Fálkinn - 06.04.1951, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
JANET TAMAN
eftir Jennifer Ames.
1. KAFLI.
ÞEGAR Janet Wood gekk niður á
bryggjuna, var'ð liún þess vör, að
hún skalf dálítið. Það stafaði víst
af hinni löngu bið i tollafgreiðsl-
unni hugsaði hún með sér, og vafstr-
inu út af vegabréfinu. Hún sveipaði
fallegri, rauðbrúnni kápunni þéttar
utan um sig og gróf ávala hökuna
í hlýjum fellingum kragans. Hið
snemmbúna vetrarmyrkur var í
þann veginn að reka dagsglætuna
á burt. Gegnum grámóðu þokunnar
grillti hún í skipið. Það var lítið
skip, og sums staðar sást í hvíta
málninguna á óhreinni síðunni •—
því að óhreinar virtust þær i rökk-
urskímunni. Hún staðnæmdist eitt
augnablik og horfði á skipið. Aftur
læsti hinn óhugnanlegi kuldahrollur
sig um hana. Það var annars kon-
ar og meiri kuldi en hið hryssings-
lcga veður gat valdið.
Það var eins og einhver aðvaraði
hana um að lialda sig frá skipinu,
fannst henni. Kjánalegt! Þetta var
þrátt fyrir allt snotrasti farkostur.
Engu að siður óx kviðinn með
hverju skrefi niður bryggjuna. Hún
óskaði þess nú af heilum hug, að
hún hefði flogið til Jamaica í stað
þess að taka sér far með þessum
litla vörudalli, sem aðeins tæki tólf
farþega. En Benny hafði verið svo
áfram um, að hún færi með skip-
inu. Hann hafði sagt að hún væri
svo yfir sig þreytt, að hún þarfn-
aðist sjóferðar ti lað hvíla sig.
Það hafði verið mikið að gera í
tískuverslun Mamdame Ceciles allt
haustið, og hattadeildin, þar sem
Janet vann, hafði sannarlega ekki
farið varhluta af því. Margir við-
skiptavinanna, sem ekki gátu keypt
kjóla vegna skorts á skömmtunar-
miðum, höfðu lagt leið sína í hatta-
deildina og bókstaflega rifið liatt-
ana út — einkum þá hatta, sem
Janet hafði teiknað. Sú staðrcynd,
að liattar Janet voru svona vinsælir,
var vafalaust meginorsök þess, að
Madame Cecile liafði boðið henni að
gerast meðeigandi.
Afarspennandi ástarsaga, við-
burðarík og dularfull.
Saga þessi segir frá ævintýralegri
ferð ungrar stúlku til Jamaica,. At-
bnrðarásin er hörð og sagan þrung-
in dularfullum atburðum, ást og
hatri. Hún gerist að nokkru leyti
um borð í skipi, og sú sjóferð verð-
ur örlagarik eins og sjóferðir oft
eru, en að nokkru legti á Jamaica,
] hinni fögru, suðrænu eyju, sem
í ferðarnenn jafna.n flykkjast til. Og
jrar bíður óvissan.
En þar scm Madame Cecile var
ekki aðeins útsjónarsöm um nýja
verslunarhætti heldur einnig glögg
á fé, þá fylgdi böggull skammrifi,
þar sem tilboð hennar var.
— Eg vil mjög gjarnan færa út
kvíarnar, Janet, hafði hún sagt. Eg
get fengið húsnæðið, sem verslunin
hérna við hliðina hefir, þegar leigu-
máli hennar rennur út i vor. Eg
liefi hugsað mér, að þér eða liver,
sem ég tek með mér i félagsskap,
fái þetta húsnæði til afnota og hafi
þar sérstaka deild fyrir hatta,
hanska, töskur og annað smávegis.
Eg er sannfærð um, að kvenfólkið
nú á dögum — og þá sérstaklega
viðskiptavinir okkar — kann að
meta það að geta nú keypt alls kon-
ar tiskuvarning á sama stað í stað
þess að þurfa að ramba um. En
stækkunin kostar peninga. Og í
hreinskilni sagt, þá vildi ég um
fram alla muni fá yður sem félaga.
Hinn næmi smekkur yðar fyrir
hattagerð mundi koma þessari nýju
deild i álit. Nafn yðar gæti orðið
eins frægt og Renée eða Yanill.
