Fálkinn - 01.02.1952, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN
Tung Lsskinsey j an
Spennandi unglingasaga meS myndum.
VITIB ÞÉB . . .?
nð i Utah plægja, menrt salt?
Strendur Saltvatnsinns mikla eru
með þykku saltlagi, og er saltið
nú plægt upp með þar til gerðum
pdógum, sem hægt er að stilla svo
nákvæmt, að moldin undir saltlag-
inu kemur ekki með. Þessi aðferð
hefir það til sins ágæitis að salt-
vinnslan gengur fjórum sinnum
hraðar en með gömlu mokstursað-
ferðunum.
Að jrað ágerist mjög að sím-
Íöl, sjónvarp, o. j). h. fari út-
varpsleiðina með örstuttum
bylgjum, en ekki með þrœði.
Á ultra-stuttbylgjum er hægt að
senda fjölda af samtölum samtímis,
en þær hafa þann ókost að þær
stöðvast af fyrirstöðum, svo sem
fjöllum, og verður þess vegna að
reisa endurvarpsstöðvar til að koma
bylgjunum áfram í fjalllendi. — Á
myndinni sérst amerísk langlinu-
stöð fyrir simtöl og sjónvarp.
NÆGILEG HEGNING.
Svertingjahöfðinginn Fon af Bi-
kom í Kamerun er 81 árs. Hann á
110 konur og árið 1948 kærði ka-
þólsk trúboðsnefnd frá Bretlandi
liann fyrir UNO fyrir fjölkvæni.
Málið hefir oftsinnis komið fyrir
fund þar án þess að úrskurður hafi
verið kveðinn upp. En nú síðast
tók iranski UNO-fulltrúinn, Anni
Khalidy, til máls út af þessu og
skoraði á UNO að láta gamla mann-
inn í friði. „Mér finnst það nóg
hegning á hann, að þurfa að tjónkast
við 110 konur,“ sagði hann. „Guð
hjálpi honum og gefi honum styrk
til að striða.“
HANDTEKNIB Á NÝ.
„Við notum hakann til að mölva
kistulokið,“ sagðið Norton og bráð-
lega tókst honum að spenna upp
lokið, en drengirnir horfðu áfjáðir á.
„Guíl! Lítið þið bara á!“ Rödd
Bill var skýr og greinileg, og dreng-
irnir voru hugfangnir.
En það voru fleiri en Joe og faðir
hans, sem heyrðu þessi orð. Bak við
garðinn lágu Skeat og Lobo ásamt
nokkrum af mönnum sínum og hler-
uðu.
„Þeir hafa þá fundið fjársjóðinn,“
hvíslaði Lobo.
„Og þeir hafa sparað okkur erf-
iðið ineð þvi að grafa eftir hon-
um,“ sagði Skeat illyrmislega. „Um
að gera að liitta jafnan á rétta augna
hlikið.“
Þeir fikruðu sér nú nær og allt í
cinu heyrðist rödd Skeats:
„Upp með liendurnar! Hreyfið
ekki fjársjóðinn. Hann er okkar
eign!“
Þremenningarnir hefðu varla orð-
ið meira hissa þó að þeir hefðu
séð tunglið lirapa niður í undirdjúp-
in. Þessu höfðu þeir síst af öllu
húist við!
Þeir stóðu og störðu á garðinn,
eins og þeir væru grónir fastir við
svörðinn. Tunglið var bjart og menn
irnir á garðinum, sem miðuðu
skammbyssum sinum, voru eins og
skuggar. Það tjóaði ekkert að reyna
að sýna mótspyrnu.
Norton féllst hugur og skóflan
datt úr hendinni á honum. Hann
rétti upp hendurnar og drengirnir
lika. Annað þýddi ekki. Þvi að bóf-
arnir inundu ekki liika við að skjóta
væri þeim ekki lilýtt.
„Við komum á réttu augnabliki,“
sagði Skeat. „Nú þurfum við ekki
einu sinni að hafa fyrir því að
grafa upp fjársjóðinn. Litið þið bara
á — eintómir spánskir gulldublinar.
Skrambi voruð þið duglegir!“
Hann talaði hæðilega við hina
þrjá fanga sína, sem leiðsögumenn
lians liöfðu nú bundið. Bófarnir
horfðu með græðgi á gullsjóðinn
mikla, en Norton hugsaði með sér:
„Hve lengi ætli þess verði að bíða
að úlfarnir ráðist hver á annan til
þess að ræna hvern annan herfang-
inu — en skyldum við hafa nokk-
urt gagn af þeirri orrahrið?"
------En fyrst um sinn áttu þeir
ekki annars úrkosta en að hafa sig
liæga og horfa á bófana gramsa í
kistunni.
Þarna i kjstunni voru ekki að-
eins gullpeningar, þeir voru aðeins
í efsta laginu, en undir þeim komu
festar úr dýrmætum gimsteinum og
perlum, drykkjarskálar og aðrir
dýrgripir, allt úr gulli eða silfri,
listfenglega unnið og gimsteinar
eða emalja greypt í. Ýmsir þessir
munir voru þannig, að vinnan á
þeim var miklu meira virði en málm-
urinn sem i þeim var. Þetta sáu þeir
báðir Norton og Skeat. En maljarnir
— kynhlendingarnir — mátu aðeins
dýru málmana en ekki listina nokk-
urs.
„Hvernig hafa þeir fundið okk-
ur?“ hvislaði Joe að Bill.
Lobo, sem hafði afargóða heyrn
eins og flest náttúrubörn, heyrði
spurninguna þótt livisluð væri og
hló illymislega:
„Það eigum við þér að þakka,
svarti api!“ sagði liann og gaf
drengnum olnbogaskot, „þú varðað-
ir veginn fyrir okkur — með vörð-
um úr gulli — líttu á þetta!“
Og úr vasanum tók hann handfylli
af gullpeningunum, sem Joe hafði
týnt úr vasa sinum. Joe leit örvænt-
ingaraugum til vina sinna, en Bill
varð sótrauður af reiði yfir því
hvernig óþokkinn Lobo kvaldi Joe
veslinginn, og sagði honum til hug-
hreystingar:
„Kærðu þig ekkert um það, Joe
minn — þeir liefðu fundið okkur
samt, og hvað sem öðru líður skulu
þeir ekki hrósa happi lengi yfir
þvi að hafa okkur sem fanga.“
Það lá dýpri merking í orðum
Frh. á bls. 11.
Ngja hálsbindið.
c
Jð_____________
—- Eg skil gður — ég er ósköp
skelfing kvíðinn sjálfur — þetta er
fyrsta barnið mitt — —.
Kvíðafulli biðillinn.
— Jt't, launakjörin og þess luittar
cr mjög a.ðgengilegt, en hvernig er
því vurið með eftirlaunin?