Fálkinn - 19.10.1951, Page 9

FÁLKINN
9
Þegar slys verða ríður á að hjál'pin berist sem fljótast, þ. e. a. s.
flugleiðis. En ekki er hægt að lenda alls staðar — nema í fallhlíf.
Þess vegna hafa Englendingar æft lijúkrunarkonur í þvi að stökkva
úr flugvél með fállhlíf, til þess að vera við öllu búnar. Hér sjást
fjórar útlærðar fallhlífa-hjúkrunarkonur með állan útbúnað, sem
þær þurfa í svona ferð: hjúkrunargögnin og svo fállhilífina sjálfa.
ar Ebba kom, en liún þekkti enga
þcirra. Og eins og oft i svona sam-
kvæmum er maður í vafa liverjir
húsbændurnir séu. Enginn bauð
gestina velkomna, en þjónarnir
gengu á milli og buðu ískaldan
cocktail.
Ebba tók glas og dreypti á því.
Og svo heyrði hún djúpa og lireim-
fagra mannsrödd rétt við eyrað á
sér.
„Má ég njóta þess sóma að skála
við ungfrúna ......,?
Það var hár og reisulegur maður,
sem sagði þctta, og hann hélt áfram:
„Það einkennilega við svona sam-
kvæmi er, að maður er eklci kynnt-
ur. En með yðar leyfi .... ég heiti
Gerald 'Brockiey!“
Gerald Brockley! Kvikmyndastjóri
Pctters! Nú jæja, hún var skilin við
Petter, hann skipti engu máli fyrir
hana framar.
„Og ég heiti Ebba Martens,“ sagði
hún.
„Eruð þér lika við kvilunyndir?"
spurði hann.
„Nei, af hverju haldið þér það?“
„Af þvi að þér lítið þesslega út.
Þér ættuð að vera það!“
Ebba brosti og svaraði:
„Ænei, ég er ekki nógu lagleg til
þess.“
Hann bandaði hendinni og svar-
aði: „Flestar dömurnar sem hér eru
saman komnar, eru við kvikmyndir,
og engin þeirra er eins lagleg og
þér eruð.“
Hún horfði á hann. Það var enginn
smeðjusvipur á honum og ekki held-
ur í röddinni. Orðin hans urðu ekki
að venjulegum gullhömrum. Hann
hneigði sig létt og bætti svo við:
„Maður er ekki kvikmyndastjóri fyr-
ir ekki neitt. Eg ætti að geta talað um
kvenfegurð af viti. Og þér megið
trúa því, ungfrú Martens ....“
Hún hlustaði á þennan fagra radd-
lireim og svo á dillandi hljóðfæra-
sláttinn. Petter liafði rangt fyrir sér
.... Gerald Brockley var alls ekki
maður sem cltist við að þóknast
almenningsálitinu, hann var gáfað-
ur maður og liafði smekk. Og hann
hafði augun opin fyrir gáfum ann-
arra líka.
Ebba drakk annan cocktail og
varð djarfari. Hvers vegna skyldi
hún ekki geta orðið góð leikkona
— Brockley fullvissaði liana um að
hún liefði gáfuna.“
Hún heyrði rödd lians við eyrað
á sér.
„Eg held mér sé mál að fara. Ef
þér viljið verða samferða, ungfrú
Martens, gætuin við talað betur sam-
an um þetta, og kannslce tekið
reynslumynd á einhverju sviðinu
okkar.“
Aftur spurði hún sjálfa sig —
hvers vegna ekki? hún var frjáls og
gat gert hvað sem hún vildi. Hún
liefði gaman af að sjá framan í
Petter, þegar hann kæmi þarna út
og sæi, að hún var farin að leika
í kvikmyndum!
Þau fóru i bíl og eftir skamma
stund námu þau staðar við hús sem
var líkast liöll, og fóru með hljóð-
lausri lyftu — liún vissi ekki hve
margar hæðir upp. Var þetta kvik-
myndatökuhúsið, hugsaði Ebba með
sér, eða ......
Hann opnaði dyrnar að ibúð.
