Fálkinn - 15.07.1949, Page 13

FÁLKINN
13
tvívegis svo illa á mig að það lá við að ég
vrði rekinn.
(iregory brosti. — IJað er hugg'un að
lieyra slikt frá manni eins og vður.
Lacroix heyrði ekki skjallið. Hann ojjii-
aði skrifborðsskúffu, tók fram símskeyti og
rétti Gregory. Og liann las:
llefi (Iriikkið Kiimmel einn og yðar vegna
sóll um blett í Kensington til kálhausa-
ræktunar. — Gwaine-Cust.
Hann leit á ofurstann og brosli nap-
urt. — Þarna kemur það. Mér liefir verið
sagt upp.
Mér hefir líka verið sagt uj)p, sagði
ofurstinn. Oftar en ég kæri mig um að
niuna. En eins og þér sjáið þá er ég hér
enn, og nú liefi ég fengið bestu stofuna i
öllu liúsinu. Finnst yður ekki úlsýnið gott
hérná?
Finnst vður að ég eigi að rífa jietta
símskeyti? sagði Gregory.
Ofurstinn ypi)ti öxlum. — Símskeyti
lcomast ekki alltaf til skila. Ef ég verð
spurður um það eftir nokkrar vikur verð
ég víst að sjá um að þér fáið það. En ef
þér afhendið mér ]iað aftur þá get ég lagt
það í skúffuna og glevmt að fá yður það
fyrst uni sinn. Eg gleymi stundum ýmsn
smávegis.
Gregory sneri sér í stólnum og liorfði í
fjörleg augun í hrukkótta sposka andlit-
inu. Má ég sjivrja livers vegna þér bjóð-
isl til að gera þetla fvrir mig?
Monsieur Sallust, ég Iiefi vérið valinn
í þessa stöðu eingöngu vegna þess að ég er
mannþekkjari. Starf vðar í fyrri styrjöld-
inni sýnir að þér eruð liugaður. Samtal
okkar hérna um daginn sannaði mér að
þér eruð óheimskur. Bresku yfirvöldin á-
byrgjast að þér séuð góður Englendingur.
Eg held að ef yður er falið erindi ]>á gerið
þér það, sem í yðar valdi stendur lil að
reka það. Ef yfirboðarar mínir hefðu elcki
gefið mér lækiíæri þegar ég var ungur, þá
hefði ég ekki setið hérna i dag'. Og mig
langar til að gefa yður nýtt tækifæri.
Gregory lmeigði sig. Eg er vður þakk-
látur og tek boðinu.
Þá hafið þér kannske ekki á móti því
að segja mér hvað þér liafið hugsað yður
að gera? Ef þér treystið mér þá getur liugs-
st að ég geti hjáljiað yður.
Það vil ég fúslega, sagði Gregory. —
Eg þykist viss um að hvorki Pellinore
Gwaine-Cust eða þeir sem hann vinnur
fvrir hali neitt á móti því að ég segi yður
alla söguna.
Svo sagði hann honum í sem fæstum orð-
um frá þvi, sem honum liafði verið falið
að gera, og frá ferð sinni til Þýskalands
og því sem siðar halði gerst. Þegar hann
var búinn kinkaði Lacroix kolli til hans.
Eg þekki auðvitað bréfið frá forustu-
mönnum bandamanna og veit líka um list-
ann yfir herforingjana í Gestapo, sem nú
eru i Berlín. Breskur erindreki komst yfir
þennan lista rétl fyrir stríðið. Það var af-
ráðið að bæði jilöggin skyldu liggja í Ber-
lín þangað til rétti maðurinn gæti lekið
við þejm. En jafnvel þótt vður tækist að
reka þetta afar erfiða erindi, hefi ég litla
trú á lokaárangrinum af þessu andnasista-
samsæri ?
- Hvers vegna? spurði Gregory. — Ilald-
ið þér ckki að bægt verði að fá þýsku liers-
höfðingjana lil að hefjast handa, ef þeir
eru vissir um góðan árangur?
Eg efast mikið um það. Meðan svona
samsæri er ekki starfandi er afar erfitt fvr-
ir leynilögregluna að safna gögnum gegn
því, en undir eins og samsærismenn hefj-
ast lianda er liætt við að eitthvað leki út.
Hver einasti maður sem máli skijitir er
höfuðsetinn af Gestapo bæði dag og nótt.
Ef samsærið fær þann veigamikla stuðn-
ing sem þér gerið ráð fyrir, getur það tek-
ist. En ef Geslapo kemst að einhverju
fvrirfram er sennilegt að það vérði kæft
í fæðingunni.
En þér eruð sammála um að það geti
lekist ?
Auðvitað.
Og stríðið endi bráðlega ef það teksl?
Eg er ekki viss um það. En það er
mögulegt.
En þér teljið möguleika á árangri, og
ef nokkur möguleiki er til friðar, þá er
vert að leggja mikið í sölurnar.
Eg er ekki viss um hvort ég get verið
vður sammála um það. Eg var að tala um
endanlega árangurinn af áformi yðar. Það
er um hann sem ég liugsa. Þegar til lengd-
ar lætur getur verið betra fyrir Evrójm að
þetta stríð verði háð þangað til vfir líkur.
Hvað er að heyra þetta, ofursti. Hugs-
ið yður öll þaú mannslíf! Þær fórnir get-
um við snarað ef okkur tekst að steyjia
Hitler. í rauninni er þetta stríð öðruvísi
en öll önnur, því að við erum að berjast
við flokk, en ekki við beila þjóð.
