Fálkinn - 06.03.1953, Page 6

6
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGAN :
FJÓRAR
Hann linfði yfirleitt gleymt öllu þessu
fyrir löngu. Aldrei hugsað um hvaða
afleiðingar J)að gæti haft. En nú fann
hann það eftirminnilega.
Iðrunin kvaldi hann. ög enn var
langt til morguns. Alla þessa enda-
lausu nótt sat hann og studdi Fevers-
ham og heyrði óráðið í honuni. Nú
var hann að tala um Arabahverfið í
Suakin.
— Meðan við vorum þar í setulið-
inu hélt hann sig með úlfaldarekunum
til að læra af þeim málið og hiða eftir
tækifærinu, hugsaði Trench með sér.
— Mikið hefir hann liðið í öll þessi
þrjú ár!
A næsta augnabliki var Feversham
með einhverjum trúðleikurum. Hann
glamraði á zítar og hljóp alltáf í felur
þegar hann sá andlit sem liann kann-
aðist við. Trench fékk að heyra um
mann, sem laumaðist á burt frá Wadi
Halfa, komst yfir Nil og hélt svo eitt-
hvað suður á bóginn. Hann Iiafði
hvorki mat né vatn, lést vera hálfviti
þegar úlfaldalestamennirnir tóku
hann hann og fóru með hann til
Dongola og liann var sakaður um
njósnir. í Dongola hafði ýmislegt
gerst, þess eðlis að Trench fór að
skjálfa þegar iiann heyrði minnst á
það. Hann heyrði um pálmatrefjar uni
úlnliðina, um vatn sem var hellt á
þær svo að þær herptust saman og
átu sig inn í holdið, en þetta var þc<
ekki nema smámunir á möti öllu
hinu.
Trench kvaldist. Ætlaði dagurinn
aldrei að koma?
Loksins var slagbrandurinn tekinn
frá og dyrnar opnaðar og blessuð
dagsbirtan streymdi inn. Trencli stóð
upp og jieir Ibraliim hjálpuðust að
því að láta sjúklinginn ekki troðast
undir þegar fangarnir ruddust út. Svo
studdu þeir hann út undir bert loft.
Hann var horaður, kinnfiskasoginn
og með alskegg, augun starandi af
sótthitanum. En þetta var ])ó enginn
annar en Harry Feversham.
Trench bjó um hann úti í horni á
hlaðinu, þar sem hann vissi að verða
mundi forsæla, þegar sólin kæmi hátt
á loft. Svo brölti liann niður að Nil,
eins og hinir, til að sækja vatn. Þegar
liann tiellti nokkrum dropum ofan i
Feversham var líkast og hann þekkti
hann i svip. En svo kom óráðið aftur,
og liann hélt áfram að tala um ævin-
týri sin.
Eftir fimm ár liittust þeir þá þarna
í Steininum í Omdurman!
XXV. Ráðabrugg um flótta.
í þrjá daga var Feversham með sí-
felldu óráði og í þrjá daga sótti Trench
vatn í Níl, miðlaði honum af mat
sínum og hjúkraði honum eins vel og
föng voru á. í þrjár nætur börðust
þeir Ibrahim við að hindra að liann
yrði troðinn undir.
En l'jórða morguninn fékk Fevers-
ham rænuna, og þegar hann opnaði
augun sá liann Trench standa bogr-
andi yfir sér. Fyrst hélt hann að þetta
væri glapsýn — að það væri eitt af
martraðarandlitunum, sem ásóttu
liann, atveg eins og þegar hann var
drengur og dreymdi illa. Hann rétti
fram máttfarna höndina, til að hrinda
andlitinu frá sér. Og svo leit hann
23.
FJAÐRIR
kringum sig. Hann lá í skugga undir
fangelsinu, sá bláan himinn yfir sér
og fann að liann lá í sandi. Sá hiná
fangana sem bröltu um í hlekkjun-
um eða dutlu út af mátttausir. Smátt
og smátt fór hann að gera sér Ijóst
hvernig þessu væri háttað. Ilann
sneri sér að Trench, greip í hann eins
og hann væri draumsýn. Og svo varð
liann atlur eitt bros.
— Eg er í fangelsinu í Omdurman,
sagði hann. — Getur það verið, að
ég sé kominn í Steininn? Það er of
gott lil að vera satt. Hann hallaði sér
upp að veggnum og varp öndinni.
Trench fannst það kaldliæðni ör-
laganna að sjá ánægjusvipinn á
Feversham. Samt vissi liann að þetta
var engin uppgerð. Hætturnar i
Dongola voru afstaðnar, hann liafði
fundið Trench og var kominn tii
Omdurman. Lengi hafði hann dreymt
um að komast þangað, og nú liafði
það tekist. Það liefði eins vel getað
farið þannig að hann liefði hangið
i gátga nokkur hundruð mílum sunn-
ar, sem veislumatur gammanna. Gæf-
an hafði verið honum góð, þrátt fyrir
allt, og hann hafði komist að markinu
— um sinn.
