Fálkinn - 20.02.1953, Side 6

6
FALKINN
FRAMHALDSSAGAN:
FJÓRAR
Sutch opnaði dyrnar og þeir fóru
fram í ársalinn. Þjónarnir voru hátt-
aðir fyrir löngu.
Durrance stóð um stund þegjandi
frammi fyrir liúsbóndanum.
— Góða nótt, sagði hann svo og
jmeifaði fyrir sér eftir handriðinu.
Svo gekk hann upp í svefnherbergið.
XXIII. Föðurbæn.
Sutch fór seint að hátta en morg-
uninn eftir var hann samt snemma
á ferli. Hann vakti allt heimilisfólkið,
raðaði niður í ferðatöskurnar sínar
og reif allt upp úr þeim hvað eftir
annað og það gekk svo mikið á fyrir
honum að hann var að minnsta kosti
lielmingi lengur en hann var vanur,
að taka saman farangurinn. Hann var
allur i uppnámi eins og strákur, og
kannske var það ekki láandi.
í þrjátíu ár hafði hann neyðst til
að vera óvirkur maður, en nú hafði
kraftaverkið gerst og nú hafði liann
fengið verkefni, sem þarfnaðist at-
orku, lagni og einbeittni. Hann var
gagntekinn af ákafa í að hefjast
handa. Hann hlakkaði til að komast
af stað, en var hræddur um að eitt-
hvað babb kæmi kannske í bátinn á
síðustu stundu, svo að hann yrði að
setjast aftur.
— Eg verð ferðbúinn seinnipartinn
í dag, sagði hann við Durrance er
þeir sátu yfir morgunverðinum. —
Eg hefi hugsað mér að fara með næt-
urestinni suður yfir meginlandið. Við
getum orðið samferða til London —
j)að er i leiðinni til Wiesbaden.
— Nei, svaraði Durrance. — Eg á
dálítið ógert áður eji ég fer frá Eng-
landi. Það er heimsókn. Þér gáfuð
mér hugmyndina i gær.
— Hvað eigið þér við?
— Feversham hershöfðingja, svar-
aði Durrance.
Sutch lagði frá sér hníf og gaffal
og horfði forviða á gestinn. — Hvaða
erindi eigið þér við liann? spurði
hann.
— Eg ætla að segja honum að
Harry hafi hreinsað sig af ásökun-
um og að hann sé enn að þvi. Þér
sögðuð i gærkvöldi að þér væruð
bundinn heiti um að mega ekki segja
honum neitt af syni hans. En ég cr
frjáls að því og mér finnst ranglátt
að hann fái ekki að vita neitt. Það
er vaflaust ekki neitt í heiminum sem
særði 'hann meira en að fá sannanir
fyrir því að sonur hans væri bleyða.
Hann mundi eflaust hafa þolað betur
að heyra að liann væri morðingi eða
þjófur. í dag ætla ég til Surrey til
að segja honum að Ilarry hafi aklrei
verið ragmenni.
Sutch liristi höfuðið. — Hann skilur
það ekki. En vitanlega verður hann
yður þakklátur. Og hann gleðst yfir
að heyra að Harry hafi endurheimt
virðingu annarra, en hann skilur
aldrei ástæðuna til þessa máls i heild.
Það sem honum þykir vænst um er
að heiðri ættarinnar hefir verið
bjargað.
— Eg er ekki sammála yður um
það, sagði Durrance. — Eg lield að
gamla manninum þyki mjög vænt um
son sinn, jafnvel þó að hann fengist
aldrei til að játa það. Eg fyrir mitt
21.
FJAÐRIR
leyti kann mjög vel við Feversham
hershöfðingja.
Sutch hafði ekki séð fornvin sinn
nema sjahlan síðustu fimm árin. Hann
gat ekki fyrirgefið sökina sem hann
átti á óförum Harrys. Ef hershöfð-
inginn hefði sýnt ofurlítinn skilning
á sálarlifi sonar sins l)á hefðu hvítu
fjaðrirnar aldrei komið til sögunnar.
Hann hafði enga hugmynd um að
liann átti sjálfur sök á hvernig farið
hafði, en taldi sig eins konar píslar-
vott vegna þess, að sonur lians hafði
orðið öllum forfeðramyndunum til
vansa. Sutch gat ekki talað við liers-
höfðingjann um þá hluti. Hann þóttist
viss um að engin rök mundu bíta
á gamla þrákálfinn.
— Það eru ekki margir sem hugsa
eins mikið um aðra og þér gerið, sagði
hann og horfði á Durrance. Sjálfur
hafði hann ekkert hugsað um gamla
Feversham í þessu sambandi.
