Fálkinn - 06.03.1953, Qupperneq 13

FÁLKINN
13
götunni með mömmu Jenks og Dolores varð
hann 'þess vísari að fyrirfólkið hafði kveðið
upp dóminn yfir honum. Og einhvern grun
hafði hann um, að Dolores tæki sér það alis
ekki nærri. Hún gat ekki heldur hafið um-
gengni við fyrirfólkið og átti því ekki athvarf
nema hjá honum. Kvöldið sem von var á „La
Estrellita" til Buenaventura fóru þau Billy
og Dolores ríðandi út úr bænum, langa leið.
Á heimleiðinni riðu þau Strandgötuna. Og
þegar myrkrið féll á varpaði skipið akkei’um
á höfninni.
— Það er orðið of áliðið til að skipið kom-
ist úr sóttkvi í kvöld, sagði Billy er þau riðu
heim að hótelinu sem Dolores dvaldist í. — En
það er nú sama. Eg fæ léðan vélbát hjá Leber
og don Juan skjólstæðing hans með mér og
fer út að skipinu. Eg fæ að minnsta kosti
að koma svo nærri að ég geti kallað í fantinn
og boðið hann velkominn. Eg hugsa líka að
hann búist við því.
Leber lánaði Billy bátinn orðalaust og don
Juan var ekki fyllri en svo að hann gat fengist
við hreyfilinn. Webster stóð við borðstokkinn
og reykti vindil þegar hann kom auga á rautt
og grænt ljós á vélbátnum koma fram úr
myrkrinu. Hann þóttist vita að þetta gæti
enginn annar verið en Billy.
— Ert það þú, Billy? hrópaði hann þegar
báturinn var svo sem tvö hundruð faðma frá
skipinu.
— Hæ, Jack! Já, það er ég! Eg fæ ekki
að koma um borð fyrr en skipið hefir fengið
læknisvottorð. En ég get legið hérna um
stund og talað við þig. Hvernig ertu í mag-
anum?
— Eg er orðinn góður. Æ, nú man ég að ég
hefi gleymt að taka inn meðalið, sem læknir-
inn sagði mér að sulla í mig eftir hverja mál-
tíð. Bíddu snöggvast, Billy. Eg ætla að skreppa
inn í klefann og rækja skyldurnar við vömb-
ina í mér.
Billy ’ og Don Juan hringsóluðu kringum
skipið tíu mínútur. Þá heyrðist þrumurödd
af stjórnpallinum: — þið þarna í vélbátnum!
Komið ekki of nærri skipinu! Burt með ykkur!
Don Juan færði sig um það bil fimmtíu
metrum fjær.
— Þetta dugar! hrópaði röddin aftur.
— Þetta var rödd Jacks, sagði Biliy. Eg
hefi heyrt hann skipa námumannaflokki fyrir
verkum, svo að ég ætti að þekkja hann. En
hvaða brellum skyldi hann búa yfir núna?
Allt í einu heyrði hann rödd bak við sig:
— Herra Geary, viljið þér bákka nokkra
metra metra enn? Þegar ég er viss um að ég
sjáist ekki frá skipinu kem ég um borð.
Billy leit við og í glætunni frá stýrishúsinu
sá hann tvær hendur sem héldu í ‘borðstokk-
inn. Hann fór aftur á og sá haus og herðar
á manni standa upp úr sjónum.
— Já, sagði hann lágt. — Hangið þér þarna
en varið yður á skrúfunni.
Hann bað don Juan að bakka og dró niður
í lampanum. ‘
— Þetta dugir víst, sagði röddin. — Réttið
þér mér hönd, svo að ég komist upp úr.
Maðurinn kom inn í stýrishúsið. Hann var
allsnakinn. Hann tók silfurpappírskúlu út úr
sér, flatti henni i sundur og rétti Billy. Þetta
var bréf. Billy hélt því upp að lampanum og
las:
Kæri Billy: —
Hér með leyfi ég mér að kynna þér
herra Adam. Eg veit lítil deili á honum,
en veit aðeins að hann er háttprúður
eins og greifi, hugaður eins og Ijón, hefir
ágætt skap og haus, sem forsetinn i Sobr-
ante vill kaupa fyrir talsvert mörg þús-
und pesos. En sjáðu um að hann fái að
hálda hausnum, þvi að mér líkar vel við
strákinn, og peningana fyrir liausinn á
honum þurfum við ekki í bráð. Sjáðu um
að hann komist óséður í land. Finndu
felustað handa lionum, útvegaðu honum
föt, gefðu hönum mat .... og gleymdu
svo að þú hafir hitt hann.
Þinn J. S. Webster.
Billy sagði don Juan að halda til lands á
fullri ferð og sneri sér að manninum. — Fylgi-
bréfið er í lagi, sagði hann. — En vitið þér
ekki að höfnin hérna er full af hákarli?
