Fálkinn - 19.10.1951, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
„Þér getið vafalaust fundið ein-
hverja i minn stað, herra Schröder.
Eg iiefi þegar sagt föður mínum,
að þetta valdi yður miklu tapi og
hann er fús til þess að greiða yður
hæfilegar skaðabætur.“
Hr. Schröder stundi og hann
horfði rannsakandi augum á Hen-
rik Malte.
„Frá sjónarmiði listarinnar fæ ég
tjón mitt aldrei bætt, og hið fjár-
hagslega tjón er erfitt að meta til
talna. Eg verð a ðskjóta því til yðar.
Hérna eru erfiðir timar fyrir við-
skiptastarfsemi alla. Samkeppnin er
geysilega liörð.“
Henrik Malte dró upp ávísana-
iieftið.
„Við skulum ekki tala frekar um
það! Aðalatriðið fyrir mig er það,
að dóttir min losni við að þurfa
að leika á veitingahúsi yðar. Eg tel
mig standa í þakklætisskuld við
yður, þar sem þér hafið veitt dóttur
minni atvinnu og tryggt þannig af-
komu hennar, þó að þér vitið það
áreiðanlega vel, að kaup liennar hef-
ir verið mimia en liún hefir verð-
skuldað. En, í stuttu máli sagt, þá
finnst mér ég standa í talsverðri
þakklætisskuld við yður eigi að sið-
ur og met tjón yðar talsvert hátt.
Eg vona að þér gerið yður ánægðan
með þetta.“
Hann rétti ávísunina til Schröd-
ers, sem ljómaði allur af ánægju.
„250 pund! Tvö hundruð og fimm-
líu sterlingspund! Það eru •— bíðum
við — jú, það eru G000 frankar! Eg
þakka yður innilega fyrir. Þctta
breytir viðhorfinu alveg. Svo hið ég
yður að afsaka óþægindi þau, sem
þér hafið haft af mér, og' lofa yður,
að ég skal ekki gera yður frekarft
ónæði. Alltaf mun ég þó liarma, að
ég skuli ekki fá að hafa ungfrú
Malte lengur, þvi að aldrei mun
hennar skarð verða fyllt.
„Auðvitað ekki fyrir 100 franka á
mánuði,“ sagði Henrik Malte og
glotti góðlátlega. „Annað hvort verð-
ið þér að hækka kaupið eða slá af
kröfunum til listarinnar.“
Eva rétti lierra Schröder höndina.
„Það gleður mig, að faðir minn
skuli hafa greitt yður svona miklar
skaðabætur, herra Schröder. Eg mun
aldrei gleyma því, að þér greidduð
mér kaupið fyrirfram fyrir fyrsta
mánuðinn, er ég bað yður þess. Eg
þurfti nauðsynlega á peningunum
að halda.‘“
Schröder þrýsti hönd hennar inni-
lega og var mjög hrærður.
Að svo búnu kvaddi Schröder
Henrik Malte mjög virðulega. Þegar
dyrnar höfðu lokast á eftir honum,
sagði Henrik Malte:
„Jæja, þá er þessu lokið, Eva!“
Þau hlógu bæði.
„Mikið er ég glöð yfir því, að
þetta gekk árekstralaust,“ sagði Eva,
sem héit liöndunum á hjartaslað.
„Það gengur allt svo vel þegar
peningar eru fyrir hendi.“
Hann dró hana til sín.
„Veslings stúlkan mín: Þú hefir
fundið hvað það er að vera fátæk.“
Hún hallaði sér upp að honum
og horfði hugsi fram fyrir sig.
„Verst var það dáginn áður en ég
réð mig lil Schröders."
„Hvað kom þá fyrir?“
Þau settust á hekkinn, og hún
sagði honum frá þvi, sem skeði um
kvöldið, þegar hún var aðframkomin
af hungri. Hún sagði lionum frá Ib
Oldentoft — hve vel hann hafði
brugðið við lienni til hjálpar. Ilún
sagði honum frá ákvörðun Ibs um
að heimsækja hana daginn ettir, en
hún hefði skammast sín svo fyrir
að þiggja velgerðir af lionum, að
hún hefði ómögulega getað hugsað
sér að liorfa framan i hann. Þess
vegna hafði liún flúið af hólmi og
tekið boði Schröders um að leika á
veitingahúsinu fegins hendi. Hann
hafði borgað henni fyrirfram, svo
að hún hefði getað greitt skuld sína
við Ib Oldentoft strax.
„Hefir þú ennþá lieimilisfangið,
sem hann gaf þér?“
„Já, pabbi. Eg hefi geymt það.