— Eg verð að reyna að hugsa um
aðra til þess að bjarga sjálfum mér,
sagði Durrance. — Blindir menn
verða alltaf sjálfselskir, og ég er að
reyna að spyrna á móti þvi meðan
ég get.
Hann kom til Broad Place upp úr
nóninu. Feversham hersliöfðingi var
nú kominn fast að áttræðu. Hann var
jafn beinn í baki og forðum þegar
hann sýndi Krím-vinunum sinum
Harry í fyrsta skipti, en hann var
ekki eins hár og andlitið hafði gengið
saman. Það voru ekki nema tvö ár
liðin síðan Durrance hafði spígsporað
þarna á svölunum með hershöfðingj-
anum, og J)ó að hann væri orðinn
blindur fann liann að árin höfðu kom-
ið við gamla manninn. Hann var þung-
lamalegri í gangi og röddin var orðin
hrjúf.
Hafi hann grunað í hvaða erindum
Durrance var kominn lét hann að
minnsta kosti ekki bera á því. Hann
hringdi og svo var borið fram te í
stóra salnum með forfeðramyndim-
um. Hann spurði um ýmsa foringja
í Sudan, sem hann hafði þekkt fyrrum,
hann rökræddi hermálaráðstafanir
stjórnarinnar og var hræddur um að
allt færi i ólestur.
— Allt fer-á verri veg ýmist fyrir
óhöpp eða óstjórn, sagði hann gram-
ur. — Jafnvel ])ér, Durrance, eruð
ekki sami maðurinn og fyrir tveimur
árum.
Háttvísin liafði aldrei verið lians
sterka hlið, og það bætti ekki úr
skák að hann hafði lifað sem einbúi
í svo mörg ár. Durrance hefði getað
svarað „þökk, sömuleiðis“, en hann
vildi ekki vera ókurteis.
— Eg kcm í söniu erindum nú og
þá, sagði hann og ekki annað.
Feversham rétti úr sér i stólnum.
— Og þér fáið sama svarið hjá mér.
Eg hefi ekkert að segja um Harry
Feversham. Eg ætla mér ekki að tala
um hann.
Hann sagði þetta kuldalega eins
og hann væri að tala við óviðkomandi
mann. Durrance fór að hugsa um
hvort allt sem héti tilfinningar væri
gersamlega afmáð úr honum.
— Yður langar þá ekkert til að
frétta hvar Harry hefir hafst við síð-
ustu fimm árin, og hvar hann er nú?
Nú varð þögn — ekki löng, en þó
þögn — þangað til Feversham svar-
aði: — Ekki minnstu vitund, Durrance
ofursti.
Svarið var ekki hughreystandi en
Durrance liafði tekið cftir þögninni.
— Viljið þér ekki heldur heyra
hvað hann hefir liaft fyrir stafni?
— Mér stendur alveg á sama um
það. Mig langar ekki til að hann svelti
í hel, og málaflutningsmaðurinn minn
segir að hann láti vitja peninganna
sinna reglulega. Meira vil ég ekki
vita, Durrance.
SIR ROBERT MANSERGH general-
lautinant í her Breta á með vorinu
að taka við stjórn á norðursvæði
Atlantshafshersins í stað sir Patrick
Brinds aðmíráls.
— Eg baka mér vísvitandi reiði
yðar, hershöfðingi, sagði Durrance.
— Það getur verið hyggilegt stundum,
að hlýða ekki þeim sem hærra eru
settir. Þér getið vitanlega rekið mig
út, en nú ætla ég að segja yður hvern-
ig syni yðar og vini mínum liefir
vegnað síðan hann fór frá Englandi.
Feversham hershöfðingi hló. — Eg
get skiljanlega ekki rekið yður út.
Röddin varð liörð aftur. — En mér
finnst þér núsnota gestrisni núna
óþarflega mikið.
— Það er vafalaust, sagði Durrance
rólega og fór svo að segja frá. Hann
minntist á hvernig bréf Gordons
hershöfðingja hefðu fundist aftur,
talaði um samfundi sina og Harrys
og að hann sæti nú i fangelsi í
Omdurman. Og lauk frásögninni með
þvi að segja að Sutch liðsforingi væri
lagður af stað og ætlaði til Suakin.
ÓVÆNT VEIÐI. — Þrír Sikhar frá Ðelhi fóru á fuglaveiðar, en komu aftur með — tígrisdýr. Þeir rákust
á konungtígris rétt fyrir utan borgina og var hann sár eftir viðureign við aðra veiðimenn. Drápu þeir dýr-
ið með byssuskoti og spjótsstungum og drösluðu því inn í borgina á mótorhjólunum sínum. — En það
vakti óhug hjá borgarbúum að vita tigrísdýr svona nálægt borginni.