Fálkinn - 29.08.1947, Page 6

6
FÁLKINN
Myndasaga:
¥e§aling:arnir Victor lliigo
Copvfigh) P. I. B. Box 6 Copenhage*
Madeleine sneri sér nú a'ð vitn-
unum þremur. Við hinn fyrsta sagði
hann: Þú gekkst alltaf með nokkr-
ar einkennilega fléttaðar ólar.“ Við
annan: „Þú reyndir að svíða brenni
merki þitt af, en það heppnaðist
ekki.“ Og við þann þriðja: ,,Á hand-
legg þinum er „tattóveruð“ dagsetn-
ing landgöngu Napoleons, 1. mars
1815. — Lyftu erminni upp!“
Vitnið gerði eins og Madeleine
sagði og tölurnar sáust greinilega.
Það varð dauðaþögn í salnum.
Allir furðuðu sig á hinni drengi-
legu framkomu Madeleines.
„Nú efast líklega enginn lengur
um að ég sé Jean Valjean, og fyrst
enginn sýnir snið á sér til að hand-
taka mig, hcld ég leiðar minnar.
Þið vitið, hvar mig er að finna.“
Þvínæst gekk Madeleine hindr-
unarlaust út úr salnum.
Klukkutima síðar kom ákærði út
um sömu dyr," — hann hafði verið
sýknaður.
Madeleine tók póstvagninn til
Montreuil og skundaði síðan til
sjúkrabeðs Fantine. Húkrunarkonan
rak upp stór augu, þegar hún sá
borgarstjórann koma inn, gráan
fyrir hærum. — Fantine spurði á-
kaft eftir Cosette mitt í óráðshjali
sínu. Allt í einu reis hún upp og
starði lil dyra. Inn kom Javert.
Hann stikaði nú inn gólfið og sagði
erindi sitt: Hann hafði fengið hrað-
boð frá Arras um að handtaka
Madeleine. Andlitssvipurinn lýsti
sjálfsánægju. Grunur hans hafði nú
loksins verið staðfestur. Athurðir
])essir fengu svo á Fantine, að inn-
an stundar slokknaði síðasti lífs-
neistinn og hún lá nú liðið lik á
sjúkrabeðinu.
Copyright P. I. B. Box 6 CopenhageTi
Handtaka Madeleines olli uppnámi
í Montreuil. En ])egar það spurðist
að hann hefði áður verið galeiðu-
þræll, fylltist borgarlýðurinn við-
bjóð og gremju. Velgjörðir þær,
sem bærinn hafði hlotið frá Made-
leine, gleymdust lika fljótlega.
Madeleine sat ekki lengi í fang-
elsi þetta sinnið. Ilann braut glugga-
rimlana, sem svo oft áður, og um
morguninn var hann horfinn úr
bænum.
Frelsið stóð þó ekki lcngi. Hann
var fljótt gripinn og hlaut lífstíð-
arfangelsi í Toulon með fanganúm-
erinu 9430.
Áður en Madeleine var hanitek-
inn i síðara ski])tið, hafði hann
grafið fjármuni sína og þar á með-
al silfurstjakana tvo.
í október 1823 kom skipið „Ori-
on“ í Toulonhöfn til viðgerðar eft-
ir strand. — Á hafnarbakkanum
var saman kominn fjöldi manns,
sem urðu áhorfendur að spennandi
sjónleik um borð. Háseti, sem var
að gæta að seglútbúnaðinum uppi
í reiða, hafði misst jafnvægið, en
gripið í kaðalspotta um leið og
hann féll. Nú dinglaði hann í
spottanum og hrópaði á hjálp.
Einn galeiðuþrælanna, sem unnu
við höfnina bað um leyfi til björg-
unartilraunar. Verkstjórinn gaf
leyfi sitt og galeiðuþrællinn var
settur um borð, eftir að fjötrarnir
höfðu verið leystir af fótum hans.
Fimur sem köttúr klifraði hann upp
i reiðann setti reipi fast og seig
niður til hásetans.
Á siðasta augnabliki kom hann
hásetanum til hjálpar og hóf sig
upp með hann.
Fjöldinn á hafnarbakkanum, sem
liafði fylgst með atburðinum, liróp-
aði nú af fögnuði og heimtaði, að
galeiðuþrællinn yrði náðaður.
Hinn kattfimi björgunarmaður tók
sér iirlitla hvild uppli á ránni, áður
en hann tók að klifra niður. Er
hann var koriiirin riókkuð niður
kaðlana fékk hann aðkenningu af
svima og féll útbyrðis.
Næsta rlag fluttu blöðin í Toulon
])á fregn að lífstíðarfangi nr. 9430
hefði drukknað í höfninni eftir
vasklega framgöngu við björgunina,
Líkið hefði ekki fundist.
Nú víkur sögunni til krárinnar
hans Thénardier. Cosette óx ])ar
upp en var illa haldin. Hún lirædd-
ist bæði húsbóndann og húsmóður-
ina, sem létu hana gera ýms erf-
iðustu verkin á bæ.num Eitt af
verkum hennar var að sækja vatn í
lind, sem var inni i skógi, kipjjkorn
frá veifingahúsinu.
Kvöld eitt bar ferðalang að garði
og vildi hann fá vatn handa hesti
sínum. Gosette varð að sækja vatn-
ið, en þó kveið hún fyrir ferð-
inni, því ])að var bæði dimmt
og kalt. Frú Thénardicr rétti henni
líka 15 súur fyrir brauði, sem hún
átti að kaupa á leiðinni. Án þess
að mæla orð frá vörum, hélt Cos-
ette af stað.