Fálkinn - 06.03.1953, Qupperneq 10

10
FÁLKINN
Marjorie Holmes:
Hvflð er orðií nf stúlkunni, sem és gekk að eigo!
Kona talar við kynsystur sinar.
Töf rnbeinið.
Framhaldssaga í myndum,
eftir Charles Dickens.
16. Alicia faðmaði huldúkonuná að
sér. Svo sneri Grandmarina sér að
kónginum og sagði liöstug: „Eruð þér
vel siðaður?" Kóngurinn sagðist vona
það, en hún hélt áfram: „Þá skiljið
þér kannske hvers vegna Alicia not-
aði ekki beinið livenær sem yður
fannst ástæða til þess!“ Kóngurinn
Iineigði sig feiminn. „Þurfið þér að
spyrja mig um fleira?“ sagði hún. —
„Nei,“ svaraði kóngur. „Þá er yður
best að vera vel siðaður áfram —
alla yðar ævi,“ sagði Grandmarina.
Huldukbnan veifaði blævængnum sín-
um og 17 prinsarnir og prinsessurnar
komu inn. Þau voru öll i nýjum fötum
frá hvirfli til ilja. Svo snerti huldu-
konan við Aliciu með blævængnum.
Og þá flaug eldhússvuntan af henni
og hún stóð þarna i brúðarkjól með
krans úr blómum um böfuðið og langa
slæðu.
17. Nú breytti Iiuldukonan eldhús-
borðinu í fataskáp úr fállegum viði
og fullum af alls konar kjólum, mátu-
lega stórum handa Aliciu. Svo kom
minnsti prinsinn inn, hann gat geng-
ið einn og var orðinn jafngóður. Loks
bað Grandmarina um að fá að sjá
hertogafrúna. Þegar þær höfðu pískr-
að eitthvað saman sagði huldukonan
hátt: „Já, mér datt í hug að Alicia
hefði sagt yður leyndarmálið!“
Nú sneri Grandmarina sér að kóngi
og drottningu og sagði: „Við ætlum
að leita uppi Vissanpilt prins, og
biðjurn ykkur að koma í kirkjuna
eftir hálftíma, stundvíslega. Alicia,
Grandmariná og hertogafrúin settust
í vagninn, og óku af stað.
18. Visspiltur prins sat einn og var
að borða brjóstsykur og bíða eftir
að liann yrði níutíu ára. Þegar hann
sá páfuglana koma inn um gluggann
með vagninn í eftirdragi, skildi hann
strax að nú mundi eitthvað skrítið
ske. — „Hérna er brúðurin yðar,
prins,“ sagði Grandmarina. Og allt
í einu breyttust föt prinsins í flauels-
föt. Og liárið á lionum varð hrokkið
og lnifa með fjöður í kom fljúgandi
og settist á höfuðið á honum. Hann
„HVAÐ er orðið af stúlkunni, sem
ég gekk að eiga?“ Þannig spyrja fjöl-
margir eiginmenn.
Fljótt á litið vinnum við konur
mikið starf. Við hugsum um börnin
og heimilið, við reynum að láta efnin
endast og reynum af fremsta megni
að taka þátt i samkvæmislífinu. Við
vanrækjum ]>að eigi heldur að líta
sem best út, og fleistar okkar elska
mennina sína af tryggð og innileik.
En alltof margar okkar eru of sparar
á skilning og viðurkenningu, þegar
manninum er ]>ess mest þörf.
Eg hygg, að þetta stafi aðallega af
því, að við gerðum okkur í upphafi
býsna óraunhæfar hugmyndir um
hjónabandið. Flestar okkar svifu eftir
kirkjugólfinu, öruggar í þeirri trú,
að okkar blómsveigar mundu aldrei
visna. Mörg er sú konan, sem eignast
hefir góðan mann, en er vonsvikin af
því að hann er ekki alfullkominn, —
hún er nánast áistfangin af ævintýra-
prinsinum, en skilur það ekki, að hún
verður að taka manninn eins og hann
er. Ilún gerir vonlausar tilraunir til
þess að umskapa hann, — hún fjasar
og skammast, grætur og biður fyrir
sér, ellegar hún reynir að tæla
hann með lempni til þess að úmbreyt-
ast i þá persónu, sem hún sér í draum-
um sínum. En árangurinn verður sá,
að maðurinn verður sífellt ruglaðri.
