Fálkinn - 12.05.1950, Síða 12

12
FÁLKINN
)^ ^ FRAMHALDSSAGA ^^í^)^^^)^)^)^)^
ÞEGAR ATLANTIS SÖKK
22.
eftir frank heller
lásuð fyrir niér, fjalla aðeins um fræðilega
möguleika, en alls elcki um staðreyndir.
— Eg hefi óbrigðular sannanir, sem eng-
inn lögreglumaður mundi neita að taka gild-
ar, svaraði dósentinn. — Eða réttara sagt:
Eg hefi þá einu sönnun, sem hann mundi
taka gilda umsvifalaust.
— Og hvað er það? spurði álieyrandi
dósentsins forvitinn.
— Eg hefi fingraför morðingjans, tekin
í votta viðurvist, svaraði Lutjens dósent.
Fyrst nú kom annar svipur á andlit
áheyrandans.
— Fingraför tekin í votta viðurvist! liróp-
aði hann. •— Hvernig fóruð þér að ná í
þau, með leyfi að spyrja? Glæpamaður af
svona lagi skilur ekki eftir fingaför í votta
viðurvist! Nú eruð þér að gera að gamni
yðar.
— Nei, ég er alls ekki að gera að gamni
mínu, svaraði dósentinn. — I gærkveldi
þegar við vorum að snæða miðdegisverð
kallaði ég á brytann og fól lionum erindi.
Hann átti að rétta morðingjanum matseð-
ilinn, og spyrja t. d. hvaða ábæti hann ósk-
aði að fá. Og siðan átti hann að koma með
matseðilinn beina leið til mín.
Nú varð stutt þögn.
— Eg skil, sagði áheyrandi dósentsins
að lokum. — Gljápappírinn í matseðlin-
um átti að taka við fingraförum tilræðis-
mannsins. — Þér notið alltaf þetta ljóta
orð: Morðingi. En það eru mörg fingraför
á matseðli. Ilvernig getið þér séð hver
þeirra eru þau réttu?
— Eg lagði fyrir brytann að taka ónot-
aðan matseðil og fara með hann sjálfur.
Og brytar ganga alltaf með hanska, eins
Gg þér vitið — og það ættu morðingjar
alltaf að gera líka.
Aftur varð þögn um stund. Dósentinn
sagði:
— Að þvi er læknirinn segir mér þá eru
bæði héraðshöfðinginn og óðalseigandinn
úr hættu. Yerkanir eitursins liafa ekki ver-
ið miklar, og heilaliristingurinn sem þeir
fengu af höfuðliöggunum, er að liverfa ....
Það væri óviðkunnanlegt að þurfa að hitta
þá — eða livað segið þér sjálfur um það?
Áheyrandinn andvarpaði.
— Jú, það segið þér satt. Ekki síst þegar
maður hugsar til þess að gamansemi óðals-
eigandans verður líklega meiri en nokk-
urn tíma áður, þegar hann nær sér aftur.
— Ja, hvað á maður að segja?
— Það sama sem Augustus keisari sagði
undir likum kringumstæðum, sagði dósent-
inn. — Plaudite cives, — klappið fyrir mér,
borgarar!
— Það er alls ekki bölvað, sem lokaorð í
leiknum, sagði ábeyrandinn. — Verið þér
sælir, lierra Lutjens. Það hefir verið ein-
staldega gaman að kynnast yður. — Meðal
annarra orða, hérna er plagg, eem ckki
kemur mér að neinu gagni undir núver-
andi kringumstæðum. Viljið þér gera svo
vel og afhenda það þeim, sem mestan á-
huga liefir á því.
Hann rétti Lutjens blað og það kom undr-
unarsvipur á hann er hann las það. En
áheyrandinn opnaði dyrnar og fór út.
Á A-þilfarinu, sem nú var fágað og ný-
þvegið, liitti Lútjens vini sína. Skáldið Ebb
var allur í uppnámi.
— Eg hefi fundið tilvitnunina, sem ég hefi
verið að leita að! hrópaði liann. — En ef
þetta er rétt — og ég veit að það er rétt
— þá mundi það ........
— Þá mundi það kannske draga á eftir
sér ályktanir, sem þér munduð ekki hal'a
látið yður detta í hug? sagði Lútjens.
Ebb kinkaði kolli.
„Út á djúpið — út í myrkrið!“ sagði
hann. Það stóð í niðurlagi bréfsins, sem að-
vuraði okkur um að glæpur mundi verða
framinn um borð. Og þetta er næstsíðasta
línan i binu fagra kvæði Baudelaire:
,,D(iuði skipstjóri“:
,Xlt á diúpið — út í myrkrið!
Verður þetta vítisför? Og síðcin?
Eða uppstigning? Nú, lwað um það?
Aðeins ef við eitlhvað finnum nýtt.
Og einmitt þetta kvæði heyrði ég ein-
hvern lesa hér um borð. Gæti það verið sá
sami sem ....... nei það er óhugsandi.
