Fálkinn - 05.12.1953, Page 9

FÁLKINN
Anton Nystad, cr ekki svo?
En nn stendur ihann upp af bekkn-
um, dregur upp vasaklútinn og 'þerrar
svitann af enninu.
— Eg lieiti Kári Hellström, segir
hann. — Er ég í nokknrri sök viS
ykkur liérna, leyfist mér að spyr.ja.
Lögreg.lumennirnir horfa efins á
hann og sá óeinkennisbúni spyr: —
Hafið þér nokkur skilríki á yður, sem
sýni hver þér eruð?
— Jú, ætii ekki það. Hann var til
s.iós fyrir nokkrum árum og hefir sjó-
ferðabókina sína. Með mynd og fullu
nafni. Hann sýnir þeimjiana.
— T’á eru þetta misgrip, segir sá ó-
einkennisbúni. — Þér verðið að af-
saka þetta.
— Mcrkilegt! segja báðir lögregiu-
þjónarnir. — Lýsingin er alveg eins.
—- Já. segir sá óeinkennisbúni, en
það geta verið fleiri en einn, sem
ganga í brúnum f-rakka og með brún-
an hatt ....
Hann gengur niður á bryggju þeg-
ar hann kemur af lögreglustöðinni. En
þar stendur nýr lögregluþjónn og
starir á hann.
Nei, það er best að komast sem fyrst
burt úr þessum bæ!
Eimskip liggur við bryggjuna. Hann
sér á töflu að þetta skip á að fara til
Oslóar eftir kortér. Hann fer nm borð
og býst við að lögregluþjónninn komi
á eftir. En hann lccmur ekki.
Þegar hann gengur i land á Akur-
húsbryggju morguninn eftir kemur vel
búinn maður til hans, hneppir frá sér
frakkanum og sýnir lögregluiperki.
— Það er best að þér komið með
mér. Við þurfúm að tala við yður.
ITann svarar ekki einu orði en fcr
með lögregluþjóninum inn i bifrcið.
Og á leiðinni ræður hann ráðum sin-
um, hann veit að það er úti um hann
hvort sem er.
Honum er visað til sætis á birki-
stól á lögreglustöðinni. Lögreglumað-
urinn sest við skrifborðið og fer að
blaða í skjölum. Bn nú skeður nokkuð
óvænt. Hann stendur upp af stólnum,
dregur haug af seðlum upp úr vasan-
nm og leggur þá á borðið lika.
— Hérna kemur þetta, sagði hann.
— Og nú gctið þér sparað yður spurn-
ingarnar og látið þetta ganga fljótt.
LögregTumaðurinn horfir á pening-
ana og svo á manninn.
— Já, sagði ihann, — við fengum
símskeyti úr einum suðurlandsbæn-
um um að þér hefðuð farið um borð
í strandíerðaskipið í gærkvöldi, og
vorum beðnir um að taka yður fastan.
En — voru þetta svona miklir pen-
ingar?
— .Tá, og það vantar nærri þvi þús-
und krónur, sem ég hefi eytt.
Lögreglumaðurinn horfði lengi á
hann. — Eruð ])ér ekki Anton Nystad?
Nú hlammast hann niður á stólinn
aflur.
— Anton Nystad? Er það nú aftur
Anton Nystad? segir hanrimiikstandi.
Hann tékur upp vasaklútinn og
þurrkar svitann af enninu. — Nei, ég
er Kári ITelIström! TTnnn flcygir sjó-
ferðabókinni á borðið.
Lögreglumaðurinn lítur á bókina,
lítur á manninn og alla peningana á
borðinu.
— Hvaðan eru þá allir þessir pen-
ingar? spyr hann svo.
— Það er þýfið frá Hövelsrud í Ný-
götú.
Lögreglumaðurinn situr um stund
og hugsar sig um.
— Eg botna ekki i þessu, segir
hann. — Eg veit ekki til að kært hafi
verið yfir þjófnaði frá honum. En
— það er best að geyma peningana
og hafa yður í gæslu þangað liI þetta
hefir verið rannsakað.
Hann situr i biðklefa í nokkra
klukkutíma og svo kemur lögreglu-
fulltrúinn aftur.
