Fálkinn - 04.07.1952, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
— Þctta getur maður nú kallað
þakklæti! — Hérna stendur um mann,
sem arfleitt hefir konu að 50 þúsund
krónum, fyrir að hún hryggbraut hann
fyrir nokkrum árum.
— Góða Olga frænka, þú veist ekki
hvað okkur þykir gaman að hafa þij
gestkomandi hérna nokkra dag!
-N
Erfið atvinna.
— Og til hvers ætlarðu svo að nota
peningana, lagsi?
LITLA SAGAN
Helge Krog:
im ai niðju
CATO WEIGAARD skólastjóri var
á Sandaströnd með fjölskylduna sína
í sumarleyfinu.
Á Sandaströnd eru tvö gistihús frá
fornu fari. Heilir annað „Grand“ og
hitt „Central“. í ár var komið þarna
nýtt gistihús. Eigandinn hafði í fyrstu
hugsað sér iað kalla það „Metropol“.
Það var með mesta semingi að liann
fékkst til að haetta við þetta nafn
á síðuslu stundu — fróðir menn höfðu
fundið þvi stað í lærðum 'bókum að
slíkt nafn gæti verið villandi á svona
stað, eins og Sandaströnd var. Eftir
ítarlega umhugsun liafði hann svo af-
ráðið að nefna stofnunina „Terminus"
og því nafni hét gistihúsið nú. En með
þvi að Sandaströnd var ekki enda-
stöð á neinni leið, var þetja nafn
litlu heppílegra en hið fyrra.
Cato Weigaard, sem var tungumála-
maður og bar virðingu fyrir fornöld-
inni og öllum sígildum verðmætum,
blöskraði þessi nafngift, sem í hans
auguin var vottur hins argasta sið-
leysis. Og af því að samtal hans yfir
miðdegisverðinum barst alltaf að
þessu sauna, varð samkeppni um það
milli binna gestanna að ná i neðsta
sætið við borðið. Skólastjórinn sat
efstur. í þessa baráttu þurfti bæði
skarpskyggni og þol. Loks komst þó
jafnan kyrrð á vígvöllinn. Þeir sigr-
andi höfðu náð hefð á sætum sínum,
og þeir tapandi — aðallega konur og
börn — liöfðu sætt sig við orðinn
lilitt og biðu eftir betri tímum.
Og þeir kornu einn góðan veður-
dag — alveg óvænt. Skólastjórinn
•kvartaði undan dragsúg frá gluggan-
um. Hann sneri sér til forstöðukon-
unnar — og einn góðan veðurdag
var hann kominn mitt á milli sigur-
vegaranna. Aðeins einn þeirra hafði
komist hjá meinlegum örlögum: sá
sem hafði sætaskipti við skólastjór-
ann. En — undir eins og gestirnir
höfðu 'sigrast á lömuninni, sem af
þessu leiddi, hófst sætastyrjöldin á
ný. Og nú svifust menn einskis. Kon-
um og börnum var smátt og smátt
þokað í námunda við skólastjórann
og einn góðan veðurdag sá hann að
áheyrendahópur lians var orðinn sá
sami og verið liafði áður en liann
skijiti um sæti.
Til þess að sýna skólastjóranum
fulla sanngirni skal það tekið fram
að það umræðuefni, sem spannst út
af nafninu „Terminus“ var ekki það
eina, sem hann hafði á dagskrá. Hann
hafði annað efni til.
Skólastjórinn var í bcrbergi, sem
vissi út að stórum túnbletti. Þennan
blelt notuðu synir baðgestanna, þar
á meðal Tancred sonur skólastjór-
ans, til knattspyrnuæfinga. Dreng-
irnir spörkuðu knetti frá morgni til
kvölds. Skolastjórinn horfði á þetta
úr glugganum sinum og honum gramd-
ist það. Ivnattspyrnan var í lians
augum gróf og ófögur iþrótt — einn
af mörgum vitnisburðum um rudda-
skap nútímans og sívaxandi hnignun
þjóðarinnar. Þetta var annað umræðu-
efni skólastjórans.
Cato Weigaard var orðinn sextíu
og fimm ára. Og með því að hann
hafði verið kennari í tuttugu og fimm
ár og skólastjóri fast að því eins lengi.
var hann alveg gersneyddur því að
•hafa nokkurn skilning á sálarlífi
barna. Hann var uppeldisfræðingur
í húð og bár. Alla ævi sína hafði
hann lagt kapp á að kenna öðrum, og
þess vegna hafði hann ekkert lært
sjálfur.
