Fálkinn - 27.09.1946, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
Övre Richter Frich: 2o
Þöglu börnin frá Úral
sælan pólfara að taka sér hvíld — langa
og góða Iivíld. En áður en ég sofna....
hvað heitirðu, félagi?
— Sergej.
— Sergej, ekkert meira en Sergej ?
— Nei,
Hinn deyjandi maður reyndi að lyfta
liöfðinu af úlfagærunni, en varð að hætta
við það.
— Einkennilegt, muldraði hann .... ég
er með kveðju til þín .... frá hvíta engl-
inum. Það er ung stúlka, sem situr í út-
varpsturni við Mackenziefljótið. Þú getur
f.indið einkennisstafina liennar í bókinni
þarna. Við heyrðunr hara röddina hennar
— en livílík rödd! .... Eg elskaði hana,
við elskuðum hana allir í virðulegri fjar-
lægð. En hún endaði alltaf spurningar sín-
ar með því að segja: Kemur Sergej ekki
biáðum?
Það varð grafliljóð í kompunni.
— Og nú er Sergej lcominn, hvíslaði
sjúki maðurinn og rétti hinum nýja félaga
smum liöndina. Hún var ísköld.
Svo leit hann við og lokaði fallegu,
barnslegu augunum.
Sergej lagðist fast að sjúka manninum
o,g slökkti ljósið. Honurn var einkennilegt
innanbrjósts. Gegnum gat á þakinu sá
hann hjarta stjörnu.
— Anna-María, hvíslaði liann ....
— Anna-María heyrðist eins og lágt
hergmál, frá manninum, sem lá í faðmi
hans.
Þegar Sergej vaknaði var loftskeytamað-
urinn liðinn. Það var fallegt bros á ungu
andlitinu.
Hvíti eng-illinn.
ANGT norður með Mackenziefljóti,
þar sem freðmýrar heimskautaland-
anna og þéttvaxinn barrskógur skift-
ist á, hefir á síðari árum risið upp dálítil
trúboðsslöð, þar sem pater Mikjáll er sálna-
* hirðirinn. Þetta er frómur gamall prestur,
sem hefir reynt sitt af hverju í loftslagi,
þar sem aðeins elgurinn o,g lilfurinn geta
veitt sér lífsbjörg yfir veturinn.
Harðast kemur veturinn niður á Indí-
ánafjölskyldunum, sem hafa sest að á
fljótsbökkunum og draga fram lífið á laxi
og þurrkuðu elgsketi. Þegar drottinn er
verulega góður við þær og sendir þeim
það sem þær þurfa til lífsins viðurlialds,
liður þessum Indíánum sæmilega vel. Þeir
svelta ekki í hel á meðan. Canadiska stjórn
in hefir líka vakandi auga á þegnum sín-
um fyrir norðan heimskautsbauginn. Og
ef farsótt kemur upp meðal rauðu barn-
anna þá sér útvarpið um að lærðir læknar
komi fljúgandi með allslconar meðul og
nærandi mat.
Og gamli síra Mikjáll hlífir sér lieldur
ekki þegar eittlivað amar að sóknarbörn-
III. hluti: Hetjan frá Tsjeluskin
um lians, sem láta sér hugarhaldið um að
láta skíra börn sín og unga fólkið gefið
saman með þeim tilburðum, sem nauð-
svnlegir eru til að tryggja því farsæla
framtíð. Hinum gömlu heiðingjum finnst
líka sjálfsagt að láta jarða dáið fólk að
kristnum sið, þó að þeir liafi líka i heiðri
allskonar gamla útfararsiði og yfirlestur,
til þess að tryggja það að hinn látni fái
að koma inn i hinar eilífu veiðilendur.
Nýi tíminn er kominn til þeirra. Allt
sumarið var sifeldur hávaði yfir liöfðinu
á Indíánunum, frá undarlegum dýrum,
sem voru kölluð flugvélar. Þær fluttu með
sér ýmiskonar varning og fóru hurt með
ýmiskonar varning, og svo fóru að rísa
upp hús og hlöður á bökkum fljótsins
mikla. Gullgraftarmenn með sín einföldu
tæki voru ekki lengur i tísku. Nú komu
stórar sveitir af lærðum mönnum, sem
settu saman stórar vélar og boruðu eftir
málmum langt ofan í jörðina. Það var
slórfenglegt að sjá þetta, en gömlu Indíán-
arnir brostu meðaumkunarhrosi að þess-
um hlægilegu borvélum hvítu mannanna.
Og samt — það kom einhver hreyfing
á allt með þessum verkfræðingum, þetta
\oru allra mannlegustu menn, og hlust-
uðu með aðdáanlegri þolinmæði á lyga-
sögur rauðskinnanna um hvar gullið væri
eiginlega hélst að finna. Og verkfræðing-
arnir borguðu vel fyrir sig, þeir liöfðu
Læði eldvatn og nóg af mat.
Og þegar kuldarnir komu- söfnuðu þeir
öllum tækjum sínum í hrúgu og flugu
suður.
Eftir urðu ekki aðrir en nokkrir veiði-
menn, sem ráku verslun sína og veiddu
loðdýr upp á gamla mátann.
