Fálkinn - 20.02.1953, Síða 13

FÁLKINN
13
ekki sætta sig við það þá skyldi hann fara
til fjandans. En það er öðru vísi með þessa
Fransmenn. Þeir vilja alltaf láta foreldrana
leggja orð í belg og guðsblessun í nesti, þó að
það kosti að allt fari í hundana. Ja, nú skil
ég hverju þessir tveir dagóar eru að vakka
yfir. Annar þeirra er auðvitað faðir stúlkunn-
ar. Þeir eru að njósna um elskendurna, og nú
mun ungi maðurinn eiga að fá fyrir ferðina.
Stúlkan stóð um stund og mændi á eftir
unnusta sínum. Svo sneri hún frá, með vasa-
klútinn fyrir augunum og hélt áfram til kirkj-
unnar. Dagónarnir tveir skeyttu ekkert um
hana en eltu unga manninn.
Hvað skyldu þeir nú taka fyrir? hugsaði
Webster með sér. Ungi maðurinn var svo ást-
fanginn og nærgætinn við stúlkuna, að ég er
alveg á hans bandi. Eg get ekki horft upp á
að þeir fari að berja hann. Eg ætti að vera
maður til að hindra það.
Dagóarnir tveir voru nú rétt fyrir aftan
piltinn, en gengu enn á grasinu til að fóta-
takið heyrðist síður. En pilturinn var svo
hugsi að hann tók ekkert eftir þeim. Webster
elti. Þeir voru nú komnir svo nærri torginu
að hægt var að heyra orðaskil þaðan, frönsku,
ensku, ítölsku og spönsku í eintim hrærigraut.
Dagóarnir ætluðu auðsjáanlega að ráðast aft-
an að manninum áður en hann kæmist svo
langt að til sæist af torginu.
— Ætli ég reyni ekki að gera þrælunum
ofurlítinn grikk, hugsaði Webster með sér.
Hann tók upp steinvölu og í sömu svifum og
dagóarnir tóku undir sig stökk til að ráðast
á piltinn, kastaði Webster steininum. Hann
var hittinn og steinninn kom einmitt þar sem
honum var ætlað, á milli herðablaðanna. Það
var rétt svo að pilturinn fann til hans en nægði
þó til þess að pilturinn vaknaði af ástar-
draumnum. Hann leit við, sá hættuna og bjóst
til varnar.
— Bravó! hrópaði Webster og brá við
skjótt til að hjálpa. Því að hann hafði séð,
að hér gætu ekki aðeins orðið áflog heldur
sorgarleikur. Dagóarnir höfðu sem sé tekið
upp hnífana.
Maðurinn með bolabítsaugað ruddist um
svo fast að Webster sá, að nú mundi ekki
veita af að beita kröftunum. Ungi maðurinn
reiddi stafinn sinn en ,,Bolabítur“ hikaði ekki.
Með vinstri hendi tók hann móti stafshögginu,
sem var reitt að hausnum á honum, en hægri
hnefa rak hann af afli í magann á piltinum.
Hann lagðist saman tvöfaldur eins og sjálf-
skeiðungur, en hitti þó hnúann á vinstri hönd
Bolabíts með stafnum um leið og hann lypp-
aðist niður. Höggið lamaði höndina í svip,
svo að Bolabitur missti hnífinn. Þegar hann
beygði sig til að taka hann upp, gat pilturinn
komið höggi í andlitið á honum svo hann datt
aftur yfir sig.
FELUMYND
Hvar er eigandi regnhlífarinnar?
— Hættið þið þessu! hrópaði Webster.
Annar dagóninn sneri sér að honum, greip
stafinn, sem ungi maðurinn hafði misst og
tók sér sóknarstöðu. Webster hafði líka
göngustaf, sem var öllu sterkari en unga
mannsins. Hann hrakti dagóann nokkur skref
aftur á bak og sló stafinn úr hendinni á honum.
En nú var Bolabítur kominn á fætur aftur.