„Jæja, þá erum við komin lieim til
mín,“ sagði hann. „Gerið svo vel
og gangið í bæinn — hérna er ekk-
ert að óttast — nú getum við talað
í næði um .......“
Ebba var liikandi. Hún var ekki
hrædd, en henni mislikaði að hann
skyldi hafa farið með hana heim
til sín án þess að spyrja um leyfi.
Nú jæja, þetta var víst sómamaður
.... En þegar liann lijálpaði henni
lir kápunni þuklaði hann á öxlinni
á henni um leið. „Og nú setjumst
við i góðan stól,“ sagði hann og
röddin varð gælandi, „og einn cock-
tail i viðbót .— og svo skulum við
tala um siðskiptin!“
Þarna sat hún með glasið í hend-
inni en dreypti ekki á þvi. Hún
reykti sigarettu, en' hún brenndi
hana á tungunni. Hún úskaði sér sem
lengst^ í hurt meðan liún hlustaði á
limskuhjal hans um kvikmyndir og
leiðina til frægðar.“
Hann lyfti glasinu og brosti: „Það
er sagt að leiðin til stjarnanna liggi
um hjarta leikstjórans. Hvað haldið
þér um það, ungfrú Martens?“
Hún svaraði ekki. Hún sat og
hlustaði eftir einhverju hljóði, sem
gæti sannað henni að þau væru ekki
alveg ein. Ifún vildi komast út. Nú
só hún að þetta var satt, sem Petter
hafði sagt um þennan Ðrockley. Hún
drcypti á glasinu til málamynda.
Kannske væri réttast að treysta
þessum manni — kannske hann yrði
ekki eins hættulegur þá? Hún hafði
viðbjóð á lionum — en lienni tókst
þó að brosa til málamynda.
„Eg hcld að þér hafið rétt fyrir
yður,“ sagði hún loksins.
Hann stóð upii og ætlaði að fara
til hennar, en þá hringdi siminn.
Hann svaraði ólundarlega: „Já —
halló!“
Það var talsvert skræk kvenrödd
í símanum, og Ebba þurfti ekki að
sperra eyrun til að heyra hvert orð
scm hún sagði.
„Ó, ert það þú, Gerald — loksins
næ ég i þig. Eg hefi verið að hringja
til þín í allan dag — minnst tuttugu
sinnum, held ég. Hvers vegna komstu
ekki?“
Hann dró við sig svarið.
„Eg .... ég liafði ekki símanúm-
erið þitt!“ sagði hann loksins.
Ilún liækkaði röddina og varð áköf:
„Jæja, svo að þú hafðir það ekki,
segirðu! Eg sá sjálf að þú skrifaðir
númerið á eldspýtustokkinn þinn!
Hann fór að leila í vösum sinum
— svo svaraði liann:
„Já alveg rétt -— nú man ég það!
En eldspýtustokkurinn — það var
flónska að skrifa númerið á hann
— ég hefi skilið hann eftir einhvers
staðar ......“
Hún hló og Ebba lieyrði hana
segja:
„Þú ert flón! Jæja, reyndu þá
að skrifa það upp aftur, en ekki á
eldspýtnastoklc í þetta sinn! Það er
Green Park 5578.“
Ebba stóð upp, tólc kópuna sina
og hanskana af stólnum, sein liann
hafði lagt það á, og læddist fram í
ganginn. Hcnni tókst að opna hurð-
ina án þess að hann heyrði og savo
flýtti liún sér niður stigana.
Eu inili í stofunni lagði Brockley
símann frá sér og sagði án þess að
líta við:
„Aldrei liefir maður frið! Þetta
var skiptavinur, sem varð endilega
að ónáða mig i kvöld . . . .“ Svo tók
hann eftir að hann var að tala við
tóma stofuna, við stúlku, sem var
komin niður á götu. Hann gekk út
að glugganum og leit niður. Þar sá
hann flúna gestinn vera að veifa i
leigubíl — það var svo að sjó sem
hún þyrfti að flýta sér.
„Mikill fjandi — þetta var óvenju-
lega lagleg stelpa,“ tautaði hann. Svo
yppti hann öxlum og fór i simann
aftur. Hann liringdi á Green Park
5578. Og þegar liann fékk samband
sagði liann: „Germaine, það var
kvikmyndaleikari hérna inni hjá
mér áðan, einn af þessum sirellandi,
sem ómögulegt er að losna við —
en nú er hann loksins farinn. Eig-
um við að liittast í Chantilly eftir
klukkutíma?“
En Ehha flýtti sér lieim eins og
hún gat. Og meðan hún sat i bílnum
bölvaði hún sér fyrir hve heimsk
hún hefði verið, að láta sér detta
i hug að Petter væri henni ótrúr.
