Fálkinn - 02.09.1949, Síða 9

FÁLKINN
9
— Nei, nei, Teddu, svaraði hún
fljótmælt.
— Svei mér ef ég hugsaði út í
þetta, sagði hann. Nú kemur þú með
mér. Hann togaði hana upp af hekkn
um og dró hana með sér. Hún
streyttist á móti en varð að láta
undan.
Þau fundu lítið matsötuluis
skammt frá. Þar var fullt af Am-
eríkumönnum og japönskum vin-
stúlkum þeirra.
— Þú verður að borða, sagði Ted
ákveðinn.
— Nei, nei, Teddu, kveinaði Etzu.
— Jú, jú, sagði hann.
Hinir gestirnir liorfðu á þau og
einhver hermaður kallaði:-—Reyndu
að draga hana í iand, lasnt. Hinir
hlógu.
Haltu þér santan, kallaði Ted á
móti.
Etzu starði á matseðilinnn með
tárin í augunum.
— Eg horða heima, sagði hún í
önguin sínum.
— Nei, þú verður að borða hérna,
sagði Teddy hvasst,
Hann tók matseðilinn frá henni
og benti á ýntsa rétti. Hún horfði á
hann með skelfingu og tárin stöðv-
uðust við tilhugsunina um allar þess-
ar kræsingar. Hún tók matseðilinn
af honum aftur og hélt áfram að
segja: Nei, nei!
Eg er soltinn sjálfur, þú verður
að minnsta kosti að biðja um eitt-
iivað handa mér, sagði Tyd. Hún gat
ekki vel neitað því, og bað um ýmsa
rétti handa honum. Þjónustustúlkan
starði á liana en liún ieit undan.
Þjónustustúlkan mundi . vafalaust
vera snótur stúlka, liugsaði Etzu með
sér, og þá hlaut hún að fyrirlíta
stúlku, sem lét karlmann kaupa mat
handa sér.
Þegar maturinn kom á borðið
sagðist Ted ekki borða munnbita
fyrr en hann hefði séð Etzu taka
matprjónana. En liún vissi að ef
hún byrjaði á annað borð að eta
þá gæti hún ekki sillt sig og hætt
aftur. Og það var einmitt þetta sem
gerðist. Ilún fór að borða og gat
ekki hætt. Hún borðaði fiskisúpu
og steiktar rækjur og hæsnafrikasse
og kál og rísgrjón. Já hún borðaði
svo mikið að Ted varð loks að
orði: Mikill skratti ......
Etzu hélt áfram að borða þangað
til hún gat ekki komið meiru nið-
ur. Nú var hún södd í fyrsta skipti
í langan tima, kroppurinn var liíýr
og hehni leið vel. En hjartað var
þungt — hún hafði syndgað. Hún
hafði tekið við matnum og nú varð
hún að greiða skattinn. Hún fékk
tár i augun við tilhugsunina, en vissi
að henni var nauðugur einn kostur.
Sóma síns vegna varð hún að borga
það, sem hún hafði þegið. Hvernig
átti hún að fara að segja foreldrum
sínum frá þessu? Hún var svo á-
hyggjufull að hún liafði enga rænu
á að mótmæla þegar hún sá að Ted
gaf þjónustustúlkunni allt of mikla
drykkjupeninga. Hún stóð hljóðlega
upp og fór með lionum út, örvænt-
andi ambátt, niðurlút með fing-
urna á vörunum. Mennirnir við hin
borðin kölluðu á eftir Ted. Hún
skildi ekki orðin, en vissi vel hvað
þeir meintu.
Þegar þau komu út var orðið
dimmt. Og engin ljós á götunni. Ted
tók hana og þrýsti henni að sér.
Og hún skalf eins og hrisla.
— Ekki hérna, Teddu, muldraði
hún.
— Ekki hérna? En þér dettur
þó víst ekki i hug .... sagði Ted.
— Ekki hérna, sagði hún og
reyndi að stöðva tárin. Hún hugsaði
ekki um Ted heldur um foreldra
sina. Hún varð að segja þeim frá öllu
saman, — hve soltin hún hefði ver-
ið og livernig hún hefði orðið kæru-
iaus þegar hún fann matarlyktina.
— Hvert eigum við að fara, spurði
Ted og reyndi að láta vera að hugsa
til Sue.
•— Við förum heirn, sagði Etzu
alvarleg.
