Fálkinn - 26.02.1954, Qupperneq 5

FÁLKINN
5
FRAMHALDSGREIN. (3)
Soraya „kemur, sér og sigrar44
Soraya og sjah Mohammed Reza Pahlevi af Parsíu.
sínu fyrir fullt og allt. En án þess
að hann vissi voru 700 Springfield-
rifflar bakhlaðnir og 100.000 kúlur
komið í virkið. Áður höfðu hermenn-
irnir notað gamla framhiaðninga, sem
Indiánar töldu lakari vopn en hogana
sina. Þeir höfðu alltaf biðið þangað
til liermennirnir skutu, en gert árás
þegar þeir fóru að hlaða.
I5LEIKNEFFJAR í OPNA SKJÖLDU.
í ágúst var Rauðaský albúinn til
að berjast og nota sömu ginningar-
aðferðina og við Fetterman. Fyrst
fór ailt eins og í fyrra skiptið, skógar-
höggsmenn voru umkringdir og fá-
mennt hjálparlið kom og fór að
skjóta. En — nú var orðin breyting
á. Þegar hermennirnir höfðu skotið
einu sinni og Indíánarnir þustu fram
öskrandi, kom aftur skot, frá lier-
mönnunum. Og aftur og aftur! Rauða-
ský horfði á menn sína falla eins og
flugur og skildi ekkert í þessu. Því
harðari árásir sem hann gerði því
meira missti hann af mönnum. Og þó
voru ekki nema fáir menn þarna. Þeg-
ar hann varð þess var að fleiri væru
að koma skipaði hann mönnum sín
um á undanhald.
Hann vissi ekki annað í mörg ár
en að hann hefði beðið hræðilegan
ósigur. En langt fyrir austan í Was-
hington, hafði vörn hans haft mikil
áhrif á hvítu höfðingjana. „Indíána-
skrifstofan" tílkynnti, að annað hvort
yrði stjórnin að semja frið við Indi-
ána, eða vera við því búin að heyja
langvinnt stríð við þá. Stjórnin tók
þann kostinn að semja frið. IJer-
mennirnir hurfu úr virkinu. Og sein-
ast þegar þeir litu við höfðu Indíán-
ar kveikt í þessum illræmda stað.
Rauðaský hélt að loks væri friðurinn
fenginn og veiðilendurnar yrði látnar
í friði. En það var tálvon.
„Þegar ég var ungur fór ég um allt
landið, frá austri til vesturs og sá ekki
annað fólk en Apaclie-Indíánana.
Mörgum sumrum siðar fór ég um
þessar slóðir og sá að annars konar
fótk var komið og liafði rænt landinu
frá okkur. Hvernig fer þetta? Ég skal
engu Ijúga að ykkur, og þið skuluð
ekki ljúga að mér. Ég ætla að tifa
hérna í fjöllunum. Eg vil ekki flytjast
í hjálenduna. Hún er óraleið burtu —
i Tutarosa. Þar éta flugurnar augun
úr hestunum okkar. Þar eru illir and-
ar. En hér hefi ég drukkið vatn fjalls-
ins og það hefir svalað mér. Hér vil
ég lifa.“
Þannig mætti Cochise, Apachehiifð-
inginn, þegar hvitu mennirnir heim-
sóttu hann í Arizona. Og þegar þeir
hvítu ætluðu að beita vopnum og of-
beldi, dró hann sig upp í fjöllin, til
hinna „Fjögra Tinda“. Þar gat enginn
fundið hann. En stjórnin í Washing-
ton vildi ekki þola óhtýðna Indíána,
jafnvel þó að þeir liéldu sig í gróður-
lausri eyðimörk. Og svo leigðu þeir
sér innfædda flugumenn, sem visuðu
á felustað Cocliises í fjöllunum. Það
var liellir. Foringinn skoraði á hann
að gefast upp, en hinn neitaði. Þá var
skotið inn i hellismunnann, Eftir
fyrstu skofin heyrðust óp og vein
kvenna og barna. Og síðan heyrðist
útfararsöngur Indíánanna innan úr
hellinum. Enginn kom tifandi úr
honum.
Tvö ár voru liðin siðan hvítir menn
höfðu lofað Sioux-Indíánum fullum
friði „svo lengi sem grasið grær“. En
atlir samningar voru sviknir út af
einu orði: „GULL“! Og nú var Sitting
Bull orðinn eftirmaður Rauðaskýs.
Framhald á bls. 7.
HÚN IIITTIR SJAHINN.
Loksins opnast dyrnar og Soraya
kemur inn. Faðir hennar leiðir hana.
Hún er dásamlega falleg. Aðdáunar-
kliðu.r fer um allan salinn. Hún er i
knipþlingakjól, hálsmálið bryddað
með nertsskinni. Eftirvænting og for-
vitni skin úr brúnum augunum og að-
kenning af kvíða um leið, og það gerir
liana enn fallegri. Hún hefir þegar
liitt konungsmóðurina og hrifið hana.
Það er tilkynnt að sjahinn komi
inn eftir fimm mínútur. En ekki kem-
ur fát á neinn við þá frétt, þvi að
hann er ekki kröfuharður um hirðsið-
ina i samkvæmum en einkar viðfelld-
inn og liefir lag á að láta gestum liða
vel. En i kvöld ........... einmitt i
kvöld.........?
Allra augu mæna á ungu stúlkuna
fögru, sem er að tala við konungs-
móðurina. Og forvitnu augun veita
sjahinum lika athygli, er hann kemur
inn í salinn og gengur rakleitt til
móðnr sinnar. Hann er í einkennis-
búningi en ber aðeins fáar orður.
