Fálkinn - 20.02.1953, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
FRÚ PANDIT HJÁ NAGUIB.
Vijayalakshmi Pandit, systir Nehru,
hefir verið á ferð í Egyptalandi og
Líbanon og hjtti Nagui'b einvalds-
herra að máli. I miðjunni er Sardar
Pannikar, sendiherra Indlands í
Egyptalandi.
Hershöfðinginn lilýddi á án þess
að taka nokkurn tíma fram í og án
þess að hreyfa sig í stólnum. Durr-
ance gat hvorki lesið Jiugrenningar
hans né giskað á þær, en það var þó
nokkurs virði að hann tók ekki fram
í fyrir honum.
Feversham sat þögull nokkra stund
eftir að Durrance hafði lokið sögunni.
Hann tók hendinni um augum og sat
þannig. Vegna ættarsambandsins gat
hann ekki látið myndirnar á veggj-
unum 'hjá, að hann viknaði við að
frétta að heiðri sonar hans væri
borgið.
— Það sem ég ekki skil, sagði hann
hægt, — er hvers vegna Harry fór
úr hernum. Og nú skil ég það enn
ver, eftir að þér hafið sagt mér hve
hugrakkur hann er. Það er ógerning-
ur að skýra það, cn vitanlega getur
þetta komið fyrir. Eg verð að játa að
mér þykir afar vænt um að þér sögðuð
mér þetta, Durrance.
— Eg gerði það í ákveðnum til-
gangi. Þér ráðið því vitanlega, en
mér er óskiljanlegt hvers vegna
Harry ætti ekki að koma heim aftur
og endurheimta allt það, sem hann
hefir afsalað sér.
— Hann getur ekki endurheimt
það allt. Og það væri heldur ekki
rétt. Hann verður að gjalda gerða
sinna. Hann á enga framavon.
— Nei, ekki í liernum, en hann
getur tekið eitthvað annað fyrir. Mun-
ið að hann er ungur maður ennþá.
Og liðsforingjaheitið er það eina sem
liann hefir nn'sst.
Feversham leit snöggt á Durrance,
opnaði munninn og ætlaði að segja
eitthvað en hætti við.
— Ojæja, sagði hann svo, eins og
þetta skipti ekki miklu máli. — Ef
Sutch getur bjargað Harry úr fang-
elsinu i Omdurman, finnst mér líka
óskiljanlegt livers vegna hann ætti
ekki að koma heim.
Durrance stóð upp. — Þökk fyrir,
hershöfðingi. Ef ég gæti fengið vagn
á brautarstöðina, gæti ég náð í braut-
ina til borgarinnar klukkan sex.
— Þér megið til með að vera í
nótt? ságði Feversliam.
— Það er ekki hægt. Eg fer til
Wiesbaden snemma i fyrramálið.
Feversham hringdi og bað um
vagninn. — Eg hefði haft gaman af
að þér hefðuð getað orðið hérna leng-
ur, sagði hann við Durrance. — Það
koma svo sjaldan gestir hingað. Og
mér finnst mig ekki langa að hafa
gesti heldur. Maður verður gamall og
dyntóttur.
— En þér haldið upp á Krímkvöld-
in? sagði Durrance glaðlega.
Feversham hristi höfuðið. — Ekki
síðan Harry fór. Eg hefi ekki liaft
skap í mér til þess, sagði hann hægt.
Harði svipurinn mildaðist. Fevers-
ham liafði liðið mikið þessi siðustu
fimm ár, en engan af vinum hans
hafði grunað það. Út á við var hann
jafn kaldur og hermannlegur og áður.
•Honum var keppikefli að enginn
skyldi geta bent á liann og sagt: —
Hann er orðinn skar!
En gagnvart Durrance reyndi hann
ekki að leyna hve illa honum leið.
Ofurstinn skildi vel að gamansögur
gömlu félaganna úr stríðinu voru ein
og salt i opið sár. Saga um hetjudáð
særði liann jafn mikið og saga um
bleyðuskap. Að hann hafði ekki gam-
an af Krímkvöldunum sinum, sýndi
•best hve mikill einstæðingur hann
var orðinn.
Það urgaði í mölinni undan vagn-
hjólunum fyrir utan.
— Verið þér sælir, sagði Durrance
og rétti fram höndina.
— Það kostar mikið fé að undir-
búa flóttann frá Omdurman, sagði
Feversham. — Sutch hefir enga pen-
inga. Hver ætlar að borga?
- Eg.
Feversham tók fast i höndina á
honum. — Eg hefi forgangsréttinn
til að gera það, sagði hann.
— Auðvitað. Eg skal láta yður vita
hve mikill kostnaðurinn verður.
— Þakka yður fyrir.
Feversham hershöfðingi fylgdi gesti
sinum til dyra. Svo gekk liann hægt
inn i ársalinn aftur. — Það er ástæðu-
laust að hann komi ekki heim aftur,
•sagði liann og leit á málverkin á
veggjunum. Heiðri forfeðranna er
borgið. — Bara að hann gæti komið
bráðum! sagði hann hrærður. Og nú
fór hann að hugsa um allar hætturn-
ar, sem flóttanum væri samfara. Hann
játaði með sjálfum sér að hann væri
orðinn gamall og þreyttur, og hvað
eftir annað endurtók hann þessa
bæn: — Guð, láttu hann Harry koma
fljótt! Hann sat lengi á uppáhalds-
bekknum konunnar sinnar úti á
svölunum og starði út í tunglsljósið.
