Fálkinn - 23.02.1951, Síða 13

FÁLKINN
13
lega mikið til þess að afbera aðskilnaðinn,
ef svo væri.“
„Ó, Ronald,“ andvarpaði Lina, „þráirðu
mig svona gífurlega?"
„Meira lieldur en ég liefi nokkurn tíma
þráð nokkuð annað, ástin min,“ sagði
Ronald.
„Eg hefði gaman af að vita livers vegna,“
sagði Lina.
Það lá í augum uppi hvers vegna hún
þráði Ronald: en hvers vegna ætti hann að
þrá liana?
3. kap.
Linu fannst það vera mikill léttir að
vera laus við Ronald i nokkra daga. Það
var eins og niðaþoku liefði allt í einu verið
stökkt á flótta og lienni væri aftur fært
að njóta útsýnisins.
Hún skildi sjálfa sig ekki. Eg held að
þetta þýði það, að ég elski hann i raun og
veru ekki, hugsaði liún með sjálfri sér.
Og þó finnst mér ég elska hann miklu
rneira núna, þegar ég á ekki í vændum
að hitta liann.
Allt var þetta mjög ruglandi. Hana lang-
aði til þess að ráðgast við Joyce, en var
hins vegar alveg liandviss um, að slikar
andlegar liundakúnstir væru liennar skiln-
ingi ofvaxnar.
Ronald hélt áfram að skrifa henni, en
hann hringdi liana ekki upp.
„Hefurðu átt í deilum við unga manninn
þinn?“ spurði Joyce.
„Nei,“ svaraði Lina kurteisega. „Við
ætlum hara ekki að hiltast, nokkra næstu
daga. Mér finnst ég þarfnast hvíldar.“
„Hvíldar? Hvers vegna þarfnastu livíld-
ar?“ heimtaði Joyce að fá upplýst. „Eg
hefði haldið að þú hefðir notið allrar
þeirrar hvíldar sem þú þurftir með, hjá
Johnnie, og vel það. Dragðu Ronald ekki
á tálar, Lina. Hann er of indæll maður til
slíks.“
„Eg er ekki að draga liann á tálar,“
svaraði Lina 'þóttalega.
En var það samt sem áður ekki?
Hún tók sig til og skrifaði Ronald hréf,
„spurninguna“; hún var með honum þeg-
ar hana langaði til þess, en annars eklci;
hún haíði tjáð honum að hún elskaði hann
án þess að vera viss um að það væri réttl.
Krafðist hún alls sjálfri sér til lianda, en
vildi ekkert gefa honum í staðinn?
Hún lók sig til og skrifaði Ronald bréf,
hið fyrsta, sem hún liafði nokkru sinni
skrifað honum.
Elsku Ronald!
Þú átt heimtingu á bréfi, eftir öll bréf-
in, sem />ú hefir skrifað mér.
Eg er alltaf að regna að brjóta viðfang-
efnið lil mergjar, en lífið virðist vera svo
flókið. Stundum finnst mér allt vera mér
ofviða — Jolmnie, skilnaðurinn við hann,
Joyce, Dellfield, og jafnvel þú! Eg veit
ekki hvað ég á að gera cða taka til bragðs,
og mér finnst aðeins að ég sé utangarðs í
lifinu og að mér sé jafnvel um megn að
draga andann. Eg lield að þokan, sem grúft
hefir sig gfir þessa dagana, eigi líka sinn
þátt í þessu.
Nú þegar þú liefir haft næði til þess að
hugsa, ertu þá viss um að þú sért elcki að
gera skgssu? Þú eri alltof indæll maður
til þess að kasta þér fyrir fætur konu, er
annar maður liefir flæmt frá sér. Eg er
hamstola þín vegna. Þú ættir að vera metn-
aðargjarnari.
Hugsaðu þig vel um og lítlu í kring um
þig, eins og ég hefi verið að segja við þig,
þrátt fyrir það, sem þú hefir hatdið fram.
Þú ættir að kynnast huggulegri, ungri
stúlku, um tuttugu og fimm ára eða þar
um bil, er myndi hjálpa þér til þess að
halda þig betuur að vinnunni og vera þér
líka til hjálpar úti í frá. Ekki eldri konu,
þrjátíu og scx ára gamla, þremur árum
eldri en þú, er hefir áhyggjur af vaxtar-
lagi sínu.
Þú verður að líta í kringum þig, Ronald.
Þín
Lina.
En mér mundi þykja vænt um að
hlynríú vel að þér. íbúðin þín er til skamm
ar.
Morguninn eftir var Lina vakin af vinnu-
konunni, tíu mínútum fyi’r en venjulega.
„Já?“ sagði hún syfjulega. Nóttin hafði
verið lienni þungbær. Áhyggjur.
„Herra Kirhy vill tala við þig í símann,
frú.“
Lina skreiddist fram úr rúminu, fleygði
sloppnum yfir sig, þreifaði fremur en leit
eftir skónum sínum, og fór niður. Það var
alveg sérstaklega ónærgætnislegt af Ron-
ald, að hringja hana svona snemma upp,
þegar hann vissi að hún væri ekki kom-
in á fætur.
