Fálkinn - 02.09.1949, Page 6

6
FÁLKINN
- LITLA SAGAN -
Jóscfínn frffinka
i heimsóhn
ERIK RUUI) stóð agndofa með bréf-
ið i hendinni. Snemma í morgun
liafði komið miði um ábyrgðarbréf
á pósthúsinu. Erik og Gerd, unga
lconan hans reyndu að geta sér til
um hvers konar bréf þetta væri, en
árangurslaust. Erik liafði fengið fri
á skrifstofunni til að sækja bréfið,
óg nú stóð liann mállaus, eftir að
hafa lesið það! Það var frá Jósefínu
frænku, skruggu ættarinnar. Hún
kæmi í heimsókn til þeirra, stóð
skrifað, og sendi bréfið með ábyrgð
því að það hafði komið fyrir áður
að hún hefði komið að tómum kof-
unum. Og svo hafði því verið borið
við, að ekkert bréf hefði komið.
Það var lúðulakálegur maður sem
fór heim til sín með fregnina. Ruud
reyndi að segja konunni frá hörm-
unginni eins varlega og lionum var
unnt, en samt var eins og skuggi
legðist yfir heimilið. — Jósefina
frænka! sagði Gerd og lá við yfir-
iiði. — Vatn!
Jósefína kom daginn eftir og þau
fóru bæði á stöðina, Gerd og Erik.
Hún steig niður á stéttina með
þóttasvip og spurði hvort Erik hefði
séð fyrir bifreið. Hann fór á stjá
og var hálftíma að ná í bifrciðina.
— Hneyksli, tautaði frænka, þegar
jjau loks höfðu hlaðið öllum pjönk-
unum hennar á bílinn. Erik þurrk-
aði af sér svitann og stamaði eitt-
hvað um, að það væri ekki smá-
ræði, sem frænka hefði með sér. —
Mér veitir ekki af því, — ég verð
hér nokkrar vikur, svaraði hún i
ströngum töntutón.
Jósefína frænka fékk Iijónarúmið
og Erik og Gerd bjuggu um sig á
eldhúsgólfinu. Jósefína var ekki sem
ánægðust með aðbúðina og cinn
morguninn sá Gerd að öllu hafði
verið breytt í svefnherberginu. Rúm-
ið var komið að miðstöðvarofnin-
unj og Gerd sá ekki betur en að
sængurfötin væru farin að sviðna.
Spégillinn horfinn af veggnum og
stór ijósmynd af frænku sjálfri kom-
in í staðinn og öll húsgögn komin
svo langt frá glugganum sem hægt
var. — Það var svoddan súgur hjá
glugganum, sagði frænka og saup
liveljur.
Gerd og Erik voru í öngum sin-
um. Þau fundu bæði, að þau gátu
ekki jjolað kerlinguna öllu lengur,
og lá við að færi í hart þegar hún
fór einn góðan veðurdag að flytja
húsgögnin í stofunnni líka. Fyrir
bænarstað Gerd stillti Erik sig um
að taka í taumana. En daginn eftir
þoldi Erik ekki mátið lengur. Frænka
skyldi verða á burt — og Jiað fljótt.
Hún hafði haldið yfir þeim hróka-
ræður yfir morgunverðinum. — Eg
kann ekki við heimilisbraginn, sagði
hún. Frá þvi i fyrramálið ætla
ég mér að iaka stjórnina. Þið eyði-
leggið hjónabandið með þessu hátta-
lagi sem liið hafið. kJn frá Jjví á morg
un skulum við haga öllu eins og
heima hjá mér. Allir fara á fætur
klukkan 5. Þið skiptist um að færa
kaffið í rúmið. Borðum morgunverð
klukkan 10, miðdegisverð kl. 13,
kaffi klukkan 17 og kvöldmat klukk-
an 19. Það dugði ekkert að Erik
reyndi að malda i móinn og ssegja,
að Jietta gæti ckki samrýmst vinnu-
tímanum sínuni. Jósefína frænka
starði bara á hann drápsaugum
gegnum gullspangargleraugun sín.
Allt i einu datt Erik ráð i hug,
og hann brá konunni sinni á ein-
mæli. Nágranninn átti tamdar, hvít-
ar mýs. Hann yrði að fá þær lán-
aðar. Um kvöldið kom hann með 5
mýs. — Við sleppum þeim inn til
hennar eftir að luin er liáttuð. Ætli
hún hypji sig ekki á burt úr Jjví.
Klukkan sló tólf. Erik og Gerd
læddust að svefnherbergisdyrunum.
Þau heyrðu hrotur. Músunum var
hleypt inn og Erik og Gerd brostu
út undir eyru, er Jrau skriðu í flat-
sængina.
