Fálkinn - 12.11.1948, Síða 10

10
FÁLKINN
YNOSVW
LES&NbURNIR
Kafarinn.
Ef þú átt augnasprautu — gler-
pipu nieð gúmmiblöðru á breiðari
endánum — getur þú búið þér til
skemmtilegan kafara. Og svo vcrð-
ur þú að bafa flösku með löngum
stút og tappa, sem er rúmur í
stútnum. Þú teiknar mannsandlit á
gúmmíhettuna með teiknibleki og
festir svo stálvír (eða pípuhreins-
ara) að ofan og neðan, því að þeir
eiga að vera hendur og fætur kaf-
arans. Svo fyllir þú flöskuna af
vatni, alveg upp í stút. Stingur kaf-
aranum ofan i flöskuna og stingur
tappanum í, og þegar þú þrýstir á
hann sekkur kafarinn hægt til botns,
en ef þú lyftir tappanum þá kemur
kafarinn upp. Skýringin á þessu er
sú, að kafarinn sekkur þegar Ioftið
þéttist undir tappanum; þá þrýst-
ist nfl. vatn inn i glerpipuna og við
það þyngist Iiún og sekkur. En lyfti
maður tappanum þá minnkar loft-
lirýstingurinn í flöskunni, vatnið
streymir út úr gleropinu og hún
léttist og lyftist upp.
Skrifborðið þitt.
Ef þú hefir kommóðu í herberginu
þinu, þá er enginn vandi fyrir þig
að gera úr henni skrifborð. Þú tæm-
ir bara efstu skúffuna og snýrð
henni á hvolf og getur þá notað
hana sem skrifborð eða lestrar-
borð þegar þú vilt.
Þegar Adamson ætlaði að bjarga gullfiskinum.
HJÁLP í VIÐLOGUM
í þessu blaði byrjum við á að
segja frá algengustu óhöppum og
meiðslum, sem alltaf geta komið fyr-
ir, ekki síst í ferðalögum, og hvern-
ig þið eigið að ráða bót á þeirn til
1. Óli og Níls sátu fyrir utan
tjaldið sitt og voru að horfa á sól-
arlagið. Tveir piltar hjóluðu fram
hjá og veifuðu til þcirra, en um
leið missti annar stjórn á hjólinu
sínu og datt og stóð ekki upp aft-
ur. ÓIi og Nils lilupu strax til og
ÓIi hafði lært hjálp í viðlögum og
nú kom það sér vel. Hann sá þeg-
ar að pilturinn hafði snúist um ökl-
ann og sendi Níls i tjaldið eftir um-
búðunum sínum. Þeim kom saman
um að vefja fótinn til bráðabirgða,
svo að pilturinn gæti setið á hjól-
inu sinu og látið aka sér á því, án
þess að stíga það.
bráðabirgða. Þið skuluð lesa þess-
ar ráðleggingar vandlega, svo að
þið jnunið þær síðar, ef svo illa
kynni að fara, að þið þyrftuð á
þeim að halda.
2. Óli notar „ideal“-bindi, og á
teikningunni getið þið séð vöfin og
talið þau. Það verður að vefja nokk-
uð fast, til þess að styrkja fótinn,
en þó ekki svo fast að bindið hindri
blóðrásina.
Við liðsnúning og sinatognun
fjarlægjast liðirnir hvor annan sem
snöggvast en komast þó í samt lag
aftur. En við þetta getur æð hafa
sprungið eða taug slitnað, og þess-
vegna hleypur bólga í liðinn. Hann
breytir ekki útliti, nema livað ofur-
Jítill þroti kemur, en mikill sársauki
fylgir þessu.
Framh.
Skrítlur
- Eq hefi látið smíða þetta sér-
staklega handa sijni mimim. Hann
gelur spilað „Gamli Nái með ein-
um fingri.
— Það er lirœðilegt hve skólabœk-
urnar eru dýrar.
- Haiui Viggó minn er svo nýtinn.
Hann notar alltaf sömu bækurnar
Ivo vetnr i röð.
— Hafið þér ekkcrt bað hérna á
gistihúsinu?
■— Nei, við viljum helst að gest-
irnir séu lireinir þegar þeir koma
hingað.
Á rakarastofu:
•— Jæja, lialdið þér að hárið sé
■gott svona?
— Eg ætla að biðja yður að liafa
það dálítið lengra.
— Er það satt að þú hafir unnið
10.000 krónur í happdrættinu?
v\al/ I
7
— Þér eigið að figtja næst, frú
Nielsen.
— Síðusla gerðin okkar af rúmr
um — — sérstaklega smiðuð vegna
g is tihúsvandræðanna.
— Nei, það er nú eitthvað annað.
Það var ekki liappdrætti heldur
lander. Og það voru ekki 10.000
krónur lieldur tíu krónur. Og ég
græddi þær ekki heldur tapaði ég
þeim.
— Þér fáið liana frú Olsen fyrir
sessunaut við borðið, Brogren lækn-
ir, og það slcal ekki bregðast að
hún verður ræðin við yður því að
hún hefir bæði botnlangabólgu og
gallsteina.