Fálkinn - 06.03.1953, Qupperneq 8

8
FÁLKINN
"0ITT kvöldið fyrir nálægt átta
mánuðum hafði einn kunn-
ingi minn, Louis R .... boðið
nokkrum samstúdentum sínum
til sín; var drukkið púns, reykt
og rætt um bókmenntir, málara-
list sagðar gamansögur, fornar
og nýjar, svo sem venja er til i
karlmannahóp. Allt í einu er
hurðinni hrundið upp á gátt, og
góður og gamall bernskukunningi
minn kemur æðandi inn eins og
útsynningur:
— Viijið þið reyna að geta
hvaðan ég kem? sagði hann æstur.
— Eg skal veðja um að þú
kemur frá Mabille, sagði einn.
— Nei, þú ert í betra skapi en
svo, sagði annar. Þú hefir verið
að ljúgá út peninga, eða verið í
jarðarför frænda þíns eða pant-
sett úrið þitt hjá veðmangar-
anum.
— Þú ert fullur, sagði sá þriðji
drumbslega, og svo fannstu púns-
þef hérna hjá Louis og komst til
að verða enn fyllri.
— Þið getið þess aldrei; ég
kem frá P. . . . í Normandí og hefi
verið þar í hálfan mánuð, og það-
an kem ég með einn af vinum
mínum, alkunnan glæpamann,
sem ég ætla að leyfa mér að
kynna ykkur.
Og með þessum orðum dró
hann upp úr vasa sínum afhöggna
mannshönd; hún var hræðileg, al-
veg svört og vindþurrkuð og lík-
ust langri kló; vöðvarnir höfðu
verið mjög miklir og utan um þá
var gulur skinnbjór, líkastur
pergamenti, og litlar gular neglur
voru enn á fingrunum; það var
glæpamannalykt af þessu langar
leiðir.
— Nú ska lég segja ykkur sögu,
sagði kunningi minn. Fyrir
nokkru var haldið uppboð á ýmsu
skrani eftir galdramann, sem var
víðfrægur þarna í sveitinni; hann
reið gandreið á galdramanna-
fund á hverjum laugardegi og
kunni alls konar gerninga. Svo
mikið er víst að þessi fantur hafði
mikið dálæti á þessari hendi; sag-
an segir að hún sé af glæpamanni
sem dæmdur var til dauða árið
1706 eftir að hann hafði fleygt
eiginkonu sinni ofan í brunn, en
það get ég nú ekki láð honum,
og því næst hengt prestinn, sem
hafði gefið þau saman, uppi í
kirkjuturni. Eftir þetta tvöfalda
afrek lagðist hann í ferðalög, og
á sinni stuttu en viðburðaríku ævi
hafði hann rænt tólf ferðamenn,
kæft tuttugu munka í reyk og
breytt nunnuklaustri einu í
kvennabúr.
— En hvað ætlarðu að gera
við þessa viðbjóðslegu krumlu,
tókum við fram í.
— Eg ætla að nota hana í
handfang á bjöllustreng, þá getur
hugsast að rukkararnir láti mig
í friði.
— Góði vinur, sagði Henry
Smith, hár og værukær Englend-
ingur, ég held að þessi hönd sé
ekki annað en indverskur ketbiti,
sem hefir verið vindþurrkaður
með einhverri nýrri aðferð, og
ég fyrir mitt leyti ræð þér til að
sjóða hann í ketsúpu.
— Þið skuluð ekki hafa þetta
í flimtingum, herrar mínir, sagði
læknastúdent einn mjög alvarlega,
og þú, Pierre — ef þú vilt fara
að ráðum mínum þá graf þú þessa
hönd á kristinna manna hátt, svo
að eigandi hennar heimsæki þig
verið að biðja yður um að fjar-
lægja samstundis þetta úldna
ketflykki, sem þér hafið hengt í
bjöllustrenginn yðar; annars
neyðist ég til að byggja yður út.
— Monsieur, svaraði Pierre
mjög alvarlegur. Þér móðgið
hönd, sem alis ekki á það skilið.
Eg skal nefnilega segja yður, að
hún er af mjög siðprúðum og hátt-
vísum manni.
Húsvörðurinn snerist á hæli og
fór út eins og hann hafði komið
inn. Pierre fór á eftir honum, tók
höndina og hengdi hana í klukku-
strenginn í svefnherberginu sinu.
„Líttu nú á,“ sagði hann, „þessi
Guy de Maupassant:
HÖNDIN
ekki og heimti hana af þér; hönd-
in getur lika verið með illum
hvötum, þú kannast sjálfsagt við
máltækið: „Sá sem hefir drepið
vill drepa.“
— Og sá sem hefir drukkið vill
drekka, svaraði húsbóndinn; og
svo hellti hann í stórt glas handa
Pierre; hann drakk það í botn og
stakkst svo blindfullur undir borð-
ið. Þessi leikslok vöktu mikinn
fögnuð, og Pierre lyfti glasinu og
heilsaði hendinni: „Eg drekk fyr-
ir því að ég fái að hitta eiganda
þinn bráðlega," sagði hann. Svo
var farið að tala um eitthvað
annað og loks fór hver heim til
sín.
Eg átti leið fram hjá húsinu
hans daginn eftir og datt í hug
að líta inn. Klukkan var um tvö
og ég hitti hann sitjandi með píp-
una í munninum og niðursokkinn
í lestur.
— Jæja, hvernig líður þér?
spurði ég.
— Ágætlega, svaraði hann.
— Og höndin þín?
