Fálkinn - 05.02.1948, Side 8

8
FÁLKINN
B ★ -
'• KVÖLDVERÐUR MEÐ LOUVAINE
★ 0.
Eg hitti Louvaine i fyrsta sinni í
„garden party“ í Bombay. Á fáeinum
dögum tókst okkur a& veröa dús og
ég bað hennar tvívegis. En svo lauk
skylduþjónustunni minni í Indlandi,
og þegar ég kom heim frétti ég i
klúbbnum, að hver einasti ógiftur
liðsforingi í Bombay hefSi beSiS lienn-
ar — og allir meS sama neikvæSa
árangrinum og ég. ÞaS stafaSi ljómi
og yndisþokki frá Louvaine. Áhrifin
frá henni náSu alla leiS hingaS á Tlie
Embankment, þar sem oft var talaS
um yndisþokka hennar og hvaS hún
væri varkár gagnvart karlmönnun-
um. MeSlimirnir í klúbbnum þekktu
hana að vísu ekki nema af bréfum
félaga sinna þar eystra. Enginn af
eldri foringjunum liafSi séS liana. Hún
var nýtt fyrirbrigði i sögu hersins,
sagSi Saunders gamli.
ÞaS, sem mér gramdist mest, þegar
þessa yndislegu bar á góma, var aS
ég gat ekki gefiS neinar upplýsingar
um fortíð hennar, fjölskyldu eða
venslafólk. Eg hafSi töfrast svo ger-
samlega af persónuleik þessara ungu
stúlku, aS ég liafSi gleymt öllu öSru.
Eg viSurkenni hreinskilnislega aS
ég hafSi veriS stjórnlaus af ást til
Louvaine, og þaS var ég enn þennan
morgun, sem ég rakst á hana af til-
viljun á Rue Lafayette í París.
— Herra minn trúr, er þaS Louva-
ine. Ert þú hérna? Eins og þruma
úr heiSskíru lofti. sagði ég.
En hún virtist ekki vera neitt liissa
á þessum samfundum. Hún brosti inni-
lega og kumpánlega í senn er hún
sagSi:
— Daginn, Pat! Gaman aS sjá þig
aftur. Eg hélt aS þú værir í Aldershot
að kenna nýliðum aS skjóta til marks.
Hvað hefir þú fyrir stafni liérna?
— í sama máta? — Eg er starfs-
maSur i breska sendiráSinu hérna.
— Og ég er hér í erindagerðum.
Finnst þér það ekki hræSilegt?
— ÞaS er furðulegt. En ég geri ráð
fyrir að þau erindi séu viS tískuhúsin
Worth eða Patou!
— Nei, þér skjátlast. Þetta eru al-
varlegar erindagerðir, skal ég segja
þér, svo aS ég hefi ekki einu sinni haft
tíma til að skreppa til Englands.
— Þú ætlar þó ekki aS segja mér
að þú komir beint frá Indlandi?
— Jú, ég kom til Marseille á þriðju-
daginn.
— Og hvernig leið IiSsforingjunum
í Bombay?
Hún hló fjörlega. — Ekki nokkur
lifandi sál vissi af að ég ætlaði aS
fara svo að ég veit eiginlega ekkert
hvernig þeim líður. Það var ekki nokk-
ur lifandi manneskja niðri við skip
til að kveðja mig.
— ÞaS var óvirðuleg burtför, fyrir
aðra eins hjartadrottningu og þú ert.
En það var gaman að sjá þig, og nú
skaltu ekki sleppa. Fyrst og fremst
verð ég nú með þér og hjálpa þér með
„erindin" þín.
— Nei, nei. Það er því miður ekki
hægt!
— Jæja, en þá verðurðu að minnsta
kosti að borða einhversstaðar með
mér í kvöld. Til dæmis á Café de la
Paix.
-— Þökk fyrir, það vil ég gjarnan.
Það verður gaman að tala um Ind-
land við gamlan kunningja.
Hún rétti fram höndina. — Eg kem
klukkan sjö, en verð þvi miður að fara
aftur kortér fyrir átta. Eg hefi lofaS
að hitta nokkra gamla kunningja
hérna í París.
Með sjálfum mér fór ég að velta
því fyrir mér hvaða kunningja liún
gæti átt þarna i heimsborginni, þeg-
ar hún dró að sér höndina og sagði: —
Sjáumst aftur, Pat!
Eg stóð um stund og andaði að mér
góða ilminum, sem var í loftinu eftir
hana. Svo gekk ég hægt upp í sendi-
ráðið til aS líta á póstinn.
Það var ekki margt um manninn i
Café de la Paix um kvöldið, en það
gerði ekkert til. í mínum liuga voru
aSeins tvær persónur þar, — og enda
í öllum heiminum — og það var gull-
ið liún Louvaine ög ég.