— Heyrið þið drengir, sagði hann.
— Á hverjum degi liefi ég horft á
leik ykkar bérna á flötinni bak við
gistihúsið. Þið eruð i knattspyrnu.
Það er ruddaleg og brottaleg íþrótt.
IJún þroskar ekki líkamann á sam-
ræmdan liátt en eggjar hugann til
grimmdar og bryðjuverka. Eg hefi
nú hugsað mér að kenna ykkur aðrar
íþróttir — hinar hellensku eða grisku.
Þið munið sjálfsagt eftir Ólympíu-
leikjunum úr sögutimunum?
Skólastjórinn blaðaði í stórri bók.
Hann sýndi drengjunum margar
myndir og útskýrði þær: hlaupara,
kringlukastara, spjótkastara og þar
fram eftir götunum.
— Nú skal ég segja ykkur til í
'þessum iþróttum einhvern næstu daga.
Trésmiðurinn hérna er að smíða fyrir
mig nokkur spjót og kringlur, og þegar
það er tilbúið þá byrjum við.
Einn af drengjunum benti á mynd
í bókinni: — Hann er allsber þessi!
sagði strákurinn.
— Þetta er höggmynd, sagði skóla-
stjórinn. Mynd af höggmynd.
— En við getum ekki hlaupið um
berir, sagði stráksi.
— Nei, sagði skólastjórinn hugS-
andi. Hins vegar ætti nú helst allt
að vera í réttum stíl. Forn-Grikkir
voru heldur ekki berir .... nú rof-
aði allt í einu til fyrir honum ....
nei, þeir voru 'berir að mitti. Og það
skuluð þið líka vera, drengir.
Undir eins og drengirnir voru
komnir úr augsýn tóku þeir Tancred
og lúbörðu hann. Það var ekki nema
sjálfsagt, þvi að syndir feðranna koma
niður á börnunum.
Nú rann upp dagurinn mikli. Frú
Katrín kona skólastjórans liafði aldrei
þessu vant litið út eins og hún væri
að hugsa um eitthvað, í nokkra daga.
Annars var hún að jafnaði eins og
fjarlægt bergmál af manninum sín-
um. Hún var mögur o galveg flöt.
Leit út eins og hún liefði legið lengi
í klemmu milli grískrar og latneskrar
orðabókar ........ og Jiannig bafði
Tancred litli verið kreistur úr henni
— öðru vísi var ekki hægt að skýra
tilveru lians liér á jörðinni.
— Er vert 'að ég komi með þér?
sagði skólastjórafrúin. — Drengirnir
eiga að vera berir.
— Háttvísin er fögur dyggð, sagði
skólastjórinn. — En bér á hún ekki
heima. Drengirnir eru ekki berir
nema niður að mitti. Og auk þess er
mannslíkaminn fagur og harmonísk-
ur — sérstaklega karlmannsins, —
bætti liann við og leit á spóalappirnar
á sjálfum sér.
Allir gestirnir voru komnir til þess
að horfa á Ólympíuleikana. Drengirn-
ir höfðu verið látnir fara inn i skúr til
þess að fara i íþróttabúningana. Skóla-
stjórinn stóð með úrið í liendinni.
Stundvislega klukkan tólf liringdi
hann bjöllu. Það var merkið.
Drengirnir komu skálmandi út úr
skúrunum, tveir og tveir saman.
Fyrst heyðist ofurlítið óp — skóla-
stjórafrúin faldi andlitið í höndun-
TÍSKUMYN DIR
Maður getur líka bundið loðskinninu
undir kragann, eins og sjá má á mynd-
inni. Þetta er hermelín og fer vel við
svart- og hvílköflólta dragt og svart
tillegg. —
Falleg undirföt með knipplingum.
Yið komumst ekki hjá því að hafa
knipplinga á nærfötunum í ár. Hér
cr undirkjóll með knipplingum að of-
an og neðan og náttkjóll hringskorinn
að neðan og úr blúnduefni að ofan. —
um. Svo skelliblátur frá áhorfendun-
um.
Skólastjórinn fölnaði.
Drengirnir voru berir — upp að
miðju.
Nú er venju fremur notað lítið af loð-
skinnum, en þau höfð góð. Hér er
göngukjóll með bjórskinni um V-lag-
að Lálsmálið. —