Fálkinn - 17.06.1949, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Þau spruttu upp öll fjögur. Hljóðið
kom þaðan sem lafði Whycliff sat.
Þau flýttu sér þangað. Jerryl og ung-
frú Brooks fyrst, svo Michael og
Muriel.
LAFÐI Whycliff lá á bakið og hélt
krampataki i borðið, sem lá á hlið-
inni og brotið glas og kanna hjá.
Hún var grafkyrr — steindauð. í
brjóstinu á henni, undir sloppnum,
stóð hnífur á kafi.
Jerryl og lijúkrunarkonan lögðust
á liné hjá líkinu, en svo rýmdi ung-
frú Brooks fyrir Muriel, sem fór
að rannsaka likið, með læknakunn-
áttu sinni. Hún leit til Jerryl.
— Hér cr lítið hægt að gera, sagði
hún lágt. Lafði Whycliff er dáin ■—
myrt. Merkilegt að það skyldi ske ein
mitt meðan ........
Jerryl stóð upp og dustaði af
buxnalinénu. — Það er svo að sjá
sem einhver hafi verið orðinn leið-
ur á biðinni, sagði hann.
•— Hvað gengur á? Eru blessað-
ir erfingjarnir farnir að berjast með
gierílátum?
Það var rödd Irwing Ransdale.
Hann kom að með bók i hendinni.
Jerryl tók eftir að þetta var rit um
hagfræði, ■— um hvernig eigi að
ávaxta fé.
-— Drottinn minn! .hrópaði hann
er hann kom auga á likið og hnif-
inn. Er hún .... er hún .... Þegar
enginn svaraði bætti hann við í liálf-
um hljóðum: — Já, vitanlega. Mað-
ur getur sagt sér það sjálfur ....
Nú sást hyila undir Mary og Edgar
Notliam í hinum enda garðsins. Þau
sögðu ekkert - störðu bara.
— En hvernig hafði þetta skeð?
spurði Muriel. — Við lieyrðum borð-
ið vella. Jafnvei þó lafði Whycliff
væri lasburða þá iicfir samt orðið
handalögmál.
— Já, það er auðséð, sagði Jerryl,
— Hún hefir misst af sér gleraug-
un, — sjáið þið, þau hafa lent þarna.
Hann benti á lágan runna hjá lík-
inu. Gleraugun hengu á einni af
neðstu greinunum og glampaði á
þau i sólinni.
— Hún var með þau þegar við
skildum við liana, sagði Michael.
— Og líka þegar ég fór til henn-
ar með glasið, sagði Brooks.
— Haldið þér að liún hafi verið
lifandi þegar þér voruð lijá henni,
ungfrú Brooks? spurði Jerryl. Hún
hefir verið rekin i ge'gn undir
sloppnum, svo að liari hann verið
dreginn saman þá hefir hnífurinn
ekki sést.
Hjúkrunarkonan leit á hann. Hún
var á báðum áttum.
— Eg veit ekki —- ég veit sannar-
lega ekki .... muldraði hún, ■—
ég gaf lienni ekki svo nákvæmar
gætur. Eg setti bara glasið á borð-
ið. En hún sat að minnsta kosti í
legustólnum, með gleraugun á nef-
inu. Ilún svaf oft með gleraugun.
Eruð þér þá að gefa i skyn að
hún liafi veriS dauð áður en ungfrú
Brooks kom til liennar? spurði
Michael sótrauður. Dauð manneskja
getur tæplega velt um borði.
Bak við heyrðist nöpur rödd Rans-
dales:
— Nú man ég, mr. Lescott. Þér
sýslið við svona glæpamál — eruð
sannkallaður Sherlock Holmes, lieyri
ég sagt. Viljið þér ekki gera okkur
þann greiða að upplýsa þetta morð
áður en við köllum lögregluna? Það
getur Iilíft fjölskyldunni við ýmsu.
—- Eg skal reyna, svaraði Jerryl
án þess að setja fyrir sig tóninn hjá
Ransdále. Meðal annarra orða —
kannast nokkur við morðvopnið?
— Já, ég, sagði hjúkrpunarkonan.
— Þetta er pappirshnifurinn, sem
liggur venjulega á skrifborðinu.
Jerryl sneri sér að Ransdale. —
Þér sátuð og voruð að lesa inni í
skrifstofunni? sagði hann alúðlega.
Illviljasvipurinn hvarf af Ransdale
og hann varð öskugrár í framan. ■—
Eg hefi engan pappírshnif séð, sagði
liann. -— Eg sat bara og ias — ég
var að lesa þegar ég lieyrði hávað-
ann.
Jerryl brosti. — Þegar liávaðinn
heyrðist voru ungfrú Muriel, ung-
frú Brooks, Michael og ég þarna á
flötinni. Ransdale og Nothamslijón-
in voru þar ekki. Fræðiega séð ....