— Höndin mín — hana hlýt-
urðu að hafa séð þegar þú komst,
ég hengdi hana í bjöllustrenginn
þegar ég kom í gærkvöldi; en vel
á minnst, veistu að í nótt hefir
einhver bjálfi — líklega til að
gantast að mér — komið og klór-
að á dyrnar hjá mér um tólfleytið.
Eg spurði: hver er þar? en af þvi
að enginn svaraði hallaði ég mér
útaf aftur og sofnaði strax.
Nú vorum við ónáðaðir, bjöll-
unni var hringt; það var hús-
vörðurinn, svaðalegur ruddi. Hann
kom vaðandi inn í stofuna án þess
að heilsa.
— Monsieur, sagði hann, — ég
hönd mun vekja mig til alvar-
legra umhugsuna á hverju kvöldi
þegar ég fer að hátta.“
Klukkutima síðar kvaddi hann
og fór.
Eg svaf illa nóttina eftir, og ég
var spenntur og órólegur; hrökk
hvað eftir annað upp og glað-
vaknaði, og fannst stundum endi-
lega að einhver væri kominn inn
í klæðaskápinn og undir rúmið;
og loksins þegar klukkan var orð-
in nærri sex og ég var um það
bil að sofna gftur, var barið fast
á dyrnar hjá mér svo að ég hrökk
upp með andfælum. Það var þjónn
Pierres vinar míns sem stóð hálf-
klæddur í dyrunum, náfölur og
skjálfandi:
— 0, monsieur, kjökraði hann,
þeir hafa myrt hann húsbónda
minn.
Eg snaraðist fram úr, klæddi
mig og skundaði til Pierres. Hús-
ið var fullt af fólki, sem kjaftaði
í ákafa og þvældist hvað fyrir
öðru, sagði frá og staðfesti at-
burðinn í öllum atriðum. Eftir
mikla fyrirhöfn komst ég loks
að svefnherbergisdyrunum; þar
stóðu verðir, en ég sagði til nafns
míns og var hleypt inn. Á miðju
gólfi stóðu fjórir lögreglumenn
og skrifuðu í minnisbækurnar
sínar, þeir yfirheyrðu, töluðu
annað veifið hver við annan í
hálfum hljóðum og skrifuðu;
tveir læknar stóðu við rúmið og
voru að tala saman, og í rúminu
lá Pierre meðvitundarlaus. Hann
var ekki dauður en það var hræði-
legt að sjá hann. Augun upp-
glennt og það var eins og þanin
sjáöldrin störðu í óumræðilegri
skelfingu á eitthvað hræðilegt og
óskiljanlegt; hendurnar voru
hnýttar eins og í krampakasti en
lak var breytt yfir hann upp að
höku. Eg dró lakið til hliðar. Á
hálsinum voru fimm djúp sár
eftir fingur, sem höfðu grafist
inn í holdið; skyrtan var ötuð í
blóði. Mér varð af tilviljun litið
á klukkustrenginn, og það vakti
undir eins furðu mína að höndin
var þar ekki lengur. Eg þóttist
vita að læknarnir hefðu tekið
hana til þess að hún vekti ekki
óhug hjá fólkinu sem kom inn í
herbergið til hins særða manns,
því að höndin var vægast sagt
ógeðsleg. Eg spurðist ekki fyrir
um hvað orðið hefði af henni.
Eg náði í eitt dagblað og þar
las ég ítarlega frásögn af glæpn-
um, samkvæmt því sem lögreglan
hafði komist á snoðir um. Og ég
las þetta:
„Hræðileg morðtilraun var í
gær gerð á ungum manni sem
heitir Pierre B. . . ., lögfræði-
stúdent af ágætu fólki í Norm-
andí. Ungi maðurinn hafði kom-
ið heim til sín um klukkan tíu í
gærkvöldi; hann sagði við Bouvin
þjón sinn, að hann mætti fara að
hátta, því að hann væri þreyttur
sjálfur og ætlaði að taka á sig
náðir strax. Undir miðnætti vakn-
aði þjónninn allt í einu við að
hringt var ákaflega í herbergi
húsbónda hans. Hann varð
hræddur, kveikti' ljós og beið;
hringingin þagnaði eina mínútu,
og svo byrjaði hún aftur með svo
mikilli ákefð að þjónninn hljóp
örvita af hræðslu út úr herbergi
sínu og niður til að vekja hús-
vörðinn; hann hljóp og gerði lög-
reglunni aðvart, og eftir kortér
hafði lögreglan sprengt upp
dyrnar.
Það var hræðileg sýn, sem
blasti við, búsgögnin lágu eins og
hráviði á gólfinu og allt benti á
að hræðileg viðureign hefði orð-
ið milli árásarmannsins og fórn-
arlambs hans. Á miðju gólfi lá
hinn ungi maður, Pierre B. . . . á
bakið, náfölur og augun starandi
og uppglennt; á hálsinum á hon-
um sáust för eftir fimm fingur.
Samkvæmt áliti Bordeaus lækn-
is, sem var kvaddur til, hefir
árásarmaðurinn verið fílefldur
kraftamaður en hendurnar ó-
venjulega grannar, því að förin
á höndunum voru líkust því og
þau væru eftir byssukúlur, og svo
djúp að minnstu munaði að þau
næðu saman inni í holdinu. Um
orsök glæpsins er ekkert vitað,
og því síður hver illvirkinn var.“
Daginn eftir stóð í sama blaði:
„Herra Pierre B. .. . sem varð
fyrir hinni hræðilegu árás er vér
sögðum frá í gær, hefir fengið
rænu aftur, eftir nákvæma hjúkr-
un Bordeus læknis. Hann er tal-
inn úr hættu, en menn óttast al-