Fálkinn - 04.02.1949, Side 13

FÁLKINN
13
lega deilu.
Nasistaforinginn tók við skjölunum og
leit fljótlega yfir þau. — Þau virðast vera
i lagi, tautaði liann, en þetta eru aðeins
venjuleg vegabréf. Hafið þér enga hern-
aðarskipun eða bréf á yður?
—1 Þó ég hefði hana mundi ég ekki sýna
yður liana, svaraði hershöfðinginn þurr-
lega.
Herra liershöfðingi, sagði Schnabel
ógnandi. — Eg tel þelta með hílinn yðar,
sem ekki kom, grunsamlegt, og lieimta að
fá að vila um erindi yðar hér á staðnum.
Ef þér hafið einliverjar skipanir um er-
indisgerðir liér, þá verðið þér að sýna
mér þær.
Gregory yppti öxlum. — Þau bréf hefi
ég i farangri mínum.
— Gott. Við skulum koma upp í her-
bergið yðar. En þráinn, sem þér hafið sýnt
flokkstjóra í minni stöðu er svo óvenju-
legur, að ég álít að ég verði að senda
Gestapo skýrslu um málið. Schnabel leit á
aðstoðarmenn sína. — Weiss, Langleben.
Farið með liershöfðingjanum upp í her-
bergið lians meðan ég er að síma. Ef hann
neitar að afhenda hréf sin þá gef ég ykk-
ur umboð til að rannsaka farangur hans.
Gregory var ekki rótt innanbrjósts er
hann sá mennina fara. Ilann þorði ekki
að láta fara í hart þarna í anddyrinu, því
að þar sátu margir og drukku. Sumir
þeirra voru þegar farnir að líta forvitnis-
augum til þeirra. Hann þrammaði að lyft-
unni og gerði sig svo reigingslegan sem
liann gat. Nasistarnir tveir komu á eftir.
Þegar þeir komu að lierbergisdyrunum
opnaði iskyggilegi maðurinn, sem kallað-
ur var Langleben, dyrnar og fór inn fyrir,
en Weiss gekk við hliðina á Gregory inn
á mitl gólf og sagði hikandi: — Ætlið
þér að aflienda mér skjölin, herra hers-
liöfðingi, eða á ég að leita í farangrinum?
Gregory yppti öxlum. — Þetta er allt
óþarft, og þegar ég liefi gefið skýrslu um
málið til yfirherstjórnárinnar mun yfir-
maður yðar fá löðrung, sem hann gleymir
ekki í bráð. En þér skuluð bara gera
skyldu yðar, ungi maður. Gerið svo vel
að standa þar sem þér eruð og ég skal
finna skjölin í handtöskunni minni.
Hann hafði engin slcjöl nema þau, sem
Iiann hafði þegar sýnt. En hann gekk að
töskunni, opnaði hana og beygði sig yfir
hana eins og hann væri að leita að ein-
hverju. Hann sneri bakinu að nasistunum,
og án þess að þeir sæju náði hann í
skammbyssuna sína. Á næsta augnabliki
sneri bann sér að þeim með byssuna á
lofti.
•— Upp með liendurnar! — Báðir —
fljótt! Ekkert hik, annars skýt ég yður
báða þar sem þið standið. Þér, Langleben,
snúið andlitinu að dyrunum, og þér,
Weiss, snúið við og nuddið nefinu upp að
myndinni, sem Iiangir þarna. Ef ég heyri
noldcurt hljóð ])á skýt ég ykkur báða,
mannhundana.
Þetta kom þeim gersamlega á óvart.
Þeir lyftu höndunum upp fyrir höfuð og
það var spaugilegt að sjá andlitið á þeinr
þegar þeir hlýddu og sneru sér frá honum.
Hann vatt sér framhjá Langleben og
sneri lyklinum í lásnum. Og í snatri af-
vopnaði hann þá báða. Hann þrýsti skamm
byssunni að bakinu á þeim meðan hann
var að því, og lét ekki duga að taka af
þeim skammbyssurnar, lieldur lílca pat-
rónubeltin, sem gátu komið lionum að
gagni síðar. Hann stakk skambyssunum
í frakkavasana, steig nokkur skref aftur
á bak og gaf næstu skipun. — Inn í bað-
ldefann! Og ef þið lirópið eftir að ég hefi
læst dyrunum, þá skal ég fylla ykkur báða
af blýi. Fljótir nú — af stað!
Þeir gengu auðmjúkir fram lijá lionum
með uppréttar hendurnar. Undir eins og
þeir voru komnir inn i baðklefann tók
hann lykilinn úr og setti liann í að utan-
verðu og aflæsti. Hann var nú laus við
þá en gat ekki gert sér von um að fá
langt næði. Hann gaf sér ekki tima til
að taka saman dót sitt, heldur fór út og
læsti herberginu.
Hann var ekki kominn nema nokkur
skref fram í ganginn þegar Sclmabel kom
fyrir liornið með svo miklum asa að hann
hafði nærri þvi rekist á hann.
Þeir stóðu augnablik og gláptu hvor á
annan. Sclmabel sá að Gregory var að
reyna að komast undan og Gregory vissi að
hann var í sjálfheldu, — örið kom í ljós
á enninu á honum. Og svo gleymdu báðir
öllum kurteisissiðum. Hatrið brann í aug-
um þeirra. Á þessu augnabliki fékk Þjóð-
verjinn staðfestan grun sinn á þvi, að eitt-
livað væri bogið við Lettow hershöfðingja,
en andúðin á litla kubbnum logaði upp í
Gregory.
