Fálkinn - 13.03.1953, Síða 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA
Karl í krapinu
13.
Ungfrú Ruey var til í það. Hún sat og beið
eftir þeim á svölunum inn að húsagarðinum,
virtist ofur róleg, en í rauninni var hafrót í
huga hennar. Þegar þeir komu lét hún
sem hún sæi þá ekki, og leit ekki við fyrr en
hún hafði heyrt rödd Billys.
— Jæja, Dolores, sagði hann. — Hérna
er gamli vinurinn minn, Jack kumpán. Jack
má ég kynna þig ungfrú Dolores Ruey.
Hún stóð upp og það brá fyrir sigurbrosi
á andlitinu. Því að hún hafði séð á glampan-
um í augum hans að hann þekkti hana aftur.
I-Iann hneigði sig hæversklega.
— Mér er það sönn gleði að fá að kynnast
yður, ungfrú Ruey, sagði hann alvarlegur.
Dolores rétti honum höndina. — Þér hafið
sjálfsagt gleymt því, herra Webster, en ég
held við höfum hitst fyrr.
— Jæja, sagði Webster hálf vandræðaleg-
ur. — Það er leitt að ég skuli ekki muna eftir
þvi. Hvar var það sem við hittumst, með
leyfi?
Hann er víst gamansamur, hugsaði Dolores
með sér. Hann ætlar að láta mig hlaupa á
mig. En upphátt sagði hún: — I lestinni í
Dauðadal í fyrra mánuði, herra Webster. En
þá voruð þér alskeggjaður.
Webster hristi höfuðið. — Eg er hræddur
um að yður skjátlist, ungfrú Ruey, sagði hann.
— Að minnsta kosti get ég ekki munað það.
Og hafi ég nokkurn tíma haft skegg, þá væri
það ekki á nokkurs færi að þekkja mig skegg-
lausan. Annars var ég alls ekki í Dauðadal
fyrir mánuði. Eg var í Denver. Svo að það
hlýtur að hafa verið einhver annar Webster
sem þér hittuð.
Hún roðnaði. — Ekki datt mér í hug að
mér gæti skjátlast svona, sagði hún kulda-
lega.
Hann er hræðilega frekur, hugsaði hún
með sér. En hann getur að minnsta kosti logið
eins og sjentilmaður, og svoleiðis karlmenn
hafa alltaf verið að mínu skapi.
Þau sátu á svölunum þangað til komið var
að matmálstíma, og þá fór Dolores til her-
bergis síns.
— Jæja, hvernig líst þér á, Johnny? spurði
Billy þegar þeir voru orðnir einir.
— Mér finnst þú hafa góðan smekk, Billy,
sagði Webster hægt. — Hún er alveg eins
og mér finnst ungar stúlkur eigi að vera, og
ég ræð þér til að giftast henni. Billy, þessi
flibbi meiðir mig. Eg má til að fara upp til
mín og fá mér annan mýkri.
Þegar upp í herbergið kom settist Webster
á rúmstokkinn og tók báðum höndum um höfv
uðið, því að það var líkast og hann hefði
fengið hnefahögg fyrir bringsmalirnar og
væri með svima. Hann verkjaði í hnakkann og
kátínan var horfin úr augunum. En svo hark-
aði hann af sér, gekk að speglinum og horfði
á útitekið andlitið á sér.
— Of gamall, muldraði hann. Of gamall
til að dreyma fallega drauma.
Hann setti á sig annan flibba og fór niður
á svalirnar til Billys. Og nú var hann orðinn
samur maður aftur. Því að þarna uppi í her-
berginu hafði hann háð baráttu við harm-
söguna í lífi sínu, og hafði sigrað.
Hann hafði einsett sér að láta Billy eftir
alla möguleikana á að höndla hamingjuna.
SÍÐLA samía daginn sem Webster kom
• til Buenaventura sat hann í legustól
í forsælunni á svölunum á Hotel Mateo, reykti
sterkan vindil og var beiskur í huga. Honum
hafði ekki dottið í hug að stúlkan sem Billy
hafði útvalið sér væri sú sama, sem hann
hafði sjálfur orðinn ástfanginn af. Hann vissi
að Billy hafði lent í svo mörgum ástarævin-
týrum að honum gat ekki dottið annað í hug
en að það væri einhver Sobrantestúlka, sem
hann hefði orðið ástfanginn af í þetta sinn.
En nú var komið sem komið var. Hann varð
að fórna hamingju sinni fyrir vin sinn, og
eftir megni reyna að forðast að hitta Dolo-
res nema sem sjaldnast. Nú afréð hann að
skoða námuteiga Billys sem fyrst. Væru þeir
nokkurs virði ætlaði hann að leggja peninga
í þá og láta fyrirtækið bera sig. Síðan ætlaði
hann að fá besta lækninn í Buenaventura
til að segja Billy, að ef hann vildi ekki að besti
vinur hans, John Stuart Webster, sálaðist ekki
löngu fyrir aldur fram, þá yrði hann að sjá
um að hann kæmist sem fyrst á burt úr ó-
hollustuloftinu í Sobrante.
Þegar hann hafði afráðið þetta fannst hon-
um best að framkvæma það heldur fyrr en
seinna. Billy 'kom út á svalirnar í þessum svif-
um, settist hjá honum, og Webster klappaði á
hnéð á honum.
— Jæja, heilla-hrólfur, hvað heldurðu að
verði langt þangað til þú ert orðinn fær um
að stunda sómasamlega vinnu? Þú lítur út
eins og tuggin sin, sem einhver hefir spýtt út
úr sér.
