Fálkinn - 15.07.1949, Síða 8

8
FÁLKINN
)<«<«««««««■««««««*
v
V
V
>ó
>'
V
> r
>r
Sf
V1
v
S r
>r
>->->->>->->->>->->->~>>^^^
i \
/«,
- C
i \
t.
> <
/.
i s,
> ^
ístfflnginn nf nnnnrri
ÞÝDD SMÁSAGA—
■ ->->->->->->-> -> ->->->->-> >->->->
ÞEGAR Lydia var kynnt Kar-
sten hugsaði hún með sér: Hann
er ljómandi, en virðist taka sjálf-
an sig og lífið full hátíðlega. Hann
mundi líklega ekki verða viðfelld-
inn eiginmaður.
I hvert sinn sem Lydia hitti nýj-
an mann, reyndi hún að gera sér
grein fyrir hvernig eiginmaður
hann mundi verða. Tökum til
dæmi hann Árna, þennan trygga
fylginaut hennar, glæsiklæddan
svo að lá við tildri, en mann sem
alls ekki mundi hægt að reiða
sig á. Það mundi geta verið gam-
an að honum, en ónærgætinn
mundi hann verða og hætta við
að gleyma smámunum, sem ekki
væru þýðingarlausir, svo sem
mánaðarpeningunum. — Hann
mund eflaust færa henni blóm
og glys, en erill af rukkurum yrði
við dyrnar alla daga.
Eða Sverrir, leiðinleg mann-
tegund, sem vafalaust mundi
temja sér ýmiskonar óþolandi
dynti, svo sem að lesa blöðin á
ákveðinni klukkustund á hverj-
um degi eða líta á klukkuna þeg-
ar hún yrði átta á kvöldin og
segja: „Viltu gera svo vel að opna
útvarpið, það er fróðlegt að fylgj-
ast með því, sem gerist í veröld-
inni. Konu Sverris, hver sem hún
yrði, mundi aldrei skorta þægindi
og hugulsemi, en ef hún gæti ekki
sætt sig við hinar fábreytilegu
og skorðuðu lífsvenjur Sverris,
hlyti hún að verða móðursjúk.
Eða-Óli, léttlyndur og gaman-
samur og alltaf með fyndni eða
bros á vörum. En til lengdar varð
maður leiður á honum. Eða Níls,
sem alltaf var að segja sögur, og
oftast sömu sögurnar, og hlyti
að verða hundleiðinlegur innan
við þrítugt. Hann var nú verstur
þeirra allra.
Þessir menn áttu eitt sameigin-
legt. Þeir höfðu allir beðið henn-
ar. Það var svo sem engin furða,
því að Lydia var manneskja, sem
hver karlmaður gat verið stolt-
ur af að kalla konuna sína. Hún
var ekki aðeins lagleg. Hún var
ómótstæðileg, með ljósa hárið,
lokkandi brosið og gáfuleg brúnu
augun — svo djúp og leyndar-
dómsfull að ailir kunningjar henn-
ar þóttust geta lesið hvað sem
þeir vildu úr þeim.
Svona var augnaráð hennar
líka þegar hún hitti Karsten. Og
áhrifin hjá Karsten urðu söm og
hjá öllum hinum. Hann dansaði
við hana einu sinni, tvisvar, þri-
svar. . . . og svo iagði hann hald
á hana það sem eftir var kvölds-
ins. Hann sagði það, sem hún
bjóst við að hann mundi segja:
Þú dansar eins og engill. Þú ert
yndisleg, Lydia! Auðvitað reyndi
hann að kyssa hana og hún lét
hann ráða því. Þegar þau kvödd-
ust sagði hann innfjálgur: Lydia,
við verðum að sjást aftur! Henni
fannst að það gæti verið gaman
að því svona nokkrum sinnum,
og gaf honum símanúmerið sitt.
Hann hringir vafalaust áður
en ég vakna í fyrramálið, hugsaði
hún með sér og glotti. Svo sagði
hann: Lydia, það er himneskt
veður núna, eigum við ekki að
ganga niður að á. — Þeir sögðu
þetta allir, svo framarlega sem
nokkur sólarglæta sást á sunnu-
dagsmorgni. Og svo héldu þeir
áfram með því að bjóða henni á
veitingastað að kvöldinu og bjóða
henni í bíó næstkomandi miðviku-
dagskvöld. Það var eins og þeir
notuðu sömu uppskriftina allir,
fannst Lydiu.
Hann simaði klukkan níu á
sunnudagsmorgun.
— Halló, svaraði Lydia syfju-
lega og opnaði augun rétt svo, að
hún gat séð hve allt óð á súðum
í herberginu. öll fötin, sem hún
hafði verið í daginn áður, voru
þarna eins og fjaðrafok.
— Halló, það er Karsten, ég
vona að ég hafi.ekki vakið þig.
Röddin var skær og hressileg.
— Nei, vitanlega ekki, Karsten.
En hvað þú varst vænn að hringja
(Æ, hver skrambinn, hugsaði hún
með sér, — nú verð ég að pressa
græna kjólinn minn. Ekki skil
ég hversvegna ég get aldrei lært
að hengja upp fötin mín).
— Það er himneskt veður,
sagði Karsten. Ertu við nokkuð
bundin í dag? Lydia hélt trektinni
frá sér meðan hún geispaði, en
Karsten hélt áfram: Ef þú værir
ekki við annað bundin, datt mér
í hug að við gætum gengið niður
að á, — það er svo rólegt þar, og
— Og mér datt einmitt það
sama í hug, tók Lydia fram í.
Eg verð víst að hressa svolítið
upp á litinn á þessum kjól, hugsaði
hún og horfði á kjólinn sem lá á
stólbakinu.
