Fálkinn - 04.11.1949, Page 13

FÁLKINN
13
er von Pleisens hershöfðingja. Hann sá að
greifinn bjó í liöll sinni í Potsdam. Hugs-
ast gat að greifinn væri heima, en hann gat
líka verið á skrifstofu sinni eða leynistöðv
um samsærismanna, að undirbúa bylting-
una. Ef svo væri mundi ómögulegt að ná
til lians. Og væri liann á hermálaskrifstofu
sinni mundi hann tæplega svara Gregory
í síma. Hann hringdi á heimanúmerið lians.
— Þetta er í liöll von Pleisens, var svar-
að að vörmu spori.
— Mig langar til að fá að tala við hans
hágöfgi, sagði Gregory.
— Það er því miður ómögulegt, svaraði
röddin.
— Það er mjög áríðandi, — um manns-
líf að tefla, sagði Gregory liás. Eg verð að
fá að tala við greifann svo fljótt sem unnt er.
— Því miður, sagði röddin, — hans há-
göfgi er á fundi og það má ekki trufla
hann. Það, stendur á sama liversu áríð-
andi erindið er.
— Hann er þá heima. Jæja, þá kem ég
til Potsdam.
— Hans hágöfgi getur ekki tekið á
móti yður fyrr en fundinum er lokið.
—- Eg kem samt.
Hann fleygði frá sér símatólinu, hrinti
upp hurðinni og rakst beint á lögregluþjón
þegar hann kom út. Þeir stóðu augnablik
og gláptu hvor á annan en áður en lög-
regluþjónninn hafi sagt nokkuð muldraði
(iregory: -— Afsakið þér, -—- ég er að reyna
;;ð ná i lækni handa konunni minni. Svo
skaust hann framhjá honum og tók á rás
niður götuna.
Potsdam er um tuttugu kílómetra frá
Berlín, og nú var spurningin livernig hann
ætti að komast þangað á sem stystum
tima. Hann hafði engan híl og vissi engin
ráð til að ná sér i hann. Það var bannað
að nota leigahíla nema mikið lægi við.
Og það var svo fátt um þá að stundum
þurfti að bíða hálftima til að fá þá. Járn-
brautirnar gengu, en mjög sjaldan og stöns-
uðu á liverri stöð. Og það var langt á stöð-
ina og þegar þangað kæmi varð hann
kannske að híða tuttugu mínútur eða meira
eftir næstu lest.
Það hafði tekið tíma að komast út úr
húsinu og hver sekúnda var dýrmæt nú,
er Erika var í klóm Graubers. Nærri hálf-
tími var liðinn síðan hún hafði verið tek-
in, Hún var vafalaust komin á aðalslöðv-
arnar og þeir mundu byrja að yfirheyra
hana.
Bifreið ók upp að gangstéttinni skammt
frá. Þegar Gregory kom nær sá liann nas-
ista i einkennisbúningi fara út úr bílnum
og þvert yfir gangstéttina. Gregory beið
þangað til að hann hvarf inn um dyr á
stóru húsi. Það var máske lielbert sjálfs-
morð að ógna nasista á almannafæri i
Unter den Linden, en tíminn var dýrmæt-
ui, Ef hann gæti ekki útvegað Eriku fljóta
hjálp þó mundu þeir misþyrma henni svo
að hún hyggi að því alla æfi og neyða
hana til að segja frá.
Hann opnaði hílinn. Enginn var i hon-
um nema bílstjórinn. Á næsta augnabliki
hafði Gregory skammbyssuna á lofti og
vatt sér inn. Hann skellti hurðinni með
hinni hendinni og otaði skammbyssunni
framan í bílstjórann.
— Akið til Potsdam, skipaði hann.
Bilstjórinn tók andann á lofti. Hann
renndi hendinni niður með mjöðminni til
þess að ná í skammbyssuna en hætti við
er hann fann kalt stálið við gagnaugað
á sér.
— 1 helviti .... hver eruð þér? hróp-
aði hann.
—- Skiptið yður ekkert af því! hvæsti
Gregory. — Akið af stað — annars blæs
ég úr yður heilann og ek sjálfur.
Röddin var svo ákveðin að hílstjórinn sá
að þelta var alvara. Hreyfillinn var i gangi.
Hann steig fætinum á bensíngjafann og
ók út í myrkrið.
Harðara! sagði Gregory. — Harðara.
Ilerðið á yður ef þér viljið ekki lenda i
líkkistu i nótt. Látið það ganga. Mér ligg-
ur á!
Bifreiðin jók ferðina, en Gregory var
ekki ánægður.
— Harðara, sagði hann. Harðara, ann-
urs skýt ég yður og ek sjálfur.
— Gott in Himmel! tautaði bílstjórinn.
— Viljið þér að við hálsbrjótum okkur.
Eg get rekist á í myrkrinu ef ég fer ekki
varlega.
Þeir óku óforsvaranlega hart í dimm-
unni og Gregory hætti að reka á eftir hon-
um. Hann sat og þrýsti skammbyssunni
að rifjunum á bílstjóranuin, og taldi sek--
úndurnar i livert skipti sem bíllinn þurfti
að bíða á götuhorni.
Umferðin var lítil og fyrir utan borgina
gátu þeir farið á fullri ferð. Fimm mínút-
ur, tíu, fimmtán, tuttugu. Hver mínúta
sextíu sekúndur, hver selcúnda kvalræði
fyrir Gregory er hann hugsaði til Eriku
og kvalanna, sem hún yrði að liða.