Hann þreif í handlegginn á unga manninum
og hélt honum og sveiflaði hnífnum yfir höfð-
inu á honum. Það mátti ekki seinna vera að
Webster skærist í leikinn. Stafur hans hitti
olnbogann á Bolabít og hnífurinn þeyttist
langa leið út á grasflötina. Ungi maðurinn gat
losað sig úr þrælatakinu og sló Bolabít í and-
litið á ný og Webster bætti um svo að Bola-
bítur varð óvígur um sinn.
Hinn dagóinn var á fjórum fótum að leita
að hnífnum sínum, sem hann hafði misst í
grasið. Webster tók í svírann á honum og
jafnaði á honum gúlana.
— Nú tek ég þessa þorpara og fer með þá
inn á torgið og afhendi þá lögreglunni, sagði
hann á spönsku.
— Þakka yður fyrir hjálpina, sagði ungi
maðurinn á ensku. — En það er víst ekki
venja að lögreglan skipti sér af svona málum
hér um slóðir. Eg held fi’emur að ég hypji
mig á burt.
Og það gerði hann. Hann var horfinn inn
á milli trjánna áður en Webster vissi af.
— Það er vafalaust heillaráð! kallaði
Webster á eftir honum og var í þann veginn
að fara að dæmi hans þegar hann sá að ungi
maðurinn hafði gleymt stafnum sínum.
Þetta er alltof góður stafur handa bófunum,
hugsaði hann með sér. Hann tók bæði stafinn
og báða hnífa dagónanna og hljóp upp á
torgið.
Ungi maðurinn sem hann hafði bjargað úr
lífsháska hafði vafalaust rétt fyrir sér.
Webster hafði alltaf helst viljað vera laus
við lögregluna. Og í þessu tilfelli hefði það
dregið þann dilk á eftir sér að hann hefði taf-
ist í New Orleans, hver veit hvað lengi. Hann
hefði orðið að mæta sem vitni í réttinum og
kannske aldrei komist til Buenaventura.
Leigubíllinn stóð á torginu og beið hans.
Hann hafði ætlað sér að setjast inn á kaffi-
hús þarna eins og hálftíma, en ævintýrið í
garðinum hafði mettað ævintýraþrá hans um
sinn. Hann bað bílstjórann að aka á gistihúsið.
Það var kominn morgunverðartími.
-IO Ferðataska Websters var send um
borð í „La Estrellita" fyrir hádegi og
nónbil fékk hann sér bifreið og ók niður að
stíflunni, sem skipið lá við. Bílstjórinn nam
staðar við landganginn og Webster borgaði
honum ríflega. Bílstjórinn mun hafa hugsað
sér að auðgast um vikaskilding í viðbót því
að hann þreif farangurinn og strunsaði upp
landganginn.
— Nei, þér þurfið ekki að hugsa um dótið
mitt, kallaði Webster á eftir honum. — Há-
setarnir sjá um það.
— Þér voruð svo ör á borgunina áðan
að mér fannst sjálfsagt að bera farangurinn
yðar um borð líka, svaraði bílstjórinn. — Ef
þér biðjið hásetana um að taka farangurinn
verðið þér að borga þeim líka.
— Eg ætlaðist ekki til að þér ættuð að
vinna aukavinnu fyrir þessum vikaskilding,
sagði Webster. — En þér virðist vera mikið
mannsefni, svo að hérna fáið þér hálfan dollar
í viðbót. Farangurinn á að fara á nr. 34, á
efra þilfarinu.
Bílstjórinn stakk peningnum í vasann og
fór um borð með töskurnar. Webster fór á
eftir honum. Undirstýrimaðurinn stóð við
landganginn, tók við farmiðanum hans og
klippti þá.
— Hvar er hinn farþeginn? spurði hann.
— Þér hafið tvo farmiða.
— Æ, það er þjóns-ráfan mín, svaraði
Webster og svipaðist um eins og hann væri
að gá að honum. — Það væri líkt honum,
hérvillunni, að verða sti’andaglópur. En ef
hann kynni að koma ....
Webster þagnaði allt í einu. Honum varð
litið á skrámað andlitið á Bolabit, sem stóð
bak við stýrimanninn. Skyldi rauðeygði fé-
laginn hans ekki vera einhvers staðar á næstu
gi’ösum líka, hugsaði Webster með sér.