Það skiptir hana engu rnáli, þótt hún
viti ósköp vel, að liún er að vinna
vonlaust stari'. Ilún hefir nefnilega
að auki orðið ástfangin af annarri
draumsýn: sinni eigin tilfinningu, að
hún sé vanrækt.
Iíona, sem finnst hún vera liöfð
úlundan, mun trauðla láta af þeirri
hugsun, jafnvel þótt forsendur væru
fyrir þvi. Hún kvartar yfir því, að
maðurinn fari aldrei með hana á
dansleik cða i leikhús, en svo þegar
tækifæri gefst, þakkar hún kærlega
fyrir! „Þú veist það vel, að ég á engin
föt til að fara í,“ 'segir hún. (Sann-
leikurinn er sá, að hún vill heldur
svara þessu til, heldur en að slá úr
hendi sér vöpnið, sem þannig hljóðar:
„Þú býður mér aldrei út.“)
Langtum fleiri kanur myndu fá
óskir sínar uppfylltar, ef þær gerðu
sér grein fyrir þvi, að ástin byggi^t
á gagnkvæmu trausti, að hjónin verða
að mætast á miðri leið. Sú eiginkona,
er situr aðgerðarlaus og bíður þess,
að ástin komi svífandi til hénnar, ætli
að búa sig undir að þurfa að sitja
settist í vagninn og nú flugu páfugl-
arnir með þau öll finim beint ti!
kirkjunnai-.
lengi. En sú kona, sem er ])ess full-
jbúin að stíga niður úr söðlinum og
ldaupa til miðrar leiðar, og helst ögn
lengra, mun sannreyna, að hjóna-
bandið verðúr auðugra í öllu tilliti.
Þvi að karlmönnum þykir lofið gott
og þrá líka að um þá sé farið viður-
keiiningarorðum annað veifið. Það er
varla til sá maður, sem ekki lilýnar
um hjartarætur, þegar kona hans
segir: „Þú eft dásamlegur. Eg er
hreykin af þér. Eg er svo hamingju-
söm að þú iskulir vera maðurinn
minn.“
I hjúskap sem öðrum greinum
mannlífsins er í gildi sú guljvæga
regla, að það, sem þú vilt að aðrir
gjöri þér, það skalt þú og þeim gjöra.
Áður cn konan æpir of hátt um
það, að hennar réttur sé fyrir borð
borinn, skyldi hún hyggja að, hvort
þeirra hjónanna eigi í meira stríði.
Víst erum það við, sem ölum börnin
og sjáum um uppeldi þeirra. Við
verðum að þvo þvotta og matarílát,
straua, elda, þurrka ryk, sulta og
súrsa, staga og sauma. En flestar
okkar liafa margvisleg hjálpargögn,
sem gera verkin auðveldari. Og
framar öllu öðru er það enginn, sem
segir okkur fyrir verkum. Við erum
okkar eigin yfirboðarar.
Á hinu leitinu er maðurinn, sem
verður vinnuþræll um leið og hann
kvænist. Hann er alltaf bundinn, ekki
aðeins við þá konu, sem hann dreymdi
um, heldur og við skrifborðið, vélina
eða hvað annað, sem hann tekur sér
fyrir hendur, til þess að sjá konu
sinni farborða.
Þvi að það, verður hann að gera.
Hann verður að sjá fyrir konu sinni
og börnunum, sem hún elur honum.
Lagalega og siðferðislega er hann
ábyrgur, og nærri liggur að telja, að
það sé dauðinn einn, sem leysir hann
undan ábyrgðinni. Jafnvel algjör
skilnaður gerir ])að ekki.
Á sama hátt og konan er sifellt
með áhyggjur út af þeirri Irugsun
sinni, að hún verði að vernda æsku-
blóma sinn og fegurð, þjaka manninn
eilífar áhýggjur út af efnahagslegri
afkomu hans, hvert sem hann snýr
sér. Hann verður fyrir árás á sinn
veikasta blett, — koriu og börn. Hann
þjáist af minnimáttarkennd, þegar
honum finnst liann ekki geta veitt
fjölskyldu sinni öll þau gæði, sem
nútímaþjóðfélag liefir yfir að ráða.