Áður en nasistinn gal opnað munninn
greip Gregory með hægri hendi um bark-
ann á honum og sveiflaði honum upp að
veggnum. Og gaf hann honum hnefahögg
í andlitið.
Hnakkinn skall í vegginn því liögginu
var fylgt vel eftir. Það korraði í mannin-
um og munnurin var opinn, en Gregory
vissi að hans eigið líf var undir því kom-
ið, að hinn maðurinn yrði meðvitundar-
laus og barði hann því hvað eftir annað í
andlitið og í hvert skipti skall hnakkinn
í vegginn, þangað til hausinn dinglaði
máttlaus og Gregorj' sá að Schnabel liafði
misst rænuna.
Gregory lét liann detta á gólfið, greip í
jakkakragann hans, opnaði herbergisdyrn-
ar sinar og dró liann inn fyrir, tautandi:
Eg skal veðja um að þetta er ekki
verri meðferð en Gyðingar liafa fengið
hjá lionum.
Þegar hann læsti dyrunum heyrði liann
lág köll. Hinir fangarnir tveir höfðu liaft
áræði til að opna gluggann og kalla á
hjálp. Hann mátti ekkert augnablik missa.
Það mundi vekja grun ef liann hlypi, ef
hann kynni að mæta einhverjum, og þess-
vegna skálmaði bann niður ganginn og
kringum horn að baka til. Þar var vara-
útgangur, til þess að nota í eldsvoða. Hann
opnaði og gægðist niður í liúsagarðinn.
Heppnin var með honum. Enginn var niðri
í liúsagarðinum. Hann renndi sér nið-
ur, fimur eins og köttur. Til þess að vekja
eklci grun, ef einhver kynni að sjá til hans
út um.gluggann, gekk liann hægt yfir liúsa-
garðinn . Hann var þakklátur forsjóninni
fyrir það að farið var að dimma. Ef ein-
hver mætti honum var ekki hægt að sjá
annað en hann var í einkennisbúningi, en
metorð lians var ekki hægt að sjá.
En liann var illa staddur. Innilokuðu
nasistarnir mundu fá hjálp þegar minnst
varði, því að ekki mundi taka nema
stutta stund að fá varalykla að herberg-
inu og baðklefanum. Eftir nokkrar mín-
útur mundi einhver fara í símann og gera
lögreglunni og Gestapo aðvart um mann,
sem kallaði sig von Lettow liersliöfðingja
og hefði fangelsað tvo nasista og nærri
því myrt flokkstjórann, en áður hefði
hann hagað sér grunsamlega og lagt liald
á bifreið í erindi, sem liann vildi ekki segja
frá.
Eftir tíu mínútur mundi leitin vera byrj-
uð, símarnir hringja, útvarpið glymja og
hver einasti lögreglumaður i margra mílna
fjarlægð vera á höttunum eftir manni í
þýskum liershöfðingjaklæðum, manni sem
var lýst alveg eins og Gregory.
Gæti hann eklci losnað við einkennis-
búninginn var engin von til þess að liann
gæti verið óliultur í dagsbirtu. En meðan
dimmt var þóttist hann hafa nokkra von
um að geta bjargað sér út úr borginni.
í fyrsta sinn síðan stríðið liófsl þóttist
hann hafa ástæðu til að gleðjast yfir
myrkvuninni. Það dimrndi með hverri
mínútunni, og fólkið var önnum kafið að
draga fyrir gluggana áður en það kveikti.
Götuljósin loguðu ekki og einu ljósin sem
hætta var á voru hálfbirgðu ljósin á bif-
reiðunum.
Hann fór varlega niður hliðargötu og
faldi sig í dyraskoti í livert sinn sem hann
sá einhvern koma á móti sér. Lögreglu-
þjónn stöðvaði hann til að finna að því
að hann hefði ekki hvíta armbandið, sem
fólki í Koblenz var skipað að bafa í
dimmu. En svo kom maður á mótorlijóli
og rakst á lögreglumanninn, og meðan þeir
voru að rífast sá Gregory sér færi á að
laumast burt, og fela sig i skoti þarna
skammt frá.
Þegar hann sá að hann var kominn nið-
ur að ánni, rétt hjá brúnni, hélt liann yfir
brúna og beygði til suðurs þegar hann var
kominn á austurbakkann. Þarna voru
færri hús og lítið um skúmaskot, en liann
var rólegri því að hann taldi minni líkindi
til að rekast á lögreglu þarna. Hann liélt
áfram og reyndi nú að láta sér detta i hug
ráð um hvað gera skyldi.
Það var of langt frá Traben-Trabach til
að leita Rheinhardt uppi. Það mundi lika
hvíla grunur á vínkaupmanninum undir
eins og ungfrú Schultz hefði sagt frá hvar
þau hefðu verið. Rétlast væri að leita
prestinn Wachmuller uppi. Það voru 15
kílómetrar til Ems. Þetta liafði ósjálfrátt
lagst í liann, því að bann var á réttri leið
þangað.
Ef hann gæti sannfært síra Wachmuller
um erindi sitt mundi presturinn kannske
fela hann nokkra daga, meðan leitin væri
áköfust. Og kannske gæti hann útvegað
honum önnur föt.
En eitt var erfitt við þetta. Ef Wacli-
múller héldi að hann væri þýskur hers-
höfðingi og fulltrúi samsærismanna, mundi
Gregory finna næsta lilekk í festinni. En
bæði hann prestinn um að fela sig og úl-
vega sér önnur föt þá yrði hann jafnframt