Fálkinn - 07.09.1951, Síða 8

8
FÁLKINN
Aldrei of seint
Þessi hjú, sem leika listir sínar
með fílnum, eru ekki fjölleikarar
að atvinnu heldur kvikmyndaleik-
arar. Hún heitir Gloria Graham
og hann Lyte Dettger, og eru þau
að æfa sig af kappi undir að leika
í ameriskri mynd um sirkuslíf.
Hundurinn, sem sést hér á mynd-
inni er í franska hernum og kann
að leika ýmsar listir, svo sem þá
að hlaupa gegnum brennandi
hring án þess að hika við — og
án þess að brenna sig.
Kettlingum þykir gaman að félu-
leik, ekki síður en krökkum. Svo
er um þessa sex siamskettlinga á
myndinni. Fjórir þeirra, sem eru
í stólnum, eru að leita að þeim
tveimur, sem hafa fálið sig bak
við stólbakið og eru að gægjast
yfir.
AÐ var aðeins eitt orð til
um Janice Winthrop —hún
var yndisleg! Jafnvel þeir
sem öfunduðu hana urðu að
viðurkenna það. En þeir gerðu
það vitanlega á miður skemmti-
legan hátt: IJún var yndisleg,
þegar maður tekur tillit til hve
gömul hún hlýtur að vera!“
En enginn vissi hve gömul Jan-
ice var.
„Bláa bókin liafði hálfa blað-
siðu um liana, en hljóp yfir hve
nær*hún var fædd. Það var eins
og einn listdómarinn skrifaði
um hana einu sinni: „Venus
hefir engan aldur!“ Janice var
skemmt er hún las það, henni
fannst hún sjá sjálfa sig stíga
upp úr liafinu i bleikrauðri
hörpuskel.
Bókin sagði. auðvitað frá því
er hún kom fram á Broadway
i fyrsta sinn, en gat ekkert um
livenær þetta hefði verið.
Janice stóð á sama hvað fólk
liélt. 'Það mátti halda að hún
væri sjötug, eða það mátti
halda að liún væri fimmtug.
Hún var hvorugt.
Hún var óvenjulega fríð og
töfrandi kona, sem árin liöfð
farið vel með. Hún hafði verið
gift einu sinni fyrir löngu, en
maðurinn hafði dáið og þau
áttu engin börn. Og af því að
ekkert kemur eins upp um ald-
ur kvenna og börnin hennar,
þá liefði henni útt að þykja vænt
um að hún var barnlaus, en það
var ekki svo. Hún hafði alltaf
haft gaman af börnum.
Þegar einhver spurði hana,
hvers vegna liún hefði aldrei
gifst aftur, svaraði hún ávallt
þvi til, að liún liefði ekki liaft
neinn tíma til þess. En sannleik-
urinn var sá að liún hafði elsk-
að manninn sinn og aldrei liitt
nokkurn,- sem í hennar augum
var sambærilegur við hann.
Eftir þvi sem árin liðu án
þess að þess sæust nokkur merki
á Janice, varð það algengur leik
ur þar sem fólk var saman
komið, að geta upp á aldri henn-
ar. Það var gert í London og
París árin fyrir stríð, meðan
það smávægilega þótti enn
nokkru skipta. Það var gert í
New York og Bar Harbor, þar
sem hún átU sveitasetrið sitt, og
í Hollywood, en þar liafði hún
leikið í kvikmynd.
Kvikmyndin hafði orðið af-
bragð. Janice var töfrandi á að
lita — og hver dirfist að segja
að ljósmyndavélin ljúgi — að
minnsta kosti gerir liún það
ekki stórkostlega. Og rödd lienn
ar var jafnfalleg í kvikmynd-
inni og hún var á leiksviðinu.
Hún var engri annarri rödd lík.
Þó maður notaði lýsingarorð
svo sem flauelsmjúk og klukku-
skær þá lýsti það ekki röddinni
rétt. Þeir sem sáu kvikmyndina í
þeirri von að geta sér til um
aldur Janice af henni, fóru von-
sviknir lieim aftur. Myndin af-
hjúpaði ekkert.
Janice hafði aldrei dreymt
um að fólk'i yrði svona iriikið
kappsmál að vita hve gömul
hún væri. Fyrir nokkrum árum
liefði hún með ánægju sagt
hverjum. sem liafa vildi til ald-
urs síns. En þegar tímar liðu
fram og liún var alltaf miklu
unglegri en aldur sagði til,
fannst henni alveg ástæðulaust
að vera að auglýsa þetta. Bæði
leikhússtjórinn og auglýsinga-
maðurinn liennar réðu lienni til
að láta það kyrrt liggja -— svo
gat fólkið haldið það sem það
víidi.
