Fálkinn - 20.02.1953, Side 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA:
Karl í krapinu
10.
— Það er jafn hressandi fyrir þreyttan
ferðamann að hitta annan eins mann og yður
og það væri að fá glas af köldu vatni í miðri
eyðimörkinni Sahara, sagði Webster og tók
upp seðlavöndul.
— Þér skuluð nú biða með gullhamrana
þangað til ég hefi séð hvort nokkur klefi er
til, sagði maðurinn og tók farþegalistann. —
minnsta kosti eru engar horfur á að þér getið
fengið hvítan klefanaut. Flest nöfnin eru
býsna suðræn. Bíðið þér nú við, hérna sé ég
að klefi nr. 34 hefir verið tekinn frá handa
manni, sem ætlaði að láta vita fyrir klukkan
tvö hvort hann notaði hann eða ekki. Núna
vantar klukkuna kortér í eitt. Ef maðurinn
lætur ekki heyra frá sér fyrir tvö fáið þér
bæði rúmin í klefanum. Viljið þér gefa mér
nafn yðar og heimilisfang hér, þá skal ég
hringja til yðar. En til bráðabirgða tryggi ég
yður annað plássið í þessum klefa. Með leyfi,
nafnið var . .. . ? *
— John S. Webster. Eg dvel á Hotel St.
Charles. Þakka yður kærlega fyrir.
— Viljið þér gera svo vel að vera heima
við klukkan kortér yfir tvö, hr. Webster. Þá
skal ég láta yðar heyra frá mér.
Webster borgaði annan farmiðann og fór
heim í gistihúsið. Klukkan var stundvíslega
kortér yfir tvö þegar afgreiðslumaðurinn
hringdi og sagði honum að plássið í klefa 34
hefði verið afbeðið, svo að nú gæti hann feng-
ið bæði rúmin.
— Viljið þér gefa mér nafnið á þjóninum
yðar, þá þurfið þér ekki að gera yður ferð
hingað aftur. Eg útfylli bara miðann og sendi
hann á gistihúsið. Og þér getið undirskrifað
farmiðana og afhent sendlinum peningana.
— Ja, þjónninn, sagði Webster. — Svei
mér ef ég hefi ráðið hann ennþá.
— Nei, það skiptir engu máli. Hann verður
vafalaust strandaglópur hvort sem er — er
það ekki?
— Jú, alveg rétt. En ef ég útvegaði mér
þjón þá held ég að hann mundi heita Andrew
eða Martin.
— Mig minnir að ég hafi einhvern tíma
lesið reyfara um þjón, sem hét Andrew Bow-
ers, sagði afgreiðslumaðurinn.
— Bowers er gott og gamalt nafn. Við skul-
um skíra hann Andrew Bowers, sagði Webster.
— Þakka yður fyrir. Og þá skrifið þér
Andrew Bowers á annan farmiðann. En mun-
ið þér að gleyma ekki nafninu.
Hálftíma síðar kom sendill frá eimskipa-
félagsafgreiðslunni með tvo farmiða. Webster
borgaði guðsfeginn, þó að hann yrði að borga
tvöfalt fargjald.
Webster reyndi að drepa tímann sem
• best þessa daga sem hann var að bíða
í New Orleans. Hann át gildan miðdegisverð
á Antoine-gildaskálanum, sem er annálaður
fyrir góðan mat, og fór svo kynnisferðir um
hin einkennilegu frönsku hverfi og niður að
fyrirhleðslunum við fljótið. Webster var af
þeirri túristategund, sem hefir meira gaman
af að skoða ræningjabæli en hlíta ráðlegging-
um ferðabókanna um hvað markvert sé að
skoða i hverri borg. Hann hafði gaman af
að fara könnunarferðir upp á eigin spýtur,
honum var ástríða að koma í illræmdar veit-
ingakrár, og með því að í Orleans er allgóður
matur og drykkur á þessum slóðum, taldi
hann sig hafa talsvert upp úr þessum skottu-
ferðum.
Þriðji dagurinn var sunnudagur og Webster
afréð að fara í morgungöngu niður á gamla
franska torgið, en þar má enn sjá svipmót
liðinna alda. Hann var kominn á fætur klukk-
an sex, vakti leigubílstjóra sem sat sofandi
við stýrið, og sagði honum fyrir verkum. 1
New Oi’leans eins og víðar sefur fólk lengi
fram eftir á sunnudögum, svo að göturnar
voru mannlausar. Hann mætti ekki öðrum en
nokkrum vinnukonum, sem voru að koma af
torginu með nýtt grænmeti í morgunmatinn.
Hressandi morgunloftið var mettað af sítrónu-
ilm, rósaangan og olíuþef. Úr öllum áttum
kölluðu kirkjuklukkurnar trúandi fólk til tíða
þarna í gamla hverfinu. Blær friðar og hátíð-
ar hvíldi yfir öllu, svo að Webster varð grip-
inn af heimþrá. Hann varp öndinni.
— Jú, jú, Johnny Webster, tautaði hann.
— Þú hefir gengið gegnum tilveruna eins og
veiði'hundur, forðast allt sem er fallegt og
yndislegt, en eingöngu göslað í því sem er
hart og hrjúft. Hérna í dag, þarna á morgun,
vesæll þræll gullsins með innbúið þitt á bak-
inu, eirðarlaus eftir að komast á einhvern
stað og ennþá eirðarlausari eftir að komast
þaðan aftur til þess að geta farið að grafa á
nýjum stað. Og meðan þessu fer fram hleyp-
ur ævin frá þér, og þú nærð ekki einu sinni
í stélfjöður af henni. Það hefir sjálfsagt verið
á svona morgni sem Eva afréð að fara inn í
aldingarðinn Eden. Og ég loka mig inni í leigu-
bíl og sit hér og horfi á reikninginn hækka
á ökumælinum. Nei, það er best að fara út
og ganga.
