Fálkinn - 23.02.1951, Síða 8

8
FÁLKINN
FYRST mundi frú Parker hafa
sýnt þér tvöföldu herbergin. Þú
liefðir varla haft uppburði til
að taka fram í fyrir lienni með-
an hún var að lýsa hve ágæt
þau væru, og hve dygðum vaf-
inn hann væri þessi ágæti mað-
ur sem hefði búi ðþar átta ár.
Þú mundir reyna að stynja upp
úr þér játningu; að þú værir
livorki doktor né tannlæknir.
En frú Parker mundi lita þann-
ig á þig, að upp frá því mundir
þú aldrei geta fyrirgefið for-
eldrum þínum, sem liöfðu van-
rækt að sjá þér fyrir því upp-
eldi að þú værir hæfur í tvö-
földu herbergin hennar frú
Parker.
Síðan mundirðu ganga upp
mjóan stiga til þess að líta á her
bergin á annarri hæð, þar sem
þau kostuðu 8 dollara, þessi
sem sneru frá götunnk Fram-
koma hennar þarna mundi sann
færa þig um að þessi heríbergi
væru að minnsta kosti 12 doll-
ara virði, og það borgaði herra
Toosenberry alltaf, þangað til
hann varð að flytja og taka við
stjórninni á appelsínugörðun-
um lians bróður síns í Florida,
en þar hafði hún alltaf dvalist
að vetrinum liún f rú Mclntyre, sem
leigði herbergin tvö út að göt-
unni og með baðinu fyrir sig.
Þega þau höfðu fengið að heyra
þetta og hieira til, hefirðu lík-
lega reynt að stama því fram
að þú kysir þér herbergi sem
væri ódýrára.
Ef þú hefðir lifað af fyrir-
litningarsvipinn á frú Parker,
hefði þér verið sýndur stóri sal-
urinn hans herra Skidders á
þriðju hæð. En þessi íbúð var
ekki laus. Herra Skidder sat
þar og samdi leikrit og auk
þess reykti hann sígarettur allan
daginn. En hver sá sem var að
spyrjast eftir herbergjum var
látinn sjá salinn til þess að
hann gæti dáðst að fráganginum
þar. Eftir hverja slíka heim-
sólcn flýtti Skidder sér að borga
eitthvað upp í húsaleiguna til
þess að vera ekki rekinn út.
Og .... líttu nú á .... ef þú
liélst jafnvæginu enn og kreist-
ir raka þrjá dollara milli góm-
anna í vasa þínum og lýstir
yfir fátækt þinni með hásum
og skerandi rómi, þá fór frú
Parker ekki með þig lengra. Hún
æpti hátt og hvellt brðið
„Klara!“ og svo sneri hún við
þér bakinu og gekk niður stig-
ann eins og móðguð drottning.
Og svo mundi Klara, blakka
vinnukonan, fylgja þér upp
rimlastigann á hanabjálkaloftið
og sýna þér súðarkytruna. Hún
var á miðju loftinu og þröng
eins og gamall fangaklefi. Á
báðar hliðar voru dimmar
kompur sem skran var geymt í.
Þarna stóð lítill, ryðgaður
járnbeddi, hölt þvottaskálar-
grind og stóll sem var úr liði.
Hilla var negld á þilið og átti
að duga sem borð. Naktir kytru-
veggirnir fjórir virtust læsa þig
á milli sín eins og fjalir í lík-
kistu. Þú mundir þreifa á bark-
anum á þér, taka andann á lofti,
þarna var eins og að horfa upp
úr brunni .... og svo mundir
þú anda djúpt. Gegnum litla
þakgluggannn þarna uppi mund
ir þú geta gægst upp í bláa ei-
lifðina.
„Tvo dollara," mundi Klara
segja hæðnislega og lítilsvirð-
andi í senn.
—----— Einu sinni kom Elsie
Leeson og ætalði að leigja sér
herbergi. Hún var með gamla
ritvél í eftirdragi, sem áreiðan-
lega hafði verið smíðuð við vöxt
miklu virkjameiri kvenmanni.
Því að Elsie var lítil vexti og
með augu og hár sem virtust hafa
lialdið áfram að vaxa eftir að
hún hætti að vaxa sjálf, og sem
virtist alltaf vera að segja við
hana: — Æ, góða, af hverju
getur þú ekki haft við okkur?
Frú Parker sýndi henni tvö-
földu herbergin og allt liitt í
réttri röð og leit upp á hana
þessum aumkvandi, spottandi,
ísköldu augum, sem ávallt voru
reiðubúin þegar einhver hafði
ekki efni á að taka herbergin
á neðri hæðunum til leigu.
„Átta dollarar,“ sagði ungfrú
Leeson. Hjálpi mér! Eg er eng-
in burgeisadóttir. Eg er bara
starfsstúlka. Sýnið mér eitthvað
ódýrara og hærra uppi.“
Herra Skidder spratt upjí
og felldi hrúgur af vindlingastúf-
um á gólfið þegar þær komu inn
til hans.
„Afsakið þér, herra Skidder,“
sagði frú Parker með illyrmis-
legu glotti, þegar hún sá hve
fölur hann varð. Eg hélt að þér
væruð ekki heima. Mig lang-
aði bara til að sýna þessari
ungfrú fallega herbergið yðar.“
„Þetta er lílca of dýrt fyrir
mig,“ sagði ungfrú Leeson og
brosti eins og engill.
