Fálkinn - 11.02.1949, Blaðsíða 6

e
FÁLKINN
- LITLA SAGAN -
Stefnumót pabba
Eftir Rob. Zacks
Vinur minn sagði mér þessa
sögu. Nú er hann dáinn og
þess vegna finnst mér að ég
geti sagt hana.
ÞAÐ gerðist á einum af þessum
skemmtilegu dönsku krám, sem eru
ætlaðar skemmtiferSafólki og hafa
auglýsinguna „Englisli spoken.“ Eg
var með föSur mínum í kaupsýslu
— og jafnframt skemmtiferS, og
viS upplifSum margt skemmtilegt.
„ÞaS var leitt aS hún mamma þín
gat ekki veriS meS okkur,“ sagSi
pabbi. „ÞaS liefSi veriS gaman aS
hún h'efSi veriS í þessari ferS.“
Pabbi hafSi veriS í Danmörku
þegar liann var ungur. „Hve langt
er eiginlega siSan þú varst hérna
seinast?“ spurSi ég.
„ÞaS eru víst ein þrjátíu ár.
Annars man ég aS ég hefi komiS
í þessa krá áSur.“ Hann leit kring-
um sig og rifjaSi upp endurminn-
ingarnar. „ÞaS voru yndislegir dag-
ar ....“ Allt í einu þagnaSi hann
og ég sá aS hann varS fölur. Eg leit
í þá átt sem hann iiorfSi og kom
auga á konu í liinum enda stofunn-
ar. Hún hafSi máske veriS falleg
einu sinni, en nú var þetta dyrgja
meS úfið hár. Hún var aS bera fram
ölföng handa einhverjum gestunum.
„Þekkir þú liana?“ spurði ég.
„Já, ég þekkti hana einu sinni
fyrir löngu,“ svaraði hann.
Iíonan kom að borðinu okkar.
„EitthvaS að drekka?“ spurði liún.
„Tvo öl!“ svaraði ég. Hún kink-
aði kolli og fór.
„Hvað hún hefir breyst! Guði sé
lof að hún þekkti mig ekki aftur,“
muldraði pabbi og þurrkaði svitann
af enninu með vasaklútnum. „Eg
þekkti hana áður en ég kynntist
henni mömmu þinni,“ hélt hann á-
fram. „Eg var stúdent á ferðalagi
um Evrópu. Hún var yndislegasta
unga stúlkan, sem maður gat hugs-
að sér. Eg varð bálskotinn í henni
og hún í mér.“
„Veit mamma um það?“ spurði
ég í álösunartón.
„Vitanlega,“ svaraði hann.
Hann leit á mig, ihugull og rann-
sakandi. Mér fannst þetta hálfleitt
hans vegna.
„Pabbi —- þú þarft ekki að ... .“
„Jú, það er eins gott að ég segi
þér alla söguna svo að þú þurfir
ekki að vera með einar getgátur.
Faðir hennar vildi ekki heyra nefnt
að við værum saman. Eg var útlend-
ingur. Eg hafði engin föst áform
fyrir framtíðina og var fjárhags-
lega háður föður minum. Þegar ég
skrifaði og sagði pabha að mig
langaSi til að gifta mig, liætti hann
undir eins að senda mér peninga.
Mér var nauðugur elnn kostur að
fara heim. En fyrst sagði ég ungu
stúlkunni, að ég færi til Ameríku
til þess að fá mér lán, svo að við
gætum gift okkur. Og svo kæmi ég
aftur til aS sækja hana, eftir nokkra
mánuði.
VITIÐ ÞÉR . . . . ?
_* * _
ViS gerðum ráð fyrir, að ef ég
saman um að ég sendi henni sim-
liénnar opna þau, svo að okkur kom
sman um að ég sendi henni sim-
skeyti, sem aðeins greindi frá dag-
setningu, er liún ætti að liitta mig
á tilteknum stað. Og svo mundum
við giftast undir eins. Jæja, ég fór
heim, fékk lánaða peningana og
símaði henni..
„Og hvað svo?“
Hún fékk skilaboðin. Hún símaði
að minnsta kosti til mín og sagðist
mæta. En liún kom ekki. Svo frétti
ég að hú hefði gifst fyrir hálfum
mánuði — gestgjafanum í þorpinu.
Hún beið mín ekki.“
„Og þar var ég heppinn,“ hélt
pabbi áfram. „Eg fór heim, kynnt-
ist inömmu þinni og hjónaband okk-
ar hefir orðið farsælt. ViS hlæjum
oft aS þessari æskuást minni.“
Nú kom konan með ölið.
„EruS þið frá Ameriku?“ spurði
hún. „Ameríka er undraland.“
„Já, margir landar yðar liafa sest
að það. Þér munuð aldrei liaf liugs-
að yður að flytjast til Ameríku?“
„ÞaS kann að vera að mér hafi
dottið það í hug, einu sinni fyrir
löngu. En ég varð kyrr. ÞaS er
miklu betra hérna.“
Þegar við vorum komnir út spurði
ég: „HeyrSu .pabbi. Hvernig skrif-
aðirðu eiginlega dagsetninguna fyr-
ir stefnumótinu forðum?“
Hann nam staðar tók upp um-
slag og skrifaði: 12/11/13.
