Fálkinn - 20.02.1953, Page 5

FÁLKINN
5
John Godley:
Berdreymi.
Mig dreymdi hesta, — og þeir unnu!
ÞEGAR ég lagðist til svefns föstu-
dagskvöldið 8. marz 1946, hafði ég
ekki hinn minnsta grnn um alla þá
markverðu reynslu, sem ég átti eftir
að verða fyrir næstu þrjú árin.
Eg var þá við nám í Oxford, og dag-
ufinn ihafði iiðið án þess að nokkuð
sérstakt bæri til tíðinda. En um nótt-
ina dreymdi mig, að mér fannst ég
vera að lesa um úrslit veðhlaupanna í
blaðinu daginn eftir. Eg mundi tvö
nöfnin, sem efst voru á vinninga-
skránni. — Bindal og Juladin.
Eg vil taka það fram strax, að ég
hafði aldrei áður haft slíka drauma,
og að ég er enn mjög efagjarn á alit
það, sem ég nú segi frá. Eg ætia að-
eins að reyna að gefa hiutiæga lýs-
ingu á þessum atburðum i iífi minu,
án þess að ég viti, 'hvernig raunveru-
lega stendur á þeim.
Daginn eftir sagði ég nokkrum vin-
um mínum frá þessum draumi, og
margir þeirra komu sem vitni, þegar
Iíreska sálarrannsóknafélagið tók
þetta mál allt til athugunar. Mér tókst
að komast yfir fáeina peningaseðla,
sem ég borgaði lil umboðsmanns
getraunanna ásamt því sem ég átti
sjálfur.
Klukkan rúmlega þrjú keypti ég
dagblað. Bindal liafði sigrað, og ég
taldi það alveg öruggt, að Juladin
-sigraði líka. Illaupið, sem hann átti
að taka þátt i, átti að hefjast kl. 4.
Eg iiafði grætt 3 pund á Bindal og
uns þykkur vökvi er í bollanum. Það
þykir goðgá að nota sykur eða annað
í þetta te og það er aðeins drukkið
að lokinni máltíð. Að drekka te með
matnum á japönsku faeimili mundi
verða talin alvarleg móðgun — bæði
við teið og húsbændurna. En teboll-
inn skal tæmdur með ýmis konar til-
burðum og hneigingum, í þremur
stórum sopum og einum minni.
í Persíu og Rússlandi cr samovar-
inn — teketill með glóðarkeri eða
olíuvél undir — miðdepiil heimilis-
ánægjunnar. Þar er notað svart,
kínverskt te, stundum soðið úr því
lútsterkt og þyklU seyði, sem síðan
er blandað með sjóðandi vatni frá
samóvarnum. í báðum þessum lönd-
um er ýmiss konar góðgæti látið i teið
til bragðbætis, svo sem sykraðir á-
vextir, sítrónusneið, alls konar kon-
fekt og kökur. í Austurríki og Ung-
verjalandi er rommi og rauðvini iiellt
út i teið, en í Englandi aðeins sykur
og mjólk eða rjómi, en mikið af livoru
um sig.
Skrítnasta te í heimi fær maður í
Tíbet. Þar er notað kinverskt te, mal-
að í salla og blandað með villijurtum
og pressað í „te-teninga“. í jurtum
þessum eru ýmis konar fjörefni.
Þessir teteningar eru svo lirærðir út
í flóaðri mjólk og salt og væn klípa
af gráðasméri sett út í! Tíbetbúar
segja að þetta sé langbesta te i heimi!
flýtti mér nú að veðja þeim á
Juladin. Juladin sigraði, — og það
var víða glatt á lijalla í Oxford þetta
kvöld.
Fimmtudaginn 4. apríl, — 26 dög-
um eftir fyrsta drauminn, — kom hið
sama fyrir aftur. Eg var þá heima
á írlandi í leyfi. Enn fannst mér sem
ég væri að glugga í úrslit veðhlaupa
og meðal vinningshesta var einn, sem
Tubermore hét.