Hann var kominn út á Jaekson Square og
gegnum skröltið í hreyflinum gat hann heyrt
ysinn og skvaldrið frá franska torginu fyrir
handan skrúðgarðinn. Hann bað bílstjórann
að nema staðar og rétti honum seðil.
Eg ætla að ganga gegnum garðinn, sagði
hann. — Þér getið ekið í kring og upp á torg-
ið og hitt mig þar. Og svo eigið þér að aka
mér heim á gistihúsið.
Webster teygði úr sér og andaði að sér
morgunloftinu. Svo gekk hann mjóan stíg
meðfram limgirðingunni og upp á veginn,
sem iiggur fram hjá Jacksons-minnisvarðan-
um. Ung kreólastúlka mgetti honum, hún mun
hafa verið á leið til kaþólsku kirkjunnar sem
stendur við endann á garðinum, því að hún
var með sálmabók í hendinni. Hún var ljóm-
andi falleg, með stór, svört augu, gullinbrúnt
hörund og kirsiberjamunn. Hún hæfði svo
vel umhverfinu, fegurðinni og hátíðleikanum.
Hann elti hana með augunum er hún gekk
niður götuna.
Allt í einu nam hún staðar. Urígur maður
stóð upp af bekk, hann hafði auðsjáanlega
verið að bíða eftir henni. Hann hneigði sig
og bar hattinn upp að brjósti sér, með sömu
háttvísi sem aðeins Frakki eða spánskur
grande kann. Stúlkan rétti honum höndina,
og hann kyssti á hana með gamaldags hæ-
versku.
Webster horfði á þau undrandi og hrifinn.
Það var eins og honum yrði ljóst á þessari
stundu í hverju lifi hans væri áfátt.
— Fjörutíu ár! muldraði hann. — Og ég
hefi ekki hitt tylft af konum, sem mér hefir
orðið hugsað til síðar. Fjörutíu ára gamall,
og enn hefi ég aldrei elskað. Þarna niðri á
götunni lifir vorið, en í mínu gamla hjarta
er haústblíða — „Indian surnmer". Eg ætti
flengingu skilið, að hafa farið svona með ævi
mína.
Elskhugarnir löbbuðu til baka sömu leiðina
sem stúlkan hafði komið, og til þess að trufla
þau ekki gekk Webster bak við Jacksons-
minnismerkið, svo að þau sæju hann ekki.
Hann skildi að þau vildu helst hafa þessa
kyrrlátu götu út af fyrir sig, og að þau mundu
hafa valið þennan stað því að þau vissu að
tómt var í garðinum svona snemma morguns.
Það var ungi maðurinn sem hafði orðið
þegar þau gengu fram hjá minnismerkinu.
Hann var að tala um eitthvað alvarlegt, því
að rödd hans var heit og titrandi. Hann var
með göngustaf með silfurhún og sló honum í
grasið við veginn. Stúlkan grét í hljóði. Þau
höfðu ekki séð hann og hann laumaðist inn
á stíg sem lá til hægri inn á milli trjánna.
Hann hafði ekki gengið nema fáeina faðma
þegar hann kom auga á tvo menn gegnum
skarð í limgirðingunni. Þeir gengu yfir stig-
inn og inn á veg, sem lá samsíða þeim, sem
elskhugarnir gengu. Þó að hann sæi þá ekki
nema í svip þekkti hann þá samstundis aftur.
Þetta voru Mið-Ameríkumennirnir suðrænu,
sem hann hafði séð á eimskipafélagsafgreiðsl-
unni tveimur dögum áður. Þeir höguðu sér
ekki eins og kirkjufólk eða menn sem fara
til að njóta lífsins. Þeir voru eins og veiði-
kettir og Webster þóttist sjá þegar í stað, að
þeim væru ill ráð í hug. Hann afréð að veita
þeim eftirför. Þeir voru svo sem fimmtíu
metra á undan. honum er þeir viku út af veg-
inum og fóru að hlaupa við fót yfir grasflötina.
Það er best að ég gangi á grasinu líka, svo
að síður heyrist til mín, hugsaði Webster með
sér, og gekk út á grasið.
Mennirnir tveir námu staðar og Webster
um leið og faldi sig bak við stóra eik. Hann
heyrði enn til elskhuganna fyrir handan næstu
tré; þau höfðu numið staðar, auðsjáanlega
til að kveðjast. Ungi maðurinn skimaði kring-
um sig og þegar hann þóttist sjá að enginn
sæi til, þrýsti hann stúlkunni að sér. Hún
stóð í faðmlögum um stund og grét. Svo lyfti
hann andliti hennar, kyssti hana og sleit sig
svo af henni og gekk hratt á burt án þess
að líta við.
Þetta var hrífandi sjón. — Faðir hennar
vill auðvitað ekki að hún eigi unga manninn,
hugsaði Webster með sér. Hann þorir ekki
að koma nærri heimili hennar. Þau hafa átt
stefnumót hérna til að kveðjast. Og ungi mað-
urinn maðurinn ætlar líklega vestur á land
til þess að græða peninga, svo hann geti
komið aftur loðinn um lófana og heimt stútk-
una. Hvers vegna tekur hann ekki stúlkuna
undir eins, úr því að hann elskar hana? Væri
ég í hans sporum mundi ég fara til gamla
naggsins og segja honum að ég hefði kosið
mér hann fyrir tengdapabba, og ef hann vildi