Fálkinn - 04.03.1949, Blaðsíða 12

1
12 FÁLKINN
11.
ÚT í OPINN DAUÐANN
fvrir einniitt nú þegar liann hafði haft
sennilegan möguleika lil a'ð koniasl á burl
af þessmn slóðúm, þar sein liann liafði lent
í slikum ógöngum. Sérstaklega eflir að haía
sloppið úr öllum hættunum um nóttina.
En iiensínlaust var hjólið ekki að eins
gagnslaust lieldur beinlínis hættulegt. Ef
liann skildi það eftir við veginn mundi það
finnasl, annaðhvort í nótl eða á morgun,
og segja lögreglunni lil um hvaða leið hann
hefði farið.
Hann ýtti hjólinu út á flötina. Þar fyrir
neðan var laul niður að ánni og grjótí
hlaðið við árlialíkann til að verja landið
í valnavöxtum. Hann lirinli hjólinu og lét
það bruna niður lautina og sá að ])að fór
á kaf í ána. Það gal að vísu liugsast að
það sæist i björtu, cn bann varð að hætta
á ,það.
Hann hafði ekki drukkið neitt daginn
áður nema brennivínsblönduna af flösku
sinni og staupið bjá Wachmúller. Nú lagð-
isl hann á árbakkann, baðaði andlitið i
köldu árvátninu og saup vatn úr lófa sín-
um. Það var ekki oi't sem Gregory drakk
vatn, en þetta bragðaðist eins vel eins og
kampavínið úr k.æliskápnum bjá sir Pell-
inore. Ef þurft befði mundi liann bafa
viljað borga mikið fé fyrir flösku af vatni.
Nú fyllti bann flöskuna, brölti upp á veg-
inn og stefndi lil Köln.
Ilann var þreyttur og lionum bafði fall-
ist hugur. Kraftarnir, sem hann Iiafði haft
á hættustundinni voru farnir að bila. Það
var varja annað liugsanlegt en að hann vrði
handtekinn um morguninn. Eini mögu-
leikinn lil að komast hjá fangelsun var sá
að komast inn i einhverja stórborgina þar
sem kannske væri hægt að blekkja nasist-
ana með þvi að blandast mannfjöldanum
á götunni. En þegar Ivohlenz var fráskilin
og hún var lokuð honura, var Köln eina
stóra borgin í þessum hlutá Þýskalands, og
þangað voru rúmir átla kílómetrar.
A leiðinni lil Köln voru smábæir svo
sem Köningswinter, þar scm ókunnur mað-
ur mundi undir eins vekja atliygli, og bá-
skólabærinn Bonn, en þangað var nærri
eins langt og til Köln. Og svo var þetta, að
liann var enn i hershöfðingjabúningnum.
mest áberandi búningi sem hugsast gat. Og
það sem verra vár: Jiann hafði misst húf-
una þegar Jiann Jioppaði út um gluggann.
og það mundu nasisarnir nota sér i leit-
inni. Væri húfan ekki þegar fundin ]>á
mundi hún finnast undir eins og birti.
Samt fannst honuni ekki um annað að
velja en liálda áfram til Köln til þess að
komast eins langt frá Koblenz og unnt vær,i
áður en birti af degi. Fyrir birtingu varð
hann að finna sér heylön eða annan felu-
slað, til að hýrast i um daginn.
Ilann hafði ekki gengið meira en hundr-
að métra er liann fór að vcrkja í faúiirna.
í atinu upp á luisþakinu og flóttanum á
eftir hafði hann alveg gleymt þvi að hann
var særður, en nú fann hann sársauka i
herinu við hvert skref sem hann steig.
Hann fann heitl blóðið seilla niður eftir
lærinu.
Hann fór-aftur niður að ánni. Fór úr
buxunum, reif ræmu af skýrtunni, stöðv-
aði blóðrennslið eftir því sem liann gal og
þvoði sárið vandlega. Siðan batt hann
ráemunni um sárið. Fór svo í buxurnar 'og
þerraði blóðið vandlega af höndunum.
Hann hafði gengið úr skugga um að kúl-
an var ekki í fætinum og hrósaði liappi
yfir að haf.a sloppið svona yeb Að vísu var
sárið til baga. En liann vissi af reynslu að
ef Iiann gæti fundið samastað sem hann
gæti haldið kvrru íyrir í nokkra daga þá
væri öllu horgið. Svona holdsár gróa fljótt
á heilbrigðum likama. Hann sá votan blett
á buxunum yfir sárinu og réð af því, að
blóðið licfði seiílað gegnum umbúðirnar.
En frakkinn huldi blóðbletlinn ef einhvcr
kynni að mæta honum.
Hann fór upp á veginn og Iiélt áfram.
Ilann verkjaði enn i sárið, en ekki eins
mikið og áður. og eftir þvottinn var minni
hætta en ella á að bólga hlvpi i það.
Hann staulaðist áfram nokkra kilómetra
án ])ess að jnæla nokkrum manni, leil á
úrið og sá að komið var miðnætli. Hann
glotti er Jiann hugsaði lil þess er hann hafði
upplifáð síðustu klukkutimana. A þessari
stund höfðu séra Wachmúller og átta nas-
istar, sem allir vöknuðu hressir og j-eifir
i gærmorgun, yfirgefið þetta líf. En hverju
skipti það þegar þúsundir manna — konur,
börn og hernrenn höfðu týnt lífi á sama
tíma á vígyöllunum i Póllandi?