— Það er hugsanlegt! Og liann les kann-
ske kvæðið einmitt núna, en aðeins með
öðrum áherslum, sagði dósentinn. Röddin
var svo einkennileg að Ebb brá við og hann
liorfði skelkaður á hann. — Jafnvel banka-
sljórinn hrökk við og fleygði frá sér vindl-
inum. Þcir biðu báðir þegjandi eftir því að
Lútjens segði eittbvað meira. Og loksins
gerði hann það. Hann fór áð segja frá sam-
talinu sem hann hafði átt skönnnu áður.
Hann sagði ekki við hvern hann hefði talað,
en kallaði liann alltaf „mótpartinn“. Svo
hélt hann áfram:
— Það sem frá byrjun hefir vakið for-
vitni mina í sambandi við árásirnar liérna
um borð er þetta, að ómögulegt var að sjá
að sami tilgangur lægi bak við þær allar.
Hver gat haft gagn af að koma jafn ólík-
um mönnum Og Gundelach, Hambeck og
von Post fyrir kattarnef? Þessir þrír menn
þekktust ekki einu sinn, ekkert var sam-
eiginlegt með þeim nema aldurinn, og varla
gat hann gefið tilefni til árásanna. Þegar
cg segi að ekkert annað hafi verið sameig-
inlegt með þeim, Þá á ég við þá alla þrjá.
En tæki maður Hambeck og von Post út af
fyrir sig þá er ýmislegt sameiginlegt með
þeim, meðal annars að hvorugur þeirra
óskaði að kynnast Gundelach. Þeir voru,
sem maður er vanur að kalla óvinir, ekki
fjandsamlegir óvinir — en samt .... Væri
r.ú gerð aðgreining á tilfellunum og Gunde-
lacli tekinn út af fyrir sig, livað þá? Þá kom
ymislegt til greina, sem hafði þýðingu. í
fyrsta lagi það, að Gundelach fannst á
þröskuldinum að klefa sínum, en von
Hambeck og von Post fundust inni í lok-
uðum herbergjum. Það gal táknað að i
fyrsta tilfellinu liefði ilræðismaðurinn ekki
yfirvegað gerðir sínar fyrirfram, heldur
hefði verið asi á honum og hann ekki þóst
geta beðið þangað til maðurinn kæmist
ion í klefann svo að hann sæist ekki utan
frá. Næst kom annað kynlegt til greina. í
tilfelli Gundelachs fundust aðeins hrot úr
glasinu með arabiska ilmvatriinu. I hinum
tilfellum fundust önnur glerbrot líka.
Efnafræðingurinn, vinur minn, gat skýrt
hvað þessi glerbrot táknuðu, að þau voru
leyfar af sprungnum glerhylkjum, sem
lowisit liafði verið í. Þetta gat aðeins útlagst
á einn veg: illræðismaðurinn hafði sýnt
niilda hugulsemi gagnvart fyrsta fórnar-
lambinu sínu. í tilfelli Gundelach var að-
eins um sár að ræða. I báðuin hinum tiI-
fellunum var lika gaseitrun, sem aðeins fyr-
ir slembilukku varð ekki. mönnunum að
hana.
Á þessari röksemdaleið var ein torfæra,
og hún alvarleg. Læknirinn hafði lialdið
því fram að það væri óbugsandi að Gunde-
lach hefði sjálfur getað veit sér áverkann,
som olli því að hann varð mevitundarlaus.
Og hann hafði staðhæft það óhikað, að með-
vitundarleysið væri engin uppgerð. Það
er auðvitað mál að til þess að slá sjálfan sig
i rot þarf bæði kjark og nákvæmni, því að
ckki má miklu muna að áverlcinn geti orð-
ið manninum að bana. En kannske var ekki
nauðsynlegt að gera ráð fyrir að slíkrar
nakvæmni þyrfti með hjá manninum, sem
greiddi höggið. Ef liann liafði tekið liæfi-
legt devfilyf nokkru áður mundi meðvit-
undarleysið koma af sjálfu sér, og læknir-
ien sem fann liann með blæðandi sár á
höfðinu mundi ekki gruna að ástæðan væri
önnur en höfuðhöggið, einkanlega þegar
h.amarinn fyndist. Og hvað sein öðru leið
þá varð að gera þessa tilraun. Þetta var
eina leiðin, sem gat lukkast. Og ef liún
lukkaðist hafði maðurinn fyrirfram beint
öllum grun frá sér áður en hin tilræðin
komu lil sögunnar. En þau voru nauðsyn-
leg — að minnsta kosti frá hans sjónar-
miði. Þau voru eini möguleikinn til þess
að hann gæti tryggt sér áliyggjulausa af-
komu í ellinni. Fjárhagur hans var öm-
urlegur. Það voru síðustu krónurnar lians
sem fóru fyrir farmiðunum lians og
frænda hans þriggja. Að hann bauð þeim
með sér var kannske tilkomið af tildurs-
hætti þeim, sem einkenndi allt þetta glæpa-
áform hans, en kannske var það góðsemin
og ættræknin, sem réð úrslitunum um
]>að. Kannske — það er liugsanlegt —
hefir Sebastian bjálpað honum til að koma
fyrir forngripunum í Casablanca og Dak-
ai .......