Fálkinn - 10.12.1948, Side 13

FÁLKINN
13
— Vegabréfamennirnir okkar ganga frá
því síðdegis í dag. Þeir hafa nóg af þýsk-
um plöggum og gera þetta svo vel að eng-
inn getur séð að það sé falsað. Þér þurfið
ekki annað en velja yður nafn, sem yður
finnst viðeigandi.
— Eg er hræddur um að það sé ekki
nóg. Að vísu er þýski herinn svo stór að
þar eru mörg hundruð hersliöfðingjar en
þrátl fyrir það verð ég að gera ráð fyrir
að flestir hershöfðingjarnir þeklci liverir
aðra, að minnsta kosti að nafninu. Ef ég
rækist á mann, sem væri fróður um nafna-
skrá hershöfðingjanna og hann hefði al-
drei lieyrt nafnið, sem ég gengi undir, væri
ég illa staddur. Það er vissara- að nota eitt-
hvert hershöfðingjanafn, sem raunverulega
er til.
— verra væri þó ef þér lentuð á aðal-
stöðvum þess sama hershöfðingja, dreng-
ur minn.
— Eg fellst á það, sagði Gregory og
brosti, en ég ætla mér ekki að leika lilut-
verk neins frægs hershöfðingja. Við verð-
um að finna nafn liershöfðingja, sem
telst til hersins en er óvirkur.
— Ilvað eigið þér við?
■— Eg á við liersliöfðingja, sem er starf-
andi utan Þýskalands og getur ekki komið
heim — hermálafulltrúa í einhverju sendi-
ráðinu eða þess háttar. Eða það sem hetra
er: ég get tekið mér heili einhvers sem
er dauður!
—Sem er dauður?
— Einmilt. Þjóðverjar verða, eins og
aðrir, að kveðja í herinn óteljandi yfir-
menn, sem fyrir löngu eru farnir úr her-
þjónustu, en liægt er að nota til að þjálfa
hermenn eða vera í setuliði. Við verðum
að finna einlivern þesskonar mann, sem
ekki er mjög kunnur, en sem menn þó
kannast við nafnið á. Helst einhvern, sem
er dauður síðan Jiann fór úr virkri her-
þjónustu.
Ef ég liefði hrokkið upp af þá geri ég
ráð fyrir að ýmsir mundu muna eftir því.
■— Sumir, en ekki margir. Það eru fáir
sem setja á sig þó einhver liershöfðinginn
hrökkvi upp af, nema það sé þá kunnari
maður. Og rekist ég á einhvern, sem hefir
þekkt liann persónulega þá er maður vit-
anlega illa staddur, en líkurnar til þess
eru svo hverfandi litlar, ef maður á ann-
að boi'ð getur fundið einhvern, sem liefir
sálast eftir að hann fór úr þjónustunni.
— En aldurinn? Þér litið ekki út eins og
hershöfðingi, sem hefir látið af starfi fyr-
ir mörgum árum.
— Eg hugsa ekki að við þurfum að hafa
áhyggjur af því. Þegar maður er kominn
af léttasta skeiði er hægur vandi að gera
sig tíu árum eldri en nxaður er, með því að
gera sig ellilegri i hreyfingum og látbragði.
Auk þess krúnuraka ég mig að prússnesk-
um liætti, þó mér sé meinilla við það.
Þegar dökka hárið er farið lmgsa ég að
þér vei’ðið liissa á live ellilegur ég er.
— Jæja, þá segjum við það. Eg skal,
undir eins og þér eruð farinn, ná sam-
bandi við réttan hlutaðeiganda og atliuga
hvort við gelum ekki fundið liershöfð-
ingja, senx lxægt er að nota. Ef það tekst
þá skal ég sjá yður fyrir þeim skili’íkjum,
sem með þarf. Ef það tekst ekki þá verð-
ið þér að gera yður áixægðan nxeð að verða
ofursti, en það er næri'i því eins gott.
— Agætt. Hafið þér nokkrar upplýsing-
ar að gagni lianda nxér?
Sir Pellinore stakk fingrununx i vestis-
vasann og tók upp lítinn liakakross úr
gulli og rétti Gregoi'y yfir skrifborðið. -—
Sjáið þér nokkuð athugavert við þetta?
— Já, sagði Gregoi'y samstundis. •— Það
er öfugur hakakross, — þeir eru kallaðir
karlkyns, í nxótsetningu við kvenkyns-
krossinn, senx nasistar hafa að tákni. Þess-
ir karlkyns-krossar eru tákn frá fyrstu
dögum kristninnar og jafngiltu til forna
venjuleguixi krossunx nú á döguxxi. Það er
álitið að þeir hafi táknað máttarvöld ljóss-
ins hjá kristnum mönnum, en kvenkyns-
krossinn var tákn nxyi’kravaldanna. Mig
hefir oft fui'ðað á að nasistar skyldu vera
svo heiniskir að velja sér tákn myrkranna
að nxerki.
Sir Pellinore fór að hlæja. — Það er
þessu fólki likt, — sanxskonar heimska og
að sökkva „Atlienia“ undir eins og sti'íðið
skall á. — Jæja, Erika von Epp, eða í'étt-
ara sagt von Ostenberg greifafrú, senx lxúix
heitir nú, á þennan grip.
— Hvernig konxust þér yfir hann?
— Ungi liðsforinginn, sem ég var að
tala um áðan, fann hann einn morguninn
í sokknum sinum.
— Er það satt? Gregory lileypti hrún-
unx og þeir litu livor á annan og hrostu.
