Fálkinn - 28.09.1951, Side 11

FÁLKINN
11
— Pabbi, nágranninn sagði að ég
ætti að sýna þér þennan reikning
fyrir nýrri rúðu. (1)
— Hérna er Ijómandi góð kaka —
það er þjöl innan í henni! (6)
— Einstök vitleysa er það af þér
að vera svona hræddur við hundinn!
— Þú getur sagt það, en hvað mund-
ir þú segja ef þú værir alveg niðri hjá
honum eins og ég? (7)
— Þegar maðurinn minn nær í bók
getur hann hvorki heyrt eða skynj-
að. (8)
Litla sagan
CYNTHIA HOPE:
lOfsóttur
ÓFT vaknaði hann á nóttinni með
seiðandi kvíðakennd, sem byrjaði
eins og ofurlitill titringur i bakinu
og fluttist svo upp í hcilann. — Það
þurfti ekki nema ofurveikt bljóð til
þess — hvininn frá vindinum, lauf-
blað sem féll, eða smákvikindi, sem
bærði á sér í kjarrrinu.
Og svo lá bann hreyfingarlaus og
hélt niðri í sér andanum, en bjartað
barðist, svo að hann gat beyrt það í
næturkyrrðinni. Lá og blustaði. Kring
um sig heyrði hann þúsund bljóð, sem
gátu komið honum til að imynda sér
að verðir laganna væru að koma. En
það var þessa dimnni júnínótt sem
bann var í fyrsta sinn sannfærður
um, að nú væru þeir komnir til að
taka hann. Fyrst beyrði hann greini-
lega áraglamm og síðan iskrið í
keipunum. Hann var ekki fyllilega
vakandi ennþá og það hvarflaði
snöggvast að honum að þetta væri
martröð. Ennið varð vott af svita.
Svo heyrði hann urga i bátnum við
sandinn. Það var hljóð, sem ekki var
um að villast.
Angistin lamaði hann. Hann káf-
aði með fingrunum á votri jörðinni
til þess að ná í skammbyssuna.
hann heyrði sjálfan sig anda, þarna
sem hann lá á jörðinni eins og
hundelt bráð. Og annað hljóð bland-
aðist andardrættinum — fótatak
niðri í fjörunni.
Nú hafði hann skammbyssuna i
hendinni, hún var liörð og köld, og
svo velti hann sér á guúfu og skreið
á olnboganum inn í kjarrið. Inni á
miðri eyjunni var mýri og kyrkings-
legir kókospálmar i kring — þang-
að ætlaði hann sér. En það var tals-
verður spölur þangað.
Bara að honum tækist að komast
þangað ......
Hann heyrði kvist hrotna einhvers
staðar i myrkrinu, það var eins og
líf hitabeltisnæturinnar þagnaði. Svo
stakk liann skammbyssunni undir
beltið og skreið af stað á höndum
og fótum.
Hann þekkti svo að segja hvern
þumlung á þessari eyju, sein hafði
verið fangelsi hans i tíu ár. Fangelsi
hans og gröf, og einasta úrræðið
til að komast hjá ennþá verri til-
veru, þar sem hann sæi hvorki
himin né haf lieldur aðeins veggi
i þröngum klefa.
Þangað til fyrir þremur vikum
liafði liann haft félagsskap þarna á
eyjunni. O’Hanlon hafði verið vanda
bundinn 'honum vegna sameiginlegr-
ar liræðslu við óhjúkvæmilegar kröf-
ur laganna, en hann hafði hatað
hina daglegu baráttu fyrir lífinu,
alltaf sama matinn, npfnilega fisk
og skjaldbökuket ásamt þvi litla,
sem þeir fcngu af maisekrunni.
Áður hafði hann þó liaft O’Hanlon
hjá sér á nóttinni og getað horft á
skeggjað andlitið á lionum á daginn.
En þessi samvera var út úr neyð,
afleiðing af ógæfu sem háðir höfðu
orðið fyrir.