— Þú hefir verið hér lengi, sagði
liann með veikri rödd.
— Þrjú ár.
Feversham leit kringum sig. —
Þrjú ár, muldraði hann. — Eg var
svo liræddur um að ég niundi ekki
hitta þig lifandi.
Trench kinkaði kolli. — Næturnar
eru verstar, næturnar þarna inni í
gröfinni. Það er furða að maður þolir
það eina viku. Og ég 'hefi verið þar
yfir þúsund nætur. Eg skil ekki hvern-
ig ég hefi lifað það af. Þúsund nætur
í Steininum.
■— En við megum lara niður'að Níl
á daginn? spurði Feversham. — Svo
mikið er þó frjálsræðið. Það var Arabi
í Wadi Halfa, sem sagði mér það.
— Það er rétt, svaraði Trencli. —
Líttu á þessa! Ilann benti á leirkrús
með vatni, sem stóð hjá þeim. — Eg
fyltti hana í Níl áðan.
— Eg verð að reyna að hreyfa mig
svolítið, sagði Feversham og reyndi
að standa upp. — Eg verð að reyna
að læra að ganga svona. Hann sagði
þetta fullum rómi en Trench hvíslaði
í aðvörunarróm: — Þei! Þáð cru
margir fangar hérna og þeir reyna
altir að lilera.
Feversliam lagðist fyrir aftur, bæði
vegna þreytu og varkárni.
— En þeir' skilja ekki livað við
segjum, sagði tiann og nú virtist hon-
um liafa hugfallist.
— Þeir sjá að við tötum mikið
saman. Ef við förum ekki varlega fær
Idris að vita um það eftir ktukku-
tima og kalífinn fyrir sólarlag. Og
þá fáuin við þyngri tilekki og verður
bannað að tala saman. Liggðu kyrr.
Þú ert veikur og ég er þreyttur. Við
skulum sofa, og svo getum við farið
niður að Nil þegar tíður á daginn.
Trencli lagðist við liliðina á Fevers-
ham og sofnaði áður en varði. Fevers-
ham tiorfði á hann og sá að þriggja
ára fangavistin liafði ekki tátið sig
án vitnisburðar. Það var komið fram
á miðjan dag þegar hann vaknaði.
— Hefir enginn lofað að sjá þér
fýrir mat? spurði hann og Feversham
svaraði: — Jú, það á drengur að koma
hingað. Og liann átti að færa mér
frétlir líka.
Þeir biðu þangað til htiðið var
opnað og konur og kunningjar fang-
anna fengti að koma inn. Fangarnir
urðu eins og villidýr. Þeir fengu
ekki að taka við meiri mat en til að
treyna í sér lifið á, og börðust og bit-
ust uni livern munnbita, sem þeir sáu.
Úr hverju liorni komu haltrandi
beinagrindur í hlekkjum. Einn fang-
inn var svo máttfarinn að liann datt
og gat ekki staðið upp aftur, en þögul
örvæntingin skein úr andtitinu á hon-
ÞRÍBURAR í HERINN. — Þegar
nýliðarnir koniu saman til að fara í
, kóngsins klæði“ fyrir skemmstu
í Englandi, bar nýrra við. Þríbura-
bræður voru í þessum hóp og licr
sjást þeir allir — Brian, Alan og
Dennis Kirby vera að máta sér stíg-
vél. Þeir hafa alltaf verið samrýmdir
og nú fá þeir að vera í sömu her-
dcildinni.
um því að hann sá að liann ferigi eng-
an mat þann daginn. Aðrir réðust að
þeim sem komu með matinn og rifu
af þeim bögglana, ])ó að þeir vissu
að fangaverðirnir mundu kaghýða þá
fyrir. Þrjátíu fangaverðir voru þarna
til eftirlits og þeir voru altir vopnaðir
ægilegum svipum, sem alltaf voru á
hreyfingu. Fangarnir hugsuðu ekkert
um svipurnar, el' þeir aðeins fengu
mat.
Meðal matberanna var strákur sem
stóð einn sér. En bráðlega var tekið
eftir honum. Og honum var sketlt
kyltiflötum og matnum stolið af hon-
um. Sem betur fór hafði liann lungu
í tagi og öskraði ferlega, svo að Idris
réðst á þá þrjá, sem höfðu ráðist á
strákinn.
DýRAGARÐUIt Á SKIPSFJÖL. — Vegna þess að stofndagur kvöldmáltíðarinnar, skírdagur, er í páskavik-
unni, hafa kaþólskir menn flutt líkamingarhátíð Krists, dýradag, fram í júnímánuð. — Ilér sést liátíðar-
haldið á dýradag í Ilattstadt í Austurríki. Fólkið safnast kringum bát en í honum eru prestarnir sem
syngja messuna.