— Fyrirtak! sagði Karsten. —
Hvernig litist þér á að hafa með
sér nestiskörfu, ég get fengið
hana mömmu til að búa til eitt-
hvað gott.
— Það er freistandi, sagði
Lydia.
— Ágætt. Þá sæki ég þig
klukkan tólf.
ÞAÐ VAR hressandi kaldi nið-
ur við ána. Lydia hafði tekið af
sér skóna og sat berfætt í gras-
inu. Karsten lá og hallaði höfðinu
upp að hnjánum á henni og and-
litið sneri frá henni. Skelfing er
hann alvarlegur, hugsaði hún
með sér. Hún renndi fingrunum
gegnum hárið á honum. Eg veit
hvað hann er að hugsa um, hugs-
aði hún með sér. Allir karlmenn
eru eins, þeir vilja gusa úr sér
ástarjátningunum. Þeir geta ekki
beðið. Hún hristi höfuðið, eins og
hún vildi hrista af sér alvöruna.
Hún vildi ekki hugsa um ástir
sem alvörumál. Hún hafði ávallt
haft kjörorðið: „Leiktu þér við
ástina — þá meiðir hún þig ekki.“
Hún leit á ástina eins og leik. Og
nú ætlaði hún að leika sér að
Karsten.
— Karsten, hefirðu nokkurn
tima verið alvarlega ástfanginn?
Hún beið eftir svarinu með sjálfs-
byrgingslegu brosi, sem sýndi að
hún þóttist hafa yfirhöndina í
leiknum.
— Já, ég hefi verið ástfanginn,
— ég held ég sé það enn. Hann
gutlaði í vatninu með fingrun-
um. — Hún hét Elsa, og skrítnast
er að ég held að hún sé lík þér.
Hönd Lydiu, sem lék um hár
hans, stirðnaði snögglega og varð
tilfinningalaus. Karsten tók eftir
breytingunni. Hann settist upp og
mjakaði sér ofurlítið fjær henni.
Það var ekki þetta svar sem Lydia
hafði búist við. Hún hafði haldið
að hann mundi svara eins og allir
hinir: Eg er alvarlega ástfanginn,
Lydia — í þér. Jafnvel Árni, sem
hafði verið mesti kvennavinur frá
því að hann var átján ára, svar-
áði: Þær eru ekkert á móts við
þig, allar hinar, Lydia.
En Karsten sagði henni að það
væri önnur stúlka.
— Verður Elsa ekki móðguð
þegar þú duflar við aðrar stúlk-
ur, eins og t. d. mig? Flestar stúlk-
ur mundu ekki líða það.
— Eg dufla alls ekki. Hann
virtist verða gramur. En ef þú
vilt endilega vita það, þá höfum
við Elsa jagast. Það er langt síð-
an ég hefi séð hana — nærri því
ár. En á þeim tíma hefi ég aldrei
rennt hýru auga til stúlku, þang-
að til ég hitti þig í gær. Mér fannst
eitthvað við þig, sem minnti mig
á hana. Ekki útlitið, heldur hvern-
ig þú gengur og hvernig þá hiærð.
Það er erfitt að skýra þetta, en
ég sá svipmótið undir eins og ég
sá þig.
Lydia sat þegjandi og hugsaði
sér: Svo — hann hugsaði sér að
hafa mig sem uppbót fyrir Elsu
sína. Þegar hann kyssti mig í
gær, hugsaði hann til Elsu og í-
myndaði sér að það væri hún.
Lubbamennið! Skrítið að mér
skuli finnast sárt að hlusta á
þetta.
— Hvað skeði? spurði hún. —
Hversvegna jöguðust þið?
Hún sá að hann kipraði var-
irnar og vissi að hann mundi
verða sagnafár. — Það var annar.
Gamla sagan. Röddin var beisk.
— Giftist hún honum.
— Nei, hann er erlendis og
kemur ekki aftur fyrr en í nóv-
ember. Þá ætla þau að giftast.
— Nóvember — eftir þrjá mán-
uði! Og þangað til vonar þú, að
kannske muni hún taka þig í sátt
aftur. Er það þannig, Karsten?
Hann tók fram í, óþolinn: Er
nauðsynlegt að halda áfram að
tala um þetta? Hann tók skó
Lydiu upp og rétti henni. — Það
dregur fyrir sólina. Það er best að
við förum.
HANN símaði ekki til hennar
aftur. Hollast væri að hún sæi
hann aldrei framar, hugsaði Ly-
dia með sér. En örlögin voru á
öðru máli. Það var beinlínis grun-
samlegt hve oft þau rákust hvort
á annað, ýmist á götunni eða í
samkvæmum. Lydia gat ekki
gleymt honum. Hún var alltaf að
hugsa um hann, frekar en nokk-
urn annan mann, sem hún hafði
kynnst. Og hann var óvinnandi!
Eða var hann það ekki. Hún greip
sig í að telja mánuðina. Meira en
einn mánuður var liðinn, og alltaf
styttist þangað til Elsa giftist.
I hvert sinn sem þau hittust
leit Lydia spurnaraugum á Kar-
sten, en hann sagði henni ekki
neitt. Hafði hann hitt Elsu? —
Hugsaði hann til hennar ennþá?
Hve lengi mundi hann halda á-
fram að vona að fá hana aftur?
Lydia var líka farin að hugsa um
Elsu. Hvers konar manneskja var
hún? Hvernig leit hún út? Þetta
var hlægilegt — beinlínis viðsjár-
vert. Lydia skildi það ekki sjáif,
hún hafði leikið sér svo lengi að
ástinni, að hún stóð uppi eins og
frávillingur undir eins og ástin
varð annað en leikur. En eitt
skildi hún. Hún var ástfangin af
i