Fálkinn - 08.10.1948, Side 12

12
FÁLKINN
FREDERIK MARSCH:
ELDFLUGAN
S
9.
v$
Amerísk lögreglusaga l->
lilustaði. Inni í húsinu störðu rýnandi augu
út um gluggann. Það voru svo margskonar
liljóð í þessum gamla hjalli.
Maðurinn inni í húsinu hélt áfram starfi
sínu — að slrá langri púðurrák eftir gólf-
inu.
Allt í einu slitnaði kaðallinn. Dave greip
hendinni í brúnina en í vinstri hendi hélt
hann á kaðalspotta. Hann gat ekki varist
að hrosa að sjálfum sér þarna í myrkrinu.
Þegar liann loks var kominn inn á loftið
tók hann til óspilltra málanna. Hann kveikti
á eldspýtu til þess að svipast um, og
skyggði fyrir birtuna með hendinni. Þarna
var sligi niður á neðri liœðirnar. Hann lœdd
ist þangað og fór að feta sig niður, eins
hljóðlega og hann gat.
En það brakaði í stiganum eins og í
Iierhúðarstiga, fullum af dátum. Það var
enginn tími til þess að fara hljóðlega leng-
ur. Ilann tók síðustu þrepin í einu skrefi.
A neðri hæðinni sá liann bregða fyrir
blossa af eldspýtu. Dave réðst þangað og
nú fann liann eitthvað mjúkt fyrir sér. Og
á samri stundu kútveltust hann og brennu-
vargurinn fram og aftur á gólfinu.
Dave liélt að brennuvargurinn væi’i einn.
En undir eins og hann gat komið því við
rak liann upp væl, sem var svarað ein-
hversstaðar utan að. Dave heyrði að ein-
lxver kom hlaupandi.
Andstæðingur Daves var að hurðast við
að ná skammbyssu upp úr vasa sínum.
Dave þreif með báðum höndum um úln-
liðina á honunx og sneri á þá. Það blikaði
á skammbyssulilaupið í loftinxi. Og xim leið
fann Dave að andstæðingur hans var að
ná taki um hálsinn á honunx. Hann átti
bágt með að ná andanum.
Hvei-svegna konx ekki maðurinn, sem
brennuvargurinn hafði kallað á? Dave súrn
aði í augum og nú sá hann ástæðuna:
Kertisstúfurinn var brunninn niður í gólf
— eftir sekúndu eða minna mundi kvikna
í púðurrákinni, sem lá að ikveikjuhrúg-
unni, sem brennuvargurinn hafði gert í
horninu. m
Hinn bófinn, sem hafði falist einhvers-
staðar úti i liorni rak upp skelfingaróp
þegar púðrið fór að hrenna og springa.
Dave heyiði að liann hljóp út.
Alll í einu varð alhjart þarna inni eins
og um hádag. Andstæðingur Daves, sem
hafði verið klemmdur niður við gólf und-
ir hnjánunx á ljósmyndaranum, tók nú
viðbragð og reif sig lausan. Hann æddi
að næsta glugga, mölvaði rúðuna með
skeftinu á skammbyssunni sinni og vatt
sér út i garðinn.
Nú var kviknað í bálkestinum og sellu-
loidræmunum. Dave horfði á þetta eins og
han nliefði oi’ðið fyrir seiðmagni. Og nú
lieyrði liann væla í bifreiðunx einhvers-
staðar í fjarska .......
Vællinn í bifreiðum lögreglunnar færð-
ist nær. Svo að Saunders hafði þá séð
blaðið nxeð nxerktu auglýsingunni og skilið
livað lxún þýddi.
Ef brunalðið kænxi nægilega fljótt á
vettvang mundi brunanum verða afstýrt
að nokkru eða öllu leyti — og Eldflugan
missa af ágóðalxlut sínunx af vátrygging-
unni. Lögi-eglunni mundi líka veitast auð-
velt að samxa að hér væri um íkveikju að
ræða, og eigandinn fengi sennilega nóg að
hugsa við að svara ýmsum nærgöngulum
spui’ningum. Eldflugan var liorfin. í hjarnx
anunx frá eldinum sá Dave nú greinilega
hvernig þarna var innanhúss. Allt í einu
tók hann viðbragð. Tæpa tvo metra frá bál-
inu sá hann stórt kerald og utan á það var
skrifað „Lakk“. Það var enginn vandi að
ímynda sér livernig fara nxundi unx þenn-
an sprengivökva, sem þegar hlaut að vera
farinn að hitna.
Lögregluhifreiðarnar óku inn í gai’ðinn
við trésmiðjuna og fjöldi manna kom út
úr þeim. Margir þeirra hlupu inn urn opn-
ar dyrnar. Ef sprengingin ......
Dave hljóp að bálinu. Hann greip báð-
um liöndunx utan um lakktunnuna og fann
hvernig hann sveið í lófana af hitanum.
„Fai’ið þið frá!“ hrópaði lxann liás. Hann
sá að lögreglumennirnir stóðu þarna reiðu-
húnir með fingurna á gikknum á skamm-
byssunum. Ef einhver skyti á lakktunn-
una nxundu þeir allir lenda samstundis í
eilífðinni.