Eg man ekkert hvað við borðuðum,
eða livaS ldjómsveitin lék, eða hvernig
Louvaine var klædd. ÞaS skipti engu
máli. En þegar ég renni huganum til
þessa viSburðaríka kvölds finn ég
greinilega ilminn af Kölnarvatninu
liennar. Eau de Louvaine ætla ég að
kalla það, því að ég hefi aldrei fundið
þennan ilm, hvorki fyrr eða síðar.
Eg man eftir andlitinu á henni. Hún
minnti svolítið á Ann May Wong, —
með fíngert, ávalt andlit, ofurlítinn
lokk i enninu en liárið að öðru leyti
greitt aftur, með linút i linakkanum.
Augun brún og flauelsmjúk, augnahár-
in löng, munnurinn fallega lagaður
með ofurlitlu glettnisbrosi.
Þetta kvöld bað ég hennar í þriðja
sinn. Louvaine hló af kæti.
— GóSi minn, sagði hún. — Ekki
skil ég að þið skulið tíma að plága mig
svona sí og æ. Eg hélt að ég hefði
losnað við alla biðlana í Bombay —
og svo kemur þú!
— Falleg stúlka getur ekki búist
við að fá að vera í friði fyrr en hún
hefir tekið þann útvalda — og kannske
ekki þrátt fyrir það, sagði ég.
— En hugsaðu þér, ef ég væri nú
gift.
— Það er óliugsandi. Það er nefni-
lega altalað í klúbbnum, að hver ein-
asti lautinant og kapteinn í enska
hernum hafi beðið þin og fengið
hryggbrot.
— En góði minn, ég þarf ekki endi-
lega að vera gift hermanni.
— Leitt ef það væri ekki. Því aS
hermehn eru nú einu karlmennirnir
á hnettinum. Og fallegasta kona ver-
aldarlnnar á sannarlega aS vera gift
manni sem segir sex.
— Æ, ekki þessa gullhamra! Eig-
um við ekki heldur að tala um eitllivað
annað? Þú liefir ekki einu sinni spurt
mig hvernig ferðin hafi gengið.
— Ætli það taki því að spyrja að
því? — Það liefir víst ekki verið ann-
að en dufl og leikur á þilfarinu og
dansleikir og annarskonar leiðindi.
— Þér skjátlast. Þetta var afar
spennandi ferð.
— Jæja. Einliver undirmál kannske.
Yar einliver giftur konu annars
manns, sem sat eftir i Indlandi súr á
svipinn?
— Bull! Hún liorfSi á mig um stund
gegnum þunna reykslæðu frá sígar-
ettunni, sem lá á milli okkar.
— Það varð reginlineyksli þarna um
borð. — Þjófnaður!
— Jæja. í lierrans nafni — hverju
var liægt að stela um borð í þessum
stóra pramma?
— Þetta var enginn gamall prammi.
Eg kom heim með „Empress of India“,
skal ég segja þér. Og hvað þjófnað-
inn snertir þá er það mesti gimsteina-
þjófnaður, sem framinn hefir verið
síðustu tíu árin.
— Heyrðu — segðu mér meira af
þessu!
Glottið breiddist sem snöggvast yfir
allt andlitið á henni, og ég varð að
viðurkenna, að það fór henni ekki vel.
Svo lyfti hún kampavínsglasinu og
sagði
— Skál fyrir lady Barberton!
— Eg gat ekki áttað mig á þessu.
Hvað átti það að þýða. Lady Barber-
lon? Það er liún sem er gift sir Henry
Barberton hershöfðingja i Madras. En
hvað kom þessi gamla skrukka okkur
við núna. GuSi sé lof, að maður var
mörg þúsund kílómetra undan áhrifa-
svæði hennar.
— Hún var víst ekki sérlega ljúf
við unga liðsforingja, hefi ég heyrt.
En drekktu nú skál hennar samt, og
svo skal ég segja þér alla söguna á
eftir.
Við skáluSum hátíðlega, en i hugan-
um óskaði ég kerlingarnorninu til
fjandans.
— Lady Barberton var nefnilega
með skipinu heim. Hún ætlaði að
heimsækja frænda sinn í Sussex og
sjá um að hann fengi sæmilegt kvon-
fang, þvi að einhverjar sögur höfðu
gengið um hann og einliverja kór-
stelpu í „Emoire“, og voru komnar
alla leið til Indlands, byrjaði Louva-
ine. — Og nú á víst að tjóðra veslings
drenginn við eitthvert hesputré úr
háaðlinum enska. Eg sárvorkenni hon-
um. En það kemur nú ekkert sögunni
viS. Manstu eftir fallegu hálsfestinni,
sem soldáninn af Dliarma gaf lady
Barberton fyrir rúmu ári? Það skeði
víst áður en þú fórst heim?