Eftir að þær voru farnar út
fór Skidder í óða önn að strika
háu svarthærðu hetjuna út úr
nýjasta (óleikna) leikritinu
sínu og í staðinn setti hann litla
broshýra stúlku með ljóst hár
og fjörleg augu.
„Hún er innblásandi,“ tautaði
lir. Skidder í barminn, kross-
lagði lappirnar upp á borð og
hvarf í ský af tóbaksreyk eins
og etbiskur kolkrabbi.
Nú gaf hið ógæfuþrungna kall
„Klara“ merki um, hvernig á-
statt væri með peningabuddu
unfrú Leeson. Svart tröll tók
við stjórninni á henni, las sig
upp brattan hænsnastiga, ýtti
henni inn grafhvelfinguna með
lýsandi depli einhvers staðar í
upphæðum og tautaði hin ógn-
andi, dularfullu or: „Tvo doll-
ara!“
„Eg tek það,“ andvarpaði
ungfrú Leeson og hneig niður
á brakandi járnrúmið.
Elsie Leeson fór á stjá á
hverjum morgni til að leita sér
atvinnu. Á kvöldin kom hún
heim með einhver blöð, skrif-
uð með bleki og penna, og sett-
ist við að afrita þau á ritvélina
sina. Stundum liafði hún eklcert
að gera á kvöldin og þá sat
hún á einu þx-epinu upp að liáu
svölunum, ásamt liinum leigj-
endunum. Forsjónin hafði ekki
ætlast til að Elsie Leeson ætti
að hýrast i þakherbergiskytru.
Hún var draumlynd og hætti
við að láta hugann reika um
viðkvæma, undarlega stigu.
Eitt kvöldið lét hún herra
Skidder lesa fyri rsig frá þætti
af hinu stóra (ekki px-entaða)
leikriti sínu: „Hún er ekki neitt
lamb“ eða — „Erfinginn að
neðanj arðarbrautinni.“
Það vakti almennan fögnuð
er ungfi’ú Leeson hafði tima til
að sitja þarna á þrepinu einn
STJARNAN
yfir
súðarherberginu
C----—----—--—-------—---j
eða tvo tíma. En ungfrú Long-
neclcer sem var kennari og svar-
aði „Nei, er það virkilega?“ við
öllu sem þú sagðii’, sat á efsta
þrepinu og saug upp í nefið.
Og ungfrú Doi-n, sem skaut á
hreyfibrúðurnar í skemmtigarð-
inum á hverjum sunnudegi og
stai-faði i verslunarhúsi, sat á
miðþrepinu og karlmennirnir
hópuðust alltaf kringum hana.
Sérstaklega herra Skidder sem
hafði innlimað liana í liugar-
heim sinn í þeim tilgangi að
hún léki aðalhlutverkið í róm-
antísku heimilisdrama úr dag-
lega lífinu. Og sérstaklega hr.
Hoover, sem var fjörutiu og
,fimm, feitur kafrjóður og
heimskur. Og þá sérstaklega
hinn bi’áðungi hr. Evans, sem
hóstaði þurrhósta til þess að
reyna að fá hana til að biðja
liann um að hætta við sígarettu-
reykingarnar. Karlmennirnir
voru sammála um að hún væri
allra kvenna skemmtilegust og
laglegasta kvendi, en þessar
hænur á efsta og neðsta þrepi
væru hornhagldir.
* ★ ★ •
Eg bið þig um að láta leik-
sýninguna nema staðar rneðan
kórinn hreyfir sig fram á brún-
ina á leiksviðinu og fellir tár
yfir því hve hr. Hoover er ó-
trúlega feitur. Látið flauturnar
blístra um hina sorglegu sögu
þeix-ra, sem eru alltof feitir.
Elskai'i getur andvai’pað, en
liann getur ekki blásið eins og
básúna. Of feitu mennirnir verða
alltaf að í’eka lestina. Hið trygg-
asta hjarta slær oft árangurs-
laust innan í stóru magabelti.
Hverf þú á burt, Hoover! Hoov-
er sem er fjörutu og finxm, kaf-
í’jóður, heimskur og feitur, er
dæmdur til ósigui’s. Enginn leið
fyrir þig, Hoover!
Og eitt kvöldið þegar leigjend-
ur frú Pai-ker sátu á svölunum,
lxorfði Elsie Leeson upp í stjörnu
liimininn og kallaði og hló
björtum lilátri um leið: „Ha!
Þarna er Billy Jackson! Eg sé
hann héðan líka.“
Allir litu upp, sumir á glugg-
ana á skýjakljúfunum, aðrir á
flugvél, sem þessi Jackson
stýrði?
„Það er stjarnan þarna,“
sagði Elsie til skýringar og
benti með grönnum fingri.
„Ekki þessi stóra þarna, sem
blikar, heldur þessi i’ólega, bláa,
skammt frá. Eg sé hana á
liverri nóttu út um þakglugg-
anu. Eg kalla hana Billy Jack-
son.“
„Ekki vissi ég að þér væruð
sjörnufræðingur,“ sagði ungfrú
Longnecker.
„Æ,“ sagði litli stjörnufræðing
urinn, „ég veil nákvæmlega