En í skógarliolti, sem bar hátt yfir mýr-
arnar hafði um sumarið verið reistur turn
með mastri og allskonar stálprjónum og
vírstögum. Það var rétt svo að Indíánarn-
ir gátu séð þetta gálgaverk frá tjaldbúð-
um sínum, og fannst það alls ekki eiga
þarna heima. Rauðskinnarnir gerðu sér
enga grein fyrir, livaða gagn væri að
þessu. En í síðustu heimsókn sinni hafði
paler Mikjáll sagt þeim, að þetta væri út-
varpsstöð, sem sljórnin hafði látið reisa,
til þess að hægt væri að hafa fréttasam-
band við þá, þarna norður frá. Þar sat
ung stúlka, með hlustir fyrir eyrunum og.
heyrði allt sem sagt var bæði í suðri og
norðri.
Eiginlega var það franskur Canadamað-
ur frá Montreal, sem stjórnaði þessari
stöð, æfintýramaður af gamla skólanum,
sem var kominn af hinum frægu coureurs
des bois. Nafn hans var vel þokkað bæði
af Englendingum og Frökkum. Hann hét
Samuel de Champlain. Sá, sem hefir fylgst
með í sögu Canada veit hvaða þýðingu
þetta nafn hefir haft fyrir fyrsta þroska
þessa merkilega æfintýralands, fyrir nokkr
um öldum liðnum.
Champlain var ágætur verkfræðingur,
en það var flökkumannablóð í æðum
hans.Hann var í flokki þeirra, sem aldi'ei
geta haldið kyrru fyrir til lengdar á sama
stað í stórborgunum, en urðu að fara eitt-
hvað út í buskann, lielst þangað sem eyði-
legast var og minnst af fólki, og þar sem
hægt var að upplifa æfintýri og maður
varð að leggja mikið á sig.
Það voru margir i Montreal, sem furð-
uðu sig á því að þessi roskni verkfræðing-
ur skyldi leita á burt úr samfélagi siðaðra
manna, því að liann liafði verið mikill
samkvæmismaður og mjög vel látinn með-
al kunningja sinna.
En þessir gömlu Canadamenn voru ekki
allir þar sem þeir éru séðir. Þegar útþrá-
ir kviknar í þeim er ómögulegt að tjónka
við þá. Norðrið kallar á þá: Vötnin miklu,
fljótin löngu, hinir freistandi ómar tundr-
unnar, akstur á hundasleðum yfii: hjarn-
ið, veinandi úlfavæll einverunnar í jaðri
snjóklæddra barrskóga.
Jú, Samuel de Champlain lokaði skrif-
stofunni sinni og tók við forstjórastöðu
fyrir útvarpsstöð norður í öræfum.
En sú sem ýtti mest á eftir honum að
lirinda i framkvæmd þessu áformi um að
einangra sig að fullu, var bróðurdóttir
lians, undarleg ung stúlka, sem enginn
gat orðið klókur á.
Anna-Mai'ia Champlain álti fortíð, sem
fáir þekktu. Það voru margir ungir menn
i Montreal, sem glaðir hefðu viljað fórna
aleigu sinni og enda meiru fyrir að fá eitt
bros hjá þessari ungu stúlku. En hún hrosti
ekki við neinum. Hún gekk i sínum eigin
draumum.Fegurð hennar var þess eðlis,
sem gerir rómantíska unglinga angurværa.
Þögul og fálát gekk liún sínar eigin götur.
Fljótið milda var vinur hennar, og skóg-
arnir miklu áttu ekkert leyndarmál, sem
hún vissi ekki. Hún var ekki eins og aðrar
stúíkur í hinni léttúðugu heimsborg á
bakka Sl. Lawrencefljótsins. Þó að frændi
hennar væri sterkefnaður maður tók hún
engan þátt í samkvæmislífinu. Henni var
það bein viðurstyggð. Hún spilaði livorki
tennis né bridge og drakk ekki te eða
coetails tíu sinnum á dag. Og hún. dansaði
ekki heldur við ungu mennina, eða var til
sýnis á baðfjörunum. Nei. — Þetta var ein-
kennileg ung stúlka, villikvistur á göml-
i<m aðalsstofni.
En hinn virðulegi frændi hennar hafði
aldrei verið eins sæll og þegar örlögin
sendu liana lil lians fyrir nokkrum árum.
Hún var eirikadóttir bróður lians — þessa
bróður, sem skvndilega hafði horfið aust-
ur í Úralfjöllum og hafði orðið fórn rauna-
legra örlaga og livíldi nú í hinum ókunna
grafreit æfintýramannanna. Það var eilt-
hvað óstýrilátt við hana. Það var fært í
frásögur hve liamslaus hún yrði þegar
henni fannst einhver lcoma of nærri sér.
Hún hafði reynt margt. Það vissu allir.
Hún kom austan úr Rússlandi. Líldega
loddi eitlhvað af bolsjevisma við hana.
Og hinurn siðavöndu fjölskyldum í Mont-
real fannst það skrítið, að tiginn maður
eins og Samuel de Champlain, sem átti
milcið í banka( og var aðlaðandi maður,