Fálkinn - 19.10.1951, Page 10

10
FÁLKINN
TÍSKUMYNDIR
Diors haustdragl úr brúmi ull-
arefni, er aðskorinn jakki, með
stórum tófuskinnskraga. Jakk-
inn er tvíhnepptur og einnig
eru hnappar á tveimur felling-
um á pilsinu og við fellingarn-
ar fær pilsið óvanalcga mikla
vídd.
Með tilliti til vetrarins hefir Jac-
ques Fath gert þennan svarta
kjól, cða dragt. Pilsið er fínt
plíserað en jakkinn sléttur.
Mjaðmastgkkin hringskorin og
mittið þröngt. Kraginn er upp-
slandandi og samsvarar hattin-
um sem að framan er gerður í
líkingu við andanef, eins og nú
tiðkast svo mjög.
— Hefirðu Iieyrt það síðasta um
hann Nýrík? — Hann keypti sér
Lúðvíks XIV.-rúm, en svo reyndist
það of lítið handa honum svo að
hann bað um að fá Lúðvíks XV. í
staðinn.
Ef karl og kona ganga á götunni
eins og konan hefði verið handtek-
in, þá eru þau gift.
Tu.nglsskin.sey jan
Spennandi unglingasaga með myndum
llér hitta, Dill og Joe mjja óvini.
Maðurinn skoðaði þá betur og
sagði önugur: „Jæja svo að þið er-
uð að leita að Norton skipstjóra.
Ivomið þið með mér!“
Hann sneri bakinu að drengjunum
og gekk á undan þeim að hvíta hús-
inu en þeir eltu.
„Við höfum fundið Tunglsskins-
eyjuna og liann pabba,“ hvíslaði
Bill glaður. Og þeir eltu malajann
áfram.
En gleðin varð ekki löng. Þeir
komu að húsinu og maðurinn opn-
aði fyrir þeim dyr. í stofunni fyrir
innan sátu um tíu menn, bæði hvítir
og með öðrum lit, en Bill þekkti eng-
an þeirra. Það var ekki faðir hans,
sem sat i brikastólnum fyrir borðs-
endanum,
„Hverjir eruð þið?“ spurði þessi
maður, liár og herðabreiður og
þjösnalegur ásýndum. „Hvað viljið
þið hingað?“
„Við eruin að leita að föður min-
um, Norton skipstjóra," svaraði Bill
eins karlmannlega og hann gat. „Eg
heiti Bill og þetta er Joe vinur
minn!“
Sumir -drjólarnir hlógu ruddalega.
Stóri inaðurinn við borðscndann
leit háðslega til þeirra og sagði:
„Þá eruð þið komnir á réttan. stað.
Það er ég sem ræð liér, en ég
geymi hann föður þinn á öruggum
stað.“
„Ef þctta er Sólskinsseyjan þá
er það faðir minn, sem á liana,“
sagði Bill gramur. „Hann er fursti
hérna.‘
Maðurinn barði á dyrnar og af-
skræmdist af vonsku.
„Dirfist þið að andmæla mér?“
öskraði hann. „Það er ég sem ræð
hér, allt sem berst hér á land er
mín eign — lika svona strákar, hvort
heldur þeir cru hvitir eða svartir.“
Joe reyndi að draga Bill með sér
út um dyrnar, en malajinn sem hafði
fylgt þeim inn, varnaði þeim út-
göngu.
Drengirnir sáu að þeim var ofurefli
að kljást við þessa menn. Og nú
voru þeir teknir og átti að fara
með þá út. Bófaforinginn kallaði á
eftir þeim:
„Þið skuluð vita að ég ræð liérna,
og að ég heiti Skeat, en það nafn
óttast margir hér um slóðir. Jæja
— farið nú með þá!“
Og svo drógu tveir bófar drengina
út með sér. Þeir voru fangar.
FLÓTTINN ÚR FANGELSINU.
Þegjandi voru þeir leiddir vcstur
ströndina og upp kletta, þangað til
numið var staðar við ferhyrndan
turn, fremst á klettabrúninni. Þar
var þverhnýpt niður i sjó.
„Hérna er gistihúsið ykkar,“ sagði
annar bófinn loksins og opnaði dyrn
ar. Fyrir hurðinni var þungur slag-
brandur. Drengirnir sáu, að ómögu-
legt yrði að komast út um þessar
dyr. Þegar jieir lieyrðu slagbrand-
inum skotið fyrir skildu þcir að
ógerningur yrði að flýja úr turnin-
um.
Klefinn var allslaus nema livað
hálmhrúga var i einu horninu. Á
þeirri hliðinni sem vissi út að sjón-
um var ofurlítill gluggi og járnrim-
ar fyrir honum að innan.
Joe tók í þær. „Þær eru fastar,
en ef mögulegt væri að mjaka þeim
til, þá held ég að við gætum skrið-
ið út um gluggann.
Joe las sig niður á bergflétlunni og
Dill kom á eftir.
„En við getum ekki komist niður
hamarinn," sagði Bill og reyndi að
gægjast út.
„Nei, ekki hjálparlaust,“ sagði
Joe. „En sérðu ekki vafningsviðinn
þarna? — ég veit ckki hvað hann
heitir —■ littu á, hann er svo seigur
og sterkur að við getum togað í hann
og snúið á liann og gert úr honum
sigreipi."
„En hvernig eigum við að ná járn-
rimunum?“ Bill horfði liugsandi á
þær. Svo tók hann upp linífinn sinn.
Til allrar Jukku höfðu bófarnir ekki
tekið hann af lionum.
„Þetta er ágætt!“ sagði Joe.
„Reyndu að mylja kalkið, sem rim-
arnar eru fcstar með til endanna.
Hver veit nema við getum náð þeim
úr holunum."
Múrinn var ekki nærri eins harð-
ur og jxeir höfðu haldið, og á hálf-
tíma liafði Bill tekist að mylja svo
mikið úr honum að Joc gat náð
járnrimunum burt.
„Nú veltur allt á því hvort við
crum ógu mjóir!“ sagði liann og vatt
sér upp í gatið. „Sjáðu, nú fléttum
við reipi!“
Frh. á bls. 14.
— Satt að segja, læknir, þá er ég
hræddur um að ég þurfi að ráðgast
um þetta við starfsbræður mína.
— Nei, Hansen býr ekki við konu-
ríki. Þú hefðir átt að heyra, hvcrnig
hann skammaði konuna sína, þegar
hún setti sígarettuösku á gólfið, scm
hann var að ljúka við að þvo.
„Ekki veit ég hvað við eigum að
gera við nýja sölumanninn, sem jiér
hafið ráðið,“ sagði kaupmaðurinn
við deildarstjórann. „Hann sefur
allan liðlangan daginn.“
„Látið þér hann fara i náttfata-
festið spjald á liann, með þessum
reildina," sagði deildarstjórinn, „og
orðum: „Náttfötin okkar eru svodd-
an afbragð að jafnvel maðurinn senx
selur þau getur ekki haldið sér vak-
andi.“
Maður nokkur sendi hármeðals-
firma þctta vottorð: „Áður lxafði ég
þrjá sköllótta bletti á höfðinu, en
eftir að hafa notað eitt glas af með-
ali yðar er skallinn aðeins einn.“
•— Eg vil fá einkarétt á þessari upp-
finningu. Það er vítisvél, byggð á
kjarnorkunni.