Þegar ég kom niður til morgun-
verðar sagði ég við fjölskyldu mína:
„Mig hefir enn dreymt, hvaða hestur
sigrar. Hann heitir Tubermore."
Við búum 10 kílómetra frá þorpinu
Killashandra og fáum póst aðeins
einu sinni á dag. Það er að segja, að
við fáum héraðsblaðið rétt fyrir há-
degi, en Lundúnablöðin fáum við
tveggja daga gömul. Það er mikil-
vægt að gera sér grein fyrir þessu,
iþví að það sannar, að ég get alls ekki
hafa vitað það fyrirfram, að faestur
með þessu nafni tæki þátt í hlaupun-
um þennan dag.
Til þess að fá upplýsingar um eitt
og annað, getur maður verið nokkurn
veginn öruggur með að fá þær hjá
frú McGuinness, póstmeistara í ná-
grannabænum Carrigallen. Á föstu-
dagsmorguninn iiringdi ég til hennar
og spurði, livorl upplýst væri að
nokkur hestur með þessu nafni tæki
þátt í veðhlaupum einhvers staðar í
dag. Hún kvaðst ekki sjá nafnið
Tubermore, en á veðhlaupunum í
Ainiree væri getið hests, sem
Tuberrose héti.
Tubermore — Tuberrose.
Eg marf að bróðir minn sagði: „Er
það ekki skrítið, að Tuberrose skuli
taka þált i veðhlaupunum eftir há-
degi, og livorki eigandinn, þjálfarinn
né knapinn hafa hugmynd um að hún
vinnur. En Við vitum það!“
Við urðum að bíða, þar til klukkan
var farin að ganga sjö, áður en við
fengum að vita, að Tuberose hafði
sigrað. Eg var, í sannleika sagt, eini
maðurinn, sem veðjað hafði á hryss-
una. Eg hefi síðan reynt að fylgjast
með örlögum hennar í blöðunum, og
hún hefir aldrei unnið upp frá þessu
eitt einasta hlaup. Mig langar ekki til
þess að særa hana, cn mér er samt
næst að halda, að hún hafi heldur
aldrei sigrað áður.
Einnig nú voru að þessu mörg
vitni. Fjórir úr fjölskyldu minni höfðu
faeyrt mig segja drauminn við morg-
unverðarborðið.
En þetta var aðeins byrjunin. Eg
fór aftur til Oxford, 28. júlí, — 116
dögum eftir annan drauminn, —
dreymdi mig, að mér fannst ég vera
á leiðinni i Randoiph-ihóte]ið til þess
að sima umboðsmanni getraunanna.
Eg man, að ég var að reylcja vindling,
og þegar ég gekk inn i símaklefann,
veitti ég því athygli, að loftið i klef-
anum var mjög þungt. Eg talaði við
skrifstofumann hjá umboðsmannin-
um í London og sagði: „Þetta er Jo,hn
Godley, sem talar. Viljið þér gjöra
svo vcl að segja mér, hvaða hestur
sigraði í seinasta hlaupi?“ Og hann
isvaraði:
„Andartak, — Monumentor, veð
2,25.“
Eg flýtti mér að klæða mig og hljóp
út til þess að kaupa blað. í síðasta
hlaupi hafði hestur, sem hét Mentores,
tekið þátt. Hann var talinn einna
sigurstranglegastur og i miklu dálæti,
en veðgróði álitinn litill. Einnig að
þessu sinni var dálítill mismunur á
nöfnunum, — Monumentor og Men-
tores, en orðið mentor var í þeim
báðum. Eg símaði umboðsmanni og
sagði: „4 pund á Mentores sem sigur-
vegara."