Hann brosir og heilsar til hægri og
vinstri. Og nú stendnr hann hjá móður
sinni.
Nú þagnar kliðurinn því að allir
verða að taka eftir þegar móðirin
kynnir syni síínum furstadótturina
Sorayu Esfandiary.
Soraya lineigir sig nærri þvi niður
undir gólf og lieilsar.
Kyrrðin er óþotandi, en sjahinn
rifur þögnina og segir látlaust en hlý-
lega: Mér þykir gaman að fá að kynn-
ast yður, furstadóttir Soraya Esfandi-
ary.
Og allir sjá að augu hans ljóma
af einlægri aðdáun. Og hitt líka, að
smám saman kemur roði i fölt og frítt
andlit stúlkunnar, og að hún lætur
augnalokin síga. Hana grunar ekki
að á þessu augnabliki eru tilfinningar
sjahsins og hennar þær sömu og að
það eina sem liann liugsar er þetta:
— Mikið er hun dásamleg!
Nú verður aftur þögn í salnum
þangað til Cliams prinsessa skerst í
leikinn og tekst að koma samtalinu
í eðlilegt horf. Og von bráðar eru
sjahinn og móðir hans, Khalil fursti
og dóttir hans farin að tala um daginn
og veginn.
Og gestirnir sem viðstaddir voru
fara heim til sín sannfærðir nm. að
brátt muni stórtíðinda að vænta.
DIOR VELDUR SKELFINGU.
Og það varð fljótar en nokkurn
varði. Trúlofunin er tilkynnt daginn
eftir.
Athöfnin á að fara fram í spegilsal
Marmarahallarinnar. Bumbur eru
barðar og allir sem
teljast stórmenni
hraða sér í höllina
til að vera viðstadd-
ir hið hátiðlega
augnabtik, er sjah-
inn setnr hringinn
á fingur konuefnis-
ins síns og telcur á
móti liamingjuósk-
um þjóðarinnar.
En það munar
minnstu að fíni
kjólíinn frá Dior
kollvarpi allri at-
höfninni. Hirð-
meistarafrúnumbrá
illa í brún er þær
sáu kjólinn, sem
Soraya hafði farið
i. Ermalaus kjóll
við opinbera atliöfn
er óhngsandi í
Persiu. Þá er betra
að sleppa athöfn-
inni, segir sú elsta
af frúnuni. Hún
hafði í ungdæmi
sínu lilotið þann
heiður að færa
konungsmóðurina í
trúlofunarkjólinn.
Og þá voru erm-
arnar í lagi.
En Chams ræður
fram úr vandanum.
Hvað langur tími er til stefnu?
spyr hún. — Klukkutimi yðar konung-
lega hátign, er svarað.
Svo er náð i nokkrar saumakonur
i snarkásti og þær þræða saman eins
konar blússu, sem gerir kjólinn „sam-
kvæmishæfan". Ef satt skal segja var
liessi viðauki alls ekki til prýði.
MILLI HEIMS OG IIELJAR.
Nú var Soraya komin í konungs-
fjölskylduna og -um leið var daglegu
frelsi hennar lokið. Hún verður þegar
að fara að gegna ýmsum opin-
berum skyldum og hún er ávörpuð:
Olja hasarad (en það er ailri pers-
neskri oliu óviðkomandi og þýðir
bara: Yðar hátign!) Hún fær bústað
í Elbrusgötu, og þar á hún að dveljast
þangað til hún giftist. Húsið er eign
ríks kaupmanns, sem lánar henni það.
Ekkert er sparað til þess að vel fari
um hana. Herbergin eru með ljósu
veggfóðri og gjafir frá sjahinum sjást
livar sem litið er í stofunum. Hann
kemur á hverjum degi til þess að tala
við hana um hvað jiau eigi að gera
þann daginn. Einn daginn fara þau
í bil út í sumarhöllina Saada Abaad;
þar biða þeirra söðlaðir gæðingar.
Soraya hefir yndi af hestum, ekki
siður en sjahinn. Stundum ganga
þau um oliuviðarlundina. Þau skoða
skepnurnar í dýragarðinum, dást að
hinum glæsiiegu tígrisdýrum frá
Bengal, hlæja að bjarnhúnunum sem
leika sér en uppáhaldshundur Sorayu,
sem lieitir Tony, vill taka þátt i leikn-
um og gjammar og glefsar. Tiu dögum
eftir trúlofunina kemur móðir Sorayu
og Bijah iitla bróður liennar til
Teheran.
Og meðan jiessu fer fram er verið
að undirbúa brúðkaupið. Dior í París
hefir verið heðinn um hrúðarkjólinn,
matsveinninn brýtur heilann um
kræsingarnar .... Þetta eru mestu
hamingjuvikurnar, sem Soraya hefir
lifað. Hún verður ástfangnari af
Moliammed með hverjum degi. En hún
á bágt með að gera sér grein fyrir,
hvers vegna þessi hamingja hefir fall-
ið henni i skaut — einmitt henni.
Þetta er svo dýrðleg gæfa, ekkert
virðist geta amað að henni. Það er
þetta sem hún er að tala um við
Mohammed sinn einu sinni þegar þau
Framhald á bls. 14.
Sjahinn og Soraya við trúlofunarathöfnina. Herðaskjól-
in með ermunum, sem bætt var ofan á ermalausa kjól-
inn, sjást vel.