann jafnar sig áreiðanlega bráðum,
sag'ði læknirinn. — Þetta litur miklu ver
út en það er.
— En augað?
Það lagast. Sjúklingurinn er dálítið
óþolinmóður, en þetta lagast allt með tíð
og tíma.
Verður hann blindur? hvíslaði liðs-
foringinn.
Varla. Þegar við höfum staglað sam-
an sjóntaugina eru miklar líkur til að hann
sjái eins og áðui\
Það er gott. Því að við þurfum á þess-
uin félaga að halda, báðum augunum i
honum. Og hinn?
— Hann hefir verið klóraður skrambi
iila, sagði hin læknirinn. En það er ekk-
ert að augunum í honum. Hinsvegar hefir
hægra eyrað verið bitið hér um bil af lion-
um. Það lafir á taug. Það er líkast því að
hann hafi heimsótt tígrisdýrið í dýragarð-
inum. Eg skil ekki hvernig þetta hefir at-
vikast.
Mér er sagt, sagði hinn maðurinn, og'
sem var að binda um augað á sjúklingn-
um, að þessir menn hafi verið í tuski við
tvo krakka, sem komu með Timothei Jagi-
rof frá Síberíu. En mér þykir það ótrúlegt.
Tvo krakka, öskraði maðurinn með
augað og reis upp i rúminu .... Það voru
tveir djöflar. Það ætti að hengja þá ....
Liðsforinginn stillti sig um að brosa og
lögfræðingurinn, sem lijá honum stóð þreif-
aði ósjólfrátt á skjalamöppunni, eins og til
að dreifa liugsunum sínum, og verjast hlátr-
inum. Annars var hann of stillilegur mað-
ur, og hafði sent margan manninn ó gálg-
ann eða Ljubjankfangelsið.
Það er vísl óþarfi að ræða þetta mál
núna, sagði svartklæddi lögfræðingurinn
.... Fyrst og' fremst er nauðsynlegt að fá
að vita sem gleggst um handtöku Timothei
Jagirofs. Og ef félagar okkar hérna eru
þess um komnir að gefa nokkra skýrslu,
þá væri okkur kærl að fá að vita hvernig
þetta atvikaðist.
Maðurinn með augað virtist hressast
lurðulega vel.
— Jú, sagði hann og ló við að sigur-
lireimur væri í röddinni. Tim gelck i gildr-
una. Alveg eins og saklaust lamb. Hann
varð dólítið vonsvikinn þegar hann fékk
ekki að sjá neitt af sínu fólki, en við hugg-
uðum hann með því, að enginn hefði vitað
fyrirfram livenær liann mundi koma, og
að fjölskylda lians og félagar væru inni i
klúbbhúsinu. Við skröfuðum um alla heima
og geima við liann meðan við fórum með
hann að bifreiðinni, þar sem félagi Dubi-
jenko hitti hann og sýndi lionum skipun-
ina um að taka hann fastan. Það voru sett
handjárn á liann formálalaust og ekið með
hann á burt, en í því að liann var að fara
varð hann alll í einu svo felmtraður.
Eg liefi tvö börn með mér í flugvél-
inni, sagði hann æstur. Þau hafa bjargað
lífi mínu og ég liefi lofað að sjá þeim far-
borða. Viljið þið láta föður minn vita að
Ekki veit ég hverju Dubijenko svaraði
til þessa. En við fengum skipun um að
hirða krakkana og setja þau í gæsluvarð-
hald.
— Þetla var alls enginn hægðarleikur,
lierra ofursti — eins og' þér sjáið. Þau öskr-
uðu á Tim, þau hvæstu og fnæstu eins og'
tígrisdýrakettlingar, já, þau svifu beint á
okkur og neglurnar á þeim voru heittar
eins og rándýrsklær. Við reyndum að lægja
í þeim rostann með því að berja þau, en
])að hafði engin áhrif. Og áður en nokk-
urn varði undu þau sér út úr klefanum
og tóku á rás upp að birgðahúsinu og áður
en við gátum litið við höfðu þessir drísi-
djöflar klifrað upp eftir þakrennunni. Þó
að við værum alvarlega særðir og illa til
reika fórum við eftir strokuföngunum. En
þarna var ómögulegt að komast upp seiga-
laust. Svo að við sendum eflir slökkvilið-
inu, og þá loksins urðu þessar vítiskreyst-
ur að gefast upp, en þó ekki fyrr en bunan
stóð á þeim. Þau skoluðust niður þakið og
duttu eins og drukknaðar rottur í björg-
unarnetið, sem hafði verið strengt undir
veggnum.
Ofurstinn hnyklaði brúnirnar.
Eg ætla að vona að börnin liafi ekki
rotast í fallinu, sagði hann þungbúinn.
Þetta illgresi liefði svo sem ekki átl
annað betra skilið, urraði G.P.U.-maður-
inn og benti á augað á sér. Þau voru víst
meðvitundarlaus þegar þau voru tekin
upp, en að því er mér er sagl náðu þau sér
aftur. Nú sitja þau hvort í sínum ldefa á
slökkvistöðinni og orga livort á annað. En
við skulum svei mér tala alvarlega við
þessi illyrmi, undir eins og við eruni orðn-
ir rólfærir aftur.
— Það gerir þú ekki, félagi, svaraði
ofurstinn hvass. Þið vitið að forstjóranum
líkar vel börn, sem eitthvert mannsbragð
er að.
Gestirnir tveir biðu ekki svars. Þeir
námu ósjálfrátt staðar i dyrunum. Lág
vein heyrðust innan að. Læknarnir voru afl-
ur farnir að eiga við útgengna augað og
bitna eyrað.
Það voru hinir ungu vinir Tims, sem
þannig náðu fátæklegri hefnd fyrir hinn
unga flugmann, sem nú var verið að flytja
i ókunna gröf í einhverjum skugganum i
Moskva.
1 fangelsinu.
SERGEJ vaknaði i fangaklefa morgun-
inn eftir. Hann horfði ringlaður
kringum sig í hálfdimmum klefan-
um. Þetla var alls ekki ólíkt ræningjahell-
inum í Úralfjölhmum, og drengurinn bjóst
á hverri stundu við að sjá Jegor standa
fyrir framan sig.
Jú, þarna kom hann.
Það marraði svo einkennilega. Það varð
hjartara i klefanum og nú sá hann betur
gluggann, með jórnteinum fyrir.
Sergej settist upp í fletinu. Hvar var
hann eiginlega staddur? Hann þreifaði var-
lega kringum sig með höndunum. En hann
fann ekkert. Anna-María var horfin. Og