Án frekari unxhugsunar sneri hann frá
og þaut upp stigann upp á loftið með
tunnuna í fanginu. Hann stóð másandi og
blásandi nokkrar selcúndur við lúkuna, en
lxonunx var nauðugur einn kostur. Þarna
milli húsanna var engan mann að sjá þessa
stuiidina — springi tunnan úti var naum-
ast hætla á að sprengingin gerði veruleg
spell. Hann þeytti brennheitri tunnunni
eins langt frá húsinu og hægt var, og
fleygði sér því næst á grxifu á gólfið.
Nú heyrðist ferlegur gauragangur og sem
snöggvast var því líkast og öll veröldin
stæði í björtu báli. Fljótandi, brennandi
vökvinn rann eins og eldliaf milli hús-
anna. Þetta leit geigvænlegar út en það í
raun og veru var.
Dave Dott vildi ekki eiga neitt undir
æstum lögreglumönnunum. Hann mældi
íjarlægðina til jarðar með augunum,
skreið út um lúkuna og hélt sér á fingr-
ununx á brúninni og lét sig svo detta. Hann
fann fallið upp í heila, en skrokkurinn
liélt.
Meðan brunabílarnir komu hver eftir
annan inn á lóðina ýlfrandi og vælandi
gerði Dave Dott blaðaljósmyndari sig ó-
sýnilegan með því að lxoppa yfir skíðgarð-
in, þeim megin sem vissi að ánni, en
hann vissi að brunamennirnir mundu gera
út af við eldinn með slökkvifroðu á nokki’-
unx mínútum.
I óðagotinu höfðu lögregluþjónaniir
haldið að lxann væri brennuvargurinn.
Þeir voru viðbúnir að skjóta þegar í stað
á livern þann, sem þeir þekktu ekki. Jafn-
vel gagnvart Polly Saurtdei’s hefði liann
ált erfitt með að gera grein fyrir franx-
komu sinni. Og mundi missa tíma á því.
Tíu mínútum síðar sat Dave Dott með
særðar hendurnar á bringunni í bifreið,
sem ók með hann yfir Brooklynbrúna, á-
leiðis lieim til hans. Hann liafði allt í einu
orðið að hætla við að elta bófana í hinum
ganghraða, felubúna brynjubíl þeirra. Því
að kvalirnar liöfðu borið hann ofurliði.
Hann komst ekki hjá að lála senda eftir
Doc Winther, sænska lækninum úr fátækra
hverfinu, sem var vinur hans.
Dave bölvaði í hljóði. Allt þetta liafði
hann vogað vegna bölvaðrar lögreglunnar.
Hver hefði getað áfellt hann þó að liann
hefði látið tunnuna sprengja allt í loft upp?
Hann lét bílstjórann fara ofan í vasa
sinn til þess að ná í peninga fyrir aksti’-
iunx. Dave gat hókstaflega ekki snert á
neinu með höndunum, svo hrunnar voru
þæi'.
Þegar liann hafði lokað sig inni í skúrn-
unx sínum með mestu erfiðisniununx, varð
hann þess var að þar var manneskja gest-
komandi.
„Drottinn minn, livað er að sjá yður!“
sagði Jessica.
Hún virtist vera hrædd og flóttaleg. Þeg-
ar hún hafði þvegið sótið af andliti lians,
lireinsað á honum hendurnar og borið á
þær salva og bundið um þær, sagði liún
óðamála:
„Það fer svo að þér verðið að taka mig
að yður, livort yður þykir betur eða verr.
Eg er dauðhrædd.”
„Eldflugan?“ spurði Dave.
„Já.“ Hún kinkaði kolli. „Bófarnir hafa
komist að raun um, að það liafi verið sanx-
komulag okkar á milli að þér skylduð
sleppa héðan út úr skúrnum. Og nú eru
þeir hræddir um að ég sé orðin „föl,“ og
þvaðri í hvern sem hafa vill.“
„Kannske þessi hörundsdökki vinur yð-
ar sé orðinn afbrýðissamur,“ sagði Dave
hugsandi og tók sér teyg úr vindlingnum
sínunx.
„Hann er ekki vinur minn,“ sagði stúlk-
an nxeð ákefð. „Eg kynntist honum þegar
ég var tæpra sextán ára og vissi svo lítið
um lífið. Hann ginnti mig til að yfirgefa
heimili mitt og systkini mín.“
„Hvar?“ spurði Dave án þess að virðast
áhugasamur um svarið. Hann var annað
að lxugsa.
„í Dallas, Oklahoma.“
Dave kinkaði kolli. Hún greip í jakka-
horn lians og settist á hné hans. Svo sagði
hún áfjáð:
„Þér ætlið ekki að reka mig á burt, er
það? .... Eg er svo dauðlirædd við það,
senx bófarnir kunna að taka upp á.“
Blaðaljósmyndarinn horfði á liana. Svo
gretti hann sig. Það var undan sviðanum
í höndunum.
„Ætlist þér til að ég eigi að treysta yð-
ur,“ sagði hann með beiskju.