— Já, sagði Janet. Það var allt
og sumt. Hún brosti ekki einu sinni,
svo að Madame Cecile gat ekki rennt
grun í þá innri gleði og ótjáða fögn-
uð, sem i hug Janet bjó. En þetta
var tilboðið, sem Janet hafði beðið
eftir, — já, þráð og stritað fyrir.
Hún var örugg um að fyrirtækið
mundi heppnast, ef hún fengi tæki-
færi. í þrjú ár, sem hún hafði unnið
hjá Madame Cecile, hafði hún lif-
að og lirærst innan um hatta. Hatta-
gerð lét henni vel og hún var snill-
ingur í að finna réttan hatt á rétt
höfuð. Um það voru allar sammála,
jafnt stúlkurnar sem unnustarnir, og
þess vegna var það víst, að sérhver
stúlka, sem einu sinni lagði leið
sina inn í hattaverslun hennar
mundi gcra það aftur.
Madame Cecile, sem sjálf var á-
kaflega örgeðja, varð því fyrir mikl-
um vonbrigðum með hina ytri ró
Janet. Hún hafði vænst til, að til-
boði liennar yrði tekið með meiri
lirifningu, sem hefði auðveldað
lienni það, sem ennþá var ósagt.
Hún reisti sig örlítið upp í stóln-
um og hélt áfram án þess að
horfa á hina liáu, grönnu og fallega
vöxnu ungu stúlku.
— En ég verð að setja það skil-
yrði, að þér leggið fram að minnsta
kosti þúsund pund. Þér verðið á-
reiðanlega ekki í vandræðum með
það. Fjölskylda yðar eða vinir munu
vafalaust gjarnan vilja rétta yður
lijálparhönd i þeim efnum. Svo er
þetta líka góð og arðvænleg peninga-
ráðstöfun.
Janet stóð róleg fyrir framan
hlaðið skrifborðið. Andlit hennar
ljóstaði ekki upp vonbrigðum þeim,
sem hún varð fyrir, fremur en það
hafði sýnt lirifningu við fyrra til-
boðið. Hún var alvarleg á svipinn.
— Eg skal athuga hvað ég get
gert i þessu. Eg er yður þakklát
fyrir það tækifæri, sem þér gefið
mér, Madame Cecile.
— Eg er viss um að heppnin
verður með yður, sagði Madame
Cecile. En meðal annarra orða, þér
ættuð að setja vörumerki á hatta
yðar, Janet. En ekki Janet-ha.ttar,
það er of algengt nafn. Ileitið þér
ekki öðru nafni líka?
— Jú — Taman, svaraði Janet.
Þetta miðnafn hennar minnti liana
ósjálfrátt á eign hennar á Jamaica,
sem móðir hennar hafði talað um
áður en hún dó, þessa cign, sem
faðir hennar liafði skilið þeim eft-
ir, en var leyndardómur í hug
þeirra. Þær vissu ekkert annað um
þessa eign en nafnið — Taman
House.
— Faðir þinn keypti húsið á
einni af ferðum sínum og skirði það
það í höfuðið á þér, en þú varst
þá nýfædd, hafði móðir hennar
sagt.
— Ágætt nafn, sagði Madame
Cecile og kinkaði kolli. Taman-
hattar. Það hljómar bæði frumlega
og fyrirmannlega.
ÞAÐ VAR ekki fyrr en Janet var
komin út lir versluninni, að hún
gaf fögnuði sinum lausan tauminn.
Þetta var tækifæri, sem hún mátti
ekki láta sér úr greipum ganga.
Það hlaut að vera auðvelt að selja
þessa eign í Jamaica. Hún liafði
heyrt, að gamalt og þreytt fólk flykkt
ist nú þangað í dollaravandræðunum.
Þar væri nóg sólskin. Fólkið úði og
grúði á baðströndunum þar. Þessi
litla, undarlega eyja í Karabiska
liafinu væri orðin önnur Riviera.
Stór og falleg gistihús hefðu þotið
þar upp og frægt fólk væri þar á
hverju strái.
Janet gekk hröðum skrefum gegn-
um garðinn og var alveg uppgefin,
þegar hún kom heim til sin — í
Knightsbridge nr. 9. -—■ Eg skrifa um
eins bréf til lögfræðingsins, sem
annast. eignina, ( og bið liann um
að selja hana, ákvað hún með sjálfri
sér.