„Svona,“ sagði hann. Það er að
segja ellefta desember 1913.“
„Nei, það þýðir ekki það hér.
Dagsetningin þín þýðir ekki 11. des-
ember heldur 12. nóvember."
„Þá liefir hún komið,“ sagði hann.
„Og hún licfir gifst öSrum af þvi
að ég kom ekki.“ Hann þagði um
stund. „Jæja. Eg vona að hún sé
farsæl. Það var að minnsta kosti
svo að sjá.“
Við héldum áfram og ég sagði:
„Það var gott að það fór eins og
það fór. Annars hefðir þú ekki
' kynnst rnömmu."
Pabbi tók um axlirnar á mér og
brosti. „Það var tvöföld lukka,
drengur niinn. Því annars hefði ég
aldrei hitt þig.“
Það var á striðsárunum. Skipstjóri,
sem var um borð á skipi sínu, á
fiskimenn koma róandi á kænu
sinni, með tundurdufl í eftirdragi.
Á sinu besta sjómannamáli kallaði
hann til kænumannsins, að koma
ekki nærri skipinu, því að annars
skyldi hann sæta meðferS sem ekki
er hæft að prenta lýsingu á. Fiski-
maðurinn var liinn rólegasti og
kallaði til baka: — Vertu rólegur,
kunningi. Eg mölvaði öll hornin af
duflinu með bátshakanum minum.
|VA/<V/VA/
Presturinn hitti einn af breysku
safnaðarmönnunum sínum á götu
og spurði með ávítunarsvip: — Vor-
uS það ekki þér, sem ég sá koma út
af barnum í gærkvöldi, Jón? — Það
getur hugsast, sagði Jón, — en ég
hélt að það væri sjáfsagt aS ganga
út af þessliáttar stöðum!
— Er þessi unga stúlka konan yð-
ar eða systir yðar spurði sá for-
vitni.
— Hún hefir ekki ráðið það viS
sig ennþá, hvort heldur hún er.
að reynt er að blása köldu næt-
urlofti af aldinekrum með stór-
um loftskrúfum?
Á stórum glóaldinekrum, sem
oft eru í skjóli í djúpum döl-
um, safnast oft fyrir kalt loft
á nóttinni og sest eins og lag
yfir aldinin, en nokkrum metr-
um hærra er hlýrra loft, sem
ekki skaðar plönturnar. Nú
nota menn stórar loftskrúfur,
sem knúðar eru með hreyfli, til
þess að blása kalda loftinu burt.
að smíðuð hefir verið ljósmynda
vél, sem er minni en vasaúr?
Hér sést tækið á reim eins og
venjulegt vasaúr. Þýskur mað-
ur hefir biiið það til. Objektivið
hefir Ijósop 1:2,5 og noti mað-
ur venjulega Leicafilmu er
hægt að taka h80 myndir.
DÝRARA AÐ LIFA.
Um allan heim liefir lifsviðurværi
liækkað í verði síðan fyrir styrjöld-
ina; þó liefir dýrtiðin ekki orðið
eins mikil og eftir þá fyrri.'Alþjóð-
lega atvinnusambandið (ILO) liefir
fyrir nokkru gefið út skýrslu um
þetta, sem sýnir að i Bandarikjun-
um liefir hækkunin á lífsframfæri
orðið 69% síðan 1939. í Kanada
49,% en í Danmörku, Noregi og
Svíþjóð 61, 59 og 54% Til saman-
að til eru staðir í Palestínu sem
þrír trúarflokkar hafa helgi á?
Á myndinni sést gröf Rakel-
ar, við veginn milli Jerúsalem
og Betlehem. Múhameðssinnar
hafa reist grafhýsið, en Gyð-
ingar geyma lykilinn að því.
Hvorir tveggj.a — og kristnir
menn líka — biðjast fyrir við
þessa gröf.
að á ýmsum flugvöllum hafa
brunaliðsmennirnir fengið al-
uminiumsföt?
Hingað til hafa einlcum verið
notuð asbestföt, en nýju fötin
sem /lér sjást, eru gerð úr al-
uminiums-„pappír“, sem kastar
frá sér hitageislunum.
burðar má geta þess að eftir fyrri
heimsstyrjödina varð verðhækkun-
in í þeim þremur löndum 137, 300
og 136%. Verðliækkunin liefir ekki
orðið nema 30% i Englandi og
stafar það af ströngum verðlagsá-
kvæðum, niðurgreiðslum og af þvi
að fólk liefir lítið fé lianda á milli.
í Frakklandi er verðlagið 14-falt á
móts við það sem var fyrir stríð.
/^/