—■ Eg hefi talað við Hövelsrud, seg-
ir hann. Hann vill ekki kannast við að
neinu ihafi verið stolið hjá sér.
ITann starir á lögreglumanninn. —
Jæja, ekki það? Eg man nú samt ekki
betur en að ég stæli riærri því þrjátiu
þúsundum úr skápnum hans. Mig hefir
kannske dreymt það — og þá á ég
þessa peninga?
Lögreglúfulltrúinn svarar: — Það
verður víst að flytia yður hérna í bak-
bygginguna og láta yður verða þar
meðan við rannsökum jretta betur ....
Hann situr i klefa og bíður. Nei,
hann situr ekki — hann þrammar fram
og aftur um gólfið. Neniur staðar við
og við og spyr siálfan sig hvort hann
hafi stolið peningunum úr skápnum
hjá Hövelsrud cða ekki. Og þrammar
svo áfram.
Þannig líða tveir dagar og nú kem-
ur lösreglufulltrúinn aftur.
— Jæja. þér getið farið, Hellström.
— Þér fáið aðeins vægan, skilorðs-
bundinn dóm úr því að þér meðgeng-
uð og gátuð skilað mestu af pening-
unnm aftur. Höveisrud hefir meðgeng-
ið lika. Hann meðgekk að einhver
liefði komið oa náð talsvert mörg þús-
und krónum úr skápnum hans. En
liann hafði ekki hirt um að kæra það.
Og það skil ég vel. En nú ætlnr lög-
reglan að athuga þennan gamla okr-
ara nánar.
Þegar Kári Hellström er kominn út
á götuna skömmu siðar, hugsar hann
með sér að ef hann hitti þjó.f skuli
hann segja þessi aðvörunarorð við
hann:
Það er eitthvað bogið við málið,
ef ekki stendur eill einasta orð um
það i blöðunum.
Prófessorinn varð vagnstjóri.
Ronald Wason prófessor við Edin-
borgarháskóla hefir sagt upp stöðu
sinni og gerst farmiðasali i strætis-
vagni. Hann segist una nýju stöðunni
vel, því að liann hafði gaman af að
tala við fólk og gera gagn. Wason
cr aðmirálssonur og var um skeið
forstöðumaður Royal Ontario Museum
i Kanada. „Meðan ég var að læra tók
ég hvert prófið eftir annað,“ segir
hann, „og ])ví fleiri próf sem ég tók
því f'leiri óreglulegar grískar sagnir
varð ég að kunna. T.oks komst ég alla
leið og átti nú að fara að kenna öðr-
uin óreglulegu grisku sagnirnar. —
En einu sinni i miðjum fyrirlestri
datl mér í hug: l)vaða gagn hefir
fólk eiginlega af þessari grisku? Er
ckki betra að gera eitthvað þarfara?"
Hann hafði verið vagnvörður áður og
hvarf nú að þvi starfi á ný. Konan
hans, sem er dr. phil hefir lika fengið
sér slarf í strætisvagni!
Læknisráð.
Amerískur kvenlæknir gefur konum
jicssi ráð um hvernig þær eigi að fara
með mcnnina sína ef þeir verða veikir:
Sækið meðul jafnt og þétt í lyfjabúð-
ina og liellið þeim í hann, vorkennið
honum og fjasið eins og ])ið getið um
hve veikur hann sé, og látið hann
ekki efast um að þér vorkennið hon-
um og skiljið vel að hann kveljist.
Þegar ])ið hafið haldið þessu áfram
fer maðurinn á fætur, því að hann
helst ekki við í rúminu lengur.
*
Ennfremur bestu og þarflegustu
JOLAGJAFIRNAR
Qoiisvtinn Oddsson
úrsmiöur
Laugavegi 10, gengið inn frá Bergstaðastræti,
Höfum eins og endranær fjölbreytt úrval af alls konar
TÆKIFÆRISGJÖFUM
— Hérna er dálitil aukagjöf frá
pabba — ofurlítil vasahnífur ef ske
kynni að þig langi að sjá hvað er
innan í trumbunni!
— Já, húsið varð dýrara en við
bjuggumst við.
*
♦♦♦♦♦♦♦-£*♦♦♦<>♦<>❖♦♦<><!►❖♦♦♦