Fálkinn - 02.09.1949, Qupperneq 8

8
FÁLKINN
—- MÖMMU þykir verra að ég sé
svona seint nti, sagði Etzu og leit
til liáa Ameríkumannsins, sem var
með henni.
■ •—• Gefðu lienni mömmu þinni
þennan súkkulaðibita, Etty, þá fer
hún ekkert út i þá sálma, sagði Ted
og reyndi að þrýsta henni að sér.
En breiða silkibandið liennar, obie,
var fyrir. — þú ættir að taka af
þér þennan sófapúða sem þú ert
með á bakinu, sagði hann gramur.
Hún liló til lians, — skildi ekki hvað
hann sagði, og liann fór að leita í
orðasafninu sínu.
— Sestu, sagði Ted. Etzu settist
hlýðin við hliðina á lionum á bekk-
inn. Þau voru stödd í stórum garði.
Ted fletti upp orðinu sófi og púði
og benti á silkibindið hennar. Hún
kinkaði kolli en svaraði ákveðið
— Nei, Teddu. Nei, sagði liún aftur
og hristi höfuðið einniitt til að
undirstrika það sem liún sagði. ■—
Það væri ósiðlegt.
— Nei, heyrðu nú, Etty, ég á
ekki við að þú eigir að afklæða þig.
Én gætirðu ekki komist af með
eitthvað fyrirferðarminna en þennan
sófapúða, — belti eða eitthvað þess
iiáttar. Ted dró snæri upp úr vas-
anum og bar það við mittið á henni,
til þess að sýna hvað hann ineinti.
— Nei, nei, Teddu, kallaði hún aft-
ur og fikraði sig hrædd undan. Svo
sat hún eins og stytta á bekknum
og stalst til að lita á hann við og
við. Hún var mjög snotur, grönn og
iimamjó. Andlitið mjött og augun
svört og mjúk. En munnurinn var
það fallegasta á andlitinu. Ted
iiafði nokkrum sinnum reynt að
kyssa liana, en þá liafði hún liörf-
að undan og hrópað: — Nei, nei,
Teddu. _____________
Ted var kunnugt um að það voru
ekki allar japanskar stúlkur svona
erfiðar. Félagar hans liöfðu sagt
honum að flestar þeirra væru frcm-
ur auðsveipar, ef það væri farið rétt
að þéim. Og Ted liafði oft dottið í
hug að ná sér i aðra stúlku í stað
þessarar, en engin þeirra var eins
fálleg og. Etzu. Auk þess var svo
lieimakært við Etzu og fólkið henn-
ar. Hann fór alltaf heim til þess að
sækja hana og foreldrar hennar voru
þá alltaf að skjákta kringum hann
alveg eins og heima í Ameriku. Etzu
var elst fjögurra systkina, og þegar
Ted sótti hana þyrptust þau kring-
um liana og kvöddu hana, alveg
eins og hún ætlaði að verða burtu
heilan mánuð, en ekki ganga stutta
stund úti á götu eða i garðinum
með lionum. Og lionum fannst þetta
leggja á sig nokkrar skyldur.
Þarna í garðinum voru margir
hir.tir og einn þeirra kom að bekkn-
um, — Svangur hjörtur, sagði Etzu og
ldappaði honum.
-— Hefirðu sagt: svangur hjörtur,
elskan mín, sagði Ted og glotti til
hennar. — Svangur hjörtur, elskan
mín, sagði Etzu og hlýddi'. Ted
greip hönd liennar og kyssti hana.
Það hafði honum nefnilega verið
leyft. Hún liafði talað um það við
foreldra sina. Fyrst höfðu þau orð-
ið steini lostin og móðir hennar
Iiafði spurt með angist í röddinni:
— Bítur hann þig i höndina?
— Nei, nei, hafði Etzu svarað.
Hann gerir mér aldrei' neitt illt.
Hann hjálpar mér og heldur i hand-
legginn á mér þegar við göngum
saman. Hann er svo góður. Foreldr-
arnir horfðu órólega hvort á ann-
Pearl Buck:
Snotra stúlkan
Pearl Bnek varð heimsfræg fyrir sögubálkinn „Góð
jörð“, — „Sgnir“ og ,.Vegir skilja“. Hún er fædd í
fíandarikjnnum cn ólst upþ í Kína, og þar gerast flest-
ar sögnr hennar. Sagan sem hér birtist gerist þó i Jap-
an. Pearl fíuck fékk Nobelsver.ðlaunin 1938.
v.
/ ijf § l
'mrtÍ i i \ 1 í Á
í ð
' f f f r (
* ^ 1 % M

hana. Ameríkumenn vissu- nefnilega
ekki muninn á snotrum stúlkum og
öðrum stúlkum. Ef þeir tóku utan
um einhverja af þessum „öðrum“
stúlkum þá brostu þær auðsveipar.
En cf Ameríkumaður ætlaði að taka
utan um snotra stúlku, þá varð hún
hrædd og hljóp á burt. Hann hljóp
á eftir henni og reyndi að hugga
hana, og þá varð hún enn hrædd-
ari. Ted hafði séð Etzu á torginu
einn daginn og hlaupið á eftir henni.
og hún hafði komist undan, því að
hún átti heima þarna skammt frá.
Þegar liún kom á torgið daginn
efiir var hann þar aftur. Etzu hljóp
undir eins og hún sá Iiann, og hann
á eftir. Hann elti hana alveg heim.