„Já, Ronald?“
„Hæ, halló, ástin. Góðan dagimr. Eg
fékk bréfið frá þér “‘
„Já?“
„Og ég er ekkert að líta í kringum mig,
þakka þér fyrir. Og hvernig vogarðu að
auðmýkja sjálfa þig, jafn elskuleg eins og
þú ert, á þennan hátt?“
„Ertu að hrekja mig á fætur bara til
þess að segja mér að þú hafir fengið bréf-
ið frá mér?“
„Halló, hvað er í veginum, elskan? Mér
lieyrist þú vera ofurlítið súr i hragði.“
„Eg svaf,“ sagði Lina, ekki laus við
gremju. „Eg er varla vöknuð ennþá.“
„Jæja, vertu fljót að vakna, af því að ég
ætla að spyrja þig um eitt. Elskarðu mig?“
„Var það með öllu óhjákvæmilegt að
vekja mig til þess að spyrja mig um þetta?“
„Nei, máske ekki. Afsakaðu. Jæja, viltu
borða með mér í dag?“
„Eg held að við ætlum ekki að liittast
um tíma?“ Sá möguleiki að einliver gæti
heyrt lil hennar, jók á gremju Linu.
„Nú það eru þrír dagar síðan. Þú hlýtur
að liafa liafl nógu mikið næði í einu.“
„Þrír dagar eru ekki langur tími. Vertu
skynsamur, Ronald. Við erum ekki fyrr
búin að koma okkur saman um eitthvað,
en þú ferð að umsnúa öllu á nýjan leik.“
„Koma okkur saman?“
„Já, þú veist við hvað ég á. Hvort sem
er, ég get ekki komið með þér í mat í dag,
né heldur noklcurn annan dag i þessari
viku. Við erum upptekin livern einasta
dag.“
„Jæja, þá,“ sagði Ronald kuldalega. „Svo
þú ert upptekin alla þessa viku. Er það
svo?“
„Já. Vertu sæll.“
„Vertu sæl.“
Áður en Lina var komin alveg upp stig-
ann aftur, var hún tekin að brjóta heil-
ann um hvort hún hefði ekki hagað sér
kjánalega.
Hún braut lieilann um þelta sama, af og
til, allan daginn.
Morguninn eftir vaknaði hún klukku-
stundu áður en henni var færður morgun-
verður. Þegar morgunverðurinn kom, dró
lnin andann léttara þegar hún sá hréfið
frá Ronald á bakkanum. Ronald hafði skil-
ið hann eins og alltaf.
Hún opnaði hréfið af ákafa.
Vina:
Mér hefir að því er virðist, sk-játl-
ast, þegar ég hélt að þér þætti, i alvöru,
nokkuð vænt um mig, eða að þér gæti
jafnvel nokkurn tíma þótt vænt um mig.
IJvað um það, ég er enginn kjölturakki,
sem hægt er að veifa í kringum sig þegar
hverjum líst, og sem hægt er að reka í
skammarkrókinn þegar sá gállinn er á
cigandanum. Þú hefir lxeimtað næði, og
næði skaltu fá.
Þinn,
Ronald.
Ronald hafði ekki skilið hana.
4. kap.
„Já?“ sagði Joyce. „Kom inn.“
„Má ég nota símann, Joyce?“ Joyce liafði
millisamband upp í svefnlierbergið sitt, en
það notaði hún alltaf þegar hún vildi vera
viss um að enginn hlustaði á simtöl sín.
Joyce leit sem snöggvast framn í grát-
merkt andlit Linu, og vatt sér fram úr
rúminu. „Já, auðvitað máttu það. Eg skal
bregða mér fram í barnaherbergið. Það
er ekki — Johnnie?“
Lina lirisli liöfuðið.
Undir eins og Joyce var komin fram úr
svefnherherginu, hað Lina um símanúmer
Ronalds.
„Halló?“ liljómaði rödd Ronalds. •
„Ronald, það er ég. Lina.“
„Ó-lio, já?“ Rödd hans var orðin hörð
og þreytuleg.
„Ronald, hvernig gat þér dottið i hug
að skrifa mér svona hréf? Ilvernig gat þér
dottið það i hug?“
Við hinn enda símalínunnar varð löng
þögn. „Mér virtist það liggja beinast við,“
svaraði Ronald liægt.
„Þú kemur fram á mér tárunum. Þú
komst mér til að gráta, Ronald. Guð hjálpi
mér, eins og ég hafi nú ekki haft út af
nógu að gráta undanfarið, þó að þetta
hætist ekki við. Hlustaðu, ég er að gráta
núna.“ Hún var að gráta, það var greinilegt.
„Mér þykir þetta afar leitt, ástin.“
„Eg ætlaði að fara að skrifa þér, en þá
datt mér i liug að ég myndi máske segja
orð, sem ég iðraðist eftir seinna, og í
þess stað hringdi ég til þín.“
„Já?“ Ronald var oi'ðinn hluttekningai'-
samari, en afar, afar varfærnislega.
„Ronald, elskarðu mig ekki lengur?“