Eg var ásáttur við sjálfan mig um
það, að ef Mentores ætti að sigra, yrði
ég að fara eins að i vöku og ég liafði
gert i draumnum. Þvi kveikti ég i
vindlingi kl. 5 og gekk inn i síma-
klefann í Randolph Hótel. Það var
mjög þungt loft i klefanum. Eg hringdi
til umboðsmannsins og bað skrif-
stofumann að segja mér, hver sigrað
hefði í seinasta hlaupi. Hann svar-
aði:
„Mentores, veð 2,25.“
Næsta draum dreymdi mig í Oxford
nær einu ári síðar, aðfaranótt laug-
ardags 14. júní 1947. Mig dreymdi,
að ég væri viðstaddur veðreiðar, og
einn hestanna sigraði með miklum
yfirburðum. Eg vissi ekki, livert nafn
hans var, en ég þekkti knapann, —
það var Ástralíumaðurinn Edgar Britt
og eins gat ég ráðið það af litunum i
fötunum ihans, að eigandi hestsins
væri indverski furstinn af Baroda.
Jafnskjótt og hlaupinu var lokið,
hófst annað, — á þann óraunverulega
hátt, sem slikt gerist alltaf í draumi.
Eftirlætið i þessu lilaupi hét The
Bogie, og þegar hestarnir nálguðust
markið, gat ég heyrt áhorfendurna'
hrópa: „Uppá'hakiið vinnur! The
Bogie!“ Mitt í þessum ógnar hávaða
vaknaði ég.
Tveir nýir draumar! Eg flýtti mér
i fötin, og i blöðunum sá ég, að furst-
inn af Baroda hafði tilkynnt þátttöku
eins af hestum sínum á veðreiðum i
Lingfield seinni hluta dagsins. Sá hét
Baroda Squadron, knapi Edgar Britt.
í næsta hlaupi átti sá hestur að taka
þátt, er The Brogue hét. Þetta nafn
minnti ekki svo litið á nafnið i
draumnum The Bogie. Eins og liest-
urinn, .sem ég hafði séð, var þessi
talinn líklegur til sigurs.
Er ég faafði hringt til getraunanna,
gekk ég á fund vinkonu minnar, sem
faeitir Angelica Bohm, en hún hafði
ávallt sýnt mikinn áfauga á máli
þessu.“
Að henni viðstaddri og fólki henn-
ar, skrifaði ég nákvæma lýsingu á
draumi mínum. Síðan gengum við til
póstfaússins, og í viðurvist póstmeist-
arans var skýrsla min lögð í innsigl-
að umslag, skráð á það dagur og
stund og læst niður í peningaskáp
póstihússins.
Bæði Baroda Squadron og The
Brogue sigruðu.
Stór'blað eitt í Lundúnum liafði
heyrt um drauma mína og sendi
fréttamann til þess að hafa tal af
mér. Þegar úrslit hlaupsins urðu
kunn, gengum við saman til pósthúss-
ins til þess að sækja hina innsigluðu
greinargerð mína. Umslagið var rifið
upp í návist póstmeistarans og dag-
inn eftir birti blaðið alla söguna á
forsíðu: Maðurinn, sem sér inn í fram-
tíðina.
Heilt syndaflóð af bréfum tók nú að
streyma að mér, alls staðar að úr
heiminum, — stundum 200 á dag.
í 9 tilfellum af 10 báðu brófritarar
mig að segja sér frá því, þegar mig
dreymdi næst. Nokkrir sendu pen-
ingaseðla, sem ég átti að veðja á hesta
fyrir þá. Aðrir voru fiisir til þess-að
láta allt, sem þeir áttu, og skyldi ég-
fá vissan hundraðshluta af gróðanum.
Mér voru boðnir peningar, gullliring-
ar og demantsarmbönd. Eg svaraði
öllum bréfum og hafnaði öllum til-
boðum.
Ef þetta hefði verið i ævintýri, þá
mundu draumarnir hafa haldið áfram
á sama faátt. Að lokum hafði ég veðj-
að stórfé á algjörlega vonlausan hest,
fengið 500 fyrir 5 og siðan dregið
mig í hlé sem forríkur maður. En
svona átti það nú samt ekki að fara.
