Fálkinn - 05.12.1953, Page 11

FÁLKINN
11
var mesti viðhafnardansleikur, sem
'haldinn hafði verið eflir strið, og gest-
irnir voru yfir þúsund.
Þegar Margaret Rose kom á dans-
leikinn var hún í hvítum kjól, lilíra-
lausum, alsettum perlum, með kraga
úr minnkaskinnum um hálsinn. Er
hún kom á staðinn var henni fagnað
hjartanlega af miklum mannfjölda,
sem hafði heðið tímunum sarfhn til
að fá að sjá hana er hún færi inn
úr dyrunum og á dahsleikinn. Fólkið
iirópaði: „Lifi prinsessan!“ cr luin
hvarf inn úr dyrunum, milli raða af
herklæddum lifvörðum. Og þegar inn
var komið kváðu við ný fagnaðaróp
frá mannfjöldanum á svölunum inni
í liúsinu.
Meðal gestanna á þessum dansleik
voru fimm prinsessur, sjö hertoga-
frúr og nitján greifaynjur.
Meðan á Parísardvölinni stóð var
þvi ráðstafað, að þau skyldu hittast,
hún og Eisenhower, þávarandi yfir-
hershöfðingi Atlantshafsbandalagsins
í Evrópu, núverandi Bandaríkjafor-
seti. Og Margaret fór lil aðalstöðva
Nato-stöðvanna fyrir utan París, tii
að drekka þar teholia.
Hún snæddi lika hádegisverð með
Auriol forseta og frú hans, og í það
skiptið gekk hún með Jialt, i kjól og
var í kápu, öllu samlitu og úr dumb-
rauðu flaueli. Rétt á eftir horfði hún
á tískusýningu hjá Christian Dior.
Þar leist henni best á siðan sam-
kvæmiskjól úr gráu silki, bryddaðan
ísbláum jaðri — og svo cocktailkjól
úr hvít.u silki, ökklasíðan og mjög
fleginn. Og svo þótti henni líka fal-
lcgur annar kjóll, sem hún sá þarna:
hlíralaus svartur kjóll, ásamt jakka
úr grænu flaueli.
Meðan hún sat þarna og horfði
á tískusýninguna, mændu vitanlcga
allra augu á hana. Og þggar hún tók
sígarettu upp úr gullhylkinu sínu og
kveikti í henni og setti liana í langt
svart munnstykki og fór að reykja,
gláptu vitanlega allir á hana og fylgd-
ust með hverri hreyfingu hennar.
En þessi önnur koma Margaret Rose
til Parísar tókst ekki miður en sú
fyrri.
Framhaltl í næsta blaði.
LITLA SAGAN
NIELS LEVINSEN:
Sendið Hi heim -
tf reihninginn með!
I>ESSI rismikli maður var auðsjáan-
iega að fara í búðir og versla. Hann
var á sjötugsaldri liklega. En hvatur
i spori og beinn í baki, ekki ósvip-
aður senditherra, með hvítsilfrað yfir-
skeggið.
Hann opnaði dyrnar að hljóðfæra-
versluninni og gckk inn. Afgreiðslu-
maður flýtti sér til hans.
„Hvað þóknast yður?“
„Slagharpa." Afgreiðslumaðurinn
brosti af ánægju. Sannast að segja
seldi hann ekki slagihörpu á 'hverjum
degi. Hann hncigði sig djúpt l'vrir
gestinum og sagði:
„Á það að vera notað liljóðfæri —
við höfum mjög falleg notuð hljóð-
færi, einstaklega hljómþýð, sem ....“
„Það á að vera spáný slagharpa,"
sagði gesturinn. „Handa henni dóttur
minni — hana langar til að eignast
liana, hún liafði skrifað hana efst á
óskalistann, sem ég tók hjá henni i
morgun, það er afmælið hennar í dag.“
„Einmitt, herra mann.“ Afgreiðslu-
maðurinn titraði af gleði — þetta var
skiptavinur, sem vert var um að tala.“
„Hvað kostar þetta þarna?“ Mað-
urinn benti á slaghörpu í mahogni-
kassa.