En O’Hanlon liafði ekki afborið
einveruna á eyjunni, hugur hans
leitað til mannanna og hfsins, til
menningarinnár sem kölluð er, —
já, jafnvel til miskunnarlausra hug-
mynda menningarinnar um rétt og
rangt, sem mundu dómfella hann
og fullnægja dómnum. Það var liægt
að lesa löngunina úr gráum augum
lians, úr sveigjunum í kroppnum á
lionum þegar hann stóð i fjörunni
og starði út á liafið. Og loks hafði
hann sagt einn daginn: Tolson, ég
verð að komast á burt héðan. Nú
hefi ég þraukað liérna i ég veit ekki
hvað mörg ár, en nú get ég ekki
meira! Eg verð að fara aftur til
mannanna — til veraldarinnar. þó
að það kosti inig að dingla í gálg-
anum.
Tolson liafði horft á linnn og nú
liafði nýr, óttalegur kviði sest að
honum. „Ef þú ferð á burt,“ sagði
hann hás, „þá kjaftar þú frá —
þeir fá þig til að segja frá öllu,
líka hvar ég er. Og svo koma þeir
og finna mig, Það er öldungis. víst.
Þeir koma og sækja mig.“
Augu O’Hanlons voru hörð eins og
tinna. „Jæja, það verður þá að hafa
það. En ég lielst ekki við hérna
lengur. Á morgun fer ég.“
O’Hanlon liafði stcinsofnað skömmu
siðar, og Tolson hafði staðið yfir
honum með skammbyssuna i hend-
inni og reynt að meta livers virði
frelsið þarna á eynni væri. Eitt ein-
asta skot gat komið því til leiðar
að O’Hanlon yrði þarna um aldur
og ævi. Eitt einasta skot — og þá
var frelsi hans sjálfs tryggt. Hann
hafði miðað byssunni á höfuð O’-
Hanlons, en svo fleygði liann henni
frá sér.
Því að O’Hanlon var eini maður-
inn, sem hann hafði séð i tíu ár.
Rödd lians sú eina, sem hann hafði
lieyrt. Hann liafði verið eina sam-
bandið sem liann hafði liaft við ver-
öldina, sá eini sem liafði hjálpað
honum að þagga niðri i ömurlegum
hugsunum. Hann hafð grátið af sorg.
En morguninn eftir hafði liann lijálp
að O’Hanlon til að smíða sér fleka.
Meðan hann var að því rifjaðist
upp fyrir honum atburður á götunni
í ákveðnum bæ, sem hafði rænt
þá öllu nema þessari auniu til-
veru. Það hafði byrjað með erjum
við bófaforingjann Moralcs. Hann
hafði rcynt að slcella skuldinni fyrir
innbrot á þá. Ilann vildi fá til
að fremja glæp fyrir sig, og þetta
var venjulcga aðferðin. O’Hanlon
liafði reiðst. „Eg er lieiðarlegur- mað-
ur, Moralcs,“ liafði hann sagt og
gengið að honum. „Reyndu að skita
mig út, þá skal ég ......“
Morales hafði staðið og ekki látið
neitt á sig fá. „Eg hefi getað átt
við fleiri, sem voru heiðarlegir menn
og ef þið tveir viljið ekki verða með
í leiknum, þá skal ég liafa einhver
ráð með ykkur Iíka.“
Fyrst hafði O’Hanlon barið hann
og svo hafði Tolson slæmt til hans
skammbyssuskeftinu. Þeim tókst að
koinast undan, en þegar sjúkrabillinn
kom laumuðust þeir inn i hópinn
aftur. Læknirinn stóð yfir Morales
og hlustaði á hjartað. „Hann var
dauður,“ sagði hann. Orðin bárust
um allan hópinn eins og elding.
„Hann er dauður ......... hann er
dauður!“
RAKT laufblað limdist við andlitið
á honum .... O’Hanlon liafði svik-
ið liann! O’Hanlon liafði kjaftað
Niðurlag ú bls. 14.
TÍSKUMYNDIR
Kjóll með svuntu. — Jacques
Fath hefir sett saman dökkblátt
ullarefni og rauð- og hvítrönd-
ött silki og framleitt þennan fal-
lega skrítna kj.ól. Undir bóleró-
kjólnum er erma- og lilýralaust
vesti úr silkinu og sem fram-
hald af þvi stórl hringskorið
og rykkt stykki sem myndar
svuntu. Kragi og líningar úr
silki.
Jeanne Lefauris kemur hér með
hlýjan haustjakka úr hvít- og
bláröndóttu ullartaui. Kraginn
er breiður með mjórri framleng-
ingu niður barminn. Bakið er
vítt og tekið saman með mjóu
bclti. Vasarnir stórir.