Loks komust þeir til Potsdam og bíl-
stjórinn spurði hvar hann ætti að nema
staðar.
Vitið þér hvar höll von Pleisens greifa
er? spurði Gregory.
Allir vita hvar herstjóri Berlínar á heima.
— Hann getur farið til helvítis fyrir mér,
urraði Gregory, eins og hann vildi ekki láta
bilstjórann verða þess vísari að hann ætl-
aði að heimsækja hann. — Þér getið selt
mig af á horninu svo get ég sjálfur fundið
staðinn, sem ég ætla á.
Bifreiðin ók upp hliðargötu í nálægt
fimm mínútur, svo lagði liann upp að
gangstétt og nam staðar. Gregory bevgði
sig yfir manninn, tók af honum skamm-
byssuna hans og stakk henni í vasa sinn.
— Þér bíðið hérna í fimm mínútur, svo
getið þér farið aftur til Berlín, sagði hann.
— Ef þér kallið meðan ég er á götunni,
kem ég aftur og lielli í yður blýi. Það
megið þér reiða yður á.
— Já, já, sagði bilstjórinn, sem var auð-
sjáanlega hræddur við þennan vitskerta
farþega. — Mig langar ekki til að deyja
strax. Þér megið reiða yður á að ég reyni
ekki að gera neitt.
Ógnandi og hótandi steig Gregory út úr
bílnum og hljóp niður götuna, að porti,
sem hann grillti í þar. Það reyndist vera
aðalinngangurinn að greifahöllinni. Her-
vörður stóð við hliðið. Hann stöðvaði Gre-
gory og kallaði á liðsforingja.
Gregory skýrði honum frá að liann yrði
að tala við herstjórann um mjög áriðandi
mál og foringinn hleypti lionum inn i
hallargarðinn. Háar hyggingar voru allt
i kring.
Þarna var urmull af hílum. I daufri
skímunni gat Gregory sér lierhílstjóra
standa í þyrpingu og tala saman. Af híla-
fjöldanum gat Gregory ráðið að von Pleis-
en hafði safnað til sín foringjunum undir
hyltinguna og að fundurinn, sem röddin i
símanum hafði talað um, snerist um hina
endanlegu áætlun. Foringinn fór með Gre-
gory að aðaldyrunum.
— Óbreyttur borgari með skilaboð til
hans hágöfgi sagði foringinn.
— Komið þér þessa leið, svaraði rödd.
Einkennisbúinn þjónn opnaði dyr og end-
urtók orðin, sem foringinn hafði sagt.
Gregory kom inn í upplýst anddyri. Þar
stóð gamall, svartklæddur þjónn, auk þess
ofursti og þrír majórar í hermannafrökk-
un og með húfur. Þeir töluðu saman í
djóði. Voru þeir auðsjáanlega einskon-
ii' lífvörður. Gregory sá að þó að auðvelt
lefði verið að komast inn þá væri þeim
nun erfiðara að komast út, ef húsbóndinn
,'ildi það ekki.
— Eg þarf að tala við hans hágöfgi
pagði Gregory við þjóninn.
Þjónninn hristi höfuðið. — Hans hágöfgi
er á fundi. Hann getur ekki tekið á móti
íeinum.
— Ef þér viljið gefa honum nafnið mitt
:r ég viss um að hann tekur á móti mér,
agði Gregorju — Eg er með afar áríðandi
irðsending til hans.
Nú kom ofurstinn til þeirra. — Það má
dvki trufla hans hágöfgi. En ef þér segið
nér hvert erindið er og það er verulega
nikilsvarðandi, þá skal ég láta liann vita,
índireins og fundinum lýkur.
Danke schön, herra ofursti, %varaði
Iregory. — Þetta er einkamál og það
cemur við fundinum, sem hans hágöfgi
;itur á.
Tveir af majórunum færðu sig nær dyr-
unum svo að Gregory kæmist ekki á burt.
Eg hugsa að það sé best að þér segið
nér þetta, sagði ofurstinn
Gregory tók fram hakakross Eriku og
rétti ofurstanum. — Við sóum burt tíma,
sem getur ráðið úrslitum um áform þau,
sem hans liágöfgi hefir gert. Gerið svo
vel að afhenda honum þetta undireins og
segja, að Gregoi-y Sallust sé liér og verði
að fá að tala við hann um afar áríðandi
mál.
Svipurinn á ofurstanum var fljótur að
breytast. Hann rétti einum majórnum liaka
krossinn og sagði honum að færa hans
hágöfgi liann og enduraka það, sem Gre-
gory hafði sagt. Majórinn kom aftur eftir
tvær minútur og henti Gregory og fór með
hann inn i breiðan gang. Þar opnaði liann
dyr.
Þær voru að fundarsalnum, hinum há-
reista sal i höllinni, og voru þar saman
komnir milli tvö og þrjú hundruð herfor-
ingjar og stóðu í smáhópum og töluðu
saman. Nær allir þessir menn voru ýmist
herforingjar, ofurslar eða ráðsforingjar.
Margir voru með meiri háttar orðubönd og
nær allir með eina eða tvær raðir af orð-
um á bringunni. I innri enda salsins stóð
von Pleisen hershöfðingi.
A einu þilinu sá Gregory stóra ldukku.
Visirarnir stóðu á 8.14. Erika hafði verið í