Ibúð hennar var lítil, en indæl.
Þetta hafði einu sinni verið gripa-
hús, en þær mæðgurnar höfðu tekið
það á leigu undir stríðslokin og
breytt því í indælan mannabústað,
en á neðri hæðinni var bilskúr.
Húsið dró að sér athygli allra
vegfarenda. — Nei, sjáið þið fallega
litla liúsið með bláu gluggunum,
sagði fólkið, — og sniðugu, bláu
hurðina með skrýtna húninum.
Og ekki var húsið siður smekk-
legt að innan en utan. Bláar
chintzgardínur, fallegur sófi, sem
þær höfðu sjálfar stoppað og heilt
safn af fagurmunstruðum púðum
Og ekki má gleyma lampaskermun-
um, scm þær höfðu gert úr gömlum
ballkjólum. Leigusamningurinn hljóð
aði upp á langan tíma, og i striðs-
lokin hafði Janet getað leigt ibúðina
út fyrir of fjár, en hún kaus að
búa þar áfram eftir dauða móður
sinnar. Hún var orðin svo tengd
ibúðinni og fannst auk þess, að hún
væri alls ekki ein, heldur væri per-
sóna móður hennar þar ennþá. Hún
fann það glöggt núna, þegar hún
gekk inn i dagstofuna óg leit á
mynd af móður sinni á borðinu við
arininn. Fallegt og blíðlegt andlit
og dökk augu, sem voru eins og
augun í Janet. Að baki augnasvips-
ins virtist hulinn lieill harmleikur,
en brúnin lyftist og bráin hýrgaðist
alltaf, þegar Janet færði henni góð-
ar fréttir.
Janet kraup fyrir framan mynd-
ina.
— Elsku mamma! Nú hefi ég sér-
staklega góðar fréttir að færa, sagði
hún liátt. — Dásamlegar fréttir! Ef
ég aðeins get útvegað eitt eða tvö
þúsund pund, þá ætlar Madame
Cecile að gera mig að meðeiganda!
Eg veit, að hún græðir á tá og
fingri. Eg veit líka — og það er eng-
in vitleysa —, að við stæðum okk-
ur ennþá betur, ef við legðum sam-
an. Ta.man-hattar! Hertogaynjan af
Wellington hafði hatt frá Taman.
Hið eina, sem þyrfti, var að selja
eign á Jamaica, sem liún vissi lítið
um.
Á HVERJU ári hafði hún fengið
smáupphæð i leigu. — Að þvi er ég
best veit þá hefir faðir þinn keypt
eignina fyrir litið, liafði móðir
hennar sagt henni. ■— Hann sagði, að
það væri gömul hjátrú, að það væri
dr^iugagangur í lnisinu, en því trú-
ir enginn nú á döguin.
Móðir liennar hafði alltaf verið
raunsæ og laus við rómantik í við-
horfum sínum. En Janet hafði jafn-
an hlegið að lienni fyrir það. Samt
vissi hún, að móðir sin var blíð
og tilfinningarik. Hún vissi, að augu
hennar, sem nú endurspegluðu
harmleik, höfðu einu sinni endur-
speglað drauma. En hvað var orðið
af þessum draumum? Hvers vegna
liafði hún gert þessa hörðu skel
utan um sig? Hvers vegna vissi
Janet svo lítið um föður sinn? Hvers
vegna hafði hún aldrei séð mynd
af honum öll þessi ár.
Hún vissi, að faðir sinn liafði
liafði verið skipstjóri á kaupfari,
og liún hafði óljósar bernskuminning
ar um stóran og þrekinn mann, sem
sem annað hvort hló hrossahlátri
eða funaði upp í reiði út af smá-
munum. Scm barn vissi hún aldrei
livort liún átti von á því, að faðir
hennar hampaði henni heldur ó-
þyrmilega í gáska sinurn eða hefði
allt á hornum sér af ólund. En svo
hafði hann horfið, en greinilega
ekki i cinni af hinum venjulegu
ferðum sínum. — Hann var farinn
til að setjast að í nýlendunum, hafði
móðir liennar sagt með társtokknum
augum og samanbitnum vörum. Eft-
Niðurlagið af „Amok“ birtist á
bls. 13.