Allt i einu heyrðist hark og háv-
aði og nú var hjónunum skemmt.
Nú mundi luin koma þjótandi. Nei,
J)að væri best að sjá viðureignina.
Hávaðinn ágerðist. Þau litu inn og
J>ar var umhorfs eins og á vigstöðv-
um. Rúmföt og húsgögn í einum
hrærigraut. Og á gólfinu stóð frænka
á hvítum náttserk með húfu og
dansaði villimannadans og rak upp
siguróp við og við.
Erik greip til Gerd er hún var að
hníga i ómegin. Á gólfinu lágu fjór-
ar dauðar mýs, en frænka hélt á
Jaeirri fimmtu. — Svei mér ef Jíetta
er ekki það skemmtilegasta sem ég
hefi upplifað lengi, sagði hún og
slengdi músinni í þilið, yfir höfðinu
á Erik. — Eg var svo dugleg að
veiða mýs Jjegar ég var stelpa. Haf-
ið þið ekki heyrt það. Farið þið
nú að sofa krakkar!
Til vinstri:
FALLEGA GERT. Þegar heitt er
í veöri, þá veröa menn aö hafa
þaö hugfast, aö hestar og önnur
dýr verða venju fremur þyrst ekki
síður en mennirnir sjálfir. —
að beinagrindur frægra hesta eru
geymd á náittúrugriyasöfnum?
Að minnsta kosti er það svo í
Englandi, hestamannalandinu
mikla. Þar er beinagrindin úr veð-
hlaupahestinum Brown Jack kom-
in á safn. Hann vann 25 veðhlaup,
þar á meðal Ascot-veðhlaupin 8
ár í röð, frá 1927-34 og Queen
Alexandrahlaupið í Ascot 6 ár í
röð. Eftir slík afrek er það ekki
furða þó að fólk skoði hnúturnar
úr honum með andakt á náttúru-
gripasafninu í South Kensington.
aö á síðasta ári fórust fleiri af
umferöaslysum í Bandarikjunum,
en þeir sem fórust á vígvöllum
Evrópu fyrsta hálfan annan mán-
uö innrásarinnar í Normandi?
32.000 mann fórust af umferða-
slysum í Bandaríkjunum 1948 en
yfir milljón særðust. Verður nú
reynt að draga úr þessu með á-
róðri fyrir aukinni ökumenningu.
Á myndinni sést æstur múgur
reyna að velta bíl, sem ekið hefir
á gangandi mann.
aö hægt er aö breyta bráðdrep-
andi eitri í kválastillandi lyf?
Þannig er t.d. um eitur evgptsk-
ar nöðrutegundar. Þegar það er
þynnt hæfilega breytist það í
taugaeitur, sem fyrst og fremst
er notað til að deyfa kvalir. Á
nöðrubúunum egyptsku eru nöðr-
urnar beinlínis „mjólkaðar“, með
því að þrýsta eitrinu úr kirtlunum
í nöðrukjaftinum með töng, eins
og sýnt er á myndinni. Er eitrið
tekið úr slöngunum aðra hverja
viku.
Frú Hansen snýr sér brosandi að
gestinum: — Herra Guðjón, ég veit
að yður þykja ketsnúðar góðir —
blessaðir fáið þér vður einn í við
bót!
Brosið gleikkar á Guðjóni: — Svei
mér ef mig angar ekki í einn enn,
en ég skammast mín fyrir að borða
meira, J)ví að ég er þegar búinn
með fjóra.
— Nei, þér eruð nú búinn að
hesthúsa fjóra átta, en hvað gerir
J)að til. Hér er enginn að telja ofan
í yður.
La(/leg hjnkriinarkona: — I hvert
skipti sem ég tek um slagæðina á
honum J)á fer hún að slá hraðar.
Hvað á ég að gera?
Lœknirinn: — Binda fyrir augun
á honum.
að vélin getur líka keppt viö yöur
á andlega sviðinu?
Það er alkunna að vélin ber
langsamlega af manninum í flestu
líkamlegu starfi, en nú hefir ver-
ið gerð vél, sem nefnist „raf-
magnsheilinn, og leysir hún á
svipstundu ýms reikningsdæmi,
sem menn þyrftu mörg ár til að
reikna. Til dæmis getur rafmagns-
heilinn, sem Manchesterháskóli
hefir látið gera sér, reiknað á
þrem vikum dæmi, sem þrír dug
legir stærðfræðingar yrðu áreið-
anlega 25 ár að reikna til enda.
— Hér á myndinni sést einn af
starfsmönnum háskólans vera að
athuga hina margbrotnu reikn-
ingsvél.
VITIÐ ÞÉR