Foreldrar hennar komu út og hittu
hann og hann reyndi að skýra fyr-
ir þeim, að hann vildi fá að tala
við dóttur þeirra. En það var eng-
inn liægðarleikur. Móðirin skildi ekki
ensku og faðir liennar ekki nema
fáein orð, sem hann hafði lært i
orðasafni eftir að keisarinn hafði
lýst yfir því að Japanar væri sigr-
aðir og beðið fólkið um að vera
hlýðið við ókunnu hermennina.
— Hún er snotur stúlka, sagði
faðirinn.
•— Eg skil, sagi Ted, — þér eigið
við að hún sé falleg.
Faðirinn kinkaði kolli. Loks varð
það úr að Etzu fékk að ganga út
með Amerikumanninum. En gönilit •
hjónin liristu liöfuðið er Ted fór og
dró Etzu eftir sér og hneigði sig
til foreldranna. Þau gengu elcki •
lengra en niður á torgið. Þegar
þangað kom bar Ted höndina upp
að húfunni og labbaði burt. Etzu
botnaði ekki neitt í þessu.
Daginn eftir kom hann enn á
torgið og fylgdi henni heim. Etzu
gat ekki sagt foreldrum sinum að
hann hagaði sér illa, úr því að hann
liafði ekki verið nærgöngull við
hana. Það eina sem hann hafði sagt
þegar þau stóðu við garðshliðið var,
að meðan hún væri með honum
þá mætti hún ekki vera eð neinum
öðrum Ainerikumanni. Foreldrarnir
ræddu þetta hátíðlega, og faðirinn
komst loks að þeirri niðurstöðu, að
það væri hollara að hún væri með
einum hermanni en heilum her.
að. —- Ertu viss um að hann búi
ekki yfir einhverju vondu, barnið
mitt sagði móðirin.
Etzu liorfði björtum augum á þau
og svaraði: — Einu sinni ætlaði
hann að þrýsta munninum að munn-
inum á mér.
Foreldrarnir litu skelfd hvort á
annað og móðirin leit undan.
— Eg banna þér það! sagði faðir-
inn höstugur. Þú lofar mér því, að
láta liann aidrei gera það, sagði
liann skipandi.
— Já, faðir minn, svaraði Etzu
hljóðlega, — en Iivað með höndina?
Þau ræddu um þetta i nokkra
klukkutima og loks kom þeim sam-
an um að Ameríknmaðurinn mætti
kyssa hana á höndina.
Hjörturinn horfði snikjuaugum á
hjúin á bekknum.
— Sérðu, sagði Etzu og hló, —
liann heldur að þú sért að eta úr
lófanum á mér.
Ted liló og gleymdi nærri þvi að
það var liönd Etzu, sem hann var
að kyssa. Það varð úr þessu leik-
ur að hirtinum. Þegar Ted sleppti
liönd hennar leit hjörturinn ásak-
andi á þau og fór nokkra metra frá,
en þegar Ted greip hönd Etzu aftur
og bar hana upp að munninum,
kom lijörturinn lilaupandi til baka.
Þau fóru að hlæja að þessu og
gleymdu að hann hafði fyrst orðið
crgilegur og hún hrædd.
— Veslings hjörturinn, sagði Ted,
við skulum kaupa eitthvað lianda
honum að eta. Þau stóðu upp og
gengu til soyakökuvagnsins. Hjört-
urinn elti þau eins og tryggur hund-
ur. Ted keypti stóran poka af soya-
kökum og fór að gefa liirtinum.
Etza stóð og horfði á, en bráðum
þoldi hún ekki mátið. Hún var
nefnilega að minnsta kosti eins
svöng og hjörturinn.
— Góði Teddu, gefðu mér köku
lika, sagði hún. Hún fékk köku og
gleypti hana í einum bita. Ted horfði
liissa á hana og sagði: — Ertu
svöng, Etty?
— Já, livíslaði lnin.
Foreldrar liennar höfðu bannað
henni að þiggja mat af honum, að
minnsta kosti ekki annað en te og
sælgæti. Undir eins og maður byrj-
ar að gefa stúlku mat, sögðu foreldr-
arnir, — heldur liann að hann eigi
ÞANNIG atvikaðist það að Ted og
Etzu gengu saman á hverjum degi.
Bráðum fór hún að koma út/siðdeg-
is lika, og þau gengu saman i garð-
inum, alveg eins og núna ' í dag.
Hann horfði fast á liana. Etzu var
falleg stúlka, nærri því eins falleg'
og Sue, slúlkan sem beið lians
heima í Ameríku. Hann liafði ekki
skrifað Sue um Etzu, þetta breytti
engu um sambandið milli þeirra. Sue
var stúlkan sem liann ætlaði að
giftast þegar liann kæmi heirn. Ljóm-
andi falleg stúlka með blá augu og
gult hár, ljómandi fallega vaxin. En
lnin var skapstör eins og tigrisdýr.
Etzu var öðruvisi, alltaf blið og vina-
leg. Er liann starði á smérgult and-
litið tólc liann eftir dálitlu cr hann
hafði aldrei veitt athygli áður ...,
það var eins og andlitið væri fallið.
inn, undir þykku hárinu og hálsinn
var rnjór og skininn,
— Heyrðu mig, Etzy, sagði hann.
færðu nóg að borða?
Hún hló bara og hann reyndi
aftur: — Borða mat. Skilurðu? Hann
opnaði munninn og benti ofan í
kokið.