Fálkinn - 21.05.1948, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
SKÁLDSAGA EFTIR DARWIN OG HILDEGARD TEILHET
Tveggja herra þjónn
26
Hún kinkaði kolli hikandi og nagaði á
sér þumalfingurinn i einliverskonar óða-
goti. Allar þær skelfingar sem hún liafði
upplifað rifjuðust upp fyrir henni. Var
eitthvað að henni? Höfðu öll þessi tauga-
áföll gert hana ruglaða?
Hoot sagði við hana með þolinmóðustu
rödd í heimi: „Það dugir ekki að setja það
fyrir sig. Þú hefir engin gleraugu. Þegar
þú þóttist sjá gestgjafann og Didon, þá er
það víst af sama toga spunnið og liitt, að
þú þykist alltaf vera að sjá svarthærðu
stelpuna hvar sem litið er. Þegar þú ferð
með lestinni núna á eftir þá verður víst
alveg sama uppi á teningnum þangað til
þú færð hvíld og góðan svefn. Farðu lil
Rocamadour. Fáðu sjálfa þig til að treysta
því að nú sé allt í besta gengi, og elclci hafi
nokkur sál hugmynd um — ■—. Hann tók
um herðarnar á henni.
Hún beit i örvæntingu i þumalfingurinn
á sér til þess að verjast því að fara að gráta.
Ef til vill hefði henni skjátlast að því er
þessa vatnslitamynd snerti. En liún hafði
í -raun og veru séð Didon gamla og Justin
Landoc í Brive. Og hún hafði séð svart-
hærðu stelpuna oftar en einu sinni. Hoot gat
ekki vitað þetta með vissu. Hann vildi ekki
skilja. Þau sátu um liann þarna í Brive.
Allir söfnuðust um liann hér. Morðingjar
úr neðanjarðarlestinni á annan bóginn og
franska heimavarnarliðið á hinn. Báðir að-
ilar höfðu sama markmið. Skelfingin var
að bera hana ofurliði. Ilann mátti ekki
verða eftir þarna. Að þvi er hún gat best
séð, voru þessir bófar, sem hún hafði séð,
einmitt að ......
— IJoot, hrópaði hún, — geturðu ekki
komið með mér?
— Það er ógerningur. Það væri mesti
háski fyrir þig. Þú ert miklu öruggari ein.
— Jú, komdu með mér, gerðu það, sagði
Cally veikróma. Nú var hún komin að nið-
urlotum. Hann varð að styðja hana svo að
hún dytti ekki.
Hann skimaði i örvæntingu kringum sig.
Hann virtist vera að liugsa sér eitthvert
úrræði til þess að bjarga þeim báðum. En
þesskonar úrræði var ekki til. Þeim var
engrar undankomu auðið. Þau urðu að
halda áfram og flýja. Allt í einu tók hann
ákvörðun: — Jæja, reyndu þá að ná í tvo
farmiða til Rocamadour. Hann þrýsti henni
fast að sér. — Flýttu þér nú. Það væri lak-
ara að ég sæist á járnbrautarstöðinni en þó
að þeir sjái þig. Náðu í farmiðana.
— Já, Hoot, sagði Cally lágt.
— Og nú máttu ekki ímynda þér að þú
sjáir neitt merkilegt þar, sagði Hoot ákveð-
inn. — Jafnvel þó Didon gamli stæði svo
nærri þér, að þú gætir togað i gráslceggið
á honum, þá máttu ekki gera það. Þú kaup-
ir bara farmiðana og annað ekki. Eg þori
að sveia mér upp á að undir eins og þú
hættir að vera æst og hrædd, þá uppgötvar
þú að það er alls ekki Didon gamli lieldur
einliver annar fauskur.
— Já, Hoot, sagði Cally.
Jæja, hann fór að lireyfa sig úr stað,
— Og svo eru það farmiðarnir. Komstu nú
af stað-.
— Eg ætla bara að segja þér að ég ætla
alls ekki að fara fram á hjónaskilnað. Eg
var svo vonsvikin og æst að mig langaði
mest til að drepa þig, en þá var miklu auð-
veldara að gera mér til liæfis, með þvi að
losna við þig á þann hátt. En ef þú vilt
ekki skilnað sjálfur þá vil ég liann ekki
heldur.
— Hoot sagði: —Heillin mín, það hefði
aldrei getað orðið neitt úr skilnaði, hversu
mjög sem þú hefðir óslcað þess. Þú gast
ekki fært fram eina einustu ástæðu. Það
var einmitt þetta, sem Samúel gamli Hook
átti að sjá um fyrir mig — sjá um að þér
yrði ókleift að fá einhverja dómaranefnu
til þess að veita skilnað, ef þú færir fram
á það.
Allt i einu varð hún fokreið og gleymdi
þvi, sem hún hafði sagt og meint. Hún
hrópaði: John Houten! Er það satt að
þú hafir gert þetta?“
— Heillin mín, ég giftist þér til þess að
eiga þig. Komstu nú af stað. Láttu allt ann-
að eiga sig. Nú eru það farmiðarnir, sem
um er að ræða. Og gæturðu ekki reynt að
ná í dagblað um leið?
Hún var komin áleiðis út að hliðinu.