„Atta þúsund krónur."
„Hafið þér nokkur dýrari?“
„Já.“
„Því er svo varið að dótlir mín vill
belst það allra hesta, því að hún cr
vön að fá það. Hún hefir alltaf verið
eftirlætið mitt.“
„Við höfum ágætt konserthljóðfæri,
tegund sem ég veit að Stravinsky hefir
notað og sem Paderewski notaði oft.“
Og afgreiðslumaðurinn sýndi mann-
inum stóra slaghörpu.
„Ungfrú Olsen!" kallaði hann inn
i skrifstofuna, „viljið þér gera svo vel
að lofa gestinum að heyra i hljóð-
færinu. Þetta er ljómandi gripur en
nokkuð dýr,“ bætti liann við.
„Hvað lcostar það?“
„Níu þúsund krónur.“
„Sendið það heim til mín — og
reikning með. Til Fredriksens aðal-
ræðismanns, Ryvangen Allé 48.“
,-,Með ánægju. En langar yður ekki
til að heyra ....“
„Eg rná ekki vera að því — og ég
hefi heldur ekki vit á tónlist. En ef
iienni dóttur minni likar ekki hljóð-
færið þá fær hún því vonandj skipt.“
„Alveg sjálfsagt, herra aðálræðis-
rnaður."
Ræðismaðurinn kinkaði kolli og
fór. Gekk þvert yfir götuna og inn
í hús og mcð lyftu upp á fjórðu liæð
og fór inn. Á lnirðinni var skilti scm
sýndi, að hér væri Peter Monsen fast-
eignasali.
„Má ég lala við herra Monsen,“
spurði hann eina stúlkuna fyrir inn-
an borðið.
„Iiann er.þvi miður ekki viðlátinn,
en ef um hús er að ræða get ég ....“
„Eg kæri mig ekki um að þinga við
undirtyllur um viðskiptamál, ég vil
tala við húsbóndann sjálfan,“ sagði
aðalræðismaðurinn hryssingslega.
„Það er maður á fundi lijá hon-
um .... “
„Hringið inn til Monson og skilið
frá Frederiksen aðalræðismanni að
hann óski þcss að maðurinn sé rekinn
út. lig þarf að tala við Monson undir
eins.“
„Sjálfsagt, herra aðalræðismaður,"
sagði stúlkan lafhrædd og tók sím-
ann. Tveimur minútum síðar sat aðal-
ræðismaðurinn á móti Monsen og
sagði:
„Læknirinn liefir sagt dótlur minni
að hún éigi að vera nokkra mánuði
i sveit vegna tauganna í sér. Eg vil
kaupa einhvern stað handa henni til
að vera á.“
„Við höfum mörg ágæt og ódýr
sumarhús. Þér getið valið um mörg
fyrir 10 til 15 þúsund krónur og út-
borgunin þarf ekki að vera mikil. Það
vilja margir sclja núna.“
„Eg var ekki að spyrja um vcrðið,“
sagði aðalræðismaðurinn með þjósti.
„Við höfum lika ágætt hús úti í
Holtc fyrir 25.000 krónur,“ sagði
Monsen og rýndi i plöggin sín.
„Ilafið þér ckki almennilegt slór-
býli? Það er ekki að fleygja pening-
unum í sjóinn að leggja þá í jarðir
nú á tímum.“
„Við höfum Rosenlund —- 400.000
krónur. Aðalræðismaðurinn verður að
afsaka að ég misskildi alveg ....“
Monsen svilnaði er hann luigsaði
til þess að kannske hefði hann móðg-
Framhald ú bls. 14.
*
Kvenfólk sem her af notar
gcrir liárið silkimjúkt o;í gljáandi.
DRENE
^♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦^
♦♦♦♦♦♦❖♦♦♦♦♦❖♦♦❖❖♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦«
DRENE
— Shampoo, er eftir-
læti stjarnanna.
#
MAI ZETTERLING
segir:
„Tvær af ástæðunum
fyrir því að ég kýs
D R E N E er hvað það
freyðir vel og hinn góði
ilmur. Auk þess er auð-
vclt að nota það.“
DRENE