Og mesta þjökunin kemur ef til vill
frá hans eigin fjölskyldu: „Hvers
vegna eigum við ekki bíl og sumar-
bústað eins og hitt fólkið?"
Það er því síst að undra þótt margir
ciginmenn kjósi freinur að sökkva
sér niður í starf sitt cn að 'hvisla
blíðum orðum í eyra kvenna sinna, —
að reyna ef li! vill fremur að krafsa
upp einhverja aukavinnu, en að fara
i ökuferð út i sveit á sunnudögum
með konu og börnum.
Það er hugsanlegt, að karlmenn,
margir hverjir, telji það sem sjálf-
sagðan hlut, að ást sé með hjónum.
En könurnar á liinu leitinu telja
ábyrgðarhlutskipti karlmannsins sem
eðilegan og sjálfsagðan hlut. Spyrjið
ekkju, sem allt i einu hefir orðið að
l'ara að standa á isínum eigin fótum.
— Þarftu end.ilega að koma og
spyrja mig, þvort ég elski þig,
rétt á meðan ég er að lesa íþrótta-
síðuna?
„Meðan þú átt duglegan mann,
gerir þú þér enga grein fyrir þvi
hvað hann hefir mikið að gera,“ mun
hún segja. Það er ekki fyrr en þú
ert komin í hans spor, að þér verður
ljóst, við hvað hann átti að etja. Og
þá er það orðið of seint.
En fyrir flestar okkar er það ekki
of seint. Þakkaðu manninum þinum
í orði og verki fyrir allt það, sem
hann gerir fyrir þig, —og gerðu það
strax! Segðu það ættingjum þínum,
vinum og börnum, hve dásamlegur
liann sé. Vertu þakklát fyrir allt stórt
og smátt, sem hann gerir í þína þágu,
— og sýndu að þú sért það!
Ef þú ert ein þeirra, sem finnast
þær vera vanræktar, eða elska ein-
hverja draumsýn, þá er til gott ráð
við því: Skrifaðu sjálfri þér bréf.
Beindu leitarljósinu að þér sjálfri og
göllum þínum og gerðu skrá um þá.
Skrifaðu hjá þér, svart á hvítu, alla
liina góðu skapgerðareiginleika manns
þíns og það, sem ella má vera Iionum
til hróss, og ég er viss um, að þú
munt að því loknu kunna betur að
meta hann og verða þar af leiðandi
betri og ástríkari eiginkona.
Og að lokum fáein orð um ástar-
allotin. Það eru fæstir karlmanna,
s'em vilja, að konur þeirra sitji bleik-
ar sem jómfrúr og bíði þess að þeir
hefji ástarleiknina. Mönnum fellur
ástleitnin vel, það er merki ])ess, að
konan beri til hans þráðar kenndir.
En konurnar verða að vera aðgætnar
og þekkja hið sálfræðilega rétta
augnablik. Þær verða að luinna skil
á, í 'hverju þær eru frábrugðnar þeim
og hvað það er, sem menn eru eink-
um næmir fyrir.
Það er eins og segir í Prédikar-
anuin: „Öllu er afmörkuð stund ....
að gráta hefir sinn tíma og að hlæja
hefir sinn tima .... að faðmast hefir
sinn tíma, og að halda sér frá faðm-
lögum hefir sinn tíma.“ Betri sál-
fræði cr ekki til. Þegar einhver mað-
ur er þreyttúr og angraður, liður af
kvefi eða er í daufu skapi, þá er það
skilningur, framar öllu öðru, sem
hann þarfnast, kona, sem fullvissar
hann um, að „ef þú vilt mig, þá vil
ég þig.“ „Eg skal hlúa að þér, ég skal
nudda á þér bakið. Ef þú vilt, skal ég
hugga þig með ást minni. En ef þú
vilt ])að ekki, sakar það ekkert. Eg
elska ])ig nóg til þess að vita, að það
er ekki út af mér.“
Skilningur og viðurkenningarorð,
■— kona, sem skilur mikilvægi þess
fyrir hjónabandið, þarf ekki að óttast
skort á rómantík. Af henni fær hún
nóg. Og hún mun einnig fá það, sem
er henni enn dýrmætara: eiginmann,
sem segir í hjarta sínu: „Eg hefi aftur
fundið stúlkuna mina.“