í október 1947, fjórum mánuðum
eftir síðasta draum minn, sneri ham-
ingjan við mér baki. (Eg hefi stundum
verið að faugsa um, hvort það hafi
verið hefndargyðjan, sem sló mig, þar
sem ég hafði notfært mér yfirskilvit-
lega gáfu í gróðaskyni).
Mig dreymdi að ég var á gangi úti
á götu, og allt í einu heyrði ég að
verið var að endurvarpa um hátalara
í einni versluninni frá veðrciðunum
í Cambridgeshire. Eg lagði við hlust-
irnar, en í sama vetfangi stöðvaðist
endurvarpið og ég sagði við vegfar-
anda nokkurn: „Gætuð þér gjört svo
vel og sagt mér, hvaða hestur vann?“
„Það var Claro, sem vann,“ svaraði
hann einkennilega kæruleysislega.
Þar með var draumurinn búinn.
Daginn eftir veðjaði ég á Claro og
hlustaði síðan á endurvarpið með
nokkrum kunningjum mínum. Það
var ekki svo mikið sem minnst á
Claro.
Þrátt fyrir ástríðuþrunginn áhuga
minn á veðreiðum, tókst mér i des-
ember 1947 að Ijúka háskólaprófi. Eg
gerðist upp frá þvi blaðamaður við
Daily Mirror í London.
Eg var fjarri þvi að vera uppnæmur,
þegar mig dreymdi næsta draum minn
föstudaginn 14. janúar 1949. Mig
dreymdi, að ég sæti i ritstjórnarskrif-
stofunni og sæi einn starfsbróður
minn punkta hjá sér úrslit veðreið-
anna þennan dag. Af tilviljun varð mér
litið á eitt nafn sigurvegaranna, —
Timocrat.
Þessi faestur þótti ekki sigurvæn-
legur og faeilbrigð skynsemi sagði mér,
að ég ætti að faalda mér að eftirlætis-
klárnum Prince Rupart. En ég gat
ekki að inér gert og veðjaði á
Timocrat. Hann varð fyrstur.
Þriðjudaginn 10. febrúar 1949
dreymdi mig síðasta drauminn. Mér
fannst ég vera að lesa um það í
sunnudagsblaðinu, hvernig Monk’s
Mistake og Pretence ‘hefðu sigrað.
Hvorugur hafði orðið sigurvegari i
eitt einasta skipti á þessu ári, og ég
faafði ekki, í sannleika sagt, búist við
að þeir tækjii þátt i falaupum þennan
dag.
Morguninn eftir uppgötvaði ég, mér
til hiestu furðu, að þátttaka Monk’s
Mistake og Pretence var tilkynnt í
hlaupunum laugardaginn 12. febrúar!
Til þess að liafa sannanir á reiðum
faöndum liripaði ég á pappírsmiða: „Eg
lýsi hér með yfir, að mig dreymdi
]iað í nótt að Monk’s Mistake og
Pretence yrðu livor um sig sigurveg-
arar sama daginn. Báðir þessir hestar
taka þátt í falaupunum á morgun.“ Eg
undirritaði yfirlýsinguna, setti hana
í innsiglað umslag og fékk það i hend-
ur einum af eldri starfsbræðrum
mínum. „Viltu gera mér greiða?“
spurði ég. „Geymdu þelta og lestu
það ekki fyrr en kl. 5 á inorgun síð-
degis.“
Þegar faann tók við umslaginu,
liorfði faann framan i mig og sagði:
„Leggðu eitt pund undir fyrir mig.“
„Já, ég skal gera það í þetta cina
sinn. En ég geri það á þína eigin
ábyrgð.“
Engir veðjuðu á Monk’s Mistake og
Pretence. Ef maður héldi sér að öðr-
um og veðjaði síðan vinningnum á
hinn, gat það gefið i aðra hönd um
100 fyrir 1. Með þvi að leggja undir
5 pund gæti ég grætt 500. Með 20 yrðu
það 2000. Eg varð alltaf vissari i
minni sök. Nú var minn mikli tími
Framhald á bls. 10.