— Maðurinn minn og ég vorum á
gangi i garðinum, tók frú Notham
fram í með reiðiþrunginni raust. ■—
Okkur er þetta liræðilega morð al-
veg óviðkomandi .........
-— Framburður lijóna hvers um
annað, þykir ekki mikils virði, sagði
Jerryl og brosti enn.— En hins
vegar felli ég ekki grun á neinn —
ennþá. Eg slæ bara föstum stað-
reyndum. Og sú staðreyndin er
mest, að lafði Whycliff hefir verið
stungin með Iinífi i hjartað •— liik-
laust og með öruggri liendi.
Það var eins og honum .yrði ó-
sjálfrátt litið á Muriel, svo sagðist
hann aftur á hnén og fór að skoða
líkið betur. Hann athugaði lika stól-
inn og það sem næst honum var.
Við stólinn sá hann nokkrar notað-
ar eldspýtur og grasið var sviðið
kringum þær. Ilann skoðaði þær i
krók og kring, Svo athugaði hann
vasana á sloppnum. Þegar hann
var staðinn upp aftur spurði hann:
— Reykti lafði Whycliff?
Ransdale hristi liöfuðið, og eins
gerði Mary Notham, en Micliael
yppti öxlum.
— Já, hún reykti litið eitt, sagði
hjúkrunarkonan. Eiginlega mátti hún
ekki reykja, en hún laumaðist til
þess þegar enginn sá.
Jerryl kinkaði kolli og fór svo að
runnanum, þar sem gleraugun lágu.
Hann mældi stutta fjarlægðina frá
stólnum til gleraugnanna. Svo sagði
hann:
■— Þér voruð svo skjallmæltur að
líkja mér við Sherlock Holmes, mr.
Ransdale. Það var nú orlof. Þetta
mál er ekki samboðið ódauðlegum
leyninjósnara — úr þvi að viðvan-
ingur eins og ég hefir getað ráðið
fram úr þvi.
— Seg-segist þér hafa séð fram
úr því? spurði Edgar Notham.
— Já, ég held það, sagði Jerryl
og leit rólegur kringum sig. •—■ Eg
get bent á þann seka undireins og
lögreglan kemur.
— Segið þér okkur frá þvi, mað-
ur! Rödd Ransdale var hás — ekki
af illsku í þetta skipti heldur af
geðshræringu.
Jerryl leit aftur kringum sig, en
svo sagði liann: •— Við þetta morð
hefir morðingjanum verið fyrir
mestu að svo skyldi Hta út, scm
morðið hafi verið framið þegar
liann var livergi nærri. Eins og við
vitum voru Notham-hjónin á gangi
í garðinum, og hafa því ekki fjar-
verusönnun sem dugir. Og fram-
burður mr. Ransdale er ekki held-
ur einhlitur, -— hann segist hafa
setið í skrifstofunni og verið að
lesa. Með öðrum orðum: þessum
þremur persónum er eklci neinn
hagur að því, að morðinu væri hag-
að eins og gert var.
Svo er ótalað um ungfrú Brooks,
ungfrú Muriel, Michael og mig. Eft-
ir að ungfrú Brooks og ég höfðum
fylgt lafði Whycliff og komið henni
fyrir i stólnum, fóru Muriel og
Michael og töluðu við liana. Hvern-
ig viðtalinu lauk vitum við ekki.
Ungfrú Muriel er læknir — og það
gæti hugsast að hún liefði rekið
hana í gegn. Hún og unnusti henn-
ar hafa getað dregið sloppinn
saman að henni, svo að það iiti út
sem liún svæfi þegar ungfrú Brooks
kom með svaladrykkinn til hennar.
—• Það er lygi! hvæsti Michael
og steytti hnefana framan í Jerryl.
Við Muriel fórum til hennar til þess
að biðja liana um að lána okkur
peninga. Hún neitaði því. En hún
var bráðlifandi þegar við fórum frá
henni. Hún sat og mókti.
Jerryl bandaði með hendinni og
sagði brosandi:
— En þetta er engin skýring á
hávaðanum, sem við heyrðum þeg-
ar borðið valt með könnunni og
glasinu -— eða á þvi hvernig gler-
augu lafði Whycliff lentu á grein-
inni ......
Meðan hann var að segja þetta
greip hann um liönd ungfrú Brooks
og hélt lienni fastri, eins og i skrúf-
stykki. ■— Nei, þér fáið ekki að
koma sönnuninni undan, sagði hann
harkalega. Hann sneri á úlnliðinn
á henni. í lófa liennar voru brunn-
ar leifar af eldspýtustokk.
