Fálkinn - 04.03.1949, Blaðsíða 14

14
FÁLKINN
/
Styðjam sjnka til sjálfsbjargar
Þau 10 ár, sera Sam-
band íslenskra berkla-
sjúklinga hefir verið
við lýði hafa vinsældir
þess farið vaxandi með
ári hverju og ekki að
ástæðulausu.
fyrr meir var sú skoð-
un almenn, að lítils
væri að vænta af
mönnum þeim, er tek-
ið hefðu berklaveiki,
jafnvel þótt þeir hin-
ir sömu lilytu útskrift
frá berklahæfi. Þessi
skoðun er ekki rikj-
andi lengur og er það
starfsemi S.Í.B.S. að
þakka.
Vinnuheimili S.f.B.S.
fyrir berklasjúklinga,
að Reykjalundi, sem
íslenska þjóðin hefir
svo drengilega stutt sambandið til að
reisa, liefir gefið betri raun en nokk
urn mann hafði órað fyrir, að und-
anskyldum hinum bjartsýnu for-
ystumönnum þeirra samtaka. Vinnu-
stund sjúklinganna liefir skilað arði,
ekki siðri en liinna fullfrísku manna
yfirleitt. Lífs- og starfsgleði sjúkling-
anna hefir vaknað á ný, með þeim
árangri, að heilsa þeirra liefir tekið
liinum bestu framförum. Sjúkling-
arnir verða þess fljótt varir, að
þeir eru ekki lengur byrði þjóðfé-
lagsins, heldur nýtir þjóðfélagsborg-
arar. Þeir elska þetta heimili, sem
hefir gefið þeim skilyrði til and-
legrar og líkamlegrar endurreisnar
og vinna því af trúmennsku, enda
mólast öll framganga vistmanna af
prúðmennsku i verkum, fasi og um-
gengni. Starfsemi S.Í.B.S. hefir
beittasta broddinn af ógnum berkla-
veikinnar og vel sé sambandinu fyr-
ir það og vel sé þjóðinni fyrir að
hafa stutt þennan félagsskap með
ráðum og dáð.
Vinnuheimili S.Í..B.S. hefir enn-
fremur sýnt og sannað að öryrkjar,
liverrar tegundar sem er, geta orðið
bjargálnamenn og hamingjusamir
menn, sé þeim aðeins gefið skilyrði
til sjálfsbjargar. Við íslendingar
ættum að taka höndum saman og'
verða fyrsta þjóðin, sem býr öryrkj-
um sínum mannsæmandi lífskjör,
gera það vegna samúðar og hagsýni.
En fyrst skulum við hjálpa S.Í.B.S.
til að reisa að fullu liið þjóðfræga
vinnuheimili að Reykjalundi. Við
ættum að gera kjörorð S.Í.B.S. að
alþjóðar kjörorði: „Styðjum sjúka
til sjálfsbjargar“.
Nú sem stendur er auðveldasta
leiðin til að styrkja starfsemi S.í.
B.S. sú, að kaupa alla happdrættis-
miðana, sem sambandið hefir nú á
0 manna Hudson bifreið, sem allir
vilja eignast. Þessi aðferð til hjálp-
ar S.Í.B.S. veitir styrktarmönnunum
þægilega eftirvæntingu samfara
þeirri gleði, sem ávallt er samfara
liverri þeirri athöfn er stuðlar að
velferð þjóðarinnar.
Stúlkan á bensínstöðinni.
Frh. af bls. 9.
ef hann hefði ekki litið tvisvar á
Rosy. Það hafði enginn gert fyrr,
að minnsta kosti ekki á þennan
hátt. En liann sá að móðir hennar
hafði gefið henni rétt nafn, og
liann tók eftir þessu þokugráa í
augunum hennar, hinu mjúlca í ljósa
hárinu, og langaði til að blístra Jágt
meðan liún lagði peningana í lófann
á lionum.
„Þú segist hafa kofa, sem þú get-
ir sclt gistingu í í nótt?“
„Eg hefi ekki sagt það,“ svaraði
hún, „en ég hefi það ....“
Hann borgaði henni fyrirfram.
Þetta kvöld, eftir að Rosy hafði
lokað stöðinni og læst dælunni,
gengu þau saman alla leið að brúnni
á ánni.
Það var fullt tungl og tunglið
synti í ánni.
Enginn hafði gengið með Rosy
að brúnni fyrr en þetta kvöld. Hún
vissi ekki hvort hún átti að lofa
honum að halda um þykku höndina
á sér — eða neita lionum um það,
en þegar þau gengu til baka héldust
þau í hendur og sveifluðu liöndun-
um upp á móti tunglinu, og þrátt fyrir
erfiðið á bensínstöðinni var hönd
Rosy nærri þvi eins mjúk og á
barni. Hann reyndi ekki að kyssa
hana þegar hann bauð henni góða
nótt, en Rosy bjóst heldur ekki við
þvi. Hún gat verið gröm og fús i
hjarta sínu, eins og liún vissi sjálf
að hún var, en það gat hann ekki
vitað. En þar skjátlaðist Rosy.
Hún barði á dyr bjá honuin þeg-
ar hún fór á fætur klukkan fimm
morguninn eftir, hann liafði sagt
henni að hann yrði að leggja
snemma upp, og þau drukku kaffi
saman. Hann settist upp i gamla
bílskrjóðinn og setti hreyfiiinn í
gang — og digra Rosy stóð þarna
með annan fótinn á aurbrettinu og
renndi soltnum augum til hans, —
þess eina, sem hafði nokkurntíma
litið tvisvar á liana. Og þessi ungi
piltur frá Texas, hann sá þetta
mjúka gráa í augunum hennar, og
augu þeirra mættust og héldu hver
öðrum föstum, og tvö tár hrundu
af augum Rosy og runnu hægt nið-
ur bústnar kinnarnar.