Lacroix ofursti andvarpaði. Þar skjátl-
asl vður, ungi vinur. Geri'ð svo vel að
hlusta á mig augnablik. Þið Englendingar
eruð svo bljúglyndir. Þið liugsið ykkur
Þjóðverja sem feitan, hjartagóðan náunga,
sem lieldur upp á tónlist og öl! Þið imvnd-
ið vkkur að vondi maðurinn, Adolf Hitler,
hafi dregið þá á tálar. En það er alls ekki
tilfellið.
Eg viðurkenni að það eru lil góðir,
ærlegir, hyggnir og vingjarnlegir Þjóðverj-
ar. Engin þjóð er al-bölvuð. En hversu
geðþekkur sem miðlungs-Þjóðverjinn virð-
ist vera á friðartímum þá munuð þér reyna
að liann er ekkert gæðablóð í stríði. Undir
meinleysislegu yfirskini er hann grimmur
villimaður, ólmur i slagsmál og vill alls stað-
ar ráða. Þjóðverjinn vill lála drottna yfir
sér. Hann hefir enga persónulega sannfær-
ing'u og lveldur að sérhver verknaður,
hversu hrottalegur og fyrirlitlegur sem hann
er, sé réttlátur, ef liann miðar að því að
gera aðrar þjóðir að þrælum. Þess vegna
heimta Þjóðverjar af öllum flokkum for-
ingja, sem meti hagsmuni Þjóðverja meira
en hagsmuni mannkynsins og meira en
þær skyldur við umheiminn, sem þeir hafa
gengist undir. Og rétt hlutlausra meta þeir
einskis. Og því samviskulausari sem for-
inginn er því meira dá þeir hann.
Mér skilsl að þér viljið ekki hjálpa
mér? sagði Gregory.
Það 1-efi ég aldrei sagt. Eg tala bara
um möguleikana. Það er skvlda okkar að
hlifa kynslóð okkar við öllum þjáningum
sem liægt er. Og þess vegna verðum við að
gera það sem í okkar valdi stendur iil að
Ijúka stríðinu sem fvrst. Eg er fús til að
gera það sem ég get til að hjálpa yður.
Hvað hugsið þér yður að gera fyrst?
Ef frú Dubois er sæmilega hress þá
ætla ég að tala við hana, segja henni frá
aðvörun Archers og reyna að fá hana lil
a'ð gefa mér nöí'n cinhverra samsæris-
inanna i Þýskalandi.
— Gott. Frú Dubois er afar róttæk og
hefir enga ástæðu til að láta ,sér þykja
vænt um lögregluna. Við höfum stundum
orðið að grípa fram í fyrir henni, svo að ég
býst ekki við að ég geti hjálpað vður til að
sannfæra hana. Ef þér komist yfir eitt-
hva'ð markvert þá getið þér símað til rit-
ara mins, .luels Villebonne og aftalað við
hann hvenær þér liittið mig.
Gregorv stóð ujij) og tók fast í liönd
ofurstans. Eg get ekki lýst hve þakklát-
ur ég er, fvrir hjáljjina. Vona að ég baki
vður ekki vonbrigði. En á ég að skilja vð-
ii r svo, sem ég hafi verið látinn laus?
Lacroix ofursti brosti. ■— Já án þess að
blettur hafi fallið á yður. Þér liittið Ribaud
á skrifstofu lians á næstu hæð hér fyrir
neðan. Hann hjálpar yður og þér getið
komist á Hotel St. Regis fyrir hádegið.
Gregory hitti Ribaud og fékk lausnina.
Hann var eins og' nýr maður er bann ók
aftur á gistibúsið eftir fimmtán daga fjar-
veru. Síðustu dagana sem hann var lokað-
ur inni hafði hann verið ósegjanlega
mæddur, og nú fannst honuni helmingi
meira til um frelsið, er hann vissi að ofurst-
inn studdi hann og hann gat byrjað að
starfa aftur.
Undireins og hann kom á gistihúsið sím-
aði hann heim til frú Diibois. Collette
svaraði, en virtist ekki þelckja rödd hans
aftur. Hann hirti ekki heldur um að láta
hana vita liver hann væri, en sagði annað
nafn. Collette sagði að frúin væri enn á
hælinu, en hún ætli von á henni lieim i
vikulokin.
Svo símaði hann á liælið, sagði sitt rétta
nafn og' bað uni að fá að tala við frú Du-
bois. Það reyndist ekki liægt og bað liann
þá um að mega heimsækja liana klukkan
fjögur. Það var veitt.
Stundvíslega klukkan fjögur kom hann
á liælið og var þegar vísað inn til frúar-
imiar, sem lá fvrir á sófa. Hún var með
bindi um höfuðið, svo að ekki sást nema
litið af silfurgráu liárinu, Gregorv sá þeg-
ar að þetta var kona sem sópaði að. Aug-
un dökk og skarjdeg, nefið íbogið og höfð-
inglegt.
Þegar hann kom inn i stofuna heilsaði
hún lionum ekki eins og liann hafði búist
við. Hún hlevjdi brúnum og virtist forviða.
Monsieur, þér farið villt. Yður hefir ver-
ið vísað á skakka stofu.
Hann stóð á þröskuldinum. Eruð þér
þá ekki frú Dubois?
Jú, ég er frú Dubois.
Eg er Gregorv Sallust, og mér var
sagl að þér vilduð taka á móti mér. Það
var aftalað að ég kæmi klukkan fjögur.
Ha? spurði hún hvasst og reis ujip
við dogg. Þér segisl vera Gregory Sal-
lust? En það getur ekki verið. Að
minnsla kosti ekki sá Gregorv Sallust sem
ég þekki.
Gregory brosti ekki lengur. Hann lolcaði
hurðinni að baki sér og gekk inn á gólfið.
— Viljið þér segja mér, frú, hve langt er
siðan þér fenguð að taka á móti gestum?
Eg liefi tekið á móti æltingjum mín-