Ungi maðurinn brosti út undir eyru. —
Það er nú meinið mitt, hr. Geary, að hákarl-
arnir eru alltaf á hælunum á mér, bæði á
sjó og landi. Hann lagðist fyrir á bekknum.
Nú heyrðist aftur í Webster: — Halló,
Billy — er allt í lagi?
— Já, allt í besta lagi, svaraði Billy. — Vel
á minnst. Hann vinur þinn heimsótti mig. Eg
hefi greitt fyrir honum.
— Þakka þér fyrir. Kemurðu ekki aftur í
f yrramálið ?
— Vitanlega! Góða nótt, Billy.
Juan Cafetéro lagði á stýrið og báturinn
brunaði inn að bryggju. Billy gekk á land við
Lebersbryggjuna en Juan lagði frá aftur út
í myrkrið. Billy hljóp upp í E1 Amigo og
kom aftur með fatáböggla. Hann blístraði af-
talað merki, báturinn lagði að aftur og Billy
hoppaði um borð. Ungi maðurinn fór í föt-
in, og Billy gaf don Juan nokkra pesos.
— Og svo manstu það, Juan, að ekkert sér-
stakt hefir komið fyrir í nótt!
Webster gekk niður skipsstigann í vélbát
Lebers á hælunum á hafnarlækninum.
— Þarna ertu þá, prakkarinn, hrópaði hann
til Billys, hélt honum armlengd frá sér og
horfði á hann. -— Hvað er að sjá þig, drengur,
þú ert mjór eins og höggormur! Eg verð að
gangast í því að það komi dálítið kjöt utan á
beinin á þér. Eða . . . . ja, svei mér ef þú hefir
ekki fengið mýraköldu, drengur! Þú verður
að komast í annað loftslag. Þú getur sýnt mér
hvar þessi náma er, og svo geturðu farið heim.
Þú verður góður aftur á þremur mánuðum.
Billy hristi höfuðið. — Það væri gaman, en
ég get það ekki.
— Geturðu ekki? Heldurðu að mér detti í
hug að fara að fást við þessa námu og sjá
þig dragast upp fyrir augunum á mér á með-
an?
Billy góndi á hann. — Námu? hváði hann.
— Hver er að tala um námuna. Það er stúlk-
an, sem ég var að hugsa um.
— Aha! Það er þá svona!
— Ja, þvílík stúlka, Jack!
— Eg vona að hún sé ekki kynblendingur,
Billy. Þú munt hafa athugað ættartöluna
hennar?
— Hvað heldurðu, sagði Billy. — Þetta er
amerísk stúlka, það er að segja, hún er fædd
í Sobrante, en ólst upp í Bandaríkjunum. Og
hún er hvít. Eg hefi ekki þekkt hana nema
í þrjár vikur, en .... namm, namm!
Jæja, það er gott að þú ert sæll, drengur
minn. En ég vona að þú látir gamla Jack
kumpán framkvæma mat á henni og skrifa
álitsgerð um gripinn áður en þú stígur úr-
slitasporið.
— Auðvitað s'kaltu fá að sjá hana. Eg hefi
sagt henni frá þér og hún er ólm í að sjá þig.
— Það er gott. Eg hefi átt marga góða vini,
sem ég hefi misst, af því að húsfreyjurnar eru
nú einu sinni svo gerðar að þær tortryggja
vini bændanna sinna. Eg vona að augasteinn-
inn þinn verði undantekning frá þeirri reglu,
Billy. Hvenær ætlarðu að gifta þig?
— Það er alveg óráðið, sagði Billy. — Eg
hefi ekki einu sinni beðið hennar ennþá.
Hvernig á ég að gera það fyrr en ég er viss
um að geta framfært hana?
— Heyrðu nú, drengur minn, sagði Webst-
er. — Nú skalt þú ekki gera sömu flónskuna
og ég hefi gert. Því að þá giftist þú aldrei.
Gríptu gæsina og gifstu eins fljótt og þú get-
ur. Þá getur verið að þú eigir uppkominn son
þegar þú ert kominn á minn aldur. Maður á
— Nei, ekkert hefir gerst, herra Geary.® að giftast ungur, Billy.
Þakka yður fyrir mig, svaraði don Juan ogS^ Þegar á gistihúsið kom rakaði Webster sig
hvarf út í myrkrið, en Billy fylgdi gestinum
heim í E1 Buen Amigo, og þar tók Mamma
Jenks við honum. Hann fékk herbergi, og
Billy ábyi’gðist að reikningurinn yrði greiddur.
og fór í hvít föt með breiðu, svörtu silkibelti,
setti upp panamahatt og fór í rúskinnsskó. Á
meðan skrifaði Billy Dolores bréf, sagði að
Webster væri kominn og spurði hvort hún
gæti tekið á móti þeim.
ADAMSON
Adamson á sela
vciðum.