Dolores var að koma upp á svalirnar og
heyrði það sem hann sagði.
— Billy þarf hvíld, sagði hún með sömu
viðkvæmninni sem flestum konum er eiginleg,
þegar þær tala um sjúkdóma. — Hann verður
að komast í annað loftslag.
— Já, það er satt, Dolores, svaraði Billy.
— Og það geri ég líka bráðum. Uppi í fjöll-
unum við San Miguel de Padua eru engar
moskítóflugur, loftið er hreint og hitinn ekki
úr hófi. Þar getur mér farið fram.
— Já, og því fyrr, sem við komumst þangað
því betur kemur mér það líka, sagði Webster.
— Eg vildi helst koma námurekstrinum á lagg-
irnar sem fyrst, svo að ég 'komist á burt úr
landinu aftur.
— Svo? spurði Billy forviða. — Eg hélt þú
ætlaðir að verða hér áfram og hjálpa mér til
að reka námuna?
— Jæja, þú hélst það, bjáninn! Til hvers
ætti ég að hafa eytt löngum tíma í að kenna
þér námurekstur, ef þú gætir ekki rekið þessa
námu einn? Önei! Eg skal hjálpa þér til að
koma þessu í gang, og þegar það fer að bera
sig getur þú hirt ágóðann. Þú hefir um meira
að hugsa hér í landinu en ég, Billy. Með þínu
leyfi getum við farið þarna upp eftir strax
á morgun og skoðað staðinn. Og ef mér líst
vel á hann þá síma ég eftir tækjunum, sem
ég hefi pantað í Denver. Allt verður að vera
komið í fullt lag eftir þrjá mánuði. Hvernig
eru verkamennirnir hér í landi. Eru þeir not-
andi? Ef ekki þá verðum við að fá hingað
hvíta menn, sem kunna þessa vinnu.
— Það er naumast að þér liggur á! sagði
Billy. Hann hafði verið svo lengi í Sobrante
að hann var farinn að smitast af þjóðarein-
kenni Sobrantebúa, sem verður best lýst með
orðunum „ekkert liggur á“. Honum fannst
ógeðfellt að hugsa til þess að hann yrði að
hætta tilhugalífinu svona umsvifalaust.
— Við græðum ekkert á að bíða, sagði
Webster. — Því fyrr sem við höfum lokið því,
sem þarf að gera þarna uppfrá, því fyrr getur
þú komist hingað i bæinn aftur og fengið þér
meiri malaríu. Eru nokkur hús þarna uppfrá?
— Ekki vottur, sagði Billy.
— Þá verðum við að hafa með okkur tjöld
og svefnpoka. Þú verður að fara til San Miguel
de Padua með útbúnaðinn okkar, leigja nokkra
hesta og góðan kokk, og þegar allt er til reiðu
símar þú til mín.
— Hvers vegna getur þú ekki komið með
mér undir eins? spurði Billy.
— Eg verð að hitta mann hérna fyrst,
skrifa nokkur bréf, senda símskeyti og bíða
eftir svari. Það kann að vera að ég tefjist
hér í tvo daga. Meðal annarra orða: hvað varð
af unga manninum, sem ég’sendi þér með með-
mælabréfið frá mér?
— Hann er í E1 Buen Amigo, sama staðn-
um sem ég dvelst á.
— Gott. Þegar þú ferð aftur til E1 Buen
Amigo þá skilaðu til hans að mig langi til að
hann komi og borði með mér miðdegisverð í
kvöld.
Þau sátu og töluðu saman góða stund. Svo
sagðist Billy þurfa að fara út að versla, og
yfirgaf Dolores og Webster.
— Hvers vegna liggur yður svona mikið
á, herra Webster? spurði Dolores. — Vitið
þér ekki að Billy er einkaeign mín?
— Nei, en ég hefi grun um að hann muni
verða það bráðum. Billy er svo gjöfull í því
tilliti. Hann er aldrei að tvínóna við að gefa
fallegri stúlku hjartað í sér.
— Ja,þetta var eiginlega sjálfsvörn, sagði
hún og hló. — Billy er utangarna í mann-
félaginu, ef svo má segja. Hann umgekkst
meira og minna litað fólk. Og þegar ég sýndi
mig á almannafæri með honum ....
— Voruð þér svo óvarkár?
— Já, víst var ég það! Og þess vegna varð
ég ekki ,,samkvæmishæf“ í hópi þessara
gömlu vina hans föður míns. Þegar frú
Maldonado sýndi mér fram á hve rangt það
væri af mér að sýna mig á Strandgötunni
með Billy og fóstru minni, sem er húsmóðir
Billys, reyndi ég að sýna henni fram á hvernig
ameríski hugsunarhátturinn væri í þeim
efnum. En þar varð engu þokað. Síðan hefir
enginn boðið mér heim. Og ég hefði drepist
úr leiðindum hérna, ef ég hefði ekki haft Billy.
Hann hefir verið mér svo góður, og nú ætlið
þér að senda hann burt.
Webster hló. — Ekkert að óttast, ungfrú
Ruey, sagði hann. — Eg skal skila honum aft-
ur með talsvert meiri peninga en þið þurfið
til að njóta lífsins. Peningalaus Billy getur
að vísu verið geðslegasti maður. En Billy í
jakket og með silkihatt og ávísanahefti upp á
vasann er blátt áfram ómótstæðilegur.
— Já, hann er gull. Hann hefir verið eins