„Rosy,“ sagði hann.
„Já,“ sagði hún.
„Rosy, sestu hérna!“
Rosy kipptist við þegar liún gerði
Jón Aðils í hlutverki herrans og Herdís Þorvurldsdóltir sem bónda-
Indriði Waage sem þreytti maður- konun og Karl Guðmundsson sem
inn. bóndinn.
Fjalaköttarinn:
»Meðan við foíðumu
Nú er Fjalakötturinn byrjaður
sýningar á leiknum „Meðan við
bíðum“ eftir norska skáldið Jolian
Borgen. Tómas Guðmundsson hefir
þýtt leikritið á íslensku, og Indriði
Waage annast leikstjórn.
Efni leikritsins er dálítið sérstætt
og torskilið. Leikurinn gerist á járn-
brautarstöð, þar sem nokkrir karlar
og konur biða eftir lestinni. Henni
seinkar mikið, og samræður takast
í ýmsu formi með fókinu, sem bíður.
•— Þarna er Herrann, sem Jón Aðils
leikur með prýði. Það er liroka-
gikkur, sem virðist hafa komist eitt-
livað upp metorðastigann og er nú
á leið til borgarinnar til þess að
halda aðalræðuna við móttökuat-
höfn, sem nokkrum flughetjum hef-
ir verið búin. Þangað koma bónd-
inn og bóndakonan, leikin af Karli
Guðmundssyni og Herdísi Þorvalds-
dóttur. Herdísi tekst ágætlega að
sýna hina dauðvona konu, sem tal-
ar í hálfgerðu óráði, sem brýst út
í hræðslu við að fara á sjúkrahúsið.
þá kemur þreytti maðurinn á stöð-
ina. Indriði Waage leikur þetta
stóra og erfiða hlutverk af djúpum
sér ljóst livað hann hafði sagt.
Hún vissi hvað það þýddi.
„Hvert eigum við að fara?“ stam-
aði hún.
„Til Texas — það er þangað, sem
við eigum að fara.“
Feita stúlkan á bensinstöðinni,
þessi Rosy, varð falleg eins og rós.
Hvenig þeim vegnaði siðar kemur
ekkert málinu við — hún fór bara
al' bensinstöðinni og fluttist til
Texas. Til Texas og Paradísar. Því
það er svo, að þú verður stundum
að Jíta á þær tvisvar sinnum.
MÍR ANDÓLÍN A.
Framh. af bls. 3.
Sigurður Þ. Guðmundsson og vekur
leikur hans sérstaka atliygli, þar
sem hann er fjörþrunginn og engu
tækifæri sleppt, þar sem mögulegt
er að bregða á leik. Greifafrú Al-
batrossa leikur Hildur Knútsdóttir
og Önnu frænku hennar Anna Sig-
ríður Gunnarsdóttir. Hlutverk þeirra
en ekki mjög veigamikil en vel með
þau farið.
skilningi. Hinum drykkfelda, dular-
fulla ólánsmanni lýsir liann vel.
Þá kemur einnig leikflokkur á stöð-
ina. Hildur Kalman fer með hlut-
verk leikkonunnar, Guðjón Einarsson
með hlutverk leikarans og Arndís
Björnsdóttir leikur hvíslarann. Þau
taka að æfa leikritið, sem þau eiga
að fara að sýna, og fá þreytta mann-
inn og herrann til að hjálpa sér við
æfinguna. Prédikarinn leggur leið
sína inn í biðstofuna á járnbraut-
arstöðinni til þess að kveðja bónd-
ann og bóndakonuna úr sveitinni,
en hann fær köllun til þess að pré-
dika, þegar fólkið fer að verða ó-
þolimótt vegna þess, live lcstinni
hefir seinkað. Iíann biður alla að
vera rólega, þvi að lestin komi og
taki alla m.eð, en það er lest daúð-
ans, sem hann hefir i huga. Róbert
Arnfinnsson leikur prédikarann, og
gerir hlutverkinu góð skil. Alfred
Andrésson leikur ökumann, og Þor-
grímur Einarsson stöðvarstjórann,
hvorttveggja litil hlutverk.
Endir leikritsins er óhugnanleg-
ur. Lestin kemur og rennur út af
sporinu á stöðinni og verður þeim
að bana, sem eftir lifðu af fólkinu,
er beið. Áður hafði sá atburður
gerst, að ókunna konan, sem sat í
skugga úti i horni biðsalsins, liafði
gert vart við sig á óþægilegan hátt
fyrir þreytta manninn og herrann,
sem báðir höfðu verið giftir henni
áður. Tilfinningarnar verða æstar
hjá þcim og ná gjörsamlega tökun-
um á gjörðum þeirra. Æsingarnar,
sem verða i sambandi við þetta
verða þreytta manninum að bana,
en áður hefir bóndakonan kvatt
þjáningar þessa heim. Ókunnu kon-
una leikur Inga Þórðardóttir.
Leikurinn hjá allflestum leikurun-
um er mjög góður, og leikstjórnin
ágæt, en efni leikritsins er of tor-
skilið og sundurlaust til þess að leik
hússgestir geti notið þess til fulls.
Hinn óhugnanlegi blær getur þó
hrifið fólkið með, og endirinn er
óneitanlega áhrifamikill.
Vignir hefir tekið ljósmyndirnar.
COLA VMKtfUR £"r