Hann hafði reynst mér svo vel.“
Faðir hennar liorfði rannsakandi
á liana. Það var eitthvert hik í rödd
hcnnar, þegar hún talaði um Ih Old-
entoft.
„Hann ætlaði að heimsækja þig á-
samt systur sinni?“
„Já, og hann kom til frú Möller.“
„Er hann ekki giftur?“
Hann veitti henni nánar gætur
og sá að hún roðnaði.
„Hann var það ekki þá,“ svaraði
hún liægt. „En daginn eftir að við
hittumst ætlaði hann að opinbera
trúlofun sína. Núna er hann senni-
lega giflur fyrir alllöngu.“
„Eg vona, að leiðir okkar liggi
einhvern tíma saman, svo að ég
geti þakkað honum drengskapar-
bragðið. En nú skulum við tala um
annað, sem hefir meiri þýðingu í
bili. — Þarna liggur kápan þin, Eva.
Nú köllum við á Brown og látum
hann annast ýmislegt fyrir okkur.
Siðan förum við saman og þú sýnir
mér herbergið, þar sem þú hefir
búið.“
Hr. Brown birtist í dyragættinni
litlu síðar, ‘og Ilenrik Malte sagði
rólega:
„Viljið þér gera svo vel að fast-
setja tvö næstu herbergi hérna við
liliðina handa dóttur minni. Eg veit
ekki betur en þau séu auð. Hringið
þér siðan i stærstu p.elsaverslun
borgarinnar og biðjið um að láta
senda gotl úrval af pelsum hingað
upp á gistihúsið. En verðum við ekki
að láta taka mál fyrst?
Eva hrökk við.
„Handa mér? Pels?“
„Já, auðvitað handa þér. Heldurðu
kannske, að Henrik Malte ætli að
láta dóttur sína ganga i þessari
þunnu kápu? Nú látum við herra
Brown leika lilutverk góða álfsins í
ævintýrinu. Á skömmum tíma látum
við hann færa okkur allt það nauð-
synlegasta, sem þú þarft. Takið þér
bifreið, lierra Brown og akið milli
verslananna. Eg treysti góðum smekk
yðar. Best væri, ef þér gætuð fengið
verslanirnar til þess að senda úr-
val af öllu hingað upp á gistihúsið
ems og með pelsana. Gleymið ekki
liönskunum! Sýndu okkur hendur
þínar, Eva! Nr. G eða 614, hugsa
ég. Hvað haldið þér, herra Brown,“
„Sex,“ svaraði liann ákveðið.
„Gott! Jæja, þér vitið annars, hvað
þarf. Fyrst og fremst verðum við að
fá dragt og kvöldkjól, einfaldan, en
fyrsta flokks. Skiljið þér?“
„Já, herra Joacliim. Þetta skal
gert á einni klukkustund.
Brown fór, og Eva féll um háls
föður sins, grátandi og hlæjandi í
senn.
„Ó, pabbi, mér finnst ennþá, að
mig hljóti að vera að dreyma. Bara
að ég vakni ekki í litla, kalda her-
berginu mínu.“
Per-Olof östrand hefir verið tal-
inn frælcnasti sundmaður Svía
undanfarin ár, og ekki minnkaði
vegur hans þegar hann sigraði
hinn franska sundmeistara Alex
Jany forðum á JfOO metrum, með
frjálsri aðferð. Hér sjást þeir Per-
Olof (t. h.) og Alex Jany (t. v.).
Vélritunarstúlkunni hefir líklega
þótt of heitt á skrifstofunni og
þess vegna flutt sig út með vélina
og afklætt sig svo mikið að hún
getur tekið hálfgildings sólbað
um leið.
Ef Bebe Daniels leikkona sæist
liér á götuhorni vera að selja
rjómaís mundi hún vafálaust hafa
nóg að gera. Það hafði hún líka
þegar þessi mynd var tekin, en þá
var hún að selja rjómaís á úti-
skemmtun leikara í London. —
Sundmennirnir eru sú mannteg-
und, sem kann best við sig í sum-
arhitunum, því að vatnið verður
að jaf^iaði ekki eins heitt og loft-
ið. Hér sést stúlka æfa sig í að
stinga sér af pálli.
Sundfitjar úr gúmmii er fólk far-
ið að sjást með á sumum erlendum
baðstöðum. Þær eru ameriskar
og flýta tálsvert fyrir fólki í sundi.
Þegar þeir glímukapparnir Frank
Sexton (USA) og Félix Miquet
(Frakkl.) áttust við í íþróttahöll-
inni i París, fó'ru leikar svo að báð-
ir féllu. Þeir hrukku sem sé út af
pállinum, en hvorugum tókst að
komast upp á hann aftur í tíma.