Hann var þrevttur og settist á grjótgarð
við vegiim til að hvíla sig. Tók eina þýsku
heysigarettu úr hylkinu, kveikti i og
reykti, en sigarettan hrann upp í fáeinum
teigum. Hann var að stíga á stúfinn þegar
bann sá tvö Ijós nálgast á veginum frá
Koblenz.
Ósjálfrátl dró liann sig i hlé því að hann
óllaðist að þetta væri lögregluhifreið. En
svo tök kæruleysið- vfirhöndina. Hverju
skipli hvort þár var lögreglubíll eða ekki?
Hann liafði bensín og var á leiðinni til
Köln. Gregorv hafði enn skammbyssu og
nóg af skotuin. Bíllinn nálgaðisf hægt og
luktirnar voru bvrgðar. Gregory ætlaði að
stöðva bann og neyða bílstjórann lil að
taka sig með. Ef óbveyttir borgarar væru
í bilnum, en það var litt sennilegt, mundu
þeir verða hræddari en svo að þqir þyrðu
að neita honum, ef það væri lögreglan
eða hermenn vrði að grípa til vopna. Ef
aðeins væri einn maður eða tveir i biln-
um.gat bonuni lekist að skjóta þá áður en
þeir gætu drepið liann. ()g þá ællaði hann
að fleygja líkunum í ána og taka bifreið-
ina.
Hann dró upp skammbyssuna og gekk
út á vcginn, og hélt byssunni fyrir aftan
sig i hægri hendi. Hann varð að hrcyfa sig
þannig að hann kæmi í ljósrákina, svo að
bíllinn stansaði. En haiin vildi ekki ögi;a
mönnunum til að skjóta slrax, heldur vildi
hann fá færi á að verða fyrri til. Þegar
bíllinn kom Ivfti hann vinstri hendi og
veifaði.
Bifreiðin nam slaðar nokkra meira frá
honum og liann gekk að henni. Ef þeir
sem í bílnum voru væru vopnaðir var
mikíð i hættu, þvi að augu lians voru ö-
vön birlunni. Nú sá hann að þelta var stór
og vönduð Mercedes-bifreið og að liermað-
ur var við stýrið.
Hann var í þami veginn ag lyfta skainm-
bvssunni þegar rúðan bak við bílsljórann
var dreginn niður og skær kvcnriidd
spur.ði:
Hvað er að, Jöbannes? Ilversvegna
stansar ]ni?
Gregory gekk fram áður en maðurinn
gat svarað, tók í húninn á' hurðinni og
opnaði. Þrátl fyrir myrkrið inni í bílnum
rá. hann að stúlkan var eini farþeginn og
ann ávarpaði hana kurleislega en á-
cveðið:
Guten Abend, ynádigea Fráulein! Eg
bið afsökunar á þvi að ég hefi stöðvað
jifreiðina, en ég hefi orðið fvrir óliappi
og verð að biðja yður að gera svo vel að
ofá mér að sitja í til Köln.
Óhapp? Hafið þér slasast? spurði
slúlkan óðamála.
-Es nmcht niehls. Gregory yp])ti öxl-
um til að sýna að ]>að va-ri ekki alvarlegt.
Sáuð þið hifreiðina mína í skurðinum,
'iálægt einn kílómctra liéðan? Þessi l)ölv-
ið myrkvun! Eg missli húfuna og ataði
nig út, en það gerir nú minna lil. Aðal-
itriðið er að ég koniisl sem fvrsl lil Köln.
Stúlkan hafði tekið úpp vindling og nú
cveikti hún í eldspýtu. Gregoiv gat ]iess
il að hún hefði gert þetta lil að sjá betur
framan í hann, og þegar eldsjiýtan logaði
ípp sá liann framan i hana. Ilún var Ijós-
•ærð, á að giska tpttugu d'g sex ára gömul.
Þó að sjá mætti á andlitinu að hún væri
þýsk, var hún eig'i að síður ekki eins og
kvenfólk gerist i Þýskalandi.
í fyrsta lagi var hún mjög fríð, en það
cru þýskar konur sjaldan, og ])ess vegna
dait Gegorv i hug að hún kynni að vera
frá Austurríki. Hún var ekki ósvipuð Mar-
lene Dietrich. Þó að hún væri höflega mál-
uð þá levndi sér ekki að augahrúnirnar
voru ekki ekta og að hún nolaði vararoða.
En þetta er sjaldgæfl nú orðið, eftir að
Hitler hafði varað kvenfólk við að farða
sig. Höndin sem liéll á eldspýlunni var
grönn og neglurnar lilaðar. Fótleggirnir
gránnir og í silkisokkum og pilsið stutt i
samanhurði við núverandi tísku.
Klæðaburður hennar studdi þá skoðun
að hún væri eitthvað meira en é)venjulega
l’alleg þýsk eða austurrísk kona. Smellinn
litill straumlínuhattur gekk fram á ennið,
kápan var axlamikil og úr minkaskinnum,
kjóllinn svartur og skra'uthúinn og hæla-