Hann kallaði á eftir henni: „Reyndu að
ná í hlað frá Brive og lielst í eitlhvert Par-
ísarblað lika.
Hún leit við sem snöggvast og það var
kominn meiri litur á freknurnar í andlit-
inu á henni en verið hafði rétt áður. ■— Já,
bófinn þinn, sagði hún og virtist vera auð-
mjúk er hún sagði þetta, þó liún þættist
vera allt annað en auðmjúk sjálf. Hún opn-
aði hliðið út að götunni. Hún skágekk yíir
götuna Avenue Jean Jaurés og bronsstytt-
an af Jaurés leit niður til hennar og brosti
til hennar, og liún brosti á móti og flýtti
sér framhjá, og Brive var böðuð í sól og
ljómaði eins og Brive er alkunn fyrir að
vera í júní. Og þó undarlegt megi virðast
var Cally ekki vitund hrædd eða kvíðin
lengur.
Franskan Iiennar var fullkomin, þegar
hún kom að miðalúkunni. IJún hafði aldrei
á ævi sinni talað frönsku svona vel. Mað-
urinn fyrir innan tók ekki einu sinni eftir
henni. Hann stimplaði tvo miða og sagði
að lestin suður ætti að fara klukkan tiu
mínútur yfir ellefu. En hún fór ekki til
Rocamadour. Þangað fóru engar lestir. IJún
ætti að fara með lestinni til Gramat og
þaðan með áætlunarbifreið til Padirac. í
Padirac átti hún að fara úr þessum vagni
og i annan, sem flytti hana síðustu sjö
kílómetrana til Rocamadour. Farmiði á
þriðja farrými fyrir þessa ferð kostaði 28
franka og 3 sous.
Svona einfalt var þetta. Hún sá ekki
vott af Didon gamla. Nei, hún varð yfir-
leitt ekki neins vör. Hún fór að lialda að
kannske liefði Hoot rétt fyrir yér. Það var
Imgsanlegl að þetta væri ekki nema ímynd-
un. Áður en hún fór aftur til Hoots gerðist
hún meira að segja svo djörf að fara inn á
þá deild á stöðinni, sem er merkt „Konur
og börn.“ Ilún tók af sér hattinn og þvoði
sér liendur og andlit. Hún reyndi að laga
svolítið á sér hárið. Spegillinn i snyrtiklef-
anum var afleitur og ekki bætti það úr hve
nærsýn hún var. Henni virtist ásjónan á
sér ferleg. Stormar og rigning síðuslu daga
og það sem enn var eftir af sólbrunanum
frá-California sameinaðist um að gera hana
að hálfgildings zigauna. Hún óskaði þess
innilega, að liún gæti verið sæmilega útlít-
andi í viðurvist IJoots, þó ekki væri nema
einn dag.
Þegar lnin kom aftur út í garðinn, spurði
hann hranalega: — Hvar i skrattanum hef-
irðu blöðin?
Hún settist á bekkinn. — Þeim glej'mdi
ég alveg.
— Gleymdurðu þeim?
— Get ég að þvi gert þó að ég gleymdi
þeim? spurði hún. — Hoot, segirðu það satt
að þú hafir heðið Hook um að sjá um að
ég gæti ekki fengið skilnað?
— Á ég að segja þér nokkuð. Þú er hann-
sett norn. Hefirðu gert þér það ljóst?
— Já, Hoot. — Eigum við ekki að hiðja
dr. Mathias að hjálpa okkur þegar við kom-
um til Rocamadour? Hann á marga vini.
Eg er viss um að hann getur gert eitthvað
fyrir okkur, heldurðu það ekki? Þú mátt
ekki fara aftur til París, ællarðu að gera
það? Ef þú ferð aftur til París þá vil ég
vera með þér.
Hoot leit á klukkuna. Lestin ætti að
koma eftir tuttugu mínútur. Yið getmn
keypt blöð á stöðinni.
— Eigum við að hætta á að kaupa okkur
mat?
— Ef þú ert ekki að deyja úr liungri,
sagði Iloot, — þá verð ég að segja að það
væri ótrúlega miklu öruggara að við sæl-
um hérna á bekknum. Þar sem enginn sér
okkur, i skjólinu bak við trén. Hérna get-
um við setið þangað til lestin kemur. Og
hérna gætir þú meira að segja lofað mér
að taka utan um þig.
-— Eg er ekki mjög soltin. Og ef til vill
getum við fengið mat i lestinni. En ertu nú
alveg viss um, að við séum örugg hérna á
þessum beklc?
—• Víst erum við það, sagði hann og
skimaði aftur kringum sig. — ekki nokk-
ur lifandi sál — —.
— Nei, ég átti ekki við það,'sagði hún um
leið og hún settist — ég átti við að nú eru
liðin fimm ár síðan þú hefir tekið utan
um mig.
— Hm, sagði Iloot og settisl Iijá henni.
Eftir að hafa etið nokkrar hrauðsneiðar
og drukkið svart og rammt kaffi, sofnaði
Cally vært, með höfuðið upp að öxl manns-
ins síns, í lestinni sem brunaði suður.
Hún vaknaði ekki fyrr en síðdegis. Það
var ekki margt fóllc í þessum Ill.-flokks