— Heim, Etzu, lil föður þíns og
móður? spurði Ted vantrúaður. Að
vísu hafði hann heyrt að Japanar
liefðu marga skrítna siði og liug-
myndir, en þetta fannst honum
ganga úr hófi........
Þau lögðu af stað. Ifann tók um
höndina á henni. Hún var mýkri en
á Sue. Nei, hann vildi ekki hugsa
um Sue. Etzu sagði ekki neitt og
það var ekki fyrr ‘en þau komu
heimundir liúsið að höndin fór að
bærast. liún dró hann eftir sér inn
ganginn i garðinum. Þar var dauf
birta frá mislitum papþirsluktum.
Foreldrarnir hneigðu sig hæversk-
lega fyrir Ted.
— Mér þykir leitt livað ég kem
seint, sagði Etzu og fór að gráta.
Faðirinn benti Ted til að bjóða
lionum að setja og þeir settust
saman á motturnar á gólfinu.
— Hættu þessu kjökri, Etzu taut-
aði Ted. Þú þarft ekki að gera neitt
s'em þú ekki vilt, Honum fannst
liann vera að verða vitlaus. Fyrst
æsti hún liann upp, og svo fór hún
með liann heim til foreldra sinna.
Hann var að smáfæra sig til meðan
iiann hlustaði á milda rödd hennar,
en ekkert skildi hann hvað hún
sagði.
— Kæru foreldrar, sagði Etzu og
snökti. — Eg er djúpt sokkin. Eg
verðskulda ekki að heita dóttir
ykkar.
■— Segðu okkur hvað orðið er,
sagði faðir hennar.
— Mér varð allt i einu svo illt
i maganum. Ilmur af mat fyliti á
mér nasirnar. Eg skalf og varð allt
i einu svo máttiaus. Það einasta
sem ég gat liugsað um var að fá mat,
og þegar ég var byrjuð gat eg ekki
hætt aftur. Eg borðaði þangað tii
ég gat ekki meira, ég þori ekki að
segja ykkur hve mörg yen hann
varð að borga. Svo fórum við út
og hann spurði mig hvert við ætt-
um að fara ..........
Þau störðu öll á Ted. Honum leið
illa þarna sem hann sat á gólfinu
með krossiagða fæturna. En leið-
arvísirinn um Japan sagði að það
væri ökurteisi að sitja öðruvísi.
— Eg þoli ekki að sitja svona
lengur, sagði hann við Etzu.
— Hann segir að hann geti ekki
heði lengur, sagði Etzu við for-
eldra sína. Móðrin andvarpaaði og
faðirinn ræskti sig. — Við verðum
að muna, að þeirra vegir eru ekki
okkar, sagði hann.
— En Etzu er þó dóttir okkar,
sagði móðirin varlega.
— Kómdu Etty, við skulum fara,
ég fæ sinadrátt í fæturna, sagði Ted.
— Hvað segir liann? spurðu for-
eldrarnir.
Hann vill að við förum að byrja,
sagði Etzu veikum rómi.
Þarna var ekkert undanfæri. Keis-
arinn hefir sagt að við eigum að
gera sigurvegurunum til geðs, sagði
faðirinn. Hann benti móðurinni og
þau stóðu bæði upp. Móðirin leit
örvæntingaraugum til þeirra og fór
út með manninum. Þau hurfu bak
við skilrúm.
-— Laglega gert af gamla fólkinu,
sagði Ted. Afsakaðu að ég teygi dá-
iítið úr mér. Hann rétti úr fótunum.
Meiri bölvaðar kytrurnar sem þetta
japanska fólk á heima í, hugsaði
hann með sér. Etzu lá enn á hnján-
um. Hann horfði á hana. Andiitið
var stirðnað og annarlegt og augna-
ráðið fullt af ótta. Hann stóð upp á
hnén við liliðina á henni og spurði:
— Þú ert víst ekki hrædd við mig,
Etzu?
Hún svaraði ekki og hann þrýsti
lienni að sér. Hún var róleg í faðm-
lögum hans, mjúk og iieit. Hann
kyssti Iiana varlega á munninn. Allt
einu hljóp hiti í hann, honum fannst
hann geta gert hvað sem hann vildi
við þennan mjúka meyjarlíkama,
sem var í faðmi lians.
Þá fann Etzu eitthvað hart koma
við kinnina á sér, eitthvað ferhyrnt.
Hún var hrædd og gladdist hverjum
fresti sem hún fékk á þvi óhjákvæmi
lega. Hún stakk hendinni inn undir
jakkann hans og dró fram seðlaveski.
Ted reyndi að taka það af henni,
en hún var fljót i snúningunum. —
Nei, nei, Teddu, sagði hún og hló.
En svo datt henni i hug að kannske
væri þeíta vasabókin lians og hann
héldi að hún vildi láta Jiann borga
sér peninga. Hún vildi athuga hvort
peningar væru í þessu hylki og opn-
aði það. Þá blasti við henni hlæj-
andi stúlkuandlit. — Ó, Teddu, sagði
hún, — en hvað hún er falleg! Er
þetta systir þin?
— Nei, eiginlega ekki heldur ....
•— Er það kannske konan þín?
— Nei, eiginlega ekki heldur . .
Etzu hélt áfram að stara á myndina.
Hún var stórhrifin.
— Þetta er stúlkan sem ég ætla
að giftast, sagði Ted stoltur.
-—• Ó, Teddu, hvað hún er indæl.
Segðu mér eitthvað frá henni. Hvern
ig er hárið á henni á litinn? Hún
benti á lokkana á Sue.
— Gult.
— Og augun?
— Blá.
— Há .... eins og ég?
— Miklu hærri.
•—- Hvað heitir hún? hvíslaði Etzu.
— Sue, svaraði Ted stutt.
— Sus Sue. Það var eins og
söngur í nafninu þegar hún nefndi
það, fannst Ted. Etzu lyfti mynd-
inni upp að kinninni á sér. Falleg
stúlka sagði hún. — Kemur hún
Hka til Japan?
— Nei.
— En þú giftir þig, sagði Etzu
raunamædd.
— Þegar ég kem heim.
— Þú giftir þig. Hátíðlegt brúð-
kaup og mörg börn ..........
-— J-a, sagði Ted. Etzu hélt áfram
að horfa á myndina, þrýsti henni
aftur að kinninni og lagði hana svo
í veskið. Svo stakk hún þvi aftur i
brjóstvasa Tcds.
Töfrarnir voru horfnir. Sue var i
stofunni hjá þeim. Öll löngun og
losti var horfið úr Ted, það var
Sue sem hann þráði en ekki Etzu.
Sue sem hann ætlaði að giftast og
sem béið hans heima í Ameriku. Hann
horfði á Etzu i rósaða kimonóinum
og með obie. Hvernig hafði hann
nokkurn tíma getað lialdið .. Hann
fann húfuna sina og flýtti sér að
komast á burt. Nú langaði hann
ekki einu sinni til að kyssa Etzu.
— Góða nótt, Etzu.
— Góða nótt, Teddu, sagði hún
blítt og fylgdi honum út.
Foreldrarnir biðu hennar þegar
liún kom inn.
— Hvað gerðist? spurði faðirinn.
— Ekkert, svaraði dóttirin. Við
töluðum bara saman. Það er stúlka
i Ameríku með hlá augu og gult hár,
sem bíður eftir honum. Hann ætlar
að giftast lienni þegar hann kemur
heim.
— En það hefir hann víst vitað
áður, sagði móðirin.
— Eg veit ekki, sagði Etzu. Hann
hafði víst ekki liugsað um það fyrr
en ég minnti hann á jiað.
— Botnar þú nokkuð í þessu?
spurði móðirin.
— Nei, svaraði faðirinn. Hver get-
ur botnað í þessum Ameríkumönn-
um.
Tulípanar handa Churchill. —-
Winston Churchill, sem var einn
af aðalræðamönniiniim á Ev-
rópuráðstefnunni í Bruxelles
nýlega, fékk sendan feiknamik-
inn túlípanavönd þangað frá
Hollandi. — llér sést gamli mað-
urinn með hlómin. Hann er að
þakka telpunni, sem afhenti
honum þau.
»FaLKINN« ó erindi til nllro
VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM
Ritstjóri: Skúli Skúlason
Framkv.stjóri: Svavar Hjalteited
Skrifstofa:
Bankastr. 3, Reykjavlk. Slmi 2210
Opin virka daga kl. 10-12 og 1-6
BlaOiS kemur út hvern föttudag
Allar áskriftir greiOitt fyrirfram
HERBERTSprent