Hún var svarthærð, augun
svo dimm og djúp sem augu
geta orðið, og hörundið olíven-
brúnt og mjúkt eins og silki.
Hún var há og grönn og ekki
hægt að sjá að hún bætti svo
miklu sem einu grammi við
þyngd sína. Hún hafði öruggan
smekk livað klæðaburð snerti og
notaði lítinn farða utan leik-
sviðsins, því að hún vissi að
mikil farðanotkun gerir konu
ellilegri undir eins og hún fer
að eldast. ,
EITT af bestu leikritunum, sem
hún liafði leikið í, var Pening-
ar frá Alhtn. Það gelck fyrir
fullu húsi í mörg ár. Leikarinn
í karlmannshlulverkinu móti
Janice hafði leikið á móti henni
áður, og þau voru góðkunningj-
ar og ekki meira, þó að sagan
segði annað. Ilann var mörgum
árum yngri en hún — live mörg-
um hafði hann ekki hugmynd
um — en hann heitstrengdi að
éta hattinn sinn ef hún væri
einum degi yfir fertugt. Eins
og flestir, sem liöfðu eitllivað
saman við Janice að sælda, varð
hann ástfanginn af lienni.
„Þú ert einstaklega indæll,
Jimmy,“ sagði hún. „Eg vildi
óska að ég væri ástfangin af
þér, en þvi miður er ég það
ekki.“ Þetta var eimitt rétta að-
ferðin til að vísa honum frá.
Janice var svo hyggin að henni
datt ekki í luig að afsaka sig
með orðunum: „Eg er svo göm-
ul að ég gæti verið mamma
þín!“
Þegar hætt var að leika þenn-
an leik sagði Janice við leik-
stjórann, sem var einn af hestu
vinum hennar og hafði verið
skotinn í lienni i tuttugu ár:
„Max, nú fer ég burt og fæ
mér almenn.ilega hvildarstund.“
Max hafði fyrirliggjandi nokk
ur leikrit, sem hann langaði til
að hún læsi, en honum datt ekki
í hug að fara að neyða þeim
upp á liana núna. Janice kom
alltaf yngd og fegruð til baka,
þegar hún hafði tekið sér frí —
upplögð til að leika gott hlut-
verk eða til þess að gera lélegt
leikrit að keppikefli hjá fólki.
Þá klappaði liann henni á öxlina
og sagði: „Ljómandi, góða mín
— nú áttu skilið að fá hvíld!“
Janice hélt skilnaðarsamsæti
fyrir kunningjana, og svo létu
þær ungfrú Smith allt hafur-
taskið hennar í koffortin, léðu
húsnæðislausum hjónum ibiið-
ina og fóru sína leið. Ungfrú
Smith var einkaritari Janice
og hafði verið hjá henni svo
lengi sem kunningjarnir mundu
eftir.
Þegar Janice fór á burt til að
hvila sig heyrði enginn neitt
frá henni, ekki einu sinni Max.
Engir nema ungfrú Smith, sem
var með lienni, málaflutnings-
maðurinn hennar og ungur, þag
mælskur maður í bankanum
sem Janice skipti við, vissThvar
hún var niðurkómin, og þessi
þrjú sögðu ekki orð. Hefðu þau
gert það þá liefðu hún ekki
treyst þeim framar. Pósturinn
var ekki sendur til hennar, og
vææri um einhver áríðandi við-
skiptamál að ræða, þá náði
málaflutningsmaðurinn sam-
bandi við hana.
Eftir svona frí skaut Janice
alltaf upp á einhverjum fræg-
um baðstað. Þar sólaði liún sig
um stund í aðdáun gestanna,
og svo fór hún, ungleg og end-
urnærð á leikhúsið í Broadwl.
í þetta skipti skaut henni upp
í Palm Beacon. Hún fór beint
til Van Nordén-fjölskyldunnar,
sem hún liafði þelckt í tíu ár.
Hún hafði símað þeim og spurst
fyrir um hvort pláss væri lianda
sér. Það var auðvitað til reiðu
og líka handa Smitli, þvi að
Janice fór aldrei hænufet án
hennar.
Van Nordén hafði gesti fyrir.
Meðal þeirra var Joe Storm,
stór og þrekinn maður með
þétt, hvítt hár og blá augu með
broshrukkum í kring. Hann átti
bæði greind, stíl og gáska. Ilann