— Þetta er nefnilega ]>að, sem
allt veltur á, hélt liann áfram. •—
Ungfrú Brooks sá sér færi á að
stinga þvi á sig i uppnáminu, þeg-
ar við komum að líkinu .... Og
nú, þegar hún finnur að hún er að
flækjast i netinu, reynir hún að
fleygja öskjunni. Annars mun hún
liafa ætlað að hafa eldspýtustokk-
inn með sér inn og brenna hann
upp til agna.
Allir störðu á ungfrú Brooks. Hún
var náföl en gerði enga tilraun til
að losa sig úr greip Jerryls. Hún
starði niður fyrir sig.
— Eg veit ekki hvað ungfrú
Brooks liefir gengið til þessa, sagði
Jerryl. Hún sagði áðan, að liún ætl-
aði að koma upp hjúkrunarheimili
þegar lafði Whycliff væri dáin.
Henni var kunnugt um, að hennar
var minnst í erfðaskránni, en nú
var biðin orðin of löng og sjúkling-
urinn erfiður. Auk þess var tæki-
færið hentugt •— kringum Jafði
Whycliff var fullt af erfingjum henn
ar, sem allir þráðu að hún hrykki
upp af. Morðið fór þannig fram í
aðalatriðum: Ungfrú Brooks fór til
lafði Whycliff þar sem hún svaf,
með könnuna og glasið. Hún tók
pappírshnífinn, sem hún hafði á
sér og rak hann i hjartað á gömlu
konunni, eftir að hún liafði opnað
sloppinn, lyfli legustólnum upp
úr neðsta hakinu og setti stokkinn
milli þversláarinnar og liaksins,
þannig að Jiann varnaði þvi að
stóllinn félli saman. Svo setti hún
gleraugu frúarinnar á greinina,
þannig að þau verkuðu eins og
brennigler á eldspýtustokkinn. Siðan
kom lnin aftur lil okkar. Hún sat
róleg og prjónaði meðan brenni-
glerið var að kveikja i eldspýtu-
stokknum — og spratt upp þcgar
stóllinn féll saman og gamla kon-
an datt og velti borðinu með sér.
Svona var þetta einfalt ■— ekki rétt
ungfrú Brooks?
Jerry liorfði á hjúkrunarkonuna,
-— En þér komuð upp um yður,
sem kinkaði kolli. .
bætti Jerryl við. Þvi að mér var
það augljóst, að þessum útbúnaði
hafði ekki verið komið fyrir fyrr
en eftir að þér settuð glasið og
könnuna á borðið. í öðru l.agi fat-
aðist yður þegar ég fann brunnu
eldspýturnar í grasinu. Þér voruð
sú eina, sem sagði að lafði Why-
cliff hefði reykt —r þér hélduð að
það gæti gefið skýringu á eldspýt-
unum. En þér gleymduð þvi, að
þarna var ekki nokkur sigarettustúf-
gömlu konunnar — og hversvegna
ur nærri, og engar sígarettur i vasa
hefði hún þá átt að kveikja á eld-
spýtu? Auk þess vissi ég að hún
reykti ekki •— tóbakið var eitl af
heniiar eilífu deilumálum við mann-
inn hennar heitinn. Þess vegna . .
Hann komst ekki lengra. Það var
eins og allan mátt drægi úr ungfrú
Brooks og hún riðaði og valt svo
út af og það korraði i lienni. Muriel
flýtti sér að rannsaka hana.
— Hún er dauð, sagði hún. ■—
Hún liefir tekið inn eitur.
— Sennilega, sagði Jerryl róleg-
ur. •— Eg sá að hún stakk einhverju
upp i sig. Það var henni líka fyrir
bestu. Ungfrú Brooks var forsjál
kona — i öllu tilliti.
HANN HITTI. NAGLANN Á
HAUSINN.
Eitt af gömlu höfðingjahúsunum
í Sollingen hrundi nýlega og urðu
tvær konur undir rústunum. Ástæð-
an Yar sú að eigandinn ætlaði að
liengja mynd upp á vegg og fór að
relca nagla i vegginn til þess að
hafa eitthvað til að hengja á. En
þetta þoldi húsið eklci, enda var
það orðið nokkur hundruð ára gam-
alt. Fyrst hrundi stykki úr múr-
veggnum svo að eigandinn horfði
út á götu gegnum 3 metra breitt og
5 metra hátt op, og rétt á eftir
hrundi þakið yfir hann og fjölskyldu
hans. Sjálfur komst hann út um
opið en það gerðu ekki konurnar
tvær á hemilinu. Þær urðu undir
rústunum, en komust þó lífs af.
Húsið stóðst allan hristing af spreng
inguniim, sem sþrungu kringum það
á stríðsárunum, en féll svo fyrir
einu hamarshöggi.
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjaltested
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavík. Sími 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
BlaðiO kemur út hvern föstudag
Allar áskriftir greiðist fyrirfram
HERBERTSprent
Egils ávaxtadrykkir