•— Hvernig konxst hann þangað?
— Hún var vitlaus í stráknum, og ganxli
hneykslishundurinn Brantóme mundi hafa
kallað liana „une dame trés belle et trés
galante“. Á okkar sveitamáii mundum við
liafa kallað liana blóðheitan kvenmann
Vinur minn sagði mér að hún liefði notað
krossinn til að festa lineppsluna á nærkjóln-
um sínum. Hann hlýtur að liafa losnað
einliverntima þegar þau áttu ævintýri sam-
an. Að minnsta kosti fann liann krossinn
einhverntíma þegar hann kom heinx og
skilaði okkur honum þegar liann sagði
okkur frá því að Erika liefði sagt skál
fyrir góðu gömlu dögunum þegar herinn
réði. Krossinn er kannske einskis virði,
en liitt getur hugsast að hann sé auðkenni,
sem samsærismenn nota. Það er hest að
þér takið við honum. Hver veit nema
hann konxi vður að gagni.
Gregory tók við gripnunx og stakk hon-
um í veskið sitt. — Nokkuð fleira? spurði
hann.
— Nei, það er því miður ekki fleira.
Það kemur til yðar kasta að finna sam-
særisnxennina fvrir milligöngu Julius
Rheinhardt, eða þá með hjálp Eriku
greifafrúar, ef hann veit elcki neitt. Það
er ekki vert að hugsa neitt um lxolsjevik-
ann Archer.
— Látið þér mig samt fá heimiíisfang
hans.
— Hann á lieima í Walsingham Terrace
65 í Kennington, rétt sunnan við ána.
— Þakka yður fyrir. Hvenær á ég að
fara?
— Ivonxið liingað klukkan 11 í kvöld. Þá
skal einkennisbúningurinn og skilríkin
vei’ða tilhúið, Við skulum sjá unx að bíll
sé við handa yður út á flugvöllinn, og ég
ætla að fylgja yður úr lilaði.
— Það er fallega gert af yður.
— Nei. Rödd sir Pellinore varð dýpri
og hann leit undan sem snöggvast. Annað-
livort komið þér ekki aftur, drengur nxinn,
eða ég verð viðstaddur athurð, sem getur
orðið ujxphaf að nýjum hamingjukafla í
sögu Evrópu.
IV. Kap. I flugvél yfir fjendalandi.
Þegar Gregory ók aftur heim í Glou-
cester Road var likt umlxorfs á götunni
og nokkrum tíniunx áður. Enn var sólskin
og nxikið af sparihúnu fólki á ferli. Að
undanteknu því að fjölmennið var nxinna
en venjulega og sandsekkir fyrir kjallara-
dyrum og pappírsræmur á rúðunum og
einstaka herklæddur maður á ferli, var
ekkert senx bar þess vitni að þjóðin væri
i styrjöld.
Borgin var sú sanxa og verið liafði þeg-
ar hann fór út á götuna í Glouoester Road,
en Gregory sjálfur var annar maður.
Uppstökknin og eirðarleysið hafði yfir-
gefið hann. Hann var gagntekinn af sjálfs-
trausti, sem gerði hann næmari fyrir öllu
sem Iiann sá og heyrði. En samt var liann
ekki eins glaður og kátur, eins og yngri
nxaður liefði verið í lians sporum.
Hann gerði sér fyllilega ljóst hve þýðing-
armikið hlutverk hann liafði tekið að sér,
og live hættulegt það var. Að launxast inn
í óvinaland á stríðstínximx, með fölsuð
skilríki þýddi ekkert annað en að liann
yrði skotinn ef liann næðist. Það fóru líka
sögur af því að þjónar Himinlers hýddu
fórnarlömh sín svo að þau yrðu að kássu,
áður en þau voru skotin. Enginn gat gisk-
að á lxvað þeir mundu gera ef þeir næðu
í hataðan Englending.
En liann var kaldlyndur maður og ekki
huglaus. Senx sannur spekingur skildi liann
að unx var að gera að liafa allar þær var-
úðarráðstafanir sem honum gat dottið i
hug. Og svo varð tilviljunin að ráða hinu.
En honum var örvun að því hve þýðingar-
mikið erindið var. Og liann brosti er lxann
hugsaði til þess að þennan sanxa morgun
nxundi hann Iiafa tekið stöðu í fótgöngu-
liðinu fegins liendi. Tækist honunx að reka
þetta erindi nxundi lxann gera þjóð sinni
eigi nxinna gagn en lxvaða liermarskálkur
i sigursælum her, senx vera skyldi.
Nú hafði lionunx verið falið erindi, senx
gat orðið til þess að hinda enda á stríðið.
Það var meira en allur her þjóðarinnar
gat gert og liann hafði alveg óbundnar
hendur.
Undir eins og hann kom í Gloucester
Road 272 kallaði liann á Rudd, og hinn
gamli skósveinn hans kom eins og eldi-
brandur innan úr dinima skúmaskotinu,
sem hann hafðist við í, í kjallaranum.
Hann skildi livað var á seyði undir eins
og lxann sá Gregory.
— Jæja, svo þetta tókst, sir. Yður tókst
að sannfæra gamla manninn, — ég vissi
það nú alllaf. Ilvað varð fyrir valinu?
Herinn eða flotinn? Einu gildir mig, bara
ef ég fæ að koma með yður og skjóta
Chaplinskeggið af Hitler.
Gregory liristi höfuðið. — Því miður,
gamli vinur, mér er ómögulegt að liafa
þig með mér.