— Hvort ég man eftir því! Blöðin
skrifuðu í belg og biSu um þetta djásn
og steinana i þvi, sérstaklega um
smaragðinn, sem átti sér svo merki-
lega sögu. Þú ætlar þó ekki að segja,
að þvi hafi verið stolið?
— Jú, einmitt!
— Nú tekur út yfir! En það hlýtur
að vera hægðarleikur að finna þjóf-
inn um borð i skipi. Hvorki maðurinn
né djásnið getur horfið i sjóinn.
— Getur verið en djásnið er ekki
fundið enn.
— Þetta eru meiri fréttirnar. Lady
Barberton hefir vitanlega ráSið allan
Scotland Yard til þess að finna djásn-
ið. Segöu mér meira!
— Þetta var einn síðasta daginn.
Við vorum komin inn í Miðjarðarhaf
og iþróttanefndin var komin að helsta
liðnum á dagskránni, verðlaunaútlilut-
uninni með dansi á eftir. Þú hefir víst
einhverntíma verið með i slíku sjálf-
ur. ÞaS eru verðlaun fyrir bridge og
skák, fyrir tennis, pokahlaup og guð
má vita livað fleira.
— Já, ég þekki það. Skelfing leið-
inlegt.
— Venjulega er það, en það var
ekki svo í þetta skipti.
— Svo-o?
— Já, skilurðu — það var ung,
blind stúlka, sem úthlutaði verðlaun-
unum.
— Blind?
— Já, steinblind. Mér var sagt að
hún hefði orðið blind í bílslysi i
Burma þegar hún var á átjánda ár-
inu. Hún var frá Bombay — einstak-
lega lagleg stúlka. Hún liét Winnie
Barker og var með frænda sínum, og
svo Brown nokkrum, sem víst var
einskonar bryti fjölskyldunnar. Mr.
Brown var alltaf einn síns liðs, eins
og hann væri mannfælinn. Hann varð
fyrir manni á allra einkennilegustu
stöðum um borð. Hann rannsakaði
útveggina á farþegaklefunum, raf-
leiðslunnar og tenglana. Hann sást
liérumbil aldrei með blindu stúlkunni,
en frændi hennar lét sér hinsvegar
mjög hugarlialdiS um liana. Barker
var seint og snemma ,á gangi með
lienni á þilfarinu og sagði henni frá
öllu sem hann sá. Stundum fór liann
með liana til einhvers farþegans sem
stóð við borðstokkinn til þess að luin
gæti talað við fleiri, og það var lirær-
andi að sjá gleðibrosið sein kom á
andlitið á henni þegar einhver þeirra
fór aS spjalla við liana. Hún hafði
svo mikinn áhuga fyrir öllu milli him-
ins og jarðar, að sá sem talaði við
hana í hálftíma fann að liann liafði
ekki kastað tímanum á glæ. Þessvegna
varð þess skammt að biða að farþeg-
arnir kepptust um að vera með blindu
stúlkunni og létta undir með mr.
Barker.
ÞaS kom brátt á daginn að Winnie
bæði söng og dansaði. ÞaS var hríf-
andi að sjá liana standa við hljóðfær-
ið. Hún var alltaf með svört horn-
spangargleraugu til að hlifa slokkn-
uðum augunum, og svo söng hún þætti
úr óperum og léttari lög, en einhver,
sem hafSi farið yfir lögin með lienni
áður, spilaði undir. Þegár fólkið
klappaði brosti unga stúlkan með svo
miklum yndisþokka og þakklæti, að
fólkinu lá við að vikna.
Ef hún fékk góðan herra hafði liún
gaman af að dansa um borð. Blindan
hafði þroskað hjá lienni frábæra næmi
fyrir lirynjandi. Og aljtaf vildi hún
vera þar, sem einhver gleði var á
ferðum. Hún tók meira að segja þátt
í grimudansleiknum og klæddist eins
og álfamær.
Og það var líka Winnie, sem sam-
kvæmt tilmælum nefndarinnar afhenti
verðlaunin þetta kvöld á Miðjarðar-
hafinu. Hún sagði nokkur orð við
livern einstakan af vinnendunum. —
Stundum liafði liún hausavíxl á nöfn-
unum, þó að formaður nefndarinnar
hvíslaði að henni. Fólkið liló og sjálf
liló hún hæst og innilegast af öllum.
— Hún var verulega góður „sport-
maSur“, sögðu farþegarnir.
Það eina sem greindi hana frá liin-
um ungu stúlkunum voru dökku gler-