Og svo hugsaðk hún til þess hve
vitlaus lnin hefði verið að fara með
Brockley heim til hans — þessar
fáu mínútur sem hún sat þar, höfðu
kennt lienni meira en hann hafði
lært á mörgum árum. Hún var þakk-
lát fyrir kenninguna og fyrir hve
tilviljunin liefði verið henni lijálp-
leg, og kennt henni að engan má
dæma að órannsökuðu máli. Það var
Brockley en ekki Petter, sem hafði
verið með Germaine í Chantilly, og
eftir á hafði Petter fengið eldspýtna-
stokkinn lánaðan og gleymt að skila
honum aftur. Þetta var allur gald-
urinn.
Hún gekk á milli lierbergjanna
þegar hún kom hcim, glöð og þakk-
lát fyrir að þetta skyldi vera lieim-
ili Petters og hennar. — Og þegar
hún heyrði hann stinga lyklinum í
skráargatið, flýtti hún sér fram til
að taka ó móti honum. Það lifnaði
yfir honuin þcgar hann sá hana.
„Eg gat þvi miður ekki komist i
samkvæmið — en nú er ég loksins
búinn að skrifa handritið um, og
slepp við næturvinnu framvegis.
Ifvernig var þarna í samkvæminu
......?“
„Æ, það ert skelfing vitlaust að
bjóða fólki saman, sem ekki þekkist
vitund fyrir, til að drekka cocktail.
En heyrðu, ég er með uppástungu,
Petter. Getum við ekki farið lit i
kvöld. Borðað miðdegisverð i Chan-
tilly?“
„Nú, það var þess vegna, sem þú
spurðir mig hvort ég hefði komið
þangað nýlega! sagði hann. „Ja —
þvi ekki það? Það er bara verst að
það er alltaf svo mikið af kvik-
myndafólki þar ........“
„En ef við förum upp í efri hæð-
ina og setjumst í einn af básunum,
þar sem hægt er að sjá yfir fólkið
niðri? Manstu þegar við vorum þar
forðum, Petter?“
„Já, við skulum yngja upp gömlu
„Já, og mig líka!“ sagði Ebba.
minningarnar, Ebba!“
Regnhlífar. Frh. af bls. 5.
Gigoore Gafencu fyrrum utanrikis-
ráðherra Rúmcna fór aldrei lit fyr-
ir húsdyr nema að liafa regnhlíf.
„Hvað er rcgnhlífalaus diplomat?“
var hann vanur að segja. Einu sinni
er liann var i opinberri heimsókn
í Istanbul tók hann eftir að hann
hafði gleymt regnhlifinni heima. Og
óðar sendi hann ritara sinn til að
sækja liana — í glaða sólskini.
Á 19. öld var það ekki óvenjulegt
að liðsforingjar færu i orrustu með
opna regnlilif ef rigning var, og
þess cr skemmst að minnast að
slökkviliðsmenn í London sáust að
verki með regnhiífar. Þær voru úr
asbesti og voru notaðar til lilifðar
þegar slökkviliðsmennirnir urðu að
koma mjög nærri eldinum.
íbúar smábæjar við Maggiore-vatn
í Norður-Ítalíu liafa verið frægir
fyrir rcgnhlifagerð i meira en hcila
öld. Nú hafa þeir komið sér upp
regnhlífasafni og þar má rekja tísk-
una í regnhlífagerð í marga manns-
aldra.
I dagskipun til setuliðsins i Gi-
braltar, dagscttri 1765, stendur að
það sé bannað öllum liðsforingjum
að mæta á æfingavellinum með regn-
hlif i hendinni.
í mörgum löndum Evrópu er það
talinn ógæfuboði að opna regnhlíf
eða sólhlif inni i stofu.
Fyrir síðustu styrjöld voru 650
regnhlifar að jafnaði afhentar ó-
skilageymslunni i London livern
rigningardag.