XXIV. Fangelsi skelfinganna.
Fangelsið í Omdurman var i aust-
urjaðri bæjarins. Ömurlegri höfuð-
staður mun tæplega til i veröldinni
siðan i örófi alda. Þar sást ekki nokk-
urt blóm, ekki eitt grasstrá, ekki eitt
tré. Mórauð slétta, harðbökuð af
sólinni, og þarna hafði verið byggður
svokallaður bær með þröngum sund-
um og hrörlegum hreysum, fullum af
óþrifum og smitandi sjúkdómum.
Engin 'byggð var milli fangelsisins
og Nilar, og föngunum var leyft að
brölta niður að ánni i hlekkjunum,
til að fá sér að drekka og þvo sér, ef
þeir vildu. Þess vegna var ekki ógern-
ingur að fiýja, þegar innfæddir menn
og svertingjar áttu lilut að máli.
Meðfram árbakkanum lá alltaf fjöldi
af bátum og þangað kom fólk úr
bænum til að versla. Þarna var alltaf
margmenni og líf, fangarnir hittu
kunningja sina, báru saman ráð sin
um hvernig þeir ættu að flýja, og
læddust svo gegnum þvöguna til
næsta járnsmiðs, sem hætti á að hjálpa
þeim þegar hann fékk hlekkina af
þeim fyrir vikið. Hlckkirnir vöktu
enga athygli i Omdurman. Þrælarnir
voru alltaf í járnum og hringlið í
lilekkjunum var eitt af þvi sem ein-
kenndi hinar viðbjóðslegu götur i
Omdurman.
En þegar Evrópumenn áttu i hlut
var vandinn meiri að flýja. Hvitu
fangarnir voru ekki margir og þess
vegna var tekið eftir þeim. Ef þeir
ætluðu að reyna að flýja urðu þeir
að hafa úlfalda til taks úti í eyði-
mörkinni góðan spöl frá bænum, og
og það kostaði mikið fé og áreiðanlega
innfædda menn, sem ekki svikust
undan merkjum ef eitthvað bjátaði á.
Trench ofursti var farinn að verða
vonlaus. Hann vissi að vinir hans
voru að reyna að bjarga honum.
Drengurinn sem færði honum mat
livíslaði stundum að honum að hann
skyldi vera viðbúinn. Á hcrsýningun-
um var hann stundum leiddur fram
og sýndur öðrum til viðvörunar:
þannig færi fyrir óvinum bæjarins.
Tvisvar sinnum hafði innfæddur
maður linippt i hann í þrengslunum
á árbakkanum og hvislað huggunar-
orðum að honum. En ekkert gerðist.
Á hverjum degi bakaði sólin eyði-
mörkina jafn miskunnarlaust, dag-
arnir urðu vikur og vikurnar mán-
uðir. Og engin bjargvættur kom.
Kvöld eitt i lok ágústmánaðar, sama
árið sem Durrance kom blindur heim
frá Sudan, sat Trench ofursti i einu
horni fangagirðingarinnar og horfði
á sólina, sem var að hniga i vestri.
Hitinn hafði verið voðalegur þennan
dag, en hann var samt ekkert i sam-
anburði við skelfingarnar sem komu
á lcvöldin. — Þegar fór að skyggja
kom Idris-es-Saier, digri blámaður-
inn og hinir fangaverðirnir.
— Inn í Steininn með ykkur!
Stynjandi og bölvandi reyndu fang-
arnir að komast sem fyrst inn úr
þröngum dyrunum, þvi að svipurnar
dundu alltaf á þeim, sem aftastir voru
í hópnum. Um þrjátíu fangar liöfðu
þegar lagst fyrir á moldargólfinu
þarna inni. Sumir sátu upp við vegg-
inn, og flestir voru fárveikir. Svo
voru tvö hundruð í viðbót reknir inn.
Vistarveran hefir ef til vill verið
þrjátíu fet á hvorn veg, en í miðju
var fjögurra feta stólpi, sem hélt þak-
inu uppi. Enginn gluggi var á þessari
myrkvastofu, en örsmá vindaugu uppi
undir lofti. Inn i þetta pestarbæli
voru fangarnir reknir emjandi og
bölvandi. Svo var dyrunum lokað og
aldimmt inni, svo að ómögulegt var
að sjá hver nágranninn var, sem var
að troða mann undir.
Trench ofursti barðist íyrir tilver-
unni eins og allir hinir. Það var liorn
SÖGULEG KAPPSIGLING. — Síðan á 13. öld hefir verið háð nokkurn veginn árlega kappmót gondólaræð-
anna úr hinum níu borgarhverfum Feneyja, síðast í byrjun september. Skeiðið sem róið er er sjö kílómetra
langt, og núna vann Albini del Rossi mótið. Hann er gondólaræðari en selur auk þess limónaði. Myndin er
tekin þegar bátarnir cru skammt frá Rialto-brúnni frægu.