Fálkinn - 02.09.1949, Side 13

FÁLKINN
13
hvað var að ske. Flugvélarnar sem liann
liafði heyrt í voru enskar eða franskar og
ætluðu að kasta sprengjum á virki eða járn-
brautarstöð.
Iiann lá lengi og hlustaði en niðurinn í
hreyflunum veiktist smám saman. Hann
lievrði aftur í flautunni í skóginum, nú
var flaulað tvisvai- og hermennirnir komu
úr fylgsnum sínum niður á veginn og fóru
inn í hifreiðar sinar og skriðdreka.
Gregory sneiddi hjá þeim og hélt áfram,
en eftir fáeinar mínútur sá hann glampa
og svo heyrði hann sprengingu, svo sem
kílómetra fram undan sér. Og nú rigndi
sprengjum niður næstu fimm mínútur.
Logar blossuðu upp og liann sá verksmiðju-
hús, sem stóðu í björtu báli.
Klukkan var þrjú þegar hann kom að
fyrstu húsunum í þorpinu, sem hafði oi'ð-
ið fyrir flugárásinni. Hann var að hugleiða
iivort hann ætti að krækja fram iijá þorp-
inu eða ganga beint inn í það með kass-
ann sinn á öxlinni þegar hann heyrði flug-
vélanið á ný. Svo var gefið loftvarnar-
merki. Hann hljóp að næsta húsi og flevgði
sér þar. Honum fannst hann bíða eilífðar-
tíma en alltaf voru flugvélarnar á sveimi
yfir honum. Líklega voru flugmennirnir að
leita uppi járnbrautarstöð eða brú til að
hæfa.
Loks kom ferlegur liávaði. Jörðin skalf
undir lionuni, Hann heyrði múrveggi hrynja
og síðan óp og vein og loks tóku loftvarn-
arbyssurnar að skjóta.
í næsta augnabliki hélt Gregory að hann
væri sá eini sem hefði komist lífs af úr
þessu viti: En hávaðinn þagnaði jafn
snögglega og liann hafði byrjað. Húsið sem
hann liafði farið í skól við stóð enn, og
sjálfur var liann óslcaddaður, að undan-
teknu því að hann var að heita mátti heyrn-
arlaus.
Hann þóttist vita að hann kæmist gegn-
um þorpið óáreittur, í óðagotinu eftir
sprenginguna. Tók kassann á öxlina og fór
af slað.
Ýmsir komu fram úr myrkrinu en eng-
inn skipti sér af honum. Eftir tíu minútur
var liann kominn út úr þorpinu og sá nú
sj)ellin, sem sprengjurnar höfðu gert. Ein
hafði hitt á veginn og gert stóran gig þar
og tvær liöfðu liitt vegarbrúnina. Bifreiðar
Þjóðverja urðu að stansa þarna, en fjöldi
af hermönnum var þegar farinn að lagfæra
veginn.
Þorpið sem hann var nýfarinn uin hlaut
að vera Dudweiler, og ef það var rétt þá var
þetta vegurinn frá Saarbrucken og Neun-
kircken og þá var næsti bærinn Sulzbach.
Nokkrum mínútum síðar þóttist hann fá
staðfestingu á þessu er hann heyrði í eim-
reið og glym í vögnúm á teinunum til
vinstri. Hann hafði farið yfir miðbik Sieg-
friedlinunnar við St. Johann og var nú að
nálgast virkjabeltið, sem var margra kíló-
metra breitt.
Klukkan var fjögur er hann kom auga
á nokkur græn og rauð ljós. Hann hægði
á sér þangað til hann hafði séð að ljósin
komu frá brú einni, sem var svo mjó að
vagnar gátu ekki mæst á henni. Þarna gat
hann húist við að verða rannsakaður af
lögregluverðinum, og af þvi að liann var
bæði ólireinn og vesældarlegur átti hann á
liættu að veia tekinn fyrir liðlilaupa. En
úr því að þarna var brú þá hlaut vatn að
vera þar líka. Hann fór út af veginum og
niður bratta brekku og þar varð fyrir lion-
um á.
Ilann geklc nokkurn spöl á bakkanum og
rak löppina ofan i við og við til að kanna
hve djúpt væri. Botninn var grýttur og
valnið virtist ekki djúpt, svo að hann óð
út i. Vatnið var ískalt en tók honum ekki
nema í hné og hann óð yfir ána, sem var
um tíu metra hreið. Þar fór hann úr frakk-
anum, þvoði sér í framan og um hend-
urnaiv
Það voru orðnar sjö vikur síðan hann
h.afði krúnurakað sig og hárið liafði sprott-
ið talsvert. í Paris hafði hann látið klippa
sig og gera að hárinu, svo að það var svip-
líkt og á Grauber. Gregory var dökkhærð-
ur en Grauher ljós, en þeir líktust hver
öðrum svo lítið í andliti og vaxtarlagi, að
Gregory hafði ekki talið ómaksins vert að
lita á sér hárið. En greiðslan á því var að
minnsta kosti þýslc, og hárið orðið svo
langt að það tók hann talsverðan tíma að
þurrlca það, en það gerði hann með fóðr-
inu á frakkanum. Tennurnar glömruðu í
honum meðan liann var að afklæða sig. Svo
opnaði hann kassann og fór í fína svartá
SS-húninginn. Hann hafði kosið að vera
kominn lengra áður en hann liafði fata-
skipti, en þorði ekki að eiga undir að liann
fyndi annan hentugar stað til þess, áður
en birti. Og svo taldi hann sig svo langt frá
framlínu Þjóðverja að það mundi ekki
vekja athygli þótt SS-maður sæist þar.
Hann lagði dátabúninginn í kassann á-
samt hjáhninum, stígvélunum og nokkr-
iim lausum steinum og fleygði öllu í ána.
Svo tók hann sér tvo væna sopa af brenni-
vini, barði sér dálitla stund til að koma í
sig hlýju og nokkrum mínútum síðar var
hann kominn upp á veginn.
Þegar hann hafði gengið 3 kílómetra
kom hann að litlum hæ, sem hlaut að vera
Sulzhach. Það var auðséð að þarna var
bækistöð herdeildar, því að bílaumferðin
var mikil. Stálbræðsluofnarnir voru i full-
um gangi og í bjarmanum frá þeim sá yfir
verkamannabústaðina á báða bóga. Nú
reyndi liann ekki að fara i felur en gekk
beint fram götuna þangað til hann kom á
litið torg. Þar stöðvaði liann hermann og
spurði um leiðina á járnbrautarstöðina.
Hann komst þangað eftir fimm mínútur
og fór að farmiðasölunni.
Þó að klukkan væri ekki nema 4.40 og
enn svartamyrkur var eins mikið að gera
þarna eins og venjulega á markaðsdegi. Og
ekki sást þar nokkur maður nema í ein-
kennisbúningi, liðsforingjar eða dátar í
gráum lverklæðum. Jafnvel maðurinn sem
seldi miðana var i dátabúningi. Gregory
gtkk til hans og rétli fram Gestapopass-
ann sinn.
Fyrsta áfanga ferðarinnar var lokið en
hann var daufur í dálkinn af kulda og
þreytu. En hann varð að harka af sér. Ef
herlögreglan stöðvaði harin og spyrði hvað
hann væri að gera á vígstöðvunum — hvað
álti hann þá að segja? Eða mundi hann
geta komist áfram viðstöðulaust á skírteini
Graubers? Hann berti upp hugann, horfði
valdmannslega á farmiðasalann og beið
átekta.
XXVII. kap 1 Þýskalandi í annað sinn.
Gregory stóð á öndinni meðan lögreglu-
fulltrúinn, sem var á verði þarna, starði á
hann. Hann var ekki viss um hvort Gesla-
pomenn hefðu ekki sérstakt ferðaskírteini
eins og liðsforingjar, en vonaði i lijarta
sínu að nasistar væru svo voldugir í Þýska-
landi að allar dyr stæðu þeim ópnar, og
þeir gætu farið hvert á land sem þeir vildu
hindrunarlaust.
Honum létti er fulltrúinn leit aðeins á
sldrteini Graubers og rétti honum það strax
aftur og heilsaði. Gregory lyfti handleggn-
um og heilsaði á móti, svo fór hann úl á
stéttina og inri á upplýsingastofuna og
spurði þjón hvenær næsta lest færi til Karls-
ruhe. Maðurinn svaraði afsakandi að
hann gæti ckki sagt um það; en hann gæti
tekið hvaðá lest sem vera skyldi til Kaisers-
lautern og skipt um þar.
Næsta kortérið gekk Gregory fram og
aftur um stéttina þangað til lestin kom.
Þarna stóðu bæði liðsforingjar og dátar og
biðu, en Gregorv ruddist fram hjá þeim
og inn í I. flokks vagn. Vagnarnir voru
tómir, lestin liafði verið sett saman þarna á
stöðinni. En áður en varði fylllisl hverl
sæti í klefanum hans.
Gluggatjöldin voru dregin niður og ekki
annað Ijós inni eri daufur blár lampi i
loftinu. Það var lokað fyrir hitann og liund-
kalt þarna inni. Þrír foringjar, sem höfðu
komið inn með Gregorv, þekktust auðsjá-
anlega og töluðu saman eins og gamlir
kunningjar. Auk þeirra og Gregory voru
þarna tveir aðrir foringjar.
Þegar lestinn rann út af stöðinni kynntu
foringjarnir tveir sig og allir fóru að skrafa.
Þrátt fyrir kuldann var þarna mesti gleð-
skapur, en foringjarnir voru alltaf að gjóta
hornauga til Gregorvs og vörðust að minn-
asl á stríð eða stjórnmál. Honum kom það
vel. Hann langaði ekkert til að kynna sig
eða taka þátt í samræðunni. Hann lagði
aftur augun, hallaði sér upp í hornið og
reyndi að sofna.
Þegar hann vaknaði var orðið albjart.
Foringjarnir voru að fara út úr klefanum
og þegar hann leit út um gluggann sá hann
að lestin var komin til Kaiserslautern. Hann
fór á eftir liðsforingjunum úl á stéttina
og að farmiðasölunni og spurði um næstu
lest lil Karlsruhe. Þjónninn svaraði að lesl-
in færi kl. 8.15 frá stétt númer fjögur. Gre-
gory leit á klukkuna og sá að liann átti að
bíða í tuttugu mínútur.
Þrátt fyrir að hann hafði sofið í tvo tima
var hann þreyttur ennþá og með óbragð í
munninum. Hann fór að matarborðinu.
Stúlkan fyrir innan lieilsaði í snatri Heil
Hitler! og hann fékk sér bolla af gervikaffi
og kexpakka. Þegar hann hafði drukkið
kaffið kom liann auga á brauð með fleski
fvrir innan diskinn, og gaf stúlkunni merki
um að koma með það.
— Eg verð að klippa skömmtunarseðil-
inn yðar ef þér viljið fá af þessu, Ilerr
Gruppenfiihrer, sagði hún með semingi, en
hann hvessti á hana augun og kom hún þá
með fatið og setti fyrir liann.
Gregory át tvær sneiðar, stakk nokkrum
í vasann, fleygði svo fimm marka seðli i
stúlkuna, sem hneigði sig